ഡിജിറ്റല്‍ കാസ്റ്റിസം

By

-

May 19, 2020

പ്രധാനമന്ത്രി ആവശ്യപ്പെട്ട 50 ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം രാജ്യത്തിനു ലഭിച്ചത് ഒരു ‘ആപ്പാ’ണ്. ഭാരത് ഇന്റര്‍ഫേസ് ഫോര്‍ മണി അഥവാ ‘ഭീം’. റിസര്‍വ് ബാങ്കിന്റേയും, ഫിനാന്‍സ് കമ്മീഷന്റേയും രൂപീകരണത്തിനു പിന്നിലെ ബുദ്ധികേന്ദ്രമായിരുന്ന ഡോ. ഭീംറാവു അംബേദ്കറിന്റെ സ്മരണാര്‍ത്ഥമാണ് പുതിയ യു പി ഐ ആപ്ലിക്കേഷന് ‘ഭീം’ എന്നു പേരിട്ടത് എന്നാണ് പ്രധാനമന്ത്രി പറഞ്ഞത്.

രാജ്യത്ത് ഇന്ന് ഏറ്റവുമധികം വാഴ്ത്തപ്പെടുന്നതും വായിക്കപ്പെടുന്നതും ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നതുമായ ദേശീയ നേതാവ് അംബേദ്കറാണ്. ദിവസേന നൂറുകണക്കിനു പുസ്തകങ്ങളും പഠനങ്ങളും പ്രതിമകളും ചിത്രങ്ങളും സംഘടനകളും സമരങ്ങളും അംബേദ്കറുടെ വിചാരഭൂമികയെ വിസ്തൃതവും പ്രചണ്ഡവുമാക്കുന്നു. ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞത് എത്രയോ ശരിയാണ്, സ്വയം വിസ്മരിക്കപ്പെടാന്‍ അനുവദിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിത്വമല്ല അംബേദ്കര്‍.
ദേശീയതയുടെ ചരിത്രവും പാരമ്പര്യവും ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന സംഘപരിവാറിനും അംബേദ്കര്‍ സാധ്യതകളേറെയുള്ള ബിംബമാണ്. പട്ടേലിനേയും ശിവജിയേയും നയിച്ച വഴിയിലൂടെ അംബേദ്കറെയും നടത്തുകയാണവര്‍.

നോട്ട് അസാധുവാക്കലും അംബേദ്കറുടെ ആശയമായിരുന്നു എന്ന തരത്തിലുള്ള പ്രചാരണം വാട്ട്‌സ് ആപ്പിലും മറ്റു സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളിലും വ്യാപകമായുണ്ട്. മഹാരഷ്ട്ര മുഖ്യമന്ത്രി ദേവേന്ദ്ര ഫഡ്‌നാവിസ്, ഷെഡ്യൂള്‍ഡ് കാസ്റ്റ് മോര്‍ച്ചാ നേതാവ് ദുഷ്യന്ത് കുമാര്‍ ഗൗതം, തെലുങ്കാനയിലെ നേതാവ് രമചന്ദര്‍ റാവു തുടങ്ങിയവര്‍ ഈ വാദവുമായി വന്നു. ഇത്തരം പ്രചാരണങ്ങള്‍ക്ക് ആധികാരികതയുടെ പരിവേഷം നല്കിയത് അംബേദ്കറുടെ കൊച്ചുമകനായ പ്രകാശ് അംബേദ്കര്‍ ഇന്ത്യന്‍ എക്‌സ്പ്രസ് ദിനപ്പത്രത്തിനു നല്കിയ അഭിമുഖമാണ്. ”1923-ല്‍ <ജൃീയഹലാ െീള കിറശമി ഞൗുലല; ഛൃശഴശി െമിറ ടീഹൗശേീി>െ എന്ന പുസ്തകത്തില്‍, കറന്‍സിയുടെ പൂഴ്ത്തിവയ്പ്പും പണപ്പെരുപ്പവുംതടയുന്നതിനു വേണ്ടി 10 വര്‍ഷത്തിലൊരിക്കല്‍ ഡീമോണട്ടൈസേഷന്‍ നടപ്പിലാക്കണമെന്ന് നിര്‍ദ്ദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്എന്നണ് പ്രകാശ് പറഞ്ഞത്. ഇതിന്റെ നിജസ്ഥിതി പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്.

കേംബ്രിഡ്ജില്‍ നിന്നും ലണ്ടന്‍ സ്‌കൂള്‍ ഓഫ് എക്കണോമിക്‌സില്‍ നിന്നും ധനതത്വശാസ്ത്രത്തില്‍ ഡോക്ടറേറ്റ് നേടിയ ആദ്യ ഇന്ത്യക്കാരനായിരുന്നു അംബേദ്കര്‍. ആ മേഖലയില്‍ കഷ്ടിച്ച് ഒന്നര പതിറ്റാണ്ടു മാത്രമെ സജീവമായിരുന്നൊള്ളൂ എങ്കിലും ശ്രദ്ധേയമായ സംഭാവനകള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റേതായുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ്, എന്റെ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പിതാവ് അംബേദ്കറാണെന്ന് നോബേല്‍ ജേതാവ് അമര്‍ത്യ സെന്‍ പറഞ്ഞത്. ലണ്ടന്‍ സ്‌കൂള്‍ ഓഫ് എക്കണോമിക്‌സിലെ അംബേദ്കറുടെ ഗവേഷണപ്രബന്ധമായിരുന്നു ”ഇന്ത്യന്‍ രൂപയുടെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍: കാരണങ്ങളും പരിഹാരവും” എന്ന ഗ്രന്ഥമായി പിന്നീട് പുറത്തു വന്നത്. 7 അധ്യായങ്ങളിലായി ഇന്ത്യന്‍ രൂപയുടേയും കറന്‍സി വ്യവസ്ഥയുടേയും ചരിത്ര പരിണാമങ്ങള്‍ അപഗ്രഥിച്ചുകൊണ്ട് ഇന്ത്യന്‍ രൂപയ്ക്ക് ഗോള്‍ഡ് എക്‌സ്‌ചേഞ്ച് സ്റ്റാന്‍ഡേര്‍ഡിനേക്കാള്‍ ഗോള്‍ഡ് സ്റ്റാന്‍ഡേര്‍ഡാണ് അഭികാമ്യം എന്നു സ്ഥാപിക്കുകയാണ് അംബേദ്കര്‍. നാണയത്തിന്റെ പരിണാമഗതിയെ അപഗ്രഥിക്കുമ്പോള്‍ ലോഹനാണയങ്ങളുടെ ഡീമോണട്ടൈസേഷനെക്കുറിച്ച് പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട് എന്നല്ലാതെ പേപ്പര്‍ കറന്‍സി നോട്ടുകള്‍ റദ്ദാക്കുന്നതിനേക്കുറിച്ചോ, നോട്ടു റദ്ദാക്കലിന്റെ ഗുണത്തെക്കുറിച്ചൊ ദോഷത്തെക്കുറിച്ചൊ അതിലൊരിടത്തും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതായി കാണുന്നില്ല.

ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധാനന്തരം ഇന്ത്യന്‍ റുപ്പിയേക്കുറിച്ചും അതിന്റെ മൂല്യത്തേക്കുറിച്ചും പഠിക്കുവാന്‍ നിയോഗിക്കപ്പെട്ട റോയല്‍ കമ്മീഷന്‍ (ദി ഹില്‍ട്ടന്‍ യംഗ് കമ്മീഷന്‍)-നു നല്കിയ സ്റ്റേയ്റ്റ്‌മെന്റ് ഓഫ് എവിഡന്‍സിലും ഡീമോണിട്ടൈസേഷനെക്കുറിച്ച് പരാമര്‍ശമില്ല. ഇന്ത്യന്‍ രൂപയുടെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകത്തെ അധികരിച്ചായിരുന്നു കമ്മീഷന്റെ തെളിവെടുപ്പ്.

രൂപയുടെ സ്ഥിരതയ്ക്കും വിലസ്ഥിരതയ്ക്കും ഉതകുന്നതായിരിക്കണം മോണിട്ടറി പോളിസി എന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാദഗതികളുടെ കാതല്‍. ”കച്ചവട താത്പര്യങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് രൂപയുടെ മൂല്യം കൂട്ടുകയും കുറയ്ക്കുകയും ചെയ്യാമെന്നു കരുതുന്ന ഗവണ്മെന്റുകളെ കറന്‍സികൈകാര്യം ചെയ്യാന്‍ അനുവദിക്കുന്നത് അപകടകരമാണ്. ഇത്തരം അബദ്ധധാരണകള്‍ വച്ചുകൊണ്ട് ഗവണ്മെന്റുകല്‍ കറന്‍സി കൈകാര്യം ചെയ്തതുമൂലമുണ്ടായ ദുരന്തങ്ങള്‍ ചരിത്രത്തില്‍ നിരവധിയാണ്. ” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

അതുകൊണ്ടു തന്നെ രാഷ്ട്രീയ ഇടപെടലുകള്‍ അസ്ഥിരപ്പെടൂത്താത്ത സുസ്ഥിരമായ ഒരു സംവിധാനം അനിവാര്യമാണെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാഴ്ച്ചപ്പാട്. കറന്‍സി പ്രിന്റ് ചെയ്യുവാനുള്ള അധികാരം ഗവണ്മെന്റുകള്‍ക്ക് ആയിരിക്കരുത്. അതിന് സ്വതന്ത്രമായ സെന്‍ട്രല്‍ ബാങ്ക് രൂപീകരിക്കണം.അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഈ നിര്‍ദേശത്തെ പിന്‍പറ്റിയാണ് റിസര്‍വ് ബാങ്ക് ഓഫ് ഇന്ത്യ രൂപീകരിക്കണം എന്ന് ഹില്ട്ടണ്‍ യംഗ് കമ്മറ്റി നിര്‍ദേശിക്കുന്നത്. സ്ഥിരതയും വിശ്വാസ്യതയും പ്രവര്‍ത്തന സ്വാതന്ത്ര്യവുമുള്ള ഒരു സെന്‍ട്രല്‍ ബാങ്ക് എന്ന നിലയില്‍ 1935 മുതല്‍ റിസര്‍വ് ബാങ്ക് നിലകൊണ്ടു.

പക്ഷേ, ഇപ്പോള്‍ സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഒട്ടും ആശ്യാസകരമായ കാര്യങ്ങളല്ല. ബാങ്കിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം അപകടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും പ്രതിച്ഛായക്ക് വീണ്ടെടുക്കാനാവാത്ത വിധം മങ്ങലേറ്റിരിക്കുന്നുവെന്നും ചൂണ്ടിക്കണിച്ചുകൊണ്ട് ജീവനക്കാര്‍ റിസര്‍വ് ബാങ്ക് ഗവര്‍ണര്‍ക്ക് കത്തെഴുതുന്ന സാഹചര്യമാണ്.

നവംബര്‍ എട്ടിന് ഒരു അശനിപാതം പോലെ ഡീമോണിട്ടൈസേഷന്‍ വന്നു ഭവിക്കുമ്പോഴും നാം കരുതിയത് ഗവുരവതരമായ ആലോചനകള്‍ക്കും തയ്യാറെടുപ്പുകള്‍ക്കും ശേഷം റിസര്‍വ് ബാങ്കിന്റെ ഡയറക്ടര്‍ ബോര്‍ഡെടുത്ത തീരുമാനമായിരുന്നു അത് എന്നായിരുന്നു. എന്നാല്‍ പാര്‍ലമെന്ററി സമിതിയ്ക്ക് എഴുതി നല്‍കിയ മറുപടിയില്‍ ആര്‍ ബി ഐ പറയുന്നത് നവംബര്‍ 7-ന് ഗവണ്മെന്റില്‍ നിന്നു തന്നെയാണ് ഇത്തരത്തിലൊരു തീരുമാനം വരുന്നത് എന്നാണ്. തൊട്ടടുത്ത ദിവസം, നവംബര്‍ 8-നു തന്നെ ബോര്‍ഡ് ചേര്‍ന്ന് അസാധാരണമായ വേഗതയില്‍ തീരുമാനമെടുത്ത് അതൊരു നിര്‍ദേശമായി ഗവണ്മെന്റിനു സമര്‍പ്പിക്കുകയായിരുന്നു. ഇടതു-വലതു ഭേദമന്യേ, ലാറി സമ്മേഴ്‌സ്, കൗഷിക് ബസു, കെന്നിത്ത് റെജോഫ്, പോള്‍ ക്രുഗ്മാന്‍, അമര്‍ത്യ സെന്‍, മന്മോഹന്‍ സിംഗ്, പ്രണോബ് സെന്‍, പ്രഭാത് പട്‌നായിക്, അഭിജിത് ബാനര്‍ജി, ജീന്‍ ഡ്രീസ്, ഗീത പോപിനാഥ് തുടങ്ങി ലോകമറിയുന്ന ഏതാണ്ടെല്ലാ സാമ്പത്തിക വിദഗ്ദ്ധരും ഫോര്‍ബ്‌സ്, എക്കണൊമിസ്റ്റ്, ന്യൂയോര്‍ക്ക് ടൈംസ്, വാഷിംഗ്ടണ്‍ പോസ്റ്റ്, ഗാര്‍ഡിയന്‍, റൊയിട്ടേഴ്‌സ്, ഹാര്‍വാര്‍ഡ് ബിസിനസ് ജേര്‍ണല്‍, ഹഫിംഗ്ടണ്‍ പോസ്റ്റ് തുടങ്ങി എല്ലാ അന്താരാഷ്ട്ര മാധ്യമങ്ങളും ഒരുപോലെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ ഒരു നയസമീപനത്തിന് ഒറ്റ ദിവസംകൊണ്ട് അനുമതി നല്കിയ നടപടി ആര്‍ ബി ഐ-യെ അന്താരാഷ്ട്ര തലത്തില്‍ അപഹാസ്യമാക്കുകയും സ്വതന്ത്ര പ്രതിച്ഛായ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു എന്ന കാര്യത്തില്‍ സംശയമില്ല. ഇത് അംബേദ്കറുടെ ധനതത്വ വിചാരങ്ങള്‍ക്ക് കടവിരുദ്ധമാണെന്നു മാത്രമല്ല, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്താധാരയെ അപമാനിക്കുന്നതു കൂടിയാണ്.
ഇന്നത്തെ കറന്‍സി സംവിധാനവുമായി നേരിട്ടു സംവദിക്കുന്നതല്ല അംബേദ്കറുടെ പഠനം. എന്നാല്‍ പ്രശ്‌നത്തെ സമീപിക്കുന്നതിനും പരിഹാരം കാണൂന്നതിനും വേണ്ടി അദ്ദേഹം മുന്നോട്ടു വച്ച് അസമീപന രീതി ഇന്നും പ്രസക്തമാണ്. മൂന്നു കാര്യങ്ങളാണ് അദ്ദേഹം അടിസ്ഥാനമാക്കുന്നത്. 1. സ്ഥിരത, 2. പണപ്പെരുപ്പം നിയന്ത്രിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത, 3. സാമ്പത്തിക നയങ്ങള്‍ വിവിധ വിഭാഗങ്ങള്‍ക്കിടയിലുണ്ടാക്കുന്ന ഫലങ്ങളുടെ വിലയിരുത്തല്‍. ഒരു നയം രാജ്യത്തെ അടിസ്ഥന വര്‍ഗത്തെ എങ്ങനെ ബാധിക്കുന്നു എന്നതിനായിരിക്കണം മുന്‍ഗണന കൊടുക്കേണ്ടത് എന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു. ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരു വിലയിരുത്തല്‍ ഡീമോണിട്ടൈസേഷന്‍ നടപ്പിലാക്കുന്ന ഘട്ടത്തില്‍ നടന്നിട്ടില്ല എന്നതി പകല്‍ പോലെ വ്യക്തമാണ്. ഇത്രയധികം സാമ്പത്തിക അനിശ്ചിതത്വവും, ചഞ്ചാട്ടങ്ങളും, തൊഴില്‍ നഷ്ടവും, വളര്‍ച്ച മുരടിപ്പും ഉണ്ടാക്കുന്ന ഒരു നയം പ്രത്യേകിച്ച് അടിസ്ഥാന വിഭാഗങ്ങളെ ഏറ്റവും മോശമായ രീതിയില്‍ ബാധിക്കുന്ന ഒരു നയം അംബേദ്കര്‍ മുന്നോട്ടു വച്ച മൂന്നു മനദണ്ഡങ്ങള്‍ക്കുമെതിരാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ ആഖ്യാന വൈഭവത്തില്‍ നോട്ടു റദ്ദാക്കലിന്റെ ‘പുതിയ ലക്ഷ്യം’ കറന്‍സിലെസ്സ് സമൂഹമാണ്. (റിസര്‍വ് ബാങ്കിന്റെ വെബ്‌സൈറ്റില്‍ ഇപ്പോഴും ഡീമോണട്ടൈസേഷന്റെ ലക്ഷ്യം നവംബര്‍ 8-ലേതു തന്നെയാണ്. ക്യാഷ്‌ലെസ്സ് ഇപ്പോഴും കയറി വന്നിട്ടില്ല. ഡിജിറ്റല്‍ എന്ന വാക്കുപോലുമില്ല). ഹാര്‍വാര്‍ഡ് ബിസിനസ് റിവ്യൂ പറഞ്ഞതുപോലെ കാളയ്ക്കു മുന്നില്‍ വണ്ടി കെട്ടുന്നതുപോലത്തെ ഏര്‍പ്പാടായിപ്പോയി ഇത്. നിലമൊരുക്കാതെ ഇത്തരമൊരു സാഹസത്തിനു മുതിരുന്നത്, സ്വാഭാവികമായി സംഭവിക്കേണ്ടിയിരുന്ന ഒരു പരിവര്‍ത്തനപാതയിലേക്ക് മനുഷ്യരെ തോക്കിന്‍ മുനയിലെന്ന പോലെ നടത്താന്‍ തീരുമാനിച്ചത് ആര്‍ക്കാണ് ഗുണം ചെയ്തിട്ടുണ്ടാകുക? എന്തു തരം സമൂഹിക മാറ്റമാണ് ഇതു സൃഷ്ടിക്കുക? തുടങ്ങിയ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് നാം ഉത്തരം തേടേണ്ടതുണ്ട്.
46കോടിയോളം നിരക്ഷരര്‍, ഇന്റര്‍നെറ്റ് എന്താണെന്നുപോലും അറിയാത്ത 84 കോടി പേര്‍, വൈദ്യുതി എത്താത്ത 43 കോടി മനുഷ്യര്‍, ഒരു ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടുപോലുമില്ലാത്തവര്‍ 46 കോടിയോളം, മൊത്തം തൊഴില്‍സേനയുടെ 90 ശതമാനവും അസംഘടിത മേഖലയില്‍, മൊത്തം സാമ്പത്തിക ഇടപാടൂകളില്‍ 95 ശതമാനവും പണമായിട്ട് ഇത്തരമൊരു സമൂഹത്തിലാണ് ഒറ്റ രാത്രികൊണ്ട് നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന ആകെ കറന്‍സി നോട്ടുകളുടെ 86.4% പിന്‍വലിച്ച് ഇനി ഡിജിറ്റല്‍ ആകുവാന്‍ പറയുന്നത്.

മുത്തലാക്കിന്റെ വിധിന്യായം

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

മുത്തലാഖുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സുപ്രീം കോടതി വിധി ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുന്നത് 3:2 അനുപാതത്തില്‍, ‘തലാഖ് ഉല്‍ ബിദ്ദത്ത്’ അസാധുവാണെന്നു കണ്ടെത്തി എന്നതുകൊണ്ടല്ല, അത്തരം ഒരു വിധിയിലേക്കെത്താന്‍ ന്യായാധിപര്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ കാരണങ്ങളാലാണ് ശ്രദ്ധേയമാകുന്നത്.എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ 2002ല്‍ തന്നെ മുത്തലാഖിന് നിയമസാധുതയില്ലെന്ന് സുപ്രീം കോടതി വിധിച്ചിരുന്നതാണ്. ഷാമിം ആര കേസില്‍. ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 141 പ്രകാരം അതാണ് രാജ്യത്തെ നിയമം. ഇപ്പോഴത്തെ വിധിയില്‍ ജസ്റ്റിസ് കുര്യന്‍ ജോസഫ് ഇക്കാര്യം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നുണ്ട്. എന്നാല്‍ നിയമ വിദഗ്ദ്ധര്‍ ഉറ്റു നോക്കിയിരുന്ന വിഷയം സുപ്രീം കോടതി എതു മാര്‍ഗേണയാണ് മുത്തലാഖ് വിഷയം തീര്‍പ്പാക്കുക എന്നതാണ്.ഒരു മതപരമായ ആചാരം ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 25 പ്രകാരം ഭരണഘടന സംരക്ഷണം നല്‍കുന്ന മതാനുഷ്ഠാന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പരിധിയില്‍ വരുമോ എന്ന് പരിശോധിക്കുക എന്നതാണ് ആദ്യ മാര്‍ഗം. രണ്ടാമത്തെ രീതി ഈ ആചാരം ഭരണഘടനാ വിരുദ്ധമാണൊ, മൗലീകാവകാശങ്ങളെ ലംഘിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നീ കാര്യങ്ങള്‍ പരിശോധിക്കലാണ്.ഇത്തരത്തില്‍ ഭരണഘടനാതത്വങ്ങളുമായി ക്രോഡീകരിക്കാത്ത വ്യക്തിനിയമങ്ങളെ മാറ്റുരച്ചു നോക്കാനാകില്ലെന്ന 1951ലെ ബോംബേ ഹൈക്കോടതി വിധി (The State Of Bombay v-s Narasu Appa Mali on 24 July, 1951) ആണ് പൊതുവെ പിന്തുടര്‍ന്നു പോരുന്നത്.അതുകൊണ്ടു തന്നെ കോടതിയുടെ മുന്നില്‍ 3 മാര്‍ഗങ്ങളാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. (1)മുത്തലാക്ക് ഇസ്‌ലാമിന്റെ അഭിവാജ്യമായ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളുടെ ഭാഗമാണോ എന്നു നോക്കുക, (2) മുത്തലാഖ് ക്രോഡീകൃത വ്യക്തി നിയമത്തിന്റെ ഭാഗമാണോ എന്ന കാര്യം പരിഗണിച്ച്, ആണെങ്കില്‍ അത് ഭരണഘടനാ വിരുദ്ധമാണോ എന്നു പരിശോധിക്കുക (3) ക്രോഡീകരിക്കപ്പെടാത്ത വ്യക്തി നിയമങ്ങള്‍ മൗലീകാവകാശലംഘനമാണോ എന്ന കാര്യം അന്വേഷിക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്ന നരസു അപ്പ വിധി പുനപരിശോധിച്ച്, മുത്തലാഖ് വ്യക്തിനിയമത്തിന്റെ ഭാഗമാണെങ്കില്‍ പോലും അതിന്റെ ഭരണഘടനാ സാധുത പരിശോധിക്കുക.ഇതില്‍ ആദ്യമാര്‍ഗമാണ് ജസ്റ്റിസ് കുര്യന്‍ ജോസഫ് സ്വീകരിച്ചത്. ലളിതവും ഹൃസ്വവുമായ തന്റെ വിധിന്യായത്തില്‍ മുത്തലാഖ് ഇസ്‌ലാമിന്റെ അഭിവാജ്യപ്രമാണമല്ലെന്നും യഥര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഖുറാന്‍ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്ന മൂല്യങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമാണെന്നും സ്ഥാപിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്.നടപടിക്രമങ്ങളും മറ്റും ശരീഅത്ത് ആക്ടിന്റെ സെക്ഷന്‍ 2ല്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കാം, മുത്തലാഖ്, ക്രോഡീകൃത വ്യക്തിനിയമത്തിന്റെ ഭാഗമല്ല എന്ന അഭിപ്രായമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റേത്.ജസ്റ്റിസ് ആര്‍.എഫ് നരിമാനും ജസ്റ്റിസ് ഉദയ് ഉമേഷ് ലളിതും രണ്ടാമത്തെ വഴിയാണ് തെരെഞ്ഞെടുത്തത്. മുത്തലാഖിന്റെ നിയമ സാധുതയുടെ ഉറവിടം മുസ്‌ലിം വ്യക്തി നിയമമായതുകൊണ്ടു തന്നെ നടപടിക്രമങ്ങള്‍ വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നതിനപ്പുറം മുത്തലാഖ് മുസലിം വ്യക്തി നിയമത്തിന്റെ ഭാഗമാണ് എന്നാണ് ജസ്റ്റിസ് നരിമാന്‍ എഴുതുന്നത്.അതുകൊണ്ട് തീര്‍ച്ചയായും ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 13(1) പ്രകാരം മൗലിക അവകാശങ്ങളുടെ ലംഘനം ഇല്ലെങ്കില്‍ മാത്രമേ നിയമത്തിന് നിലനില്‍പ്പൊള്ളൂ. ആ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ നിയമത്തിന് മുന്നില്‍ തുല്യത ഉറപ്പു നല്കുന്ന അര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 14നു വിരുദ്ധമാണെന്ന് അദ്ദേഹം സ്ഥാപിക്കുന്നു. ഇതിനായി, സ്വേച്ഛത (arbtirariness)സമത്വ സങ്കല്‍പ്പത്തിനെതിരാണെന്നും എതൊരു നിയമവും സ്വേച്ഛതയ്ക്ക്കു കാരണമാകുമെങ്കില്‍ അത് ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 14ന്റെ ലംഘനമാണെന്നും നിരവധി മുന്‍കാല വിധികളും നിയമതത്വബോധനങ്ങളും ഉദ്ധരിച്ച് അദ്ദേഹം സ്ഥാപിക്കുന്നു.പഞ്ചായത്തു മെമ്പര്‍മാര്‍ക്ക് കുറഞ്ഞ വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യത നിശ്ചയിച്ച വിധി മുതല്‍ അവസാനമായി പാന്‍കാര്‍ഡുമായി ആധാര്‍ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള നിയമഭേദഗതി ശരിവച്ച വിധി വരെ തെറ്റായിരുന്നുവെന്ന് പറയുന്നുണ്ട് അദ്ദേഹം. നിയമ വൈഞ്ജാനിക മേഖലയിലേക്ക് ഈ കേസ് നല്‍കുന്ന് ഏറ്റവും വലിയ സംഭാവന നരിമാന്റെ പ്രബന്ധമായിരിക്കും.മുത്തലാഖ് ക്രോഡീകൃത വ്യക്തി നിയമത്തിന്റെ ഭാഗമാണ് എന്ന് അംഗീകരിച്ചതോടെ മൂന്നാമത്തെ സാഹചര്യത്തിലേക്ക് കടക്കേണ്ട ആവശ്യം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും മറ്റൊരു ഘട്ടത്തില്‍ നരസു അപ്പ വിധി ന്യായം പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടതാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു വക്കുന്നുണ്ട്.ജസ്റ്റിസ് എസ് അബ്ദുള്‍ നസീറിനുകൂടി വേണ്ടി ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ജെഎസ് ഖെഹാര്‍ എഴുതിയ വിധിന്യായമാണ് ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്നത്. മുത്തലാഖ് അനിവാര്യമായും ഇസ്‌ലാമിക മത വിശ്വാസത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. അതുകൊണ്ട് ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 25 പ്രകാരം സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. മതം എന്നാല്‍ വിശ്വാസമായതുകൊണ്ടു തന്നെ അതില്‍ യുക്തിയിലും സമത്വത്തിലും അധിഷ്ഠിതമായ ഒരു സമീപനം സ്വീകരിക്കുക സാധ്യമല്ല.ഇതില്‍ പല പ്രശ്‌നങ്ങളും കണ്ടെത്താനായേക്കാമെങ്കിലും കോടതിക്ക് അതില്‍ ഇടപെടാന്‍ കഴിയില്ല, കാരണം വ്യക്തി നിയമങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. ഭരണഘടനയുടെ മൂന്നാം അനുച്ഛേദത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി ഒരു മൗലികാവകാശമെന്ന നിലയില്‍ സംരക്ഷിക്കണം; ആയതിനാല്‍ അത് റദ്ദാക്കാനോ, അതിനെതിരെ ഒരുത്തരവ് പുറപ്പെടുവിക്കാനോ ഈ കോടതിയ്ക്കു സാധിക്കില്ല. കാരണം മൗലീക അവകാശങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കാനാണ് ഹനിക്കാനല്ല ഭരണഘടനാ കോടതികള്‍ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്.മാത്രവുമല്ല മറ്റ് മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ നില നില്‍ക്കുന്നത് ഭരണകൂടവുമായി ചേര്‍ത്തു വായിക്കുമ്പോഴാണ്. എന്നാല്‍ മുസ്‌ലിം പേഴ്‌സണല്‍ ലോ ബോര്‍ഡ് തന്നെയും മുത്തലാഖിലെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍കൂടി പരിഗണിച്ച് നിക്കാഹ് നാമ പരിഷ്‌കരിക്കാമെന്നു പറയുകയും, ഗവണ്മെന്റ് മുത്തലാക്കിന് എതിരായ നിലപാട് സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സാഹച്ര്യത്തില്‍ 6 മാസത്തേക്ക് മുത്തലാക്ക് സ്റ്റേ ചെയ്യുന്നു.ഈ കാലയളവിനുള്ളില്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഒരു നിയമ നിര്‍മാണം നടത്താന്‍ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 142 പ്രകാര്യം ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ഇപ്പറഞ്ഞ കാലയളവിനുള്ളില്‍ നിയമനിര്‍മാണ നടപടികള്‍ ആരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അതു പൂര്‍ത്തിയാകും വരെ സ്റ്റേ നീളും, അല്ലെങ്കില്‍ ഈ സ്റ്റേ അവസാനിക്കും. ഇതാണ് വിധി.മതവും ഭരണഘടനാ തത്വങ്ങളും ഭരണഘടനാപരമായ ധാര്‍മികതയും സംബന്ധിച്ചുള്ള നിയമ തത്വസംഹിതകളുടെ ചരിത്രപരമായ പരിണാമഗതിക്ക് എതിരാണ് ഈ വാദങ്ങള്‍. വിധിയില്‍ പറയുന്നത് വ്യക്തി നിയമങ്ങള്‍ മൗലിക അവകാശങ്ങളാണ് എന്നാണ്.യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 25ന്റെ സംരക്ഷണം കിട്ടുക വ്യക്തികള്‍ക്കാണ്, നിയമങ്ങള്‍ക്കല്ല. ഒരു വ്യക്തിയ്ക്ക് മത വിശ്വാസവുമായി മുന്നോട്ടു പോകാനുള്ള അവകാശത്തിനാണ് സംരക്ഷണം, മത നിയമങ്ങള്‍ക്കല്ല. മത സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു വ്യക്തിയുടെ പൗരാവകാശങ്ങള്‍ ഹനിക്കാന്‍ കഴിയുമെന്നും അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്യാനാവില്ല എന്നും ഉള്ള ഒരു അവസ്ഥ വന്നാല്‍ മതേതര ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമാണ്.എന്തു തന്നെയായാലും 3:2 ഭൂരിപക്ഷത്തില്‍, ഒരുമിച്ച് തലാഖ് ചൊല്ലി ഉടന്‍ വിവാഹമോചനം സാധ്യമാക്കുന്ന ‘തലാഖ് ഉല്‍ ബിദ്ദത്’ റദ്ദാക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു. (3 മാസം സമയമെടുത്തുള്ള തലാഖ് ഇപ്പോഴും അനുവദനീയമാണ്). 1937ലെ ക്രോഡീകൃത മുസ്‌ലിം വ്യക്തി നിയമങ്ങളുടെ ഭാഗമാണോ മുത്തലാഖ് എന്ന കാര്യത്തില്‍ വ്യക്തതയില്ല.ജസ്റ്റിസ് കുര്യന്‍ ജോസഫും, ഖെഹാറും, നസീറും എതിരഭിപ്രായക്കാരാണെന്നു തോന്നുന്നു. എന്നിരുന്നാലും മുത്തലാഖ് ഇസ്‌ലാമികാചാരങ്ങളുടെ അഭിവാജ്യ ഘടകമല്ല എന്ന കാര്യത്തില്‍ ഭൂരിപക്ഷ സമവായമുണ്ട്.ഭരണഘടനാ നിര്‍മാണ വേളയില്‍ വ്യക്തി നിയമങ്ങള്‍ അനുവദിക്കുന്നതിലെ അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച് അംബേദ്ക്കര്‍ പറഞ്ഞു: ”ഈ രാജ്യത്തിന്റെ മതപരമായ ധാരണകള്‍ അതി വിശാലമാണ്. ജനനം മുതല്‍ മരണം വരെ എല്ലാം മതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നു.വ്യക്തി നിയമങ്ങള്‍ അനുവദിച്ചു കൊടുക്കുകയാണെങ്കില്‍, മതപരമല്ലാത്തതൊന്നും ഇവിടെയില്ല, നമുക്ക് സമൂഹ്യകാര്യങ്ങളില്‍മുന്നോട്ടു പോകുവാനാകില്ല. അത്തരമൊരവസ്ഥ അംഗീകരിക്കാനാകില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ മതവിശ്വാസത്തിന്റെ അഭിവാജ്യ ഘടകങ്ങളായ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളിലേക്കു മാത്രമായി മതത്തിന്റെ നിര്‍വചനം ചുരുക്കുന്നതിനായിരിക്കണം നമ്മുടെ ശ്രമം.” അംബേദ്കര്‍ പറഞ്ഞതുപോലെ വിവാഹവും സ്വത്തവകാശവുമൊന്നും ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 25ഉം 26ഉം പ്രകാരം സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ട മതപരമായ അനുഷ്ഠാനങ്ങളുടെ ഭാഗമല്ല. ഒരു ഭരണാഘടനാധിഷ്ഠിത മതേതര ജനാധിപത്യസംവിധാനം എന്ന നിലയില്‍ പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ പിന്നിടുമ്പോഴും പൗരരേയും സമൂഹത്തേയും മതത്തിന്റേയും ആചാരങ്ങളുടെയും ഇരുണ്ട ഇടനാഴികളില്‍ തളച്ചിടാന്‍ ഉള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ എതിര്‍ക്കപ്പെടേണ്ടതാാണ്. ഇസ്‌ലാമിക നിയമങ്ങളില്‍ മാത്രമല്ല മറ്റിടങ്ങളിലേക്കും നവീകരണത്തിന്റെ പ്രകാശം കടന്നു ചെല്ലുവാന്‍ ഈ വിധി കാരണമാകട്ടെ.

This article was first published in doolnews.com on 24th August 2017

ആധാറും മൊബൈൽ കണക്ഷനും

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

മൊബൈല്‍ നമ്പര്‍ ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിക്കണമെന്ന് ആവഷ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് എല്ലാവര്‍ക്കും നിരന്തരം മെസേജുകളും ഫോണ്‍ കോളുകളും വന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. എല്ലാവരും പരിഭ്രാന്തിയിലാണ്. ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചില്ലെങ്കില്‍ മൊബൈല്‍ നമ്പര്‍ റദ്ദായിപ്പോകുമെന്നാണ് ഭയം. സുപ്രീം കോടതിയുടെ നിര്‍ദ്ദേശപ്രകാരം ടെലികോം ഡിപ്പാര്‍ട്‌മെന്റാണ് ഇത്തരമൊരു നിബന്ധന മുന്നോട്ടു വച്ചതെന്നാണ് വാര്‍ത്തകള്‍. ഇതിന്റെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യമെന്താണ്?

മൊബൈല്‍ കണക്ഷനുകള്‍ക്ക് ആധാര്‍ നിര്‍ബന്ധമാക്കണമെന്ന് സുപ്രീം കോടതി ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. മറിച്ച് ആധാര്‍ യാതൊരു വിധ സേവനങ്ങള്‍ക്കും നിര്‍ബന്ധമാക്കരുത് എന്നാണ് കോടതി നിരവധി ഇടക്കാല ഉത്തരവുകളിലൂടെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. 2015 ഒക്ടോബര്‍ 1-ന് മൊബൈല്‍ നമ്പറുകള്‍ ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിക്കണമെന്ന ആവശ്യവുമായി ട്രായി (TRAI) സുപ്രീം കോടതിയെ സമീപിച്ചിരുന്നു. കോടതി ആ ആവശ്യം നിഷേധിക്കുകയും 2014-മുതല്‍ ഉള്ള ഉത്തരവുകളില്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചിരുന്നതുപോലെ ”ആധാര്‍ ഇല്ലാത്തതിന്റെ പേരില്‍ ഒരാള്‍ക്കും ഒരാനുകൂല്യവും നിഷേധിക്കപ്പെടരുത്” എന്ന് ആവര്‍ത്തിക്കുകയുമായിരുന്നു. പൊതു വിതരണ സംവിധാനം, പാചകവാതക വിതരണം, തൊഴിലുറപ്പു പദ്ധതി, ക്ഷേമ പെന്‍ഷനുകള്‍, ജന്‍ ധന്‍ യോജന, ഇ പി എഫ്, എന്നിങ്ങനെ 6 പദ്ധതികള്‍ക്കു മാത്രം ആധാര്‍ ഉപയോഗിക്കാമെന്നും അതില്‍ തന്നെ നിര്‍ബന്ധമാക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്നുമായിരുന്നു ഉത്തരവ്. ആധാര്‍ നിര്‍ബന്ധിതമല്ലെന്നും അത് ഇല്ലാത്തതിന്റെ പേരില്‍ ഒരു ആനുകൂല്യവും നിഷേധിക്കപ്പെടില്ലെന്നുമുള്ള വസ്തുത ടി വി, റേഡിയോ, പത്ര മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ പരസ്യം ചെയ്ത് പൊതു ജനങ്ങളെ അറിയിക്കണം എന്നും ഉത്തരവില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആധാര്‍ ആക്ട് പാര്‍ലമെന്റ് പാസാക്കി നിയമമായതിനു ശേഷം 2016 സെപ്തംബറില്‍ കേസ് പരിഗണിച്ചപ്പോഴും കോടതി ഇതേ നിലപാട് ആവര്‍ത്തിച്ചു. എന്നാല്‍ ഇതിനൊക്കെ വിരുദ്ധമായി ഗവണ്മെന്റ് മുന്നോട്ടു പോകുന്ന സാഹചര്യമാണ് നിലവിലുള്ളത്.

ഇപ്പോള്‍ മൊബൈല്‍ നമ്പര്‍ ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിക്കണം എന്ന് മൊബൈല്‍ കമ്പനികള്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്നത് ടെലികോം ഡിപ്പാര്‍ട്ട്‌മെന്റിന്റെ 21/03/2017-ലെ ഒരു സര്‍ക്കുലര്‍ പ്രകാരമാണ്. ഇതില്‍ പറയുന്നത് 2017 ഫെബ്രുവരി 02-ലെ സുപ്രീം കോടതി വിധിപ്രകാരം എല്ലാ ഉപഭോക്താക്കളുടേയും വിവരങ്ങള്‍ ആധാര്‍ ഇ-കെവൈസി വഴി പുനപരിശോധിക്കണം എന്നാണ്. 2018 ഫെബ്രുവരി 06-നുള്ളില്‍ ഈ നടപടിക്രമങ്ങള്‍ പൂര്‍ത്തീകരിക്കണമെന്നും ആവശ്യപ്പെടുന്നു. എന്നാല്‍ ഉത്തരവില്‍ പരാമര്‍ശിക്കപ്പെടുന്ന 06/02/2017-ലെ വിധിയില്‍ എവിടെയും എല്ലാ മൊബൈല്‍ നമ്പറുകളും ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് എ-കെ വൈ സി പരിശോധന നടത്തണം എന്നു പറയുന്നില്ല എന്നതാണ് യാഥാര്‍ത്ഥ്യം.

രാജ്യ സുരക്ഷാ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ ഇല്ലതാക്കാന്‍ എല്ലാ മൊബൈല്‍ നമ്പറുകളും 100% പരിശോധിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട് എന്നുറപ്പു വരുത്താന്‍ വ്യക്തവും സുദൃഢവുമായ ഒരു സംവിധാനം ഒരുക്കണം എന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു കൊണ്ട് ലോക്‌നീതി ഫൗണ്ടേഷന്‍ സുപ്രീം കോടതിയില്‍ സമര്‍പ്പിച്ച ഹര്‍ജിയിലാണ് പ്രസ്തുത വിധി ഉണ്ടാകുന്നത്. ജസ്റ്റിസ് ഖെഹറും, ജസ്റ്റിസ് രമണയും ചേര്‍ന്ന 2 അംഗ ബഞ്ചാണ് ഹര്‍ജി പരിശോധിച്ചത്. ഹര്‍ജിക്കാരന്റെ ഉദ്ദേശ്യം കോടതി നല്ലതെന്നു കാണുകയും ഇന്ത്യ ഗവണ്മെന്റ് അതിനെ പിന്തുണച്ചുകൊണ്ട് അതിനു വേണ്ട സൗകര്യങ്ങള്‍ ഒരുക്കുമെന്ന് അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഗവണ്മെന്റ് കോടതിയില്‍ ബോധിപ്പിച്ചത് ഇക്കാര്യങ്ങളാണ്: 2016 ആഗസ്റ്റ് 16 മുതല്‍ പുതിയ മൊബൈല്‍ കണക്ഷനുകള്‍ക്ക് ആധാര്‍-ഇ-കെ വൈ സി വെരിഫിക്കേഷനുള്ള സംവിധാനം ഏര്‍പ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. നിലവില്‍ മൊബൈല്‍ കണക്ഷനുകള്‍ക്ക് ആധാര്‍ നിര്‍ബന്ധമല്ല. എങ്കിലും 87% ജനങ്ങള്‍ക്കും ആധാര്‍ ലഭിച്ചിട്ടുള്ള സാഹചര്യത്തില്‍ സൗകര്യപ്രദമായ സംവിധാനം എന്ന നിലയില്‍ കൂടുതല്‍ ആളുകളും ഇനി ഇ-കെവൈസി ഉപയോഗിക്കാനാണ് സാധ്യത. നിലവില്‍ ഉള്ള ഉപഭോക്താക്കളുടേയും വിവരങ്ങള്‍ ഇപ്രകാരം പുന:പരിശോധിക്കാവുന്നതാണ്. ഇതിനുള്ള സംവിധാനം ആലോചിച്ച് തീരുമാനിച്ച് വരുന്ന ഒരു വര്‍ഷത്തിനുള്ളില്‍ നടപ്പിലാക്കുന്നതാണ്.

ഈ സാഹചര്യത്തില്‍ നിലവിലുള്ള മൊബൈല്‍ നമ്പറുകള്‍ ഒരു വര്‍ഷത്തിനുള്ളില്‍ പുന:പരിശോധിക്കുന്നതിനുള്ള സംവിധാനം ഗവണ്മെന്റ് ഏര്‍പ്പെടുത്തും എന്ന വിശ്വാസത്തില്‍കേസ് തീര്‍പ്പാക്കുകയാണുണ്ടായത്. മൊബൈല്‍ നമ്പര്‍ ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിക്കണം എന്ന തരത്തില്‍ ഒരു ഉത്തരവ് ഉണ്ടായിട്ടില്ല. ഇവിടെ, മൊബൈല്‍ കണക്ഷനുകള്‍ക്ക് ആധാര്‍ നിര്‍ബന്ധമല്ല എന്ന കാര്യം കേന്ദ്രം കോടതിയെ ബോധിപ്പിച്ചിരുന്നു. ആ നിലയ്ക്ക് പുതിയ കണക്ഷനുകള്‍ക്ക് നിര്‍ബന്ധമല്ലാത്ത ആധാര്‍ പഴയവയുടെ പുന:പരിശോധനയ്ക്ക് നിര്‍ബന്ധമാണെന്ന് പറയാനും കഴിയില്ലല്ലോ.

മാത്രമല്ല, 2015 ഒക്ടോബറില്‍, സുപ്രീം കോടതിയുടെ 5 അംഗ ബഞ്ച്, ആധാര്‍, മൊബൈല്‍ നമ്പര്‍ വെരിഫിക്കേഷന് ഉപയോഗിക്കാനനുവദിക്കണം എന്ന ട്രായിയുടെ ആവശ്യം നിഷേധിച്ചിരുന്നു എന്ന കാര്യം എ.ജി. കോടതിയെ അറിയിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. അതുണ്ടായില്ല.ജസ്റ്റിക് ഖെഹറും, ജസ്റ്റിസ് രമണയും ടി ബഞ്ചിന്റെ ഭാഗമല്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ അത് അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകണമെന്നില്ല. ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ആധാര്‍ വെരിഫിക്കേഷന്‍ എന്ന നിര്‍ദ്ദേശം വരുമ്പോള്‍ തന്നെ മറ്റ് മാര്‍ഗങ്ങള്‍ ആരായുമായിരുന്നു. കാരണം 5 അംഗ ബെഞ്ചിന്റെ നിര്‍ദ്ദേശം മറികടന്നുകൊണ്ട് ഒരുത്തരവ് പുറപ്പെടുവിക്കാന്‍ 2 അംഗ ബഞ്ചിന് ആധാര്‍ കേസ് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തില്‍ കഴിയുകയില്ല.

ആധാര്‍ ഇ-കെ വൈ സി യിലൂടെ ഒരു വ്യക്തി തന്റെ പ്രധാനപ്പെട്ട ബയോമെട്രിക് വിവരങ്ങളും വ്യക്തി വിവരങ്ങളും ഗവണ്മെന്റുമായും സ്വകാര്യ കമ്പനിയുമായും പങ്കു വയ്ക്കുകയാണ്. ചരിത്രപ്രധാനമായ സ്വകാര്യത വിധിയിലൂടെ സുപ്രീം കോടതി പൗരന്റെ വിവര-സ്വകാര്യതയ്ക്കുള്ള അവകാശത്തെ ഒരു മൗലീക അവകാശമായി ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചിട്ടുള്ളതാണ്. നിയതവും നീതിയുക്തവും ന്യായവുമായ നിയമമാര്‍ഗങ്ങളിലൂടെയല്ലാതെ സ്വകാര്യ വിവരങ്ങള്‍ കൈമാറുന്നത് ഈ കോടതി വിധിക്കും എതിരാണ്. യതൊരു നിയമ ചട്ടക്കൂടുമില്ലാതെ സ്വകാര്യ കമ്പനികള്‍ക്ക് രാജ്യത്തെ ലക്ഷക്കണക്കിന് മനുഷ്യരുടെ വിവരങ്ങള്‍ കൈമാറാനനുവദിക്കുന്ന ടെലിക്കോം ഡിപ്പാര്‍ട്ടിന്റെ സര്‍ക്കുലര്‍ കോടതി വിധിയുടെ ദുര്‍വ്യാഖ്യാനവും നിയമവിരുദ്ധവുമാണ് എന്നു മാത്രമല്ല അപകടകരവുമാണ്. എയര്‍ടെല്‍ കമ്പനി മൊബൈല്‍ വെരിഫിക്കേഷനു നല്‍കിയ ഇ-കെ-വൈ-സി ഉപയോഗിച്ച് എയര്‍ടെല്‍ പെയ്‌മെന്റ് ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടുകള്‍ ഉപഭോക്താക്കളുടെ അറിവോ സമ്മതമോ കൂടാതെ തുറന്നതും അങ്ങനെ പാചക വാതക സബ്‌സിഡിയും തൊഴിലുറപ്പു പദ്ധതിയുടെ കൂലിയും അടക്കം ആധാര്‍-അധിഷ്ഠിത പണമിടപാടുകളെല്ലാം അതിലേക്ക് പോകുകയും ആ പണം തിര്‍ച്ചെടുക്കാന്‍ മാര്‍ഗമില്ലാതെ ആളുകള്‍ വലയുന്നതുമെല്ലാം നാം ഇപ്പോള്‍ കാണുന്നുണ്ട്. ഇത്തരത്തിലുള്ള നിരവധി ദുരുപയോഗ സാധ്യതകളുണ്ടെങ്കിലും പെട്ടു പോയ ഉപഭോക്തക്കള്‍ക്ക് നഷ്ട പരിഹാരം തേടാന്‍ പോലുമുള്ള സംവിധാനം ഇപ്പോഴില്ല. ഒരു പരാതിയുമായി കോടതിയില്‍ പോകാന്‍ പോലും ഇരയ്ക്കു കഴിയില്ല. കാരണം ആധാര്‍ ആക്റ്റ് പ്രകരം യു.ഐ.ഡി.എ.ഐ-യ്ക്കു മാത്രമേ പരാതി നല്കാന്‍ കഴിയൂ. അവര്‍ തന്നെ പ്രതിസ്ഥാനത്തു വരുന്ന കേസുകളില്‍ അവരെങ്ങനെയാണ് പരാതിയുമായി പോകുക?

നിയമക്കുരുക്കുകളെക്കുറിച്ച് ചെറു ബോധ്യമുള്ളതുകൊണ്ടാകണം ടെലികോം ഡിപ്പര്‍ട്ട്‌മെന്റിന്റെ സര്‍ക്കുലറില്‍ ഒരിടത്തും ആധാര്‍ വെരിഫിക്കേഷന്‍ നടത്താത്ത മൊബൈല്‍ നമ്പറുകള്‍ റദ്ദു ചെയ്യണം എന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. അത്രയും നന്ന്.

This article was published in Mangalam Daily on 22/09/2017

ആധാര്‍ അധിഷ്ഠിത പണമിടപാട് എന്ന വളയമില്ലാ ചാട്ടം

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

എയര്‍ടെല്‍ പേയ്‌മെന്റ് ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടിലേക്ക് സബ്‌സിഡി പോയ വാര്‍ത്ത ഏഷ്യാനെറ്റ് ചര്‍ച്ചയാക്കിയിരുന്നല്ലോ, (ചര്‍ച്ച ഇനിയും കാണാത്തവര്‍ തീര്‍ച്ചയായും കാണണം) ചിലത് കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാനുണ്ട്.നാഷണല്‍ പേയ്‌മെന്റ് കോര്‍പ്പറേഷന്‍ ഓഫ് ഇന്ത്യ എന്ന നോണ്‍-പ്രോഫിറ്റ് (registered u/s 8 of companies act) കമ്പനിയാണ് ആധാര്‍ അധിഷ്ടിത പേയ്‌മെന്റ് സംവിധാനങ്ങള്‍ നടത്തുന്നത്. ഗവണ്മെന്റോ, റിസര്‍വ് ബാങ്കോ അല്ല. ആര്‍ ബി ഐ ഒരുക്കുന്ന National Electronic Funds Transfer (NEFT), Real Time Gross Settlement (RTGS) സംവിധാനങ്ങള്‍ ഒരു വ്യക്തിയുടെ അക്കൗണ്ട് നമ്പറും ബാങ്കിന്റെ IFSC കോഡും ഉപയോഗിച്ചാണ് പണമിടപാടുകള്‍ നടത്തുന്നത്. IFSC കോഡ് വഴി ബാങ്കിന്റെ ബ്രാഞ്ചും അക്കൗണ്ട് നമ്പര്‍ വഴി വ്യക്തിയേയും കൃത്യമായി മനസിലാക്കുന്നു. ഇടപാടുകള്‍ക്ക് ഉത്തരാവദിത്തം റിസര്‍വ് ബാങ്കിനുണ്ട്. അത് കൃത്യമായി ട്രാക്ക് ചെയ്യാനും അക്കൗണ്ട് ചെയ്യാനും സാധിക്കുന്നു.എന്നാല്‍ ആധാര്‍ അധിഷ്ഠിത പണമിടപാട് (Aadhaar Enabled Payment System or AePS) NPCI ആണ് മാപ് ചെയ്യുന്നത്. ഡേറ്റാബേസില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നത് ഇടപാടുകാരന്റെ ആധാര്‍ നമ്പര്‍ മാത്രമാണ്.ആധാര്‍ ബാങ്കുമായി ലിങ്ക് ചെയ്യുന്നത് എപ്പോഴും e-KYC വെരിഫിക്കേഷന്‍ വഴി അല്ല. ആധാര്‍ നമ്പര്‍ വെറുതെ അക്കൗണ്ടിലേക്ക് സീഡ് ചെയ്യുകയാണുണ്ടാവുക. മറ്റൊരാളുടേ ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടിലേക്ക് നമ്പര്‍ സീഡ് ചെയ്യപ്പെട്ടാല്‍ നമുക്ക് ലഭിക്കേണ്ട പണം അപരന്റെ അക്കൗണ്ടിലേക്ക് പോകും എന്നു സാരം.എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിന് യൂണീയന്‍ ബാങ്കില്‍ ഒരു അക്കൗണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗ്യാസ് സബ്‌സിഡി ഉള്‍പ്പടെ പണമിടപാടുകള്‍ നടന്നിരുന്നത് ഈ അക്കൗണ്ടിലൂടെയാണ്. എന്നാല്‍ ഒരു ഹൗസിംഗ് ലോണുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് എച് ഡി എഫ് സിയില്‍ അദ്ദേഹം ഒരു പുതിയ അക്കൗണ്ട് ആരംഭിച്ചു. അതിലും ആധാര്‍ സീഡ് ചെയ്തു. ഇപ്പോള്‍ സബ്‌സിഡി പണം എത്തുന്നത് ഈ അക്കൗണ്ടിലേക്കാണ്.കര്‍ണാടകയില്‍ തൊഴിലുറപ്പ് പദ്ദതിയുടെ കൂലി ഇ‍പ്രകാരം വേറെ വ്യക്തികളുടെ അക്കൗണ്ടിലേക്ക് പോകുന്നത് വ്യാപകമാകുകയും നിരവധി മാസങ്ങളൊളം ആളുകള്‍ കൂലി ലഭിക്കാതെ വരികയും ചെയ്തു. ഇത് വലിയ പ്രശ്‌നമായപ്പോള്‍ അക്കൗണ്ട് നമ്പര്‍ എതാണെന്ന് ഉറപ്പിക്കാന്‍ എല്ലാവരുടെയും അക്കൗണ്ടുകളീലേക്ക് ഒരു രൂപ ട്രാന്‍സ്ഫര്‍ ചെയ്തു കൊടുക്കേണ്ടി വന്ന പരിഹാസ്യമായ സാഹചര്യവും ഉണ്ടായി. ആളുകളെ കൃത്യമായി തിരിച്ചറിയാനെന്ന പേരില്‍ കൊണ്ടുവന്ന ഒരു സംഗതി അരെയും തിരിച്ചറിയാനാകാത്ത ഊരാക്കുടുക്കിലേക്കാണ് രാജ്യത്തെ എത്തിക്കുന്നത്. ഇവിടെ ദുരിതമനുഭവിക്കുന്നത് ഏറ്റവും പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യരാണെന്നതാണ് നമ്മള്‍ മനസിലാക്കേണ്ട കാര്യം.NPCI, UIDAI എന്നീ നിരുത്തരവാദപ്പരിഷകളുടെ ചെയ്തികള്‍ വെറും വിവരമില്ലായ്മയല്ല. എന്തിനോ വേണ്ടി കൊണ്ടുവന്ന ആധാര്‍ പദ്ധതിയ്ക്ക് purpose ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിന്റെ അനന്തരഫലമാണിത്. ഒരാള്‍ക്ക് പല അക്കൗണ്ടുകള്‍ ഉണ്ടാകുമെന്നും അല്ലെങ്കില്‍ ആധാര്‍ നമ്പര്‍ തെറ്റായി സീഡ് ചെയ്യാനുള്ള സാധ്യത ഉണ്ടെന്നും മുന്‍കൂട്ടി കണ്ട് പണമിടപാട് സംവിധാനത്തില്‍ മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തണമായിരുന്നു എന്നും അവിടെ ആരംഭത്തില്‍ തന്നെ തെറ്റുപറ്റി എന്നും ഏഷ്യനെറ്റ് ചര്‍ച്ചയില്‍ അഭിപ്രായം ഉയര്‍ന്നു വന്നിരുന്നു. എന്നാല്‍ സത്യമതല്ല. അക്കൗണ്ട് നമ്പറോ, IFSC കോഡോ ഇല്ലാതെ ആധാര്‍ നമ്പര്‍ മാത്രം ഉപയോഗിച്ച് ഇടപാടൂകള്‍ നടത്തണം എന്ന നിശ്ചയത്തോടെ തന്നെ ഉണ്ടാക്കിയതാണീ സംവിധാനം. അക്കൗണ്ട് നമ്പറും IFSC കോഡും മനപൂര്‍വം ഒഴിവാക്കിയതാണ്. കാരണം ഇത് രണ്ടും ഉപയോഗിച്ച് പണമിടപാടൂ നടത്താനാണെങ്കില്‍ പിന്നെ ആധാറിന്റെ പ്രസക്തിയെന്താണ്? ഒരാവശ്യവുമില്ല. അങ്ങനെ ഒരു ആവശ്യവുമില്ലാത്ത ആധാര്‍ എന്ന ഉടായിപ്പിന് ഒരു ഉപയോഗമുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കാനും, നിര്‍ബന്ധമല്ല എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടു തന്നെ ആളുകളെക്കൊണ്ട് നിരബന്ധിതമായി ആധാര്‍ എടുപ്പിക്കാനുമുള്ള ആസൂത്രിത പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമാണ് NPCI യുടെ ഈ വളയമില്ലാ ചാട്ടം.

ചരിത്രം, ഈ വിധി

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

ലോകമാകെ കാതോര്‍ത്ത വിധിന്യായം അടുത്തിടെയൊന്നും ഇന്ത്യന്‍ ജുഡീഷ്യറിയില്‍നിന്ന്‌ ഉണ്ടായിട്ടില്ല. 2017 ഓഗസ്‌റ്റ്‌ 24 ചരിത്രമാണ്‌. കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിന്റെയും ചില സംസ്‌ഥന സര്‍ക്കാരുകളുടെയും ശക്‌തമായ സമ്മര്‍ദങ്ങളെ അതിജീവിച്ച്‌ ഇന്ത്യന്‍ പരമോന്നത നീതിപീഠത്തിലെ ഒമ്പതു ന്യായാധിപര്‍ ചരിത്രമെഴുതി- സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമാണ്‌. ഒരുപക്ഷേ, ഇനിയൊരിക്കലും സുപ്രീം കോടതിയിലെ ഒമ്പതു ജഡ്‌ജിമാര്‍ ഒരുമിച്ച്‌ ഇത്തരമൊരു വാദം കേള്‍ക്കുന്ന സാഹചര്യമുണ്ടാകില്ല. തലമുറകളുടെ ഭാഗധേയം നിര്‍ണയിക്കുന്ന വിധിയാണിതെന്നു വിലയിരുത്താം. ഐക്യ രാഷ്‌ട്രസഭയുടെ രാജ്യാന്തര മനുഷ്യാവകാശ പ്രഖ്യാപനത്തിന്റെയും മനുഷ്യാവകാശത്തെ സംബന്ധിച്ച യൂറോപ്യന്‍ കണ്‍വന്‍ഷന്റെയും ഭാഗമാണു സ്വകാര്യത. മിക്ക രാജ്യങ്ങളിലും ഭരണഘടനാ രൂപീകരണ സമയത്തു വ്യക്‌തതയില്ലാതിരുന്നതിനാല്‍ ഇന്ത്യന്‍ ഭരണഘടനയിലും ഇതേക്കുറിച്ചു പ്രത്യക്ഷ പരാമര്‍ശമില്ല. നിയമസംഹിതകളുടെ വ്യാഖ്യാന വളര്‍ച്ചയ്‌ക്കൊപ്പം ഭരണഘടനയില്‍ അന്തര്‍ലീനമായ അവകാശമായി സ്വകാര്യത അംഗീകരികപ്പെട്ടു. യൂറോപ്പിലും അമേരിക്കയിലും പുതുതായി സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയ ലാറ്റിന്‍ അമേരിക്കന്‍, ആഫ്രിക്കന്‍ രാജ്യങ്ങളിലുമെന്നപോലെ ഇന്ത്യയിലും സ്വകാര്യത, മൗലികാവകാശമാണെന്ന ധാരണയിലാണു നാലു പതിറ്റാണ്ടു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്‌. 1975ലെ ഗോബിന്ദ്‌ കേസിലെയും 1978-ലെ മനേക ഗാന്ധി കേസിലെയും വിധികള്‍ക്കും 1995ലെ നക്കീരന്‍ കേസിലുമടക്കം നിരവധി വിധികളില്‍ സ്വകാര്യത ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 21ല്‍ അന്തര്‍ലീനമായ മൗലികാവകാശമാണെന്നു സുപ്രീം കോടതി വ്യക്‌തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്‌.
ആധാര്‍, സ്വകാര്യതയിലേക്കുള്ള കൈകടത്തലാണെന്നു സുപ്രീം കോടതിയില്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍, അങ്ങനെയല്ലെന്നായിരുന്നു കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിന്റെ വാദം. 1954ലെയും 1962ലെയും രണ്ട്‌ സുപ്രീം കോടതി വിധികള്‍ ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടുകയാണു കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ ചെയ്‌തത്‌. ഒന്ന്‌: എം.പി ശര്‍മ കേസ്‌ (MP Sharma an dOthers Vs Satish Chanrda, Ditsrict Magitsrate Others on 15 March, 1954). രണ്ട്‌: ഖരക്‌ സിങ്‌ കേസ്‌ (Kharak Singh Vs the State of UP & Other, 18 December, 1962). രണ്ടും വ്യത്യസ്‌ത കാലഘട്ടങ്ങളിലെ വ്യത്യസ്‌ത സാഹചര്യങ്ങള്‍ പരിഗണിച്ചുള്ള വിധികളാണ്‌. അക്കാലത്ത്‌ എല്ലാ ജഡ്‌ജിമാരും ഒരുമിച്ചിരുന്നു വാദം കേള്‍ക്കുന്നതു സാധാരണമായിരുന്നതിനാല്‍ ആദ്യത്തേത്‌ എട്ടംഗ ബെഞ്ചിന്റെ വിധിയായിരുന്നെന്നു മാത്രം.
ഖരക്‌സിങ്‌ കേസില്‍ സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമല്ലെന്നായിരുന്നു വാദം. സ്വകാര്യത സ്‌പഷ്‌ടമായ അവകാശമായി നിര്‍വചിക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്നും അവ്യക്‌തമായ സംഗതിയെ മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ പട്ടികയില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍ പറ്റില്ലെന്നും വാദിച്ചു. ഇതിനു ഭൂരിപക്ഷ അംഗീകാരം കിട്ടിയെങ്കിലും ജസ്‌റ്റിസ്‌ ഷായുടെയും ജസ്‌റ്റിസ്‌ സുബ്ബറാവുവിന്റെയും വിയോജനക്കുറിപ്പില്‍ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 21 വിശാലവും സമഗ്രവുമായി കാണണമെന്നും വ്യക്‌തിയുടെ മേലുള്ള പ്രത്യക്ഷവും പരോക്ഷവുമായുള്ള കടന്നുകയറ്റവും നിയന്ത്രണവും ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശത്തിന്റെ ലംഘനമാണെന്നും നിരീക്ഷിച്ചു. വ്യക്‌തിസ്വാതന്ത്ര്യവും സഞ്ചാര സ്വാതന്ത്ര്യവും പോലീസിന്റെ പിന്തുടരലില്‍ ലംഘിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്‌. ഈ വ്യക്‌തിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം രാജ്യമാകെ ജയിലറയാണ്‌. അതുകൊണ്ടു പോലീസ്‌ നിരീക്ഷണം മൗലികാവകാശ ലംഘനമാണെന്നായിരുന്നു ഇവരുടെ കാഴ്‌ച്ചപ്പാട്‌. ഈ വിയോജന വിധിന്യായം തെളിച്ചിട്ട വഴിയിലൂടെയാണ്‌ ഇന്ത്യയുടെ നിയമസംഹിത പിന്നീടു വളര്‍ന്നത്‌.
1975ലെ ഗോബിന്ദ്‌ കേസിലെ (Gobin dvs State Of Mahdya Praedsh An dAnr. on 18 March, 1975) വിധി, ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 21ലെ ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശം മൃഗങ്ങളെപ്പോലെ ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശമല്ല, സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെയും അഭിമാനത്തോടെയും ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശമാണെന്നു പറഞ്ഞു. 1978ലെ മനേക ഗാന്ധി കേസിലെ (പ്പന്റനുന്റ ട്ടന്റ്രദ്ധ ത്മന്ഥ ള്ളദ്ധഗ്ന ഗ്നക്ഷ ണ്ടദ്ധ്രന്റ , 25 ത്തന്റഗ്മന്റത്സത്ന 1978) വിധി മൗലികാവകാശങ്ങളെ എങ്ങനെ വ്യാഖ്യാനിക്കണമെന്നതിന്റെ പുരോഗമപരമായ ഏടായിരുന്നു. പരസ്‌പര ബന്ധമില്ലാത്ത അനുഛേദങ്ങളുടെ കൂട്ടമല്ല ഭരണഘടനയെന്നും മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ ഒറ്റപ്പെട്ട തുരുത്തുകളല്ലെന്നും അവയതിന്റെ സമഗ്രതയില്‍ പരസ്‌പരപൂരകങ്ങളായി അനുവര്‍ത്തിക്കേണ്ടതാണെന്നും ബെഞ്ച്‌ നിരീക്ഷിച്ചു.
ജസ്‌റ്റിസ്‌ സുബ്ബറാവുവിന്റെ വിയോജന വിധിന്യായമായിരുന്നു ശരി. മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ വിവിധ വകുപ്പുകള്‍ ചേര്‍ത്തുവായിച്ചാല്‍ ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 14, 19, 21 എന്നിവയില്‍ മാത്രമല്ല, ആമുഖം മുതലിങ്ങോട്ട്‌ പലയിടങ്ങളിലായി ഭരണഘടനയുടെ അവിഭാജ്യ ഘടകമാണു സ്വകാര്യതയെന്നു കാണാം. എന്നാല്‍, സ്വകാര്യതയ്‌ക്കു പൊതു നിര്‍വചനം സാധ്യമല്ല, അത്‌ ഓരോ കേസായെടുത്തു പരിശോധിക്കേണ്ടിവരും എന്നീ വാദങ്ങളാണ്‌ ഹര്‍ജിക്കാര്‍ ഉന്നയിച്ചത്‌. ആഭ്യന്തര നിയമങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്ത സാഹചര്യത്തില്‍ രാജ്യാന്തര നിയമങ്ങളെ ഭരണഘടനാ പദ്ധതിയിലേക്ക്‌ ഉള്‍ച്ചേര്‍ക്കുന്നതു കീഴ്‌വഴക്കമാണെന്നു മനുഷ്യാവകാശ നിയമങ്ങളുടെ കാര്യം എടുത്തുപറഞ്ഞും ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. വിവരങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുമ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുമ്പോഴും സ്വകാര്യതയുടെ പ്രശ്‌നമുയരുന്നു. അറിവോടെയുള്ള സമ്മതം ഇക്കാര്യത്തില്‍ പ്രധാനമാണ്‌. സമാന്തര അവകാശമെന്ന നിലയ്‌ക്കു ഭരണകൂടത്തിനു സ്വകാര്യത നിയമപരമായി സംരക്ഷിക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട്‌. ആധുനിക ലോകത്തു ജനങ്ങളുടെ ജീവനും സ്വത്തിനും സുരക്ഷയൊരുക്കാന്‍ ഇതനിവാര്യവുമാണ്‌. സ്വകാര്യതയുടെ ചരിത്രപരമായ പരിണാമവും അതിന്റെ പ്രാധാന്യവും ജര്‍മന്‍ ഭരണഘടനയുടെ വളര്‍ച്ചയ്‌ക്കും വംശീയ ഉന്മൂലനത്തിന്റെ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഐ.ബി.എം. ശേഖരിച്ച സെന്‍സസ്‌ വിവരങ്ങള്‍ നാസികള്‍ ജൂതന്മാര്‍ക്കെതിരെ എങ്ങനെ ഉപയോഗിച്ചു എന്നതും ഇന്ത്യയില്‍ അടിയന്തരാവസ്‌ഥക്കാലത്തു നിര്‍ബന്ധിത വന്ധ്യംകരണം ഉള്‍പ്പടെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ എങ്ങനെ നടപ്പായി എന്നതും ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്‌ ഹര്‍ജിക്കാര്‍ ഉന്നയിച്ചു.
സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമായി അംഗീകരിക്കാനാകില്ലെന്നു യു.ഐ.ഡി.എ.ഐയും, ഹരിയാന സര്‍ക്കാരും മഹാരാഷ്‌ട്ര സര്‍ക്കാരും വാദിച്ചു. തെറ്റു ചെയ്യുന്നവര്‍ മാത്രമാണു സ്വകാര്യതയെക്കുറിച്ചു ഭയപ്പെടുന്നതെന്ന വാദം കോടതിയെ ഞെട്ടിച്ചു. കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിനു വേണ്ടി എ.ജി. എടുത്ത നിലപാടുകള്‍ സങ്കീര്‍ണമായിരുന്നു. സ്വകാര്യത അവകാശമാണെന്നു സമ്മതിക്കുന്ന തരത്തിലായിരുന്നു അത്‌. സ്വകാര്യതയുടെ ചില ഘടകങ്ങള്‍ മൗലീകാവകാശമാകാമെങ്കിലും വിവര സ്വകാര്യത (ദ്ധക്ഷഗ്നത്സണ്ഡന്റന്ധദ്ധഗ്നന്റ ണ്മത്സദ്ധത്മന്റ്യത്ന) മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ പരിധിയില്‍ വരില്ല എന്നായിരുന്നു എ.ജിയുടെ വാദം. ഇതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയായി സ്വകാര്യതയെ അടരുകളായി ചെറു നിര്‍വചനങ്ങളിലേക്കു ചുരുക്കി വിഭജിച്ചു. അതില്‍ ചിലതുമാത്രം മൗലികാവകാശമാണെന്നു സമ്മതിച്ചെങ്കിലും വിവര സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമായി കാണരുതെന്ന നിലപാടുമായിരുന്നു അറ്റോര്‍ണി ജനറലിന്‌. ആധാര്‍ കേസില്‍ സ്വകാര്യതാ വാദത്തിനു പ്രസക്‌തിയില്ലെന്ന വിധി നേടുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യമെന്നു കരുതാം.
രാജ്യത്തിന്റെ സാംസ്‌കാരിക- ചരിത്ര പശ്‌ചാത്തലത്തില്‍ സ്വകാര്യതയ്‌ക്കു വലിയ പ്രാധാന്യമില്ലെന്നായിരുന്നു മറ്റൊരു വാദം. സ്വകാര്യത പാശ്‌ചാത്യ സമ്പന്ന വര്‍ഗത്തിന്റെ മാത്രം സങ്കല്‍പ്പവും ആശങ്കയുമാണെന്നും ലക്ഷക്കണക്കിനാളുകള്‍ വിശന്നുകേഴുന്ന രാജ്യത്ത്‌ ഇതിനു പ്രസക്‌തിയില്ലെന്നും എ.ജി. ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. എന്നാല്‍, ദരിദ്ര ജനതയ്‌ക്കു സ്വകാര്യത നിഷേധിച്ചാല്‍ എന്തു നേട്ടമുണ്ടാകുമെന്നു വിശദീകരിക്കാനും കഴിഞ്ഞില്ല.
സ്വകാര്യതയ്‌ക്കു വേണ്ടി ഉന്നയിക്കപ്പെട്ട വാദങ്ങളൊക്കെ ഏറെക്കുറെ പൂര്‍ണമായി അംഗീകരിക്കുന്ന വിധയാണു സുപ്രീം കോടതി പുറപ്പെടുവിച്ചത്‌. കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിന്റെ പ്രധാന ആയുധങ്ങളായിരുന്ന എം.പി. ശര്‍മ, ഖരക്‌ സിങ്‌ വിധികള്‍ നിയമപരമായി തെറ്റായിരുന്നെന്നും ഭരണഘടന അതിന്റെ രൂപീകരണ ഘട്ടത്തില്‍ ഉറഞ്ഞു മരവിച്ചു പോകേണ്ട രേഖയല്ലെന്നും ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. കലാനുസൃതമായി പൗരന്റെയും സമൂഹത്തിന്റേയും അവകാശങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കാനുള്ള ജൈവമായ ആശയപ്രകാശനമാണ്‌. ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 21, 19 വകുപ്പുകളില്‍ അന്തര്‍ലീനമായ ഒഴിവാക്കാനാകാത്ത അവകാശമാണു സ്വകാര്യത. കേവലം ഭരണഘടനാദത്തമായ അവകാശം മാത്രമല്ല, ജന്മനാ ഏതൊരു മനുഷ്യനും ആര്‍ജിതമായ അടിസ്‌ഥാന അവകാശമാണ്‌. മാന്യമായി, അഭിമാനത്തോടെ ജീവിക്കാനുള്ള പ്രാഥമിക അവകാശത്തിന്റെ ഭാഗമാണു സ്വകാര്യത. സ്വകാര്യതയില്ലാതെ മറ്റു മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ അര്‍ഥപൂര്‍ണമായി സ്‌ഥാപിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ല. ഐക്യരാഷ്‌ട്ര സഭയുടെ മനുഷ്യാവകാശ പ്രഖ്യാപനത്തിന്റെ ഭാഗമായ അന്താരാഷ്‌ട്ര അവകാശമാണ്‌. സ്വകാര്യത ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഭൗതിക ശരീരവും, മനസും, ചിന്തകളും, വിവരങ്ങളും, കുടുംബവും, ലൈംഗികതയും ഇഷ്‌ട ഭക്ഷണം കഴിക്കാനുള്ള അവകാശവുമെല്ലാമാണ്‌. എന്നാല്‍, ഇതിനു നിര്‍വചനം അസാധ്യമാണ്‌. ഓരോ ഘട്ടത്തിലും സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്കും വസ്‌തുതകള്‍ക്കും അനുസൃതമായി പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്‌.
ഇതിനര്‍ഥം, സ്വകാര്യത പരിധികളില്ലാത്ത അവകാശമാണെന്നല്ല. മറ്റേതൊരു മൗലികാവകാശങ്ങള്‍ക്കുമെന്നതുപോലെ സ്വകാര്യതയ്‌ക്കും പരിധികളുണ്ട്‌. ഭരണകൂടങ്ങളുടെ ന്യായവും നിയമപരവുമായ കാര്യങ്ങള്‍ക്കു നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ കൊണ്ടുവരാം. അതിനു നിയമങ്ങള്‍ വേണം. ന്യായവും വ്യക്‌തവുമായ ആവശ്യകത ബോധ്യപ്പെടുത്താനാകണം. പറയുന്ന ലക്ഷ്യവും സ്വീകരിക്കുന്ന മാര്‍ഗവും തമ്മില്‍ യുക്‌തിഭദ്രമായ ബന്ധം ഉണ്ടായിരിക്കണം. സ്വകാര്യതയ്‌ക്കുമേലുള്ള ഏതു കൈകടത്തലും വിവര ശേഖരണവും നിരീക്ഷണവുമെല്ലാം ജനാധിപത്യത്തിന്റെ അടിസ്‌ഥാന മൂല്യങ്ങളെ അപകടത്തിലാക്കുമെന്ന നിരീക്ഷണവും കോടതി നടത്തുന്നു.
സ്വകാര്യതയുടെ ധനാത്മകവും ഋണാത്മകവുമായ വശങ്ങളെ പ്രത്യേകം പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്‌. ഋണാത്മകമായ വശം സ്വകാര്യതയിലേക്കുള്ള ഭരണകൂടത്തിന്റെ ഏതൊരു കടന്നു കയറ്റത്തെയും ഈ അവകാശം തടയുന്നു എന്നതാണ്‌. ധനാത്മകമായ വശം പൗരന്റെ സ്വകാര്യത നിയമപരമായി സംരക്ഷിക്കാനുള്ളബാധ്യത സര്‍ക്കാരുകള്‍ക്കുണ്ട്‌ എന്നതാണ്‌.
ഈ വിധിയുടെ പരിണിത ഫലങ്ങള്‍ അതിവിപുലമായിരിക്കും. പ്രാഥമിക ഘട്ടത്തില്‍ അടിയന്തരാവസ്‌ഥക്കാലത്തെ കുപ്രസിദ്ധമായ കരുതല്‍ തടങ്കല്‍ സംബന്ധിച്ച വിധിയെയും നാസ്‌ കേസിലെ എല്‍.ജി.ബി.ടി. വിധിയെയും ഇത്‌ അസ്‌ഥിരപ്പെടൂത്തുന്നു എന്നതാണ്‌. ആധാര്‍ കേസില്‍ ഇതുണ്ടാക്കാന്‍ പോകുന്ന ഫലം വ്യക്‌തമാണ്‌. എന്തായാലും ഈ ഘട്ടത്തില്‍ സുപ്രീം കോടതിയുടെ ഈ വിധിയെ, അതെഴുതിയ ന്യായാധിപരെ അഭിനന്ദിക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല.ആധാര്‍, സ്വകാര്യത, മൗലികാവകാശം…കേസിന്റെ നാള്‍വഴി ഇങ്ങനെജൂലൈ ഏഴ്‌: ആധാറുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയങ്ങളില്‍ തീരുമാനം ഭരണഘടനാ ബെഞ്ചിനു വിട്ട്‌ സുപ്രീം കോടതി മൂന്നംഗ ബെഞ്ചിന്റെ ഉത്തരവ്‌.
ജൂലൈ 18: സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമാണോ എന്നു പരിശോധിക്കാന്‍ ഒന്‍പതംഗ ബെഞ്ചിനെ അഞ്ചംഗ ഭരണഘടനാ ബെഞ്ച്‌ നിയമിച്ചു. ചീഫ്‌ ജസ്‌റ്റിസ്‌ ജെ.എസ്‌. കേഹാര്‍, ജസ്‌റ്റിസുമാരായ ജെ. ചെലമേശ്വര്‍, എസ്‌.എ. ബോബ്‌ഡെ, ആര്‍.കെ. അഗര്‍വാള്‍, റോഹിന്‍ടണ്‍, ഫാലി നരിമാന്‍, അഭയ്‌ മനോഹര്‍ സാപ്രേ, ഡി.വൈ. ചന്ദ്രചൂഡ്‌, സഞ്‌ജയ്‌ കിഷന്‍ കൗള്‍, എസ്‌. അബ്‌ദുല്‍ നസീര്‍ എന്നിവരായിരുന്നു ഒന്‍പതംഗ ബെഞ്ചില്‍.
ജൂലൈ 19: സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമല്ലെന്ന്‌ കേന്ദ്രം സുപ്രീം കോടതിയില്‍.
ജൂലൈ 26: മൗലികാവകാശമാണെന്ന്‌ കര്‍ണാടക, ബംഗാള്‍, പഞ്ചാബ്‌, പുതുച്ചേരി സംസ്‌ഥാനങ്ങള്‍ സുപ്രീം കോടതിയില്‍.
ജൂലൈ 26: സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമാണെന്നും എന്നാല്‍, സ്വകാര്യതയുടെ എല്ലാവശങ്ങളെയും മൗലികാവകാശമായി കണക്കാക്കാനാവില്ലെന്നും കേന്ദ്രം.
ജൂലൈ 27: സ്വകാര്യതയെ മൗലികാവകാശമെന്നു പ്രഖ്യാപിക്കാന്‍ കോടതിക്ക്‌ അധികാരമില്ലെന്നും പാര്‍ലമെന്റിനു മാത്രമാണ്‌ അധികാരമെന്നും മഹാരാഷ്ര്‌ട സര്‍ക്കാര്‍.
ജൂലൈ 31: സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമാണെന്നു കേരളം സുപ്രീം കോടതിയില്‍.
ഓഗസ്‌റ്റ്‌ 1: പൊതു ഇടങ്ങളില്‍ വ്യക്‌തിയുടെ സ്വകാര്യ വിവരങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കേണ്ടതിനു മാര്‍ഗനിര്‍ദേശം നല്‍കണമെന്ന്‌ പരമോന്നത നീതിപീഠം.
ഓഗസ്‌റ്റ്‌ 2: സാങ്കേതികവിദ്യാ യുഗത്തില്‍ സ്വകാര്യതാ സംരക്ഷണം കൈവിട്ടുപോകുന്ന യുദ്ധം പോലെയെന്നു സുപ്രീം കോടതി നിരീക്ഷണം. വിധിപറയാന്‍ മാറ്റിവച്ചു.
ഓഗസ്‌റ്റ്‌ 24: സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമാണെന്ന്‌ സുപ്രീം കോടതിയുടെ ചരിത്രവിധി.കേരളം ഇച്‌ഛിച്ചതും കോടതി കല്‍പ്പിച്ചതുംന്യൂഡല്‍ഹി: സ്വകാര്യത വ്യക്‌തിയുടെ മൗലികാവകാശമാണെന്ന സുപ്രീം കോടതി വിധി കേരളത്തിന്റെ നിലപാടിന്‌ അടിവരയിടുന്നത്‌. വ്യക്‌തികളുടെ സ്വകാര്യതയില്‍ ഏകപക്ഷീയമായി കൈകടത്താന്‍ അനുവദിക്കരുതെന്നാണു കേരളം സുപ്രീം കോടതിയില്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടത്‌.
സ്വകാര്യത നിരീക്ഷിക്കാനും പകര്‍ത്താനും അനുവദിക്കുന്നത്‌ അപകടകരമാണെന്നും വ്യക്‌തികളുടെ ജീവിതം വാള്‍മുനയിലാകുമെന്നും സത്യവാങ്‌മൂലത്തില്‍ കേരളം എടുത്തുകാട്ടി.കേന്ദ്രത്തിനു തിരിച്ചടികേന്ദ്രസര്‍ക്കാരിന്റെ അഭിമാന പദ്ധതിയായ ആധാറിനെ അടക്കം ബാധിക്കുന്ന സുപ്രധാന വിധിയാണിത്‌. ആധാര്‍കാര്‍ഡ്‌ നിര്‍ബന്ധമാക്കുന്നതിനെ സ്വകാര്യതയുടെ പേരില്‍ എതിര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുമോ എന്ന ചോദ്യത്തിനാണു സുപ്രീം കോടതി ഉത്തരവ്‌ വ്യക്‌തത വരുത്തുന്നത്‌. ആധാര്‍ കാര്‍ഡ്‌ സ്വകാര്യതയ്‌ക്കുമേലുള്ള കടന്നുകയറ്റമല്ലെന്നായിരുന്നു കേന്ദ്രവാദം. ഭരണഘടനയില്‍ സുവ്യക്‌തമായി പറയാത്തതിനാല്‍ സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമല്ലെന്നും ജനങ്ങള്‍ക്കു ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശം ഉറപ്പുവരുത്താന്‍ ന്യായമായ നിയന്ത്രണങ്ങളാകാമെന്നും കേന്ദ്രം വാദിച്ചു. ജീവിക്കാനുള്ള മൗലികാവകാശത്തേക്കാള്‍ വലുതല്ല സ്വകാര്യതയ്‌ക്കുള്ള അവകാശമെന്നും സര്‍ക്കാര്‍ നിലപാടെടുത്തു. ഇതെല്ലാം തള്ളിക്കൊണ്ടാണ്‌ പരമോന്നത നീതിപീഠത്തിന്റെ വിധി.
ആധാര്‍ പദ്ധതി നടപ്പാക്കിയത്‌ നിയമത്തിന്റെ പിന്‍ബലമില്ലാതെയാണെന്നു നിരീക്ഷിച്ച പരമോന്നത കോടതി, ആധാര്‍ നിര്‍ബന്ധമാക്കണോയെന്നത്‌ അഞ്ചംഗ ബെഞ്ച്‌ തീരുമാനിക്കുമെന്നു നിലപാടെടുത്തു.ചരിത്രവിധി
സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമല്ലെന്നായിരുന്നു 1954 മാര്‍ച്ച്‌ 15ന്‌ എം.പി. ശര്‍മ കേസില്‍ എട്ടംഗ ബെഞ്ചിന്റെയും 1962 ഡിസംബര്‍ 18 ന്‌ ഖടക്‌ സിങ്‌ കേസില്‍ ആറംഗ ബെഞ്ചിന്റെയും വിധി. ഈ വിധികള്‍ തിരുത്തുന്നതാണ്‌ ചീഫ്‌ ജസ്‌റ്റിസ്‌ ജെ.എസ്‌.കേഹാര്‍, ജഡ്‌ജിമാരായ ജസ്‌തി ചെലമേശ്വര്‍, എസ്‌.എ. ബോബ്‌ഡെ, ആര്‍.കെ. അഗര്‍വാള്‍, റോഹിന്‍ടണ്‍ നരിമാന്‍, അഭയ്‌ മനോഹര്‍ സപ്രെ, ഡി.വൈ. ചന്ദ്രചൂഡ്‌, സഞ്‌ജയ്‌ കിഷന്‍ കൗള്‍, എസ്‌. അബ്‌ദുല്‍ നസീര്‍ എന്നിവരുള്‍പ്പെട്ട ഒമ്പതംഗ ബെഞ്ചിന്റെ വിധി. ഭരണഘടനയുടെ 21-ാം അനുച്‌ഛേദത്തിന്റെ ഭാഗമാണു സ്വകാര്യതയെന്നും കോടതി നിലപാടെടുത്തു.ആധാര്‍ കേസ്‌ അഞ്ചംഗ ബെഞ്ച്‌ തീര്‍പ്പാക്കും
എട്ടംഗ ബെഞ്ചിന്റെ ആധാര്‍ കേസുകള്‍ എത്ര ജഡ്‌ജിമാരുള്‍പ്പെട്ട ബെഞ്ച്‌ പരിഗണിക്കണമെന്നത്‌ ഒന്‍പതംഗ ബെഞ്ച്‌ വിധി പറഞ്ഞശേഷം തീരുമാനിക്കുമെന്നാണ്‌ നേരത്തേ കോടതി പറഞ്ഞിരുന്നത്‌. ഇനി അഞ്ചംഗ ബെഞ്ച്‌ ഈ കേസ്‌ പരിശോധിക്കും.
ഭരണഘടനയില്‍ സുവ്യക്‌തമായി പറയാത്ത സ്‌ഥിതിക്കു സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമല്ലെന്നും ന്യായമായ നിയന്ത്രണങ്ങളാകാമെന്നുമാണു കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ നിലപാടെടുത്തത്‌. ഈ നിലപാടിനേറ്റ തിരിച്ചടിയാണ്‌ സുപ്രീം കോടതി വിധി. ബി.ജെ.പി. ഭരണത്തിലുള്ള സംസ്‌ഥാനങ്ങളും ഈ നിലപാടിനോടു യോജിച്ചിരുന്നു.

This article was published in Mangalam Daily on 25/10/2017

ഭീമും ആധാറും ബയോമെട്രിക്‌സും

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

ഡിജിറ്റല്‍ പണമിടപാടുകളില്‍ ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമെന്ന നിലയ്‌ക്ക്‌ പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്‌ ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിത ബയോമെട്രിക്‌ സംവിധാനമാണ്‌. മൈക്രോ എ.ടി.എമ്മുകള്‍ വഴിയും ഭീം ആപ്പ്‌ ഉപയോഗിച്ചും ഉപഭോക്‌താവിന്റെ ആധാര്‍ നമ്പര്‍ നല്‍കി ഫിംഗര്‍ പ്രിന്റ്‌ റീഡറില്‍ വിരല്‍ പതിപ്പിച്ചാല്‍ ആധാര്‍-ബന്ധിത ബാങ്ക്‌ അക്കൗണ്ടില്‍ നിന്നും പണമിടപാടുകള്‍ നടത്താം. അക്കൗണ്ട്‌ നമ്പറും ഐ.എഫ്‌.എസ്‌.കോഡും ഓര്‍ത്തിരിക്കേണ്ടാ എന്ന സൗകര്യവുമുണ്ട്‌. വൈദ്യുതിയും ഇന്റര്‍നെറ്റും എ.ടി.എമ്മും ബാങ്കും ഇല്ലാത്ത ഗ്രാമീണ ഇന്ത്യയില്‍ ഈ സംവിധാനങ്ങള്‍ക്ക്‌ വമ്പിച്ച പ്രചാരണം സര്‍ക്കാര്‍ നല്‍കിവരുന്നു. സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ വര്‍ണപ്പൊലിമയില്‍ അഭിരമിക്കുന്നവര്‍ക്ക്‌ ഇത്‌ സുരക്ഷിതമാണെന്ന്‌ തോന്നാം. പക്ഷേ, യാഥാര്‍ഥ്യം മറ്റൊന്നാണ്‌. ലോകത്ത്‌ ഒരു വികസിത സമൂഹവും ഇതുപോലുള്ള ബയോമെട്രിക്‌ പേമെന്റ്‌ സാങ്കേതികതയുമായി മുന്നോട്ടുപോയിട്ടില്ല. കാരണം വളരെ ലളിതമാണ്‌. പാസ്‌വേഡുകള്‍ പോലെ, എ.ടി.എം. പിന്‍ പോലെ മറച്ചു വയ്‌ക്കാനോ രഹസ്യമായി സൂക്ഷിക്കാനോ കഴിയുന്നതല്ല നമ്മുടെ വിരലടയാളം.
നാം പോകുന്ന ഇടങ്ങളിലൊക്കെ, ചായകുടിച്ച ഗ്ലാസ്സില്‍, വാതില്‍ പിടിയില്‍, പഞ്ചിങ്‌ മെഷിനില്‍, ഫിംഗര്‍പ്രിന്റ്‌ റീഡറില്‍ അങ്ങനെ എല്ലായിടത്തും വിരലടയാളം അവശേഷിപ്പിക്കുന്നു. ഒരു ഹൈ റസലൂഷന്‍ ഫോട്ടോയില്‍ നിന്നുപോലും വിരലടയാളം പുനഃസൃഷ്‌ടിക്കാം. അത്ഭുതപ്പെടേണ്ട, കുറ്റാന്വേഷണ രംഗത്ത്‌ പോലീസ്‌ എത്രയോ കാലങ്ങളായി ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണിത്‌.
വിരലടയാളം ഒപ്പിയെടുത്ത്‌ കൃത്രിമമായി ഉണ്ടാക്കാന്‍ വളരെ എളുപ്പമാണ്‌. സ്വന്തം വിരലടയാളത്തിന്റെ പകര്‍പ്പുണ്ടാക്കാന്‍ ഒരു മെഴുകുതിരിയും അല്‌പം വെള്ളവും കുറച്ച്‌ ഫെവിക്കോളും മാത്രം മതി. ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തില്‍ മെഴുക്‌ ഉരുക്കിയൊഴിച്ച്‌ അതില്‍ വിരല്‍ അമര്‍ത്തി, വെള്ളമൊഴിച്ച്‌ തണുപ്പിച്ച്‌ മോള്‍ഡ്‌ ഉണ്ടാക്കുക. അതില്‍ അല്‌പം ഫെവിക്കോള്‍ ഒഴിച്ച്‌ ഉണങ്ങാന്‍ അനുവദിച്ചാല്‍ ഫെവിക്കോളിന്റെ പാടയില്‍ വിരലടയാളത്തിന്റെ അസ്സല്‍ പകര്‍പ്പ്‌ രൂപപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതു കാണാം. സാധാരണ ഫിംഗര്‍ പ്രിന്റ്‌ റീഡറുകളെ കബളിപ്പിക്കാന്‍ ഇത്‌ ധാരാളമാണ്‌. ഇരുപതോ മുപ്പതോ രൂപമാത്രമാണ്‌ ചെലവ്‌.
അനുമതിയില്ലാതെ ഒരാളുടെ വിരലടയാളം കൃത്രിമമായി ഉണ്ടാക്കാന്‍ അല്‍പം ചെലവ്‌ കൂടുതലാണ്‌, ഏകദേശം 200 – 250 രൂപ വരും! ജര്‍മ്മനിയില്‍ ബയോമെട്രിക്‌ ഐ.ഡി. വന്നപ്പോള്‍ ആഭ്യന്തര മന്ത്രിയുടെ വിരലടയാളം ഒരു ഫിലിംസ്‌ട്രിപ്പിലാക്കി വിതരണം ചെയ്‌ത്‌ കയോസ്‌ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ക്ലബ്ബ്‌ ലോക ശ്രദ്ധയില്‍ കൊണ്ടുവരികയുണ്ടായി. ഒരു പത്രസമ്മേളനത്തിനിടെ എടുത്ത ഹൈ റസലൂഷന്‍ ചിത്രത്തില്‍ നിന്നു വരെ ഫിംഗര്‍ പ്രിന്റ്‌ പുനഃസൃഷ്‌ടിച്ചു. ഒന്നു ഗൂഗിളില്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍ ഏതു സാധാരണക്കാരനും സ്വായത്തമാക്കാവുന്നത്ര ലളിതമാണ്‌ ഇതിന്റെ സാങ്കേതികത.
അതിനു പുറമെയാണ്‌ യുണീക്ക്‌ ഐഡന്റിഫിക്കേഷന്‍ അതോററ്റി ഓഫ്‌ ഇന്ത്യ (യു.ഐ.ഡി.എ.ഐ.) യുടെ കേന്ദ്ര വിവര ശേഖരം (സി.ഐ.ഡി.ആര്‍.) ഹാക്ക്‌ ചെയ്യപ്പെട്ടാലോ അക്ഷയ കേന്ദ്രങ്ങലിലും ജിയോ സെന്ററുകളിലും മറ്റും അലക്ഷ്യമായി കൈകാര്യം ചെയ്യപ്പെടുന്ന വിവരങ്ങള്‍ ദുരുപയോഗം ചെയ്‌താലോ ഉണ്ടാവുന്ന പ്രശ്‌നങ്ങള്‍.
ഒരിക്കല്‍ നഷ്‌ടപ്പെട്ടാല്‍ പിന്നെ തിരിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്നതാണ്‌ ബയോമെട്രിക്‌ സംവിധാനങ്ങളുടെ ഏറ്റവും വലിയ പരിമിധി. എ.ടി.എം. കാര്‍ഡോ ഇമെയില്‍ അക്കൗണ്ടിന്റെ പാസ്‌വേഡോ മൊബൈല്‍ ഫോണോ പോലെ മാറ്റിയെടുക്കാനോ ബ്ലോക്കു ചെയ്യാനോ റീസെറ്റ്‌ ചെയ്യാനോ കഴിയുന്നതല്ലല്ലോ ഒരു വ്യക്‌തിയുടെ വിരലടയാളം. കോടിക്കണക്കായ ആധാര്‍ ബന്ധിത ബാങ്ക്‌ അക്കൗണ്ടുകളുടെ സുരക്ഷിതത്വം ഇല്ലാതാക്കുന്ന വലിയ സാമ്പത്തിക അരക്ഷിതാവസ്‌ഥയ്‌ക്കും അനിശ്‌ചിതത്വത്തിനും വഴിവയ്‌ക്കാന്‍ ഇടയുള്ള അപകടകരമായ പദ്ധതിയാണ്‌ ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിത ബയോ മെട്രിക്‌ പണമിടപാടുകള്‍.
ഡിജിറ്റല്‍ ബ്ലാക്ക്‌ മണി കള്ളപ്പണമെന്നാല്‍ കറന്‍സി നോട്ടുകള്‍ മാത്രമല്ല. നോട്ടുകളായി സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന പണം മുഴുവന്‍ കള്ളപ്പണവുമല്ല. രാജ്യത്തെ മൊത്തം കള്ളപ്പണത്തിന്റെ ആറ്‌ ശതമാനമാണ്‌ നോട്ടുകളായുള്ളത്‌. ബാക്കി 94 ശതമാനം വിദേശത്തും റിയല്‍ എസേ്‌റ്ററ്റിലും സ്വര്‍ണത്തിലും മറ്റുമായി നിക്ഷേപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മുതലാളിത്ത കാലത്ത്‌ പണം ആരും ബഡ്‌ഡിലും തലയിണയിലും ചാക്കിലും കെട്ടിവച്ച്‌ സൂക്ഷിക്കുന്നില്ല.
നിരന്തരമായ ക്രയവിക്രയങ്ങളുടെ ചടുലചാക്രീകതയിലാണ്‌ സമാന്തര സമ്പദ്‌വ്യവസ്‌ഥ നിലനില്‍ക്കുന്നത്‌. അതിന്റെ ആണിക്കല്ല്‌ ഇവിടുത്തെ രാഷ്‌ട്രീയ വ്യവസ്‌ഥിതിയും രാഷ്‌ട്രീയ പ്രസ്‌ഥാനങ്ങളും നേതാക്കളുമാണ്‌. അതിന്‌ യാതൊരു കോട്ടവും വന്നിട്ടില്ലെന്നിരിക്കെ വ്യവസ്‌ഥിതിയുടെ ഉപോത്‌പന്നമായ കള്ളപ്പണവും കുന്നുകൂടുകയേയുള്ളൂ.അഴിമതി നടത്താനും കൈക്കൂലി നല്‍കാനും രണ്ടായിരത്തിന്റെ മഷിയുണങ്ങാത്ത നോട്ടുകള്‍ വേണമെന്ന മിഥ്യാബോധത്തിലാണു നമ്മള്‍. ഒന്നാലോചിച്ചാല്‍ അറിയാം രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും വലിയ അഴിമതികളൊക്കെയും-ടുജിയും ശവപ്പെട്ടി കുംഭകോണവും കല്‍ക്കരി ഖനിയിടപാടും ഹെലികോപ്‌റ്റര്‍ അഴിമതിയും എല്ലാം – ക്യാഷ്‌ലെസ്‌ ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ്‌ ക്യാഷ്‌-ജി.ഡി.പി. അനുപാതവും ഡിജിറ്റല്‍ പണമിടപാടിന്റെ അളവുമൊന്നും കള്ളപ്പണ വ്യവസ്‌ഥയെയും അഴിമതിയെയും കാര്യമായി ബാധിക്കുന്നില്ല എന്നു പറയുന്നത്‌.
സ്‌കാന്‍ഡിനേവിയന്‍ രാജ്യങ്ങളുടെ ഡിജിറ്റല്‍ മുന്നേറ്റവും സുതാര്യമായ സമ്പദ്‌വ്യവസ്‌ഥയും സാങ്കേതിക വിദ്യയുടേതല്ല, ആ രാജ്യങ്ങളിലെ സവിശേഷമായ സാമൂഹിക-സാമ്പത്തിക-പരിതസ്‌ഥിതിയുടെ ഉപോത്‌പന്നമാണ്‌. മറ്റു മേഖലകളിലേക്കു വന്നാല്‍ അഴിമതി വളരെ കുറവെന്നു നാം കരുതുന്ന പല രാജ്യങ്ങളിലും ഇന്ത്യയിലേതിന്‌ സമാനമായ ക്യാഷ്‌ – ജി.ഡി.പി. അനുപാതമാണ്‌.
ഇന്ത്യയില്‍ ഇത്‌ 12.5 % ആണെങ്കില്‍ ജപ്പാന്‍, ഹോങ്കോ, യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയന്‍, സിംഗപ്പൂര്‍, ചൈന എന്നിവിടങ്ങളില്‍ യഥാക്രമം 20.6 %, 15.51%, 11.76 %, 10.61 %, 9.55 %, 9.00 % എന്നിങ്ങനെയാണ്‌. 75-80 ശതമാനം ക്യാഷ്‌ലെസ്‌ ഇടപാടുകള്‍ നടക്കുന്ന ജര്‍മ്മനി, ഫ്രാന്‍സ്‌ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളില്‍ ലോകബാങ്ക്‌ കണക്ക്‌ പ്രകാരം സമാന്തര സമ്പത്‌വ്യവസ്‌ഥ ജി.ഡി.പി.യുടെ 20-21 % ആണ്‌.
ഇന്ത്യയുടേത്‌ 20.7 %. 75% ക്യാഷ്‌ലെസ്‌ ആയ കെനിയയും നൈജീരിയയും പോലുള്ള രാജ്യങ്ങള്‍ അഴിമതിയുടെ കാര്യത്തില്‍ എവിടെ നില്‍ക്കുന്നു എന്ന്‌ വിശദീകരിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ.
ക്രിപ്‌റ്റോ കറന്‍സികള്‍ വികേന്ദ്രീകൃതമായ ഇലക്‌ട്രോണിക്‌ ശൃംഖലകളില്‍ ഡിജിറ്റലായി സൃഷ്‌ടിക്കുകയും ഇടപാടുകള്‍ നടത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ബിറ്റ്‌ കോയിന്‍ പോലുള്ള കറന്‍സികളാണ്‌ ഇവ. ഏതെങ്കിലും ഒരു സെന്‍ട്രല്‍ ബാങ്ക്‌ അച്ചടിക്കുന്നവയല്ല. ബിറ്റ്‌ കോയിന്‍ ഇടപാടുകളെല്ലാം ബ്ലോക്ക്‌ ചെയിനുകളില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇവയുടെ അഡ്രസ്സുകള്‍ ഒരിക്കലും ഇടപാടുകാരന്റെ യഥാര്‍ഥ ഭൗതീക വിലാസം വെളിപ്പെടുത്തുന്നില്ല. ഈ അനഭിലഷണീയമായ രഹസ്യ സ്വഭാവം ബിറ്റ്‌ കോയിനും ഡാര്‍ക്ക്‌ നെറ്റും ഒരുമിക്കുന്ന നിഗൂഢമായ സമാന്തര സമ്പത്‌ വ്യവസ്‌ഥയ്‌ക്ക്‌ വഴിയൊരുക്കുന്നു.
ഇ-വാലറ്റുകള്‍ മൊബൈല്‍ നമ്പറുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയാണ്‌ ഇ-വാലറ്റുകള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്‌. 10,000 രൂപ വരെ സൂക്ഷിക്കുന്നതിന്‌ കെ.വൈ.സി. ആവശ്യമില്ല. എസ്‌.ബി.ഐ. ബഡ്‌ഡി, ഫ്രീ ചാര്‍ജ്‌ജ്‌, പെ-ടി.എം. തുടങ്ങി എത്രയോ വാലറ്റുകളാണുള്ളത്‌. ഇവയിലോരോന്നിലും 10,000 വച്ച്‌ ലക്ഷങ്ങള്‍ വരെ സൂക്ഷിക്കുന്നതിന്‌ ഒരു സിം-കാര്‍ഡ്‌ മാത്രം മതി. വ്യാജവിലാസങ്ങളില്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ബിനാമികള്‍ വഴി എടുത്ത ഏതാനും സിം കാര്‍ഡുകള്‍ കൊണ്ട്‌ വലിയ കള്ളപ്പണ നിക്ഷേപകേന്ദ്രങ്ങളാക്കി ഇ-വാലറ്റുകളെ മാറ്റാന്‍ കഴിയും.
യു.പി.ഐയും വിര്‍ച്വല്‍ പേമെന്റ്‌ അഡ്രസും നാഷണല്‍ പേമെന്റ്‌ കോര്‍പ്പറേഷന്‍ ഓഫ്‌ ഇന്ത്യ (എന്‍.പി.സി.ഐ.)യുടെ ഡിജിറ്റല്‍ പണമിടപാടു സംവിധാനമാണ്‌ യു.പി.ഐ. ഭീം, എസ്‌.ബി.ഐ. പെ, ഫോണ്‍ പെ എന്നിങ്ങനെ നിരവധി യു.പി.ഐ. ആപ്പുകളുണ്ട്‌. ബാങ്ക്‌ അക്കൗണ്ട്‌ വിവരങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കാതെ അക്കൗണ്ടുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള മൊബൈല്‍ നമ്പര്‍ മാത്രം ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട്‌, ഇമെയില്‍ അഡ്രസ്സുപോലെ ഒരു വിര്‍ച്വല്‍ പേയ്‌മെന്റ്‌ അഡ്രസ്സ്‌ (വി.പി.എ.) ഉണ്ടാക്കി അതു മാത്രം ഉപയോഗിച്ച്‌ പണമിടപാടുകള്‍ നടത്താം.
ന്ഥ്വദ്ധ, ദ്ധ്യദ്ധ്യദ്ധ എന്നിങ്ങനെയായിരിക്കും വി.പി.എ.കള്‍. ഒരു ഡിഫോള്‍ട്ട്‌ അക്കൗണ്ട്‌ ഉണ്ടായിരിക്കുമെങ്കിലും ഒരു വി.പി.എ. ഉണ്ടാക്കിയാല്‍ പിന്നെ അതുമായി എത്ര അക്കൗണ്ടുകള്‍ വേണമെങ്കിലും ബന്ധിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയും. ഇങ്ങനെ ബന്ധിപ്പിച്ച വിവിധ അക്കൗണ്ടുകളിലേക്കുള്ള ഇടപാടുകള്‍ വ്യതിരിക്‌തമായി ട്രാക്ക്‌ ചെയ്യുന്നതിനുള്ള സംവിധാനങ്ങള്‍ ഇല്ലാത്തത്‌ വി.പി.എകളെ ഭാവിയില്‍ കള്ളപ്പണമിടപാടുകള്‍ക്കുള്ള ജാലകങ്ങളാക്കി മാറ്റുന്നു.
ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിത ഇകെ.വൈ.സി ബാങ്ക്‌
അക്കൗണ്ടുകള്‍ ഇന്ത്യയില്‍ ഡിജിറ്റല്‍ ബ്ലാക്ക്‌ മണിയുടെ ഏറ്റവും വലിയ കേന്ദ്രമാകാന്‍ പോകുന്നത്‌ ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിത ഇകെ.വൈ.സി ബാങ്ക്‌ അക്കൗണ്ടുകളായിരിക്കും. അതിനുള്ള കാരണങ്ങള്‍ പറയാം. ഒന്നാമതായി ആധാര്‍ ബന്ധപ്പെട്ട വ്യക്‌തിയുടെ ഐഡന്റിറ്റി യു.ഐ.ഡി.എ.ഐ യോ സര്‍ക്കാരോ പരിശോധിച്ച്‌ ഉറപ്പുവരുത്തുന്നില്ല. നേരിട്ടുള്ള പരിശോധനയോ ഓഡിറ്റോ ഇല്ലാതെ ലഭിക്കുന്ന ഏക ഐ.ഡി. കാര്‍ഡാണ്‌ ആധാര്‍.
സ്വകാര്യ ഏജന്‍സികളും അര്‍ധസര്‍ക്കാര്‍ ഏജന്‍സികളും ഒക്കെയാണ്‌ ആധാറിനുവേണ്ട വിവരങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുന്നത്‌. ഒരു ഗസറ്റഡ്‌ ഓഫീസറുടെ സാക്ഷ്യപത്രം മാത്രം മതി ഭൗതിക പരിശോധനയേതുമില്ലാതെ ഒരാള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന വിലാസത്തില്‍ ആധാര്‍ എടുക്കാന്‍.
സ്വകാര്യ കമ്പനികളുടെ എന്‍റോള്‍മെന്റ്‌ ടാര്‍ഗറ്റുകള്‍ പൂര്‍ത്തീകരിക്കാന്‍ തടസ്സങ്ങള്‍ പരമാവധി ഒഴിവാക്കികൊണ്ട്‌ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ പേരെ ആധാറില്‍ എന്‍റോള്‍ ചെയ്യാനാണ്‌ ഏജന്‍സികള്‍ ശ്രമിക്കുക. വിരലടയാളമുള്‍പ്പെടെയുള്ള ബയോമെട്രിക്‌ വിവരങ്ങളും ഓഡിറ്റ്‌ ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല. കൃത്രിമ മേല്‍വിലാസത്തിലോ മറ്റൊരാളുടെ വിലാസത്തിലോ ആകാം ആധാര്‍ ഉടമ സാക്ഷ്യപത്രം നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്‌. ഇതുകൊണ്ടാണ്‌ പഴങ്ങളുടെയും മൃഗങ്ങളുടെയും ചിത്രവും പേരും വച്ച്‌ ആധാര്‍ കാര്‍ഡുകള്‍ വരുന്ന സാഹചര്യം ഉണ്ടായത്‌.
ഈ പരിമിധി തിരിച്ചറിഞ്ഞാണ്‌ ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിതമായി മാത്രം ബാങ്ക്‌ അക്കൗണ്ടുകള്‍ തുറക്കാന്‍ കഴിയില്ലയെന്നും മറ്റേതെങ്കിലും ഒരു തിരിച്ചറിയല്‍ രേഖ കൂടി ഹാജരാക്കണമെന്നും റിസര്‍വ്‌ ബാങ്ക്‌ 2012 മുതല്‍ നിലപാടെടുത്തത്‌. സര്‍ക്കാരിന്റെ ശക്‌തമായ സമ്മര്‍ദ്ദത്തെ തുടര്‍ന്ന്‌ നുന്നണ്‍ങ്ക അനുവദിക്കുകയായിരുന്നു.
നിലവിലെ ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിത ഇകെ.വൈ.സിയില്‍ ബയോമെട്രിക്‌ വിവരങ്ങള്‍ പോലും പരിശോധിക്കപ്പെടുന്നില്ല. യു.ഐ.ഡി.എ.ഐ.യില്‍ നിന്നും ലഭിക്കുന്ന ഒഥന്റിക്കേഷന്‍ റെസ്‌പോണ്‍സ്‌ അല്ലാതെ മറ്റൊരു രേഖയും സൂക്ഷിക്കുന്നില്ല. അതുതന്നെ ആറു മാസത്തേക്കു മാത്രം.
അതായത്‌ കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഇകെ.വൈ.സി അക്കൗണ്ടുകളുടെ ഉടമസ്‌ഥത പരിശോധിക്കാന്‍ ഒരു മാര്‍ഗവുമില്ല. ഇത്‌ കള്ളപ്പണക്കാര്‍ക്ക്‌ ഒരുക്കുന്ന സൗകര്യം വലുതാണ്‌.
ആധാര്‍ ബന്ധിത അക്കൗണ്ടുകളുടെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകത അത്‌ പണമിടപാടുകളിലെ സുതാര്യത ഇല്ലാതാക്കുന്നു എന്നതാണ്‌. എന്‍.പി.സി.ഐയാണ്‌ ഈ അക്കൗണ്ടുകളുടെ വിവരങ്ങള്‍ രേഖപ്പെടുത്തി സൂക്ഷിക്കുന്നത്‌. എന്‍.പി.സി.ഐ. സര്‍ക്കാരിന്റെ ഭാഗമല്ല; ഒരു സെക്‌ഷന്‍-8 കമ്പനിയാണ്‌.
നിലവില്‍ ആധാര്‍ ബന്ധിത അക്കൗണ്ട്‌ ഉള്ള ഒരാള്‍ പുതിയ ഒരു അക്കൗണ്ടിലേക്ക്‌ ആധാര്‍ സീഡ്‌ ചെയ്യുമ്പോള്‍ എന്‍.പി.സി.ഐ. ഡേറ്റാ ബേസില്‍ അത്‌ ഓവര്‍ റൈറ്റ്‌ ചെയ്യപ്പെടുകയാണ്‌. അതുകൊണ്ടാണ്‌ പാചകവാതക സബ്‌സിഡിക്ക്‌ ആധാര്‍ നമ്പര്‍ ബന്ധിത അക്കൗണ്ട്‌ നല്‍കിയിട്ടുള്ള ഒരു വ്യക്‌തി മറ്റേതെങ്കിലും ഒരാവശ്യത്തിന്‌ വേറൊരു ആധാര്‍ ബന്ധിത അക്കൗണ്ട്‌ എടുത്താല്‍, ഗ്യാസ്‌ സബ്‌സിഡിയും പുതിയ അക്കൗണ്ടിലേക്ക്‌ വരുന്നത്‌. ഇതിന്റെ അപകടം പഴയ അക്കൗണ്ടിലേക്ക്‌ നടത്തുന്ന പണമിടപാടുകള്‍ ട്രെയ്‌സ്‌ ചെയ്യാന്‍ കഴിയാത്ത സാഹചര്യം ഉണ്ടാകുന്നു എന്നതാണ്‌. ഇത്‌ സമാന്തര സമ്പദ്‌വ്യവസ്‌ഥയ്‌ക്ക്‌ സഹായകരമാകുന്നു.
ഈ പ്രശ്‌നം മറികടക്കാന്‍ സര്‍ക്കാരിന്റെ മുന്നിലുള്ള മാര്‍ഗം ആധാര്‍ അധിഷ്‌ഠിത ഇകെ.വൈ.സി അക്കൗണ്ടുകള്‍ മരവിപ്പിച്ച്‌ മറ്റൊരു തിരിച്ചറിയല്‍ രേഖ വച്ച്‌ കെ.വൈ.സി. വിവരങ്ങള്‍ പുതുക്കാന്‍ ചെയ്യാന്‍ ആവശ്യപ്പെടുക എന്നതാണ്‌. അതുപോലെ തന്നെ വിര്‍ച്വല്‍ പേമെന്റ്‌ അഡ്രസ്സുകള്‍ ഇടപാടുകളെ ഗോപ്യമാക്കുന്നിടത്തോളം കാലം പണമിടപാടുകളെല്ലാം എന്‍.ഇ.എഫ്‌.ടി. അല്ലെങ്കില്‍ ആര്‍.ടി.ജി.എസ്‌. മുഖേനയാക്കുകയും വേണം.
ഒപ്പം സമഗ്രമായ ഒരു വിവര സംരക്ഷണ നിയമവും സ്വകാര്യത നിയമവും നിര്‍മിച്ച്‌ ഡിജിറ്റല്‍ കാലഘട്ടത്തിലെ പൗരന്റെ അവകാശങ്ങളും ജീവനും സ്വത്തും സംരക്ഷിക്കുന്നതിനുള്ള നിര്‍വഹണ സംവിധാനങ്ങളും ഒരുക്കണം. പൗരാവകാശ സംരക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചും വിവര സുരക്ഷിതത്വത്തെക്കുറിച്ചും അവബോധമുണര്‍ത്തുന്നതിന്‌ ഡിജിറ്റല്‍ സാക്ഷരതാ പ്രസ്‌ഥാനം ആരംഭിക്കണം.
ക്യാഷ്‌ലസ്‌ സമ്പദ്‌ വ്യവസ്‌ഥയെ സുസ്‌ഥിരമാക്കുന്നതിനും സുരക്ഷിതമാക്കുന്നതിനുമുള്ള നിയമപരമായ ചട്ടക്കൂടോ അടിസ്‌ഥാന സൗകര്യങ്ങളോ നിര്‍വഹണ സംവിധാനങ്ങളോ വിഭവങ്ങളോ നമുക്കില്ല എന്ന്‌ തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ മുന്നോട്ടുപോയില്ലെങ്കില്‍ കെനിയയിലും നൈജീരിയയിലും സംഭവിച്ചതിന്‌ സമാനമായ സാമ്പത്തിക അരക്ഷിതാവസ്‌ഥ നമുക്കും നേരിടേണ്ടി വരും.

The article was first published in Mangalam Daily on 29/01/2017

ജാഗ്രത: ഇനി ഡിജിറ്റല്‍ ബ്ലാക്ക്‌ മണിയുടെ കാലം-2 : ഡിജിറ്റല്‍ പിക്‌പോക്കറ്റിങ്‌

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

കേരളത്തിലെ വിവിധ എ.ടി.എമ്മുകളില്‍ സ്‌കിമ്മറുകള്‍ സ്‌ഥാപിച്ച്‌, വിവരങ്ങള്‍ ചോര്‍ത്തി പണം കൊള്ളയടിച്ച വാര്‍ത്ത നമ്മെ ഞെട്ടിച്ചതാണ്‌. ഒടുവില്‍ ഒരു എ.ടി.എമ്മില്‍ നിന്നും 100 രൂപ പിന്‍വലിച്ചുകൊണ്ട്‌ സംഘത്തിലെ ഒരു അംഗം പോലീസിന്‌ പിടികൊടുത്ത സംഭവത്തിലെ ദുരൂഹത ക്യാഷ്‌ലെസ്‌ ട്രാന്‍സാക്ഷന്‍ വ്യാപകമാകുന്ന പുതിയ കാലഘട്ടത്തില്‍ ആശങ്കകള്‍ ഉയര്‍ത്തുന്നു. 24 മണിക്കൂറും സി.സി.ടി വി നിരീക്ഷണത്തിലുള്ള എ.ടി.എമ്മില്‍ ഇത്‌ സാധ്യമാകുമെങ്കില്‍ കൈയില്‍ കൊണ്ടുനടക്കാവുന്ന സൈ്വപ്പിങ്‌ മെഷീനുകളില്‍ എന്തൊക്കെ ചെയ്‌തുകൂടാ ? ഗോവയില്‍ കഴിഞ്ഞമാസം പോയിന്റ്‌ ഓഫ്‌ സെയില്‍ മെഷീനില്‍ റീഡറുകള്‍ സ്‌ഥാപിച്ചതിന്‌ മൂന്നുപേരെ അറസ്‌റ്റു ചെയ്യുകയുണ്ടായി. കാര്‍ഡുകളും പിന്‍ നമ്പരും ഇത്ര അലസമായി ഉപയോഗിക്കുന്ന മറ്റൊരു ജനത ലോകത്തുണ്ടോ എന്ന്‌ സംശയമാണ്‌. മൊബൈല്‍ വാലറ്റുകളിലേയ്‌ക്ക് മാറുമ്പോള്‍ കാര്യങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ ഗുരുതരമാണ്‌. സാധാരണ പോക്കറ്റടിച്ചാല്‍ നഷ്‌ടപ്പെടുന്ന ശരാശരി തുക ആയിരമോ രണ്ടായിരമോ ആണെങ്കില്‍ ഇ-വാലറ്റുകളുള്ള ഒരു സ്‌മാര്‍ട്ട്‌ ഫോണ്‍ കൈമോശം വന്നാല്‍ നഷ്‌ടപ്പെടുക അതിന്റെ എത്രയോ മടങ്ങായിരിക്കും. വാലറ്റുകളും മെയില്‍ അക്കൗണ്ടുകളും എല്ലാം ലോഗ്‌ഡ് ഇന്‍ ആയിട്ടുള്ള ഫോണുകള്‍ വഴി ബാങ്ക്‌ അക്കൗണ്ട്‌ കാലിയാവാന്‍ അധികനേരമൊന്നും വേണ്ട. കാരണം എവിടെയും ആവശ്യമായി വരുന്ന സെക്കന്‍ഡറി വെരിഫിക്കേഷന്‍ മൊബൈലിലേക്കു വരുന്ന വണ്‍ടൈം പാസ്‌വേര്‍ഡ്‌ (ഒ.ടി.പി.) ആണ്‌. മൊബൈല്‍ ആപ്പും സ്വകാര്യതയും ഫോണില്‍ ഇന്‍സ്‌റ്റാള്‍ ചെയ്യുന്ന ആപ്പുകള്‍ തുറക്കുന്ന അപകട രീതികള്‍ നിരവധിയാണ്‌. ഇന്‍സ്‌റ്റലേഷന്‍ സമയത്ത്‌ ആവശ്യപ്പെടുന്നവ്യവസ്‌ഥകള്‍ എല്ലാം നാം അംഗീകരിക്കുന്നു. മുഴുവന്‍ അനുമതികളും കൊടുക്കുന്നു. ഫോണ്‍ സെറ്റിങ്‌സിലെ പെര്‍മിഷന്‍ വിഭാഗം പരിശോധിച്ചാല്‍ നാം അത്ഭുതപ്പെട്ടുപോകും. ഫോണിലെ കോണ്‍ടാക്‌റ്റ്സ്‌ പരിശോധിക്കുക, എഡിറ്റ്‌ ചെയ്യുക, പുതിയവ ഉണ്ടാക്കുക, ക്യാമറയും മൈക്കും ഉപയോഗിക്കുക, നാം പോലുമറിയാതെ മെസ്സേജുകളും കോള്‍ ലോഗും പരിശോധിച്ച്‌ കോളുകള്‍ ചെയ്യുക, മെസ്സേജുകള്‍ അയക്കുക, അക്കൗണ്ടുകളും ലോഗുകളും പരിശോധിക്കുക, സെര്‍ച്ച്‌ ഹിസ്‌റ്ററിയും ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ശീലങ്ങളും ലൊക്കേഷനും ട്രാക്ക്‌ ചെയ്യുക തുടങ്ങി ഒരു വ്യക്‌തിയുടെ ഫോണ്‍ പൂര്‍ണമായും അധീശപ്പെടുത്തുന്ന അനുവാദങ്ങളാണ്‌ പേ-ടിയെമ്മും ജിയോമണിയും മുതല്‍ പല ഗെയിമിങ്‌ ആപ്പുകള്‍ പോലും നേടുന്നത്‌.
നിര്‍ദ്ദോഷകരമെന്നു തോന്നുന്ന ഒരു ആപ്പ്‌ ഇന്‍സ്‌റ്റാള്‍ ചെയ്യിച്ചാല്‍ മൂന്നാമതൊരാള്‍ക്ക്‌ ഏതു കോണിലിരുന്നുകൊണ്ടും മറ്റൊരു വ്യക്‌തിയുടെ ഫോണ്‍ ഏതു വിധേനയും ഉപയോഗിക്കാമെന്ന അവസ്‌ഥയുണ്ട്‌. ഏതു വിവരവും ചോര്‍ത്തിയെടുക്കാം. ഉപഭോക്‌താക്കളെ ക്രിമിനല്‍ കേസുകളില്‍ വരെ പെടുത്താനും വലിയ സാമ്പത്തിക തട്ടിപ്പുകള്‍ നടത്താനും കഴിയുന്ന തരത്തില്‍ വമ്പിച്ച ദുരുപയോഗ സാധ്യതകളാണ്‌ ഇതൊരുക്കുന്നത്‌. എഞ്ചിനീയറിങ്‌ പഠനം രണ്ടാം വര്‍ഷത്തിലേക്ക്‌ കടന്ന ഏതൊരു വിദ്യാര്‍ഥിക്കുമുള്ള സാങ്കേതിക വൈദഗ്‌ധ്യമേ ഇതിനാവശ്യമുള്ളൂ.
വിശ്വസനീയമായ സ്‌റ്റോറുകളില്‍നിന്നുമല്ലാത്ത, അപരിചിതമായ ആപ്ലിക്കേഷനുകള്‍ ഫോണില്‍ ഇന്‍സ്‌റ്റാള്‍ ചെയ്യാതിരിക്കുക എന്നതാണ്‌ നാം ആദ്യം എടുക്കേണ്ട മുന്‍ കരുതല്‍. രണ്ടാമതായി ഇന്‍സ്‌റ്റാള്‍ ചെയ്‌തവയുടെ പെര്‍മിഷന്‍ ലിസ്‌റ്റ് പരിശോധിച്ച്‌ ആവശ്യമില്ലാത്ത അനുമതികള്‍ മുഴുവന്‍ ക്യാന്‍സല്‍ ചെയ്യുക. ശേഖരിക്കപ്പെടുന്ന വിവരങ്ങളും നേടിയെടുക്കുന്ന അനുമതികളും എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കുന്നുവെന്നോ എന്തിനുപയോഗിക്കുന്നുവെന്നോ നമുക്ക്‌ ഒരു ധാരണയും ഇല്ല എന്നറിയുക.

This article was published in Mangalam Daily on 28/10/2017

ജാഗ്രത: ഇനി ഡിജിറ്റല്‍ ബ്ലാക്ക്‌ മണിയുടെ കാലം

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

ഇന്ത്യയെ ‘കറന്‍സിരഹിത സമ്പ്‌ദ്‌ വ്യ്വസ്‌ഥ’യിലേക്ക്‌ നയിക്കാനാണ്‌ തന്റെ ശ്രമമെന്നാണ്‌ പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോഡി പറയുന്നത്‌. ഡിജിറ്റല്‍ പണമിടപാട്‌ ഇന്ന്‌ വിശുദ്ധ പശുവാണ്‌. അഴിമതിയും കള്ളപ്പണവും കള്ളനോട്ടും ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനുള്ള രണ്ടാമത്തെ ഒറ്റമൂലി. ഡിമോണെറ്റെസേഷന്‍ സംവാദങ്ങ ള്‍ സമൃദ്ധമായി ആധുനിക സാങ്കേതികതയുടെ സുന്ദരാഖ്യാനങ്ങളിലേക്കെത്തിക്കാന്‍ പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ വാക്‌ചാതുരിക്ക്‌ കഴിഞ്ഞു.
ഡിജിറ്റെലെസേഷന്‌ ശ്രമിക്കുമ്പോള്‍ കണക്‌ടിവിറ്റിയുടെ കാര്യത്തിലും സാക്ഷരതയിലും നമുക്കുള്ള പരിമിതികളെക്കുറിച്ച്‌ ഭാഗ്യവശാല്‍ ചര്‍ച്ചകള്‍ നടക്കുന്നുണ്ട്‌. പക്ഷേ, വിവര സംരക്ഷണത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും സൈബര്‍ സുരക്ഷയിലും അതീവദുര്‍ബലമായ നമ്മുടെ നിയമവ്യവസ്‌ഥയെക്കുറിച്ചോ നിര്‍വഹണ സംവിധാനങ്ങളെക്കുറിച്ചോ ഡിജിറ്റല്‍ ബ്ലാക്ക്‌ മണിയെക്കുറിച്ചോ പൊതുസമൂഹം ചര്‍ച്ചചെയ്യുന്നില്ല. സാങ്കേതിക വിദ്യ എല്ലാത്തിനും പരിഹാരമാണെന്ന മിഥ്യാബോധം സന്ദേഹങ്ങളെയും വിമര്‍ശനപരതയേയും ഷണ്‌ഢീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ജാഗ്രത പുലര്‍ത്തേണ്ട ഭരണകൂടവും നയരൂപകര്‍ത്താക്കളും ക്യാഷ്‌ലെസ്‌ ഉട്ടോപ്യയുടെ കുഴലൂത്തുകാര്‍ മാത്രമായിരിക്കുന്നു. വിവര(ഡേറ്റ)വും വിവരശേഖരങ്ങളും പരിധികളില്ലാത്ത കച്ചവടസാധ്യതകളൊരുക്കുന്ന ലോകത്തിലാണ്‌ നാം ജീവിക്കുന്നത്‌. ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്‌ത മേഖലകളിലും ഡിജിറ്റെലെസേഷന്‍ വന്നതോടെ ബന്ധപ്പെട്ട വിവരങ്ങളുടെ സുരക്ഷിതത്വം അതിപ്രധാനമായി മാറിയിട്ടുണ്ട്‌. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എല്ലാ വികസിത രാജ്യങ്ങളിലും വിവര സുരക്ഷിതത്വവും സ്വകാര്യതയും ഉറപ്പുവരുത്തുന്ന നിയമങ്ങളും സംവിധാനങ്ങളുമുണ്ട്‌.
ക്യാഷ്‌ലെസ്‌ സമൂഹത്തിലേക്കുള്ള വികാസത്തില്‍ ഏറ്റവും വലിയ പരിമിതി വിവര സംരക്ഷണ നിയമങ്ങളുടെ അഭാവവും സ്വകാര്യതയെക്കുറിച്ചുള്ള തിരിച്ചറിവില്ലായ്‌മയുമാണ്‌. ആധാര്‍ പദ്ധതിയുടെ നിയമ സാധുത ചോദ്യം ചെയ്‌ത്‌ സുപ്രീംകോടതിയില്‍ നിലവിലുള്ള ഹര്‍ജിയില്‍ ഇടപെട്ടുകൊണ്ട്‌ അറ്റോര്‍ണി ജനറല്‍ വാദിച്ചത്‌ സ്വകാര്യത മൗലീകാവകാശം അല്ല എന്നാണ്‌. സ്വകാര്യത മൗലികാവകാശമാണെന്ന്‌ വ്യക്‌തമാക്കുന്ന 1994 ലെ വിധി മറികടക്കാന്‍ 1954 ലെ ഒരു എട്ടംഗ ബെഞ്ചിന്റെ തീരുമാനത്തെയാണ്‌ സര്‍ക്കാര്‍ ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടുന്നത്‌. സ്വകാര്യത ഒരു ആഡംബരമാണ്‌, ‘ഒരു നേരം ആഹാരം കഴിക്കാനില്ലാത്തവന്‌ എന്ത്‌ സ്വകാര്യത?’ എന്ന ചോദ്യം ഉയരുന്നത്‌ അങ്ങനെയാണ്‌.
ഇന്ന്‌ പക്ഷേ, സ്‌ഥിതി വ്യത്യസ്‌തമാണ്‌. തൊഴിലുറപ്പു പദ്ധതി, വിദ്യാഭ്യാസാനുകൂല്യങ്ങള്‍, ക്ഷേമപെന്‍ഷനുകള്‍, ശമ്പളവിതരണം, പാചക വാതക സബ്‌സിഡി തുടങ്ങി എല്ലാ മേഖലയിലും ആധാര്‍ പോലുള്ള കേന്ദ്രീകൃത വിവരശേഖരങ്ങളും സ്വകാര്യ സ്‌ഥാപനങ്ങളുടെ ഡേറ്റാബേസുകളുമെല്ലാമായി പരസ്‌പര ബന്ധിതമായിരിക്കുന്നു നമ്മുടെ ജീവിതം. ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഏതൊരു പൗരനും വിവരസുരക്ഷയും സ്വകാര്യതയും പരമപ്രധാനമാണ്‌. ശേഖരിക്കപ്പെട്ട വിവരങ്ങള്‍ എന്തിനുവേണ്ടിയാണോ ശേഖരിക്കപ്പെട്ടത്‌ അതിനല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നില്ല എന്ന്‌ ഉറപ്പു വരുത്തേണ്ടതുണ്ട്‌. പൗരന്റെ ജീവനും സ്വത്തിനും സംരക്ഷണം നല്‍കുക എന്ന ഭരണകൂടത്തിന്റെ കടമയുടെ ഭാഗമാണ്‌ ഇന്ന്‌ സ്വകാര്യതയും വിവര സുരക്ഷിതത്വവും. ഇന്ത്യയില്‍ ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഏക നിയമം ഐ ടി ആക്‌ടാണ്‌. ഡിജിറ്റല്‍ പെയ്‌മെന്റ്‌ യുഗത്തില്‍ ഇടപാടുകാരന്റെ അവകാശങ്ങളും സ്വകാര്യതയും വിവര സുരക്ഷിതത്വവും ഉറപ്പുവരുത്താന്‍ ഈ നിയമം മതിയാകില്ല.
ഐ ടി ആക്‌ടിന്റെ ന്യൂനതകള്‍
1. റൂള്‍ -3 പ്രകാരം സെന്‍സിറ്റീവ്‌ പേഴ്‌സണല്‍ ഡേറ്റയായി നിര്‍വചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്‌ പാസ്‌വേഡുകള്‍, സാമ്പത്തിക വിവരങ്ങള്‍, െലെംഗീകാഭിമുഖ്യം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളാണ്‌. ദുരുപയോഗത്തിന്‌ ഏറെ സാധ്യതകളുള്ള മൊെബെല്‍ ബിഗ്‌ ഡേറ്റ, ഇമെയില്‍, ചാറ്റ്‌ ലോഗ്‌, ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ശീലങ്ങള്‍, സര്‍ച്ച്‌ ഹിസ്‌റ്ററി, ലോഗുകള്‍, ലൊക്കേഷന്‍ എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിവരങ്ങളും ഇതിന്റെ പരിധിയില്‍ പെടുത്തണം. 2. സെക്‌ഷന്‍-43 എ യുടെ കീഴില്‍ ഇപ്പോള്‍ വാണിജ്യ/പ്രഫഷണല്‍ സ്‌ഥാപനങ്ങള്‍ മാത്രമാണുള്ളത്‌. അതായത്‌ ലാഭേച്‌ഛയില്ലാത്ത സ്‌ഥാപനങ്ങളെയും സര്‍ക്കാര്‍ ഏജന്‍സികളെയും ഇതിന്റെ പരിധിയില്‍ നിന്ന്‌ ഒഴിവാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അതിപ്രധാന വിവരങ്ങള്‍ സൂക്ഷിക്കുന്ന യു.ഐ.ഡി.എ.ഐ., എന്‍.പി.സി.ഐ. തുടങ്ങിയ സ്‌ഥാപനങ്ങള്‍ ഈ നിയമത്തിന്‌ പുറത്താണ്‌. 3. സെക്‌ഷന്‍- 72 എ പ്രകാരം ഏതെങ്കിലും ഒരു വ്യക്‌തിയുടെ വിവരങ്ങള്‍ ഏതൊരു ഏജന്‍സിയില്‍നിന്നു നഷ്‌ടപ്പെടുകയോ ചോരുകയോ ചെയ്‌താല്‍, അതുകൊണ്ട്‌ അയാള്‍ക്ക്‌ എത്രതന്നെ നഷ്‌ടം വന്നാലും, വിവരങ്ങള്‍ ആ വ്യക്‌തിക്ക്‌ ദോഷമുണ്ടാക്കുക എന്ന ദുരുദ്ദേശത്തോടെ ചോര്‍ത്തുകയോ നഷ്‌ടപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്‌തതാണെന്ന്‌ തെളിഞ്ഞാല്‍ മാത്രമേ ഏജന്‍സി നിയമ നടപടികള്‍ക്ക്‌ വിധേയമാകൂ. ഈ പഴുതുപയോഗിച്ച്‌ ഏതു തരത്തിലുള്ള അനാസ്‌ഥയില്‍നിന്നും വിവരങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുകയും കൈകാര്യം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന സ്‌ഥാപനങ്ങള്‍ക്ക്‌ രക്ഷപ്പെടാന്‍ കഴിയും.
നിയമത്തിന്റെ ഈ പ്രകടമായ പരിമിതികള്‍ക്ക്‌ പുറമെ െസെബര്‍ സുരക്ഷയെക്കുറിച്ചുള്ള അജ്‌ഞതകൂടിയാകുമ്പോള്‍ ഇന്ത്യ ഡിജിറ്റല്‍ ലോകത്ത്‌ ഏറ്റവും അരക്ഷിതമായ രാജ്യങ്ങളിലൊന്നാകും.

It was published in Mangalam Daily on 26/01/2017

മതാത്മകമായ ദേശീയത

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

You cannot build anything on the foundation of caste. You cannot build up a nation; you cannot build up a morality. Anything that you will build on the foundation of caste will crack and will never be a whole.

–          Dr. B R Ambedkar
ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹം അടിമുടി മതാത്മകമാണ്. നമ്മുടെ പ്രായോഗിക രാഷ്ട്രീയത്തിലോ, സാമൂഹ്യ ജീവിതത്തിലോ, ഭരണകൂടവും മതവും തമ്മിലുള്ള വേര്‍തിരിവ് എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ മതേതരത്വത്തിന് കാര്യമായ പ്രസക്തി ഒന്നുമില്ല. ഭരണഘടനപോലും മതത്തിനും രാഷ്ട്രവ്യവഹാരത്തിനുമിടയിലെ അതിര്‍വരമ്പുകള്‍ നിര്‍വചിച്ചിട്ടില്ല.
2015 -ലെ റിപ്പബ്ലിക് ദിനത്തില്‍ ഗവണ്‍മെന്റ് നല്‍കിയ പത്രപരസ്യങ്ങളില്‍ പശ്ചാത്തലമാക്കിയിരുന്ന ഭരണഘടനയുടെ ആമുഖത്തില്‍ ”സെക്കുലര്‍” എന്ന പദം ഇല്ലാതിരുന്നത് വലിയ വിവാദമായിരുന്നല്ലോ. ഭരണകൂടത്തിന് മതേതരത്വത്തോടുള്ള സമീപനത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമായാണ് പലരും അതിനെ കണ്ടത്. ഗവണ്‍മെന്റ് അതിനു നല്‍കിയ വിശദീകരണം ഭരണഘടനാനിര്‍മ്മാണ സമിതി അംഗീകരിച്ച ‘ ഒറിജിനല്‍’ ആമുഖത്തില്‍ ‘സെക്യുലര്‍’ എന്ന വാക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ്. 1975-ല്‍ ഇന്ദിരാഗാന്ധിയുടെ കാലത്താണ് ഭരണഘടനാ ഭേദഗതിയിലൂടെ സെക്യുലറിസവും സോഷ്യലിസവും ഭരണഘടനയുടെ ആമുഖത്തിന്റെ ഭാഗമാകുന്നത്. ഗവണ്‍മെന്റിന്റെ വാദമുഖങ്ങളിലെ ശരിതെറ്റുകള്‍ എന്തുതന്നെയായാലും ഒരു കാര്യം പ്രസക്തമാണ്, 1950-ല്‍ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഭരണഘടനയുടെ ആമുഖത്തില്‍ ‘സെക്യുലറിസം’ എന്ന പദം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ബൃഹത്തായ നമ്മുടെ ഭരണഘടനയുടെ ഓരോ വാചകവും തലനാരിഴകീറി ചര്‍ച്ചചെയ്ത ഭരണഘടനാ നിര്‍മാണ സമിതി ഇക്കാര്യം ചര്‍ച്ച ചെയ്തില്ല എന്നു കരുതാനുമാവില്ല. അന്നത്തെ നമ്മുടെ ദേശീയ നേതൃത്വത്തിന്റെ മതേതര സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചും സംശയത്തിനിടയില്ല. എന്നിട്ടും എന്തുകൊണ്ടാണ് മതേതരത്വം എന്ന പദം ആമുഖത്തില്‍ ചേര്‍ക്കേണ്ടതില്ല എന്നു തീരുമാനിച്ചത്? ഇന്ത്യ കണ്ട ഏറ്റവും മതേതരായ നേതാക്കള്‍ – ഭരണഘടനയുടെ ശില്പി ഡോ.ബി.ആര്‍. അംബേദ്കറും ആധുനിക ഇന്ത്യയുടെ ശില്പി ജവഹര്‍ലാല്‍ നെഹ്‌റുവും ‘സെക്കുലര്‍’ എന്ന വാക്ക് ഭരണഘടനയില്‍ ചേര്‍ക്കേണ്ടതില്ലെന്ന ശക്തമായ നിലപാടെടുത്തു. സെക്കുലര്‍, സെക്കുലര്‍ എന്ന് ആവര്‍ത്തിച്ചു പറഞ്ഞവരോട് നിങ്ങള്‍ ആദ്യം പോയി ഡിക്ഷ്ണറിയെടുത്ത് സെക്കുലറിസത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥം എന്താണെന്നു നോക്കൂ എന്നു നെഹ്‌റു പറഞ്ഞതായി ഭരണഘടനാ നിര്‍മ്മാണ സഭയിലെ ചര്‍ച്ചകള്‍ പരിശോധിച്ചാല്‍ മനസിലാക്കാം. (indiankanoon.org) ഇതിനര്‍ത്ഥം നമ്മുടെ ഭരണഘടനാ ശില്പികള്‍ രാജ്യത്തെ മതാധിഷ്ഠിതമാക്കാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചു എന്നല്ല, മതാത്മകവും മതാന്ധവുമായ ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹത്തില്‍ മതം മതത്തിനു മാത്രമായി വിട്ടുകൊടുക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന ബോധ്യം അവര്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ്.

ഓരോ വ്യക്തിക്കും അവരവര്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന മതം സ്വീകരിക്കുവാനും, അതില്‍ വിശ്വസിക്കുവാനും, അതു പ്രചരിപ്പിക്കുവാനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉറപ്പുനല്‍കുന്നുണ്ട് നമ്മുടെ ഭരണഘടന. അതേസമയം പൂര്‍ണ്ണമായും സര്‍ക്കാര്‍ ധനസഹായത്താല്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളില്‍ മതപഠനം പാടില്ലെന്നു പറയുന്നുണ്ട്. അപ്പോഴും ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 30(1) പ്രകാരം മതന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ താത്പര്യങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനുള്ള മുന്‍കരുതല്‍ കാണാം. രാഷ്ട്രീയ വ്യവഹാരവും മതവും തമ്മിലുള്ള അതിര്‍വരമ്പുകള്‍ അവ്യക്തമാകുന്നത് ഭൂരിപക്ഷമതമായ ഹിന്ദു മതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില കാര്യങ്ങള്‍ വരുമ്പോഴാണ്്. ഹിന്ദു മതത്തിലെ എല്ലാ വിഭാഗക്കാര്‍ക്കും ക്ഷേത്രപ്രവേശനത്തിനുള്ള അവകാശം ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതാണ് വകുപ്പ് 25(2). ആര്‍ട്ടിക്കിള്‍ 17 ഉം 25 ഉം ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമാണമായ വര്‍ണവ്യവസ്ഥയുടെ നിരാസമാണ്. അങ്ങനെ പല സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലും ഭൂരിപക്ഷമതത്തിന്റെ നവോത്ഥാന ദര്‍ശന സംഹിത കൂടിയാകുന്നുണ്ട് ഭരണഘടന. ഇത് സെക്യുലര്‍ സങ്കല്‍പ്പങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായി മതത്തിന്റെ ഭൂമികയിലേക്കുള്ള ഭരണകൂടത്തിന്റെ കടന്നു കയറ്റമാണ്.
എന്നാല്‍ വ്യക്തിനിയമങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ മത വിശ്വാസങ്ങള്‍ക്ക് അനാവശ്യമായ അപ്രമാദിത്വം കല്പിച്ചിരിക്കുന്നതും കാണാം. ഹിന്ദു കോഡ് ബില്ല് അവതരിപ്പിച്ച് പരാജയപ്പെട്ടപ്പോഴാണ് ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യത്തെ നിയമമന്ത്രി ഡോ. ബി.ആര്‍.അംബേദ്കര്‍ രാജിവച്ചത്. അന്ന് ഇന്ത്യയുടെ പ്രഥമ പ്രധാനമന്ത്രിയും വലിയ പുരോഗമനവാദിയുമൊക്കെയായ നെഹ്‌റുപോലും അംബേദ്കര്‍ക്ക് തുണയായി എത്തിയില്ല എന്നത് ഇന്ത്യയുടെ മതേതര ചരിത്ര നിര്‍മിതിയില്‍ വിസ്മരിക്കപ്പെട്ട ഒരേടാണ്. ന്യൂനപക്ഷ മതവിഭാഗങ്ങളുടെ കാര്യത്തിലും സാമൂഹ്യനീതിക്കു നിരക്കാത്തതെങ്കില്‍ പോലും മതാധിഷ്ഠിത വ്യക്തി നിയമങ്ങള്‍ക്കാണ് രാജ്യം അംഗീകാരം നല്‍കിയത്. 1927-ല്‍ ബ്രട്ടീഷുകാര്‍ അംഗീകരിച്ച ശരിയത് നിയമങ്ങ ളാണ് ഇന്നും ഇന്ത്യയിലെ മുസ്‌ലീം വ്യക്തി നിയമം. ഭൂപരിക്ഷ മതത്തില്‍ നവോത്ഥാന സാധ്യതകള്‍ തേടിയ ഭരണഘടന, പക്ഷേ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ യാഥാസ്ഥിതികതയെ തൊട്ടുകളിക്കാന്‍ മുതിരുന്നില്ല. വിഭജനാനന്തര ഭാരതം സാക്ഷ്യം വഹിച്ച ഭീകരമായ വര്‍ഗീയ ധ്രുവീകരണത്തിന്റെയും കലാപങ്ങളുടെയും, മതത്തിന്റെ പിശാചമായ ഹിംസാത്മകതയുടെയും, ദുരിതപൂര്‍ണമായ പലായനങ്ങളുടെയും കലുഷകാലം ഭരണഘടനാ ശില്പികളില്‍ സൃഷ്ടിച്ച ഉത്കണ്ഠയും നൈരാശ്യവും ഭീതിയും ചെറുതായിരുന്നില്ല. ജാതി-മത-ദേശ-ഭാഷാ-വംശീയ വൈവിധ്യങ്ങളാല്‍ സങ്കീര്‍ണമായിരുന്ന പുതിയ രാജ്യത്തിന്റെ ദേശീയത ഭൂരിപക്ഷ മതത്തിന്റെ വൈകാരിക പ്രക്ഷുബ്ധതയിലേക്ക് വഴിമാറാനുള്ള സാധ്യതകള്‍ അവര്‍ മുന്നില്‍ കണ്ടു. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങളും വിശ്വാസസ്വാതന്ത്ര്യവും ഉറപ്പുവരുത്തുക എന്നത് പരമപ്രധാനമായി കണക്കാക്കിയതെന്നു കരുതാം. നൂറ്റാണ്ടുകളായി ഇന്ത്യയില്‍ നിലനിന്നുപോന്ന ജാതിവ്യവസ്ഥയും ചൂഷണവും ജാത്യാധിഷ്ഠിതമായ സംവരണം അനിവാര്യമാക്കി. അങ്ങനെ പല മേഖലകളിലും ഭരണഘടന, മതേതരത്വത്തിന്റെ പൊതുരീതികളോടു കലഹിക്കുന്നതുകാണാം. ഇന്ത്യയില്‍ മതേതരത്വത്തിന്റെ സ്വഭാവമതാണ്; മതേതരത്വം പോലും മതാത്മകമാണ്.

യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഇന്ത്യന്‍ മതേതര സങ്കല്പത്തിന് പാശ്ചാത്യ കാഴ്ചപ്പാടുമായി വലിയ ബന്ധമൊന്നുമില്ല. മതസൗഹാര്‍ദത്തിന്റെ, പരസ്പര ബഹുമാനത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ വികാസം ഭാരതത്തില്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ബി.സി. 250-ല്‍ അശോക ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ XII-ാം ശിലാഫലകത്തില്‍ ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. ”യാതൊരു കാരണവുമില്ലാതെ ആരും സ്വന്തം മതത്തെ ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടുകയോ ഇതര വിഭാഗങ്ങളെ അധിക്ഷേപിക്കുകയോ ചെയ്യരുത്.” ഇന്ത്യ മതേതര രാജ്യമാണെന്നു പറയുമ്പോള്‍, ആത്മീയതയേയും മതത്തേയും തള്ളിക്കളഞ്ഞ് സെക്കുലറിസം സ്വയം ഒരു മതമായി മാറുകയില്ല. ഈശ്വരവിശ്വാസം ഇന്ത്യന്‍ പൈതൃകത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. രാജ്യം മതാധിഷ്ഠിതമല്ല എന്നാണതിനര്‍ത്ഥം. ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദ് പറയുന്നു. അതേ സമയം മതം ഒരു സ്വകാര്യതയായി തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു. അതു തന്നെയാണ് ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞത്: ”ഞാന്‍ എന്റെ മതത്തെപ്പിടിച്ച് ആണയിടുന്നു; ഞാന്‍ അതിനുവേണ്ടി മരിക്കാന്‍ വരെ തയ്യാറാണ്. പക്ഷേ അത് എന്റെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യമാണ്. രാഷ്ട്രവുമായി ഒരു ബന്ധവും ഇല്ല അതിന്. മതം ഓരോരുത്തരുടെയും സ്വകാര്യതയാണ്”. എല്ലാ മതങ്ങളോടുമുള്ള ആദരവാണ് ഇന്ത്യയില്‍ മതേതരത്വം. രാജ്യത്തിന്റെ ദേശീയതയും പൗരത്വവും നിര്‍വചിക്കപ്പെടുന്നത് മതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലല്ല എന്നതാണ് അതിന്റെ കാതല്‍. എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത ഭിന്നതകള്‍ക്കു നടുവിലും ഇന്ത്യ ഒന്നായി തുടരുന്നതിന്റെ കാരണമതാണ്.

അതിനര്‍ത്ഥം മതേതര മൂല്യങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കുന്നതില്‍ മഹനീയ മാതൃകയാണ് ഭാരതം എന്നൊന്നുമല്ല. കോളനിവാഴ്ചയുടെ കാലത്തും സ്വതന്ത്ര്യാനന്തര കാലഘട്ടത്തിലും മതേതരത്വം ഒരു രാഷ്ട്രീയസംസ്‌കാരമായി വളര്‍ത്തിയെടുക്കുന്നതില്‍ ഭരണകൂടം പരാജയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. പലപ്പോഴും മതേതരത്വം, മതങ്ങളുടെ അട്ടിപ്പേറവകാശികള്‍ എന്നവകാശപ്പെടുന്നവരെ പ്രീണിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ഏര്‍പ്പാടായി തരം താണിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യയിലെ അസഹിഷ്ണുതയ്ക്കു കാരണം ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ ‘ഭിന്നിപ്പിച്ചു ഭരിക്കുക’ എന്ന നയമാണെന്ന് പറയാറുണ്ട്. പന്നിയിറച്ചി കഴിക്കാത്തവനും പശുവിറച്ചി കഴിക്കാത്തവനും ഒന്നിച്ചെതിരെ വരുന്നതിനെക്കുറിച്ച് കൊളോണിയല്‍ ഭരണകൂടം ഉത്കണ്ഠാകുലരായിരുന്നിരിക്കണം. പക്ഷേ, അവര്‍ പയറ്റിയ തന്ത്രം ഇന്ന് നമ്മുടെ ദേശീയ നേതാക്കള്‍ പയറ്റുന്നതിനേക്കാള്‍ വളരെയൊന്നും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല. മതാന്ധമായിരുന്ന സമൂഹത്തില്‍ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്ന പൗരോഹിത്യത്തെയും മതപ്രമാണിമാരെയും തൃപ്തിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് സമൂഹത്തെ നിയന്ത്രിക്കാനാണ് ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ ശ്രമിച്ചത്. സമാ നമായ രീതിയില്‍ അതാതു മതങ്ങളിലെ മേലധ്യക്ഷ•ാരെയും പൗരോഹത്യത്തെയും യാഥാസ്ഥിതിക നേതൃത്വത്തെയും പ്രീണിപ്പിച്ച് അവര്‍ക്ക് സമൂഹത്തിലുള്ള നിയന്ത്രണം ചൂഷണം ചെയ്ത് വോട്ടുബാങ്കുകള്‍ വിലയ്ക്കു വാങ്ങുക എന്നതാണ് സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര ഭാരതത്തിലെ അധികാര രാഷ്ട്രീയ കുതന്ത്രം.
നിങ്ങള്‍ ഏതു നയം രൂപീകരിക്കുമ്പോഴും മനസില്‍ രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും ദരിദ്രനായ മനുഷ്യനെ കാണുക എന്നു പറഞ്ഞ ഗാന്ധിയുടെ നാട്ടില്‍, ഏതു നയം രൂപീകരിക്കുമ്പോഴും, ഏതു തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോഴും മതമേലാള•ാരുടെ താത്പര്യങ്ങള്‍ മാത്രം പരിഗണിക്കുന്ന സ്ഥിതിയാണ് ഇന്ന്. ഈ വരേണ്യ വര്‍ഗത്തിന്റെ താത്പര്യങ്ങള്‍, അത് ഏതു മതവിഭാഗത്തിലെയായാലും കഷ്ടതയനുഭവിക്കുന്നവരുടെ താത്പര്യങ്ങള്‍ക്കു വിരുദ്ധമാകുന്നു. നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടികള്‍, പ്രത്യേകിച്ചു സെക്കുലര്‍ പാര്‍ട്ടികള്‍, ഇവിടത്തെ മതന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ വഞ്ചകരായി മാറിയത് ഇവിടെയാണ്. അധികാര രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ തത്കാലലാഭത്തിനുവേണ്ടി ജനകീയ താത്പര്യങ്ങള്‍ ബലികഴിച്ചും സമ്പന്നരായ വരേണ്യ നേതൃത്വത്തിന്റെ ആജ്ഞാനുവര്‍ത്തികളായി മാറിയ നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ വൈകാരിക പ്രശ്‌നങ്ങളെ മാത്രം അഭിസംബോധന ചെയ്ത് ബാലറ്റുപെട്ടിക്കകത്തെ ഇരുണ്ട ജനാധിപത്യക്കളങ്ങളിലേയ്ക്ക് ഒതുക്കി, ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ ഫിക്‌സഡ് ഡെപ്പോസിറ്റാക്കി തീര്‍ക്കാനാണ് ശ്രമിച്ചത്. ദുരിതപൂര്‍ണമായ സാമൂഹ്യ ആത്മീയ പരിസരങ്ങളില്‍ അവര്‍ക്ക് കൈത്താങ്ങാകാന്‍ അവര്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ഭരണഘടനയിലെ ന്യൂനപക്ഷ സംരക്ഷണം എന്ന സങ്കല്‍പ്പത്തെ ”ന്യൂനപക്ഷ പ്രീണനം” എന്ന പാടിപ്പതിഞ്ഞ വലതുപക്ഷ മുദ്രാവാക്യമാക്കി മാറ്റി അവര്‍.

ഓര്‍ക്കുക, 1980-കളില്‍ ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ രാഷ്ട്രീയത്തെ പിടിച്ചുലച്ച ‘ഷ ബാനോ’ കേസ്. ഷ ബാനോ എന്ന വിവാഹമോചിതയായ മുസ്ലീം സ്ത്രീ ജീവനാംശം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് കോടതിയെ സമീപിക്കുന്നു. സുദീര്‍ഘമായ നിയമപോരാട്ടങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം കേസ് സുപ്രീം കോടതിവരെയെത്തുന്നു. Cr PC 125-ാം വകുപ്പ് ഉയര്‍ത്തി പിടിച്ച് ഷബാനുവിന് ജീവനാംശം അനുവദിച്ചുകൊണ്ട്, 1985 ഏപ്രില്‍ 23 -ന് ചരിത്രപ്രധാനമായ വിധി പ്രസ്താവം ഉണ്ടാകുന്നു, സുപ്രീം കോടതിയില്‍ നിന്ന്. ജനാധിപത്യ ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തില്‍ ഒരു നാഴികകല്ലാകുമായിരുന്ന ഉത്തരവ്. പക്ഷേ, ജനാധിപത്യത്തിലെ മതാധിപത്യകൂട്ടായ്മ അതിന് അനുവദിച്ചില്ല. നീതിബോധമില്ലാത്ത വിശ്വാസപ്രമാണങ്ങളുടെയും നീചമായ പുരുഷാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളുടെയുമിടയില്‍ ദുരിതംപേറി മരിച്ചു ജീവിക്കുന്ന സ്ത്രീസമൂഹത്തിന്റെ ശാക്തീകരണത്തിന്, വിമോചനത്തിന് ഒക്കെ തുടക്കം കുറിക്കുമായിരുന്ന വിധി അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു. വിധിക്കെതിരെ യാഥാസ്ഥിതിക സമുദായ നേതൃത്വത്തില്‍ നിന്ന് അതിശക്തമായ പ്രതിഷേധമാണ് ഉയര്‍ന്നു വന്നത്. വിധി ശരിയത്തിനെതിരാണെന്നും മുസ്ലീം വിരുദ്ധമാണെന്നും നിലപാടെടുത്ത മുസ്ലീം പേഴ്‌സണല്‍ ലോ ബോര്‍ഡും മതനേതൃത്വവും പ്രചാരണ കോലാഹലം നടത്തി, വാക്കുകളില്‍ വിഷം ചീറ്റി. ശരിയത്ത് പ്രകാരം, വിവാഹമോചനം നേടിയ ഭര്‍ത്താവ് ഇദ്ദത്ത് സമയത്തേക്ക് മാത്രം (90 ദിവസം) മുന്‍ ഭാര്യയെ സംരക്ഷിച്ചാല്‍ മതിയെന്നായിരുന്നു അവരുടെ വാദം. അന്ന് മുസ്ലീം പേഴ്‌സണല്‍ ലോ ബോര്‍ഡിന്റെ ചെയര്‍മാന്‍ മൗലാന സയ്യദ് അബ്ദുള്‍ ഹസന്‍ അലി ആയിരുന്നു. സെക്കുലറിസം അനിസ്ലാമികമാണെന്ന് വാദിക്കുകയും പാക്കിസ്ഥാനില്‍ സെക്കുലറിസത്തെ ചവറ്റുകുട്ടയിലേക്കെറിഞ്ഞ സിയ-ഉള്‍-ഹഖിനെ പിന്താങ്ങുകയും ചെയ്തുപോന്നിരുന്ന അദ്ദേഹം അന്നു മുതല്‍ സെക്കുലറിസത്തെക്കുറിച്ച് വാചാലനാകാന്‍ തുടങ്ങി. രാജ്യത്ത് മതേതരത്വം അപകടത്തിലാണെന്നു വിലപിച്ചു. ശുദ്ധഗതിക്കാരായ ഇസ്ലാം മത വിശ്വാസികളില്‍ പലരും ഈ പ്രചാരണ വേലകളില്‍ വീണുപോയി. പാര്‍ലമെന്റിലും അതിന്റെ അലയൊലികള്‍ ഉണ്ടായി. വോട്ടുബാങ്കു രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ന്യായീകരിക്കാനാകാത്ത ഒത്തുതീര്‍പ്പു ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കൊടുവില്‍ രാജീവ് ഗാന്ധി നയിച്ച കോണ്‍ഗ്രസ് ഗവണ്‍മെന്റ് കോടതി വിധി അപ്രസക്തമാക്കുന്ന തരത്തില്‍ ങൗഹെശാ ണീാലി Muslim Women (Protection of Rights on Divorce) Act 1986 കൊണ്ടുവന്നു. ആദ്യഘട്ടത്തില്‍ കോടതിവിധിയെ പ്രതിരോധിച്ചുകൊണ്ട് പാര്‍ലമെന്റില്‍ സംസാരിച്ച കേന്ദ്രമന്ത്രി അരീഫ് മുഹമ്മദ് ഖാന്‍ രാജിവച്ചു. പിന്നീട് അലഹബാദ് ഹോക്കോടതി 1986 ലെ നിയമത്തിലെ മൂന്നാം വകുപ്പിന്റെ സ്ത്രീപക്ഷ വ്യാഖ്യാനത്തിലൂടെ മുസ്ലീം വനിതകള്‍ക്ക ് പ്രതീക്ഷയുടെ തിരിവെട്ടം നല്‍കിയെന്നത് മറ്റൊരു ചരിത്രം. അടിസ്ഥാനപരമായി മതേതര രാഷ്ട്രീയം അധികാരരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ അവിശുദ്ധ ബാന്ധവങ്ങളില്‍ പ്രതിലോമതക്ക് അടിയറവു പറഞ്ഞ തിന്റെ ചിത്രമാണ് 1980 കള്‍ വരച്ചിട്ടത്. ആരുടെ താത്പര്യമാണ് ഇവിടെ സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ടത് ? മുസ്ലീം സമുദായത്തിന്റേതാണോ ? നിരാലംബരായ സ്ത്രീകള്‍ക്ക ് ജീവനാംശം ( അതും CrPC125 പ്രകാരം മാസം പരമാവധി ലഭിക്കുക 500 രൂപയാണ്) ലഭിക്കുമെങ്കില്‍ തകര്‍ന്നു വീഴുന്നത് ആരുടെ വിശ്വാസമാണ് ? സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച് ആറു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ പിന്നിടുമ്പോഴും ഇവിടുത്തെ മതന്യൂനപക്ഷങ്ങളില്‍ നല്ലൊരു പങ്കും അവഗണനയുടെയും ദാരിദ്രത്തിന്റെയും ദുരിതക്കടലിലാണെന്ന് ഗവണ്‍മെന്റിന്റെ ഔദ്യോഗിക റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ തന്നെ പറയുന്നു. ഭക്ഷണവും, പാര്‍പ്പിടവും, തൊഴിലും തുടങ്ങിയ അടിസ്ഥാന ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി ശബ്ദമുയര്‍ത്താന്‍ എത്ര മതസംഘടനകള്‍ ഉണ്ടിവിടെ ? കലാപഭൂമികളില്‍ ദുരിതം നാറുന്ന ക്യാമ്പുകളില്‍ മരണം ശ്വസിച്ചു കഴിയുന്ന ഇരകള്‍ക്കു വേണ്ടി, മൈതാന പ്രസംഗങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം, സുദൃഢമായ ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കാന്‍ കഴിയാത്ത രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വമാണ് ഇത്തരം വോട്ടുബാങ്കു പ്രീണനത്തില്‍ അഭിരമിക്കുന്നത് എന്നോര്‍ക്കണം. ശക്തമായ മതേതര നേതൃത്വത്തിന്റെ അഭാവവും ഇന്ത്യയിലെ മതന്യൂനപക്ഷം നേരിടുന്ന പ്രധാന വെല്ലുവിളിയാണ്. ഭൂരിപക്ഷ സമുദായത്തില്‍ ദേശീയ പ്രഭാവമുള്ള നിരവധി മതേതര ശബ്ദങ്ങള്‍ ഉയര്‍ന്നു കേള്‍ക്കാമെങ്കിലും ന്യൂനപക്ഷങ്ങളില്‍ നിന്ന് അത് വിരളമാണ്. ഉയര്‍ന്നു വരുന്ന നേതാക്കളും പ്രസ്ഥാനങ്ങളുമെല്ലാം ഇടുങ്ങിയ മതാത്മ ചിന്തകളുടെ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് സമുദായത്തിന്റെ ദുരവസ്ഥയെ സ്വന്തം അധികാരരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വ്യാപനത്തിനു ഉപയോഗിക്കുന്നവരാണ്. സെക്കുലര്‍ പാര്‍ട്ടികളാകട്ടെ ഇവരുടെ ബിംബവാഹകരായി അധ:പതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

മറുവശത്ത് ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയതയുടെ മൃദുതാളങ്ങള്‍ക്കും ചുവടുവയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഇന്ത്യയുടെ ‘മതേതര നേതൃത്വം’. ഏകാത്മക രാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ ചിറകേറി വന്ന ഭൂരിപക്ഷ-വര്‍ഗീയ-രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ രഥയാത്രയ്ക്ക് സാംസ്‌കാരിക പ്രതിരോധം സൃഷ്ടിക്കുന്നതില്‍ ഇന്ത്യന്‍ മതേതരത്വം പരാജയപ്പെട്ടു അല്ലെങ്കില്‍ അധികാര രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കുറുക്കുവഴികള്‍ തേടിയ ”സെക്കുലറിസ്റ്റുകള്‍” തങ്ങളെത്തന്നെ തോല്പിച്ചു. രാമജന്‍മഭൂമി പ്രശ്‌നത്തിന്റെ വൈകാരിക-സാംസ്‌കാരിക ഭൂമികയിലാണ് ഇവിടെ ഭൂരിപക്ഷ-തീവ്ര വലതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ ശക്തിപ്രാപിക്കുന്നത്. അതിനെ ഭാരതത്തിന്റെ ബഹുസ്വരസാംസ്‌കാരിക പ്ലാറ്റ്‌ഫോമില്‍ നിന്ന് പ്രതിരോധിക്കുന്നതിനു പകരം ആ വൈകാരികതയെ തലോടി രസിക്കാനാണ് ഭരണത്തിനു നേതൃത്വം നല്‍കിയ കോണ്‍ഗ്രസ് ശ്രമിച്ചത്. 1986-ല്‍ ശിലാന്യാസിന് കോണ്‍ഗ്രസ് ഗവണ്‍മെന്റ് അനുമതി നല്‍കിയിടത്തുനിന്നാണ് രാമജന്‍മഭൂമി വിഷയം ഇത്രയേറെ മുന്നോട്ടുപോയത്. 1949-ല്‍ ‘അത്ഭുതകരമായി’ രാമവിഗ്രഹം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടതിനുശേഷവും വര്‍ഷത്തില്‍ ഒരു തവണ മാത്രം തുറക്കപ്പെട്ടിരുന്ന മസ്ജിദിന്റെ വാതില്‍ ഹൈന്ദവ സംഘടനകള്‍ക്കായി തുറന്നുകൊടുത്തത് ഒരു പക്ഷേ ഷബാനോ കേസിലെ ന്യൂനപക്ഷ പ്രീണന പ്രവര്‍ത്തിയെ ബാലന്‍സ് ചെയ്യാന്‍ ആയിരിക്കാം. 1992 ഡിസംബര്‍ 6 ഇന്ത്യാ ചരിത്രത്തിലെ കറുത്ത ദിനമായി മാറിയതില്‍ മതേതരത്വത്തെ രാഷ്ട്രീയ അവസരവാദമായി കണ്ട ഭരണകൂടത്തിനും പങ്കുണ്ട്. ബാബറി മസ്ജിദ് തകര്‍ക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ പ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്ന നരസിംഹറാവുവിന് 14 ഭാഷകള്‍ അറിയാം എന്ന വാര്‍ത്തയോട് അന്ന് സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട് നടത്തിയ പ്രതികരണം വിഷയത്തെ സരസമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. അറിയാവുന്ന പതിനാലു ഭാഷകളില്‍ ഏതെങ്കിലും ഒരു ഭാഷയില്‍ പള്ളി പൊളിക്കല്ലേ എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ ബാബറി മസ്ജിദ് തകര്‍ക്കപ്പെടില്ലായിരുന്നു എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. പക്ഷേ ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയതയോട് സെക്കുലാര്‍ പാര്‍ട്ടികള്‍ കൈക്കെ ാണ്ട മൃദുസമീപനത്തിന്റെ നേട്ടം കൊയ്തത് തീവ്ര ഹിന്ദുത്വ പ്രസ്ഥാനങ്ങളാണ്. മറുവശത്ത് അഖിലേന്ത്യാ തലത്തല്‍ സ്വാധീനമുള്ള ഒരു ന്യൂനപക്ഷ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ് വോട്ടുബാങ്ക് കോണ്‍ഗ്രസില്‍ ഉറച്ചത്. പ്രീണനരാഷ്ട്രീയം ആത്യന്തികമായി ഗുണം ചെയ്തത് ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയതയ്ക്കാണ്. പ്രീണനത്തിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടിക്കൊണ്ട് പ്രചാരണങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുക വഴി ഭൂരിപക്ഷ സാമുദായിക ധ്രുവീകരണം സാധ്യമാക്കാന്‍ അവര്‍ക്കു കഴിഞ്ഞു. തങ്ങള്‍ ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയതയേയും താലോലിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന മറുവാദമുയര്‍ത്താന്‍ ‘മതേതര’ കക്ഷികള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. കാരണം, അത്തരമൊരു വാദം അവരുടെ ന്യൂനപക്ഷ-ഭൂരിപക്ഷ വോട്ടുബാങ്കുകളെ ഒരുപോലെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു.

അസത്യങ്ങളും അര്‍ത്ഥസത്യങ്ങളുമായി വലിയ പ്രചാരണം നടത്തിയ ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയത നാടുകീഴടക്കുമ്പോള്‍ മതേതരനിര നിസ്സഹായ നിശബ്ദതയിലായിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് ഹൈന്ദവ രാഷ്ട്രീയ സംഘടനകള്‍ നിരന്തരം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന കാര്യമായിരുന്നു ദേവസ്വം ബോര്‍ഡുകള്‍ വഴി ക്ഷേ ത്രവരുമാനം മുഴുവന്‍ പൊതുഖജനാവിലേയ്ക്ക് എത്തിച്ചേരുന്നു എന്നത്. മറ്റു മതവിഭാഗങ്ങളുടെ സ്വത്തുക്കള്‍ അവരവര്‍ തന്നെ അനുഭവിക്കുമ്പോള്‍ ഹിന്ദുക്കള്‍ക്കു മാത്രം അതിനു കഴിയുന്നില്ല എന്ന്. വര്‍ഗീയ താത്പര്യങ്ങളുടെ അവാസ്തവ പ്രചാരണമാണിതെന്നും ദേവസ്വം ബോര്‍ഡിന്റെ ഒരു രൂപ പോലും പൊതുഖജനാവിലേയ്ക്ക് വകയിരുത്തപ്പെടുന്നില്ല എന്നും, മറിച്ച് ഗവണ്‍മെന്റ് വര്‍ഷം തോറും ലക്ഷക്കണക്കിന് രൂപ ബോര്‍ഡിന് നല്‍കുന്നുണ്ട് എന്നതുമാണ് സത്യം എന്നു വിളിച്ചു പറയാന്‍ മതേതരകക്ഷികള്‍ക്കായില്ല. മതേതരത്വത്തിന് ‘സര്‍വമതപ്രീണനം’ എന്ന വ്യാഖ്യാനം നല്‍കിയ ‘മതേതര’ വര്‍ഗം തുരങ്കം വയ്ക്കുന്നത് ബഹുസ്വരതകളുടെ ആഘോഷമായ ഇന്ത്യ എന്ന സങ്കല്പത്തിനാണ്.

ഇന്ത്യന്‍ രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ന്യൂനപക്ഷമായിരുന്ന വര്‍ഗീയ കക്ഷികള്‍ മുഖ്യധാരയിലേയ്ക്കുയരു ന്നത് മതേതരത്വത്തിനു ദിശാബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴാണ്. ദേശീയ പ്രസ്ഥാനം ശക്തിപ്രാപിച്ച കാലഘട്ട ത്തില്‍ തന്നെയാണ് രാജ്യത്ത് വംശീയ-മതാത്മക-വിഭാഗീയ-തത്പര കക്ഷികള്‍ പിറക്കുന്നതും ഇവരുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് വ്യക്തമായ രാഷ്ട്രീയരൂപമുണ്ടാകുന്നതും. അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഭാരതം എന്നത് ഏകശിലാത്മകമായ ഒരു സാംസ്‌കാരിക സത്തയായിരുന്നു. 20-ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യദശകങ്ങളില്‍ ലോകമാകെ ഉയര്‍ന്നു വന്ന ഫാസിസ്റ്റു തത്വശാസ്ത്രങ്ങളുടെ പിന്‍തുടര്‍ച്ചയായിരുന്നു അതും. ‘ലോകത്തെ ഞെട്ടിക്കുന്ന പിശാചച്ചെയ്തികളിലൂടെ വംശവിശുദ്ധി സംരക്ഷിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച ഹിറ്റ്‌ലറും മുസ്സോളിനിയും ആയിരുന്നു അവര്‍ക്കു മാതൃക. ധരിക്കുന്ന വസ്ത്രവും ഡ്രില്ലുകളും പോലും കാര്‍ബണ്‍ കോപ്പി ചെയ്ത് നൂറുശതമാനം വൈദേശികമായ പ്രചാരണ തന്ത്രങ്ങളിലൂടെ ‘ഭാരതീയ വിശുദ്ധി’ കാത്തു സൂക്ഷിക്കാന്‍ നടന്നവര്‍ മുസ്ലീങ്ങളെയും ക്രിസ്ത്യാനികളെയും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകളെയും ശത്രുക്കളായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.

സ്വാതന്ത്ര്യപ്പോരാട്ടത്തിന്റെ നാളുകളില്‍ ഈ പ്രസ്ഥാനങ്ങളെല്ലാം ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തോട് സന്ധിചെയ്തത് ചരിത്രത്തിലെ യാദൃശ്ചികതയല്ല. ഇന്ത്യന്‍ മണ്ണില്‍ നിന്ന് വെള്ളക്കാരെ തുരത്തുന്നതിനേക്കാള്‍ മുന്‍ഗണന ഇതര മതസ്ഥരായ ‘വിദേശികളെ’ തുരത്തുന്നതിനായിരുന്നു. രാജ്യത്തിന്റെ അഖണ്ഡത പോലും അപ്രധാനമായിരുന്നു. ചരിത്രപരമായി മുസ്ലീങ്ങളും ഹിന്ദുക്കളും രണ്ടു രാഷ്ട്രങ്ങളാണ് എന്നായിരുന്നു അവരുടെ നിലപാട്. അതുകൊണ്ടാണ് ജിന്നയുടെ ദ്വിരാഷ്ട്ര സിദ്ധാന്തത്തെ ഗോള്‍വാള്‍ക്കര്‍ പിന്താങ്ങിയത്. ഹിന്ദു രാഷ്ട്രത്തെക്കുറിച്ച് ഗോള്‍വാള്‍ക്കര്‍ എഴുതുന്നു: ”ഈ രാജ്യത്തെ വൈദേശികര്‍ക്ക് (ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ എന്നു വായിക്കുക) മുന്നില്‍ രണ്ടു മാര്‍ഗങ്ങളാണുള്ളത്. ഒന്നുകില്‍ ഈ ദേശത്തിന്റെ സംസ്‌കാരം സ്വീകരിക്കുക, അല്ലെങ്കില്‍ ഇവിടുത്തെ സ്വാഭാവിക വംശജരുടെ ഔദാര്യത്തില്‍ അവര്‍ അനുവദിക്കുന്നതുവരെ ഇവിടെ കഴിയുക. പുറത്തുപോകാന്‍ പറയുന്ന നിമിഷം ഇവിടുന്നു പുറത്തു കടക്കുക” (Golwalker, 1939, p. 35). ദേശീയപ്രസ്ഥാനം ശക്തമായിരുന്ന കാലഘട്ടത്തില്‍ ഈ വിഭാഗീയ നിലപാടുകള്‍ക്ക് പ്രചാരം നേടാനായില്ല. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഗാന്ധിവധം, ഈ ഛിദ്രശക്തികള്‍ക്കെതിരെ ജനവികാരമുയര്‍ത്തി. നാഥുറാമിനും ആപ്തയോടുമൊപ്പം ഹൈന്ദവ തീവ്രവാദ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ നേതാക്കളില്‍ പലരും ശിക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതായിരുന്നുവെന്ന് വിചാരണസമയത്തു ലഭ്യമല്ലാതിരുന്ന തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ചരിത്രകാരന്‍മാര്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ജീവിതം മുഴുവന്‍ രാജ്യത്തിന്റെ അഖണ്ഡതയ്ക്കും വിമോചനത്തിനും വേണ്ടി സമര്‍പ്പിച്ചമഹാത്മാവിന്റെ മരണവും ദേശീയതാബോധത്തിനു ശക്തിപകരുകയാണുണ്ടായത് എന്ന ക്രൂരമായ ചരിത്രനിരീക്ഷണം കൂടിയുണ്ട്. ഇന്ന് പക്ഷേ രാഷ്ട്രീയന്തരീക്ഷം മാറിയിരിക്കുന്നു. ഗാന്ധിവധത്തെത്തുടര്‍ന്ന് നിരോധിക്കപ്പെട്ട സംഘടനകള്‍ ഇന്ന് ഭരണചരിത്രത്തെ നിയന്ത്രിക്കാവുന്ന തലത്തിലേയ്ക്ക് വളര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞു. ഗാന്ധി ഘാതകനുവേണ്ടി ക്ഷേത്രം നിര്‍മ്മിക്കുമെന്നു വരെ പ്രഖ്യാപിച്ചു. സമൂഹത്തിന്റെ എല്ലാ തുറകളിലും വര്‍ഗീയ വിഷം കലര്‍ത്തുന്ന പ്രചാരണപരിപാടികള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുന്നു.
ഭരണണഘടന ഉറപ്പുനല്‍കുന്ന മതസ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്താന്‍ അതേ മതസ്വാതന്ത്ര്യം തന്നെ ദുരുപയോഗം ചെയ്യുകയാണിവിടെ.

മതപരിവര്‍ത്തനം നിരോധിക്കുക എന്ന തീവ്ര-ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയതയുടെ അഭിപ്രായത്തിനു ശക്തിപകരാനാകണം ‘ഘര്‍വാപസി’ എന്ന പേരില്‍ ‘അന്യമതം’ സ്വീകരിച്ചവരെ തിരിച്ച് ഹിന്ദുമതത്തിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടുവരാനുള്ള ‘മേളകള്‍’ സംഘടിപ്പിക്കുന്നു. അതേസമയം ഹിന്ദുമതത്തില്‍ നിന്നു വ്യാപകമായ പരിവര്‍ത്തനത്തിനുള്ള ചരിത്രപരവും-സാംസ്‌കാരികവുമായ കാരണങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കുന്നതിനുള്ള യാതൊരു ശ്രമവും നടത്തുന്നതുമില്ല. ജാതീയതയുടെ നികൃഷ്ട വ്യവസ്ഥയില്‍ നിതാന്തദുരിതത്തില്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്ന അധ:സ്ഥിത വര്‍ഗത്തിന് സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയാണ് മതം മാറ്റത്തെ സഹായിച്ചത്. അംബേദ്കര്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടതുപോലെ ജാതീയതയുടെ വാട്ടര്‍ടൈറ്റ് കമ്പാര്‍ട്ടുമെന്റുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ വീര്‍പ്പുമുട്ടിയ അനേകായിരം ജാത്യാധിഷ്ഠിത സ്വത്വബോധങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം ഒരു മതം എന്ന നിലയില്‍ ഹിന്ദു ഐഡന്റിറ്റിയൊന്നും അക്കാലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മുസ്ലീമിനോ ക്രിസ്ത്യാനിക്കോ സിഖുകാരനോ ഉണ്ടാകുന്ന സാര്‍വത്രിക സാഹോദര്യബോധം ‘ജാതി ഹിന്ദുവിന്’ അധ:സ്ഥിതനോടോ അല്ലെങ്കില്‍ ഉന്നതജാതിക്കാര്‍ക്കിടയില്‍ പോലുമോ ഇല്ല. അത്തരമൊരു സ്വത്വരാഹിത്യത്തിന്റെ ജാതിപരിസരത്തുനിന്ന് ഹിന്ദുമതം ഇന്നും വിമോചിതമായിട്ടില്ല. വീടു വിട്ടുപോയവരെ തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നതാണല്ലോ ‘ഘര്‍വാപസി’. ഏതൊരു വ്യക്തിയും സ്വന്തം വീടുവിട്ടുപോകണമെങ്കില്‍ ഒരു കാരണം ഉണ്ടാകണം. അവര്‍ തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോള്‍ വീട്ടില്‍ ആ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടോ എന്ന ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്. മാറിക്കയറിയ പുരയില്‍ അവര്‍ക്കു സാമുദായിക സമത്വം ലഭിച്ചോ എന്നത് മറ്റൊരു കാര്യമാണ്. എങ്കിലും ഒരുകാലത്ത് പുലയനു നടക്കാനവകാശമില്ലാത്ത പൊതുനിരത്തിലൂടെ നടക്കുവാന്‍ ‘പുലയന്‍ മത്തായി’ക്കു കഴിയുമായിരുന്നു എന്നത് ഒരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ്. ചുരുങ്ങിയ പക്ഷം ഒരേ ദേവാലയത്തിലെങ്കിലും പ്രവേശിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നു. അന്നും ഇന്നും ഏതു മതത്തിലും മതപരിവര്‍ത്തനത്തിലും ഇരകള്‍ ദളിതരാണ്. മതം മാറിയ ‘ഹീന ജാതി’ക്കാരെയല്ലാതെ ”ഞങ്ങള്‍ നമ്പൂതിരി മാര്‍ക്കം കൂടിയതാണ്” എന്നു മേനി നടിക്കുന്ന സവര്‍ണക്രിസ്ത്യാനികളെയും സവര്‍ണമുസ്ലീങ്ങളെയും മതം മാറ്റുവാന്‍ ഹിന്ദുത്വ സംഘടനകള്‍ക്കു കഴിയുമോ?

ഭക്ഷണം പോലും ഇന്ന് അധികാര രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ആയുധമാകുന്നു. ജൈവശാസ്ത്രപരമായി മനുഷ്യന്‍ ഒരു മിശ്രഭുക്കാണെന്ന വസ്തുത അവഗണിക്കുന്ന, സവര്‍ണരുചിശീലങ്ങളുടെ സാംസ്‌കാരിക അധിനിവേശത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയമുഖമാണത്. അടിസ്ഥാന വര്‍ഗത്തിന്റെ ആഹാരശീലങ്ങളും ആചാരങ്ങളുമെല്ലാം അവരെപ്പോലെ തന്നെ നികൃഷ്ടമായിത്തീരുന്നതിന് ഒരു ചരിത്ര പശ്ചാത്തലമുണ്ട്. അവരുടെ ദൈവങ്ങളെപ്പോലും ‘ദുര്‍ദേവത’കളാക്കിമാറ്റി പാലും പഴവും പൂക്കളും സംസ്‌കൃതവും മാന്യതയുടെ അടയാളങ്ങ ളായി പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ട ‘ശങ്കരാനന്തര കാലഘട്ടം’ ഒരുക്കിയ സാമൂഹിക അധികാര ശ്രേണിയുടെ രൂപപരിണാമമാണത്. സ്വത്വബോധത്തിന്റെ ഇത്തിരിശേഷിപ്പുകള്‍ പോലും തച്ചുടച്ച് ഭൂരിപക്ഷത്തിനുമേല്‍ മാനസികവും, സാമൂഹികവും ആത്മീയവുമായ അധീശത്വം സ്ഥാപിച്ച ‘സെമറ്റിക് ഹൈന്ദവത’യുടെ അടുത്ത ലക്ഷ്യം ഇന്ത്യയുടെ മതേതര ഭക്ഷണശീലങ്ങള്‍ക്കു മേലുള്ള ആധിപത്യമാണ്. അങ്ങനെയാണ് അനേകായിരങ്ങളുടെ ഭക്ഷ്യ-തൊഴില്‍-ജീവിത ശൈലികളെ അവഗണിച്ച് ഗോവധ നിരോധനം വരുന്നത്.
ഗോവധവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട നിലപാടുകളില്‍ നിരവധി വൈരുദ്ധ്യങ്ങള്‍ കാണാം. മാംസാഹാരം ബ്രാഹ്മണര്‍ക്ക് നിഷിദ്ധമായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് ഒന്നാമത്തെ കാര്യം. ഒരു കാലത്ത് ബീഫ് കഴിക്കാത്ത വരെ ബ്രാഹ്മണരായി അംഗീകരിച്ചിരുന്നില്ല എന്ന് വിവേകാനന്ദന്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ട് (Vivekananda, p. 536). വേദകാലത്തെ ഭക്ഷണശീലങ്ങളെ, ഡല്‍ഹി യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിലെ പ്രൊഫസറായ ഡോ. ഡി. എന്‍. ഝാ തന്റെ പ്രസിദ്ധമായ”The Myth of Holy Cow”  എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍ തുറന്നു കാട്ടുന്നുണ്ട്.

ഇസ്ലാം ഇന്ത്യയിലെത്തുന്നതിനും മുമ്പ് ആര്യകാലഘട്ടത്തില്‍ ഇവിടെ മാംസഭക്ഷണശീലം ഉണ്ടായിരുന്നു. വേദങ്ങളില്‍ വിവരിച്ചിട്ടുള്ള 250 മൃഗവര്‍ഗങ്ങളില്‍ 50 എണ്ണം ബലികള്‍ക്കും ഭക്ഷണത്തിനും അനുയോജ്യമാണെന്നു പറയുന്നു. ഇന്ദ്രന് കാളയിറച്ചിയും, അഗ്നിക്ക ് കാളയിറച്ചിയും പശുവിറച്ചിയും, വിഷ്ണുവിന് കാളയും പ്രിയമെന്നു തൈത്തതരീയ ബ്രാഹ്മണത്തില്‍ പരാമര്‍ശമുണ്ട്. ”അതോ അന്നം വ്യ ഗോ” (പശു ഭക്ഷണം തന്നെയാണ്) എന്നും അതില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. യാജ്ഞവല്‍ക്യന്‍ പശുവിന്റെ ഇളം മാംസത്തെക്കുറിച്ചാണു പറയുന്നത്. മഹാഭാരതത്തില്‍ രന്തിദേവന്‍ എന്ന രാജാവ് കീര്‍ത്തിനേടുന്നത് ബ്രാഹ്മണര്‍ക്ക് ധാന്യങ്ങളും ബീഫും വിതരണം ചെയ്താണ്. കൗടില്യന്റെ അര്‍ത്ഥ ശാസ്ത്രത്തില്‍ ഗോവധം സര്‍വസാധാരണമായിരുന്നു എന്ന പരാമര്‍ശമുണ്ട്. ചരകസംഹിതയില്‍ ഗോമാംസത്തിന്റെ ഔഷധഗുണങ്ങളെക്കുറിച്ച് സുദീര്‍ഘമായ വിവരണമുണ്ട്.
അംബേദ്കറും ഹൈന്ദവരുടെ ഭക്ഷണപാരമ്പര്യത്തെക്കുറിച്ച് ആഴത്തില്‍ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. ‘ഉശറ ഒശിറൗ െില്‌ലൃ ലമ േയലലള ?” എന്ന പേരില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമ്പൂര്‍ണ കൃതികളില്‍ അത് ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. ഋഗ്വേദത്തിലെ X.85.13, X.86.14, X.91.14, X.72.6, X.162.4 ഭാഗങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി അദ്ദേഹം വേദകാലത്ത് ഗോമാംസം ഭക്ഷിച്ചിരുന്നുവെന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്നു. വിശിഷ്ടാതിഥികള്‍ വീട്ടിലെത്തുമ്പോള്‍ നല്‍കിയിരുന്ന ‘മധുപര്‍ക’ത്തെക്കുറിച്ച് ശതപഥഗ്രഹ്യസൂത്രത്തില്‍ വിവരണമുണ്ട.് അതിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ചേരുവ മാംസമായിരുന്നു, വിശിഷ്യാ ഗോമാംസം. അശ്വതേയന ഗ്രാഹ്യസൂത്രപ്രകാരം ശവദാഹത്തിനു മുമ്പ്, ഗോബലി നടത്തി പശുവിന്റെ ശരീരാവയവങ്ങള്‍ വേര്‍തിരിച്ച്, പരേതന്റെ ശരീരത്തോട് ചേര്‍ത്തു വച്ചിരുന്നു. (Ambedkar, 1990)

ഇന്ന് ഗോവധ നിരോധനത്തിനു വേണ്ടി മുറവിളി കൂട്ടുന്ന സാംസ്‌കാരിക സംഘടനകളുടെ നിലപാടുകളിലും ഈ വൈരുദ്ധ്യം ദര്‍ശിക്കാം. മനുഷ്യനു ഗുണകരമായതെന്തും ഭക്ഷണത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കാം. അതിന് മതപരമായ സ്വഭാവവും, ദൈവീക പരിവേഷവും നല്‍കുന്ന അന്ധവിശ്വാസങ്ങള്‍ രാജ്യത്തിന്റെ ബൗദ്ധികതയെ നശിപ്പിക്കുകയാണു ചെയ്യുക. സവര്‍ക്കര്‍ പറയുന്നു (Savarkar, Samagra Savarkar Vangmaya, Vol 2, 1935, p. 559). മാത്രമല്ല പശുവിനെപ്പോലെ സാധുവായ ഒരു മൃഗത്തെ ദേശീയതയുടെ പ്രതീകമാക്കുന്നതിനോട് അദ്ദേഹത്തിന് എതിര്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു. ”ആരാധനാമൂര്‍ത്തി, ആരാധകരേക്കാള്‍ ഉയരത്തിലായിരിക്കണം. അതുപോലെ ദേശീയചിഹ്നമെന്നത്, രാജ്യത്തിന്റെ ബുദ്ധികൂര്‍മതയും, അപാരമായ ധീരതയും, ഉത്കടമായ അഭിലാഷവും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതും ജനതയെ അതിമാനുഷികരാക്കി വളര്‍ത്തുന്നവരുമായിരിക്കണം. നിരന്തരം ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്ന, യഥേഷ്ടം കൊന്നു തിന്നുന്ന പശു, രാജ്യത്തിന്റെ ഇന്നത്തെ ദൗര്‍ബല്യത്തിന്റെ ചിഹ്‌നമാണ്. നാളെയുടെ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തിനെങ്കിലും അത്തരമൊരു ദയനീയ പ്രതീകം ഉണ്ടാകരുത് (Savarkar, Samagra Savarkar Vangmaya Vol-3, 1935, p. 37)……]……പശുവിനെ ദൈവമായി കാണുകയയും ആരാധിക്കാന്‍ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തതോടെ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമാകെ പശുവിനെപ്പോലെ ദുര്‍ബലമായി. പുല്ലുതിന്നാന്‍ തുടങ്ങി. ഇനി നമ്മുടെ രാഷ്ട്രത്തിനൊരു പ്രതീകമാവശ്യമാണെങ്കില്‍ പശുവല്ല, അതൊരു സിംഹമാകട്ടെ. സവര്‍ക്കറുടെ ചിത്രം ഹൃദയത്തിലും, പാര്‍ലമെന്റ് മന്ദിരത്തിലും വച്ച് ആരാധിക്കുന്നവര്‍ ഇപ്പോള്‍ ഗോവധനിരോധനത്തെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോള്‍ അത് എന്തിനുവേണ്ടി എന്നു വ്യക്തം.

ഇത്തരം വിഷയങ്ങളില്‍ കക്ഷിഭേദമന്യേ നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വത്തിന്റെ നിലപാട് ഇരട്ടത്താ പ്പിന്റെയും അവസരവാദത്തിന്റെയും ലാഭപരിസരമാണ്. ”സര്‍വമത പ്രീണന” ത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലേക്ക് നിപതിച്ച ഇന്ത്യന്‍ സെക്കുലറിസത്തിന്റെ അളവുകോലായി വേണമെങ്കില്‍ രാജ്യത്തെ മതാധിഷ്ഠിത അവധി ദിനങ്ങളുടെ എണ്ണമെടുക്കാം. ഏതു മതസംഘടനയ്ക്കും വോട്ടെണ്ണത്തിന്റെ ബലമുണ്ടെങ്കില്‍ ഏതു വര്‍ഗീയ നേതാവിന്റെയും ജനന-മരണ ദിനങ്ങള്‍ പൊതു അവധിയാക്കിമാറ്റാം എന്ന അവസ്ഥയുണ്ട്. മറ്റൊരു അളവുകോല്‍ നിരോധിക്കപ്പെട്ട സര്‍ഗസൃഷ്ടികളുടെ എണ്ണമാണ്. സല്‍മാന്‍ റുഷ്ദിയുടെ ”സാത്താനിക് വേഴ്‌സസ്” ആദ്യമായി നിരോധിച്ചത് ഇന്ത്യയാണ്. ഇന്ത്യന്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ട്ടികള്‍ ഭരിച്ച പശ്ചിമബംഗാള്‍ സംസ്ഥാനമാണ്, തസ്ലീമ നസ്രീന്റെ ‘ലജ്ജ’ ആദ്യമായി നിരോധിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ, മതാത്മകതയുടെ, മതാന്ധതയുടെ, പിണിയാളുകളോട് സന്ധിചെയ്താണ് ഇന്ത്യയില്‍ മതേതരത്വം നിലനില്‍ക്കുന്നത്.

മഹാത്മാഗാന്ധിയുള്‍പ്പെടെയുള്ള രാഷ്ട്രീയ നേതാക്ക ള്‍ ഇതില്‍ നിന്നു മുക്തരല്ല. ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനത്തെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കിയതും ”അധ:സ്ഥിതര്‍ക്ക് പ്രത്യേക പരിഗണന നല്‍കണം എന്ന അംബേദ്കറുടെ ആവശ്യത്തെ എതിര്‍ക്കാന്‍ മുസ്ലീം-മതനേതാക്കളുമായി സന്ധിയുണ്ടാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചതുമെല്ലാം ഗാന്ധിയുടെ നേതൃത്വത്തിലാണ്. മുസ്ലീങ്ങളുടെ ഖിലാഫത്ത് പ്രസ്ഥാനത്തിനൊപ്പം നിന്നാല്‍ അവരെ പശുവിറച്ചികഴിക്കുന്നതില്‍ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിക്കാം എന്നായിരുന്നു ഗാന്ധിജി ജാതി-ഹിന്ദുക്കള്‍ക്കു നല്‍കിയ വാഗ്ദാനം. അങ്ങനെ മുസ്ലീം നേതാക്കള്‍ ഗോവധത്തിനെതിരെയും ഹിന്ദു നേതാക്കള്‍ ഖിലാഫത്തിനനുകൂലമായും നിലപാടെടുത്തു (Irfan Engineer, 2015).  ഇന്ത്യയെ ഒരു മതേതര സമൂഹമായി കാണാന്‍ നമ്മുടെ ദേശീയപ്രസ്ഥാനത്തിനുപോലും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. മത-ജാതി-വംശീയ വൈവിധ്യങ്ങളുടെ ഒരു കാഴ്ചബംഗ്ലാവാണ് ഇന്ത്യ എന്ന പൊതുബോധമാണ് നമ്മെ നയിച്ചത്. ഇവിടെ മതേതരത്വം എന്നത് ഒരു മുസ്ലീമും ഹിന്ദുവും തമ്മില്‍ ക്രയവിക്രയ-വ്യാപാര-വ്യവഹാരങ്ങള്‍ നടത്തുവാന്‍ കാണിക്കുന്ന സന്‍മനസ്സാണ്, അല്ലെങ്കില്‍ വര്‍ഗീയ വിദ്വേഷമില്ലാത്ത ഒരു മനോഭാവം മാത്രമാണ്, ഒരുമിച്ച് പരസ്പരം വിളമ്പിക്കൊടുത്ത് സദ്യയുണ്ണുന്നതിനുള്ള സന്നദ്ധതയാണ്. (വിളമ്പുന്നവന്റെ പെങ്ങളെ ഉണ്ണുന്നവനോ, ഉണ്ണുന്നവന്റെ പെങ്ങളെ വിളമ്പുന്നവനോ പ്രേമിച്ചാല്‍ അവസാനിക്കുന്നതാണ് ഈ ‘മതേതരത്വം’- വാട്‌സ്ആപ്പില്‍ പ്രചരിക്കുന്ന കറുത്ത ഫലിതമോര്‍ക്കുക.)
ഇന്ത്യന്‍ ദേശീയതയെ ‘മതരാഷ്ട്രങ്ങള്‍’ തമ്മിലുള്ള കോംപ്രമൈസ് മാത്രമായി കണ്ടതുകൊണ്ടാണ് സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിലേക്ക് ആളെക്കൂട്ടാന്‍ മതചിഹ്നങ്ങളെ, ആചാരങ്ങളെ, ഉത്സവങ്ങളെ മാറിമാറി ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വന്നത്. ആളെണ്ണം കൂട്ടാന്‍ സാംസ്‌കാരിക സാധ്യതകള്‍ തേടി എന്നും വായിക്കാം. 19-ാം നൂറ്റാണ്ടു മുതല്‍ തന്നെ കോണ്‍ഗ്രസ് നേതൃത്വം ഹൈന്ദവ മതചിഹ്നങ്ങളെ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിലേക്ക് ആളെക്കൂട്ടുന്നതിനുവേണ്ടി ഉപയോഗിച്ചുപോന്നിട്ടുണ്ട . അവസരോചിതമായി മതചിഹ്നങ്ങളെ ഉപയോഗപ്പെടുത്താന്‍ നമ്മുടെ ദേശീയനേതാക്കള്‍, ഗാന്ധിജിക്കു മുമ്പും പിമ്പും സമര്‍ത്ഥരായിരുന്നു. മഹാരാഷ്ട്രയില്‍ വിനായക ചതുര്‍ത്ഥിക്ക് വലിയ പ്രചാരം നല്‍കി ജനങ്ങളെ സംഘടിപ്പിക്കാന്‍ മുന്‍കൈയെടുത്തത് ബാലഗംഗാധര തിലകനാണ് (Mary P and Tivkel, 2005).

ഇതിനെ രാഷ്ട്രീയ അവസരവാദം മാത്രമായി ചുരുക്കിക്കാണാനും കഴിയില്ല. ഇത്തരം പൊടിക്കൈകളില്ലാതെ ഹൈന്ദവ ഭൂരിപക്ഷത്തെ ഒരുമിച്ചൊരു സമരമുഖത്ത് അണിനിരത്താന്‍ കഴിയില്ലായിരുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. 6400 ജാതികളും അവയുടെ 25,000 ഉപജാതികളുമായി ഭിന്നിച്ചു കിടന്ന ഹിന്ദു സമൂഹത്തെ ഒന്നിപ്പിച്ചാല്‍ ദേശീയ നേതൃത്വം കണ്ടെത്തിയ മാര്‍ഗം ഇതായിരുന്നു. പക്ഷേ, അവിടെ ബലികഴിപ്പിക്കപ്പെട്ടത് ഇന്ത്യയെന്ന മതേതരദേശീയ സങ്കല്പമാണ്. കാലാന്തരത്തില്‍ രാജ്യത്തിന്റെ വിഭജനത്തിലേക്കുവരെ നയിച്ചത് ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിലുണ്ടായിരുന്ന അമിതമായ ഹിന്ദു സിമ്പോളിസമാണ്.

നമ്മളെ അടിമകളാക്കി ചൂഷണം ചെയ്യുന്ന വൈദേശിക ശക്തികള്‍ക്കെതിരെയുള്ള രാഷ്ട്രീയ സമരം എന്ന നിലയില്‍ മതേതരരൂപത്തില്‍ ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനം വളരാതിരുന്നതിനു കാരണം ഭൂരിപക്ഷ മതമായ ഹിന്ദുമതത്തില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന അത്യന്തം മനുഷ്യത്വരഹിതമായ ജാതി-വര്‍ണ വ്യവ സ്ഥിതിയാണ്. ചാതുര്‍വര്‍ണ്യവും അതിന്റെ ചുവടുപിടിച്ചു വന്ന പതിനായിരക്കണക്കിന് ജാതി-ഉപജാതി ബന്ധനങ്ങ ളും ഭാരതീയ സമൂഹത്തില്‍ അതിസങ്കീര്‍ണമായ ഒരു സാമ്പത്തിക-ഭൗതീക-സാംസ്‌കാരിക അടിമത്ത വ്യവസ്ഥിതി സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുണ്ട്. ശ്രേണീകൃത അസമത്വത്തില്‍ അധിഷ്ഠിതമായ ഈ വ്യവസ്ഥിതി യില്‍ ഹിന്ദു ജനസംഖ്യയില്‍ നല്ലൊരു ശതമാനവും നരകതുല്യമായ ജീവിതമാണ് നയിച്ചിരുന്നത്. ബ്രാഹ്മ ണിക്കല്‍ ഹൈന്ദവതയുടെ ഉദയത്തിനുശേഷം കാലദേശഭേദമില്ലാതെ രാജ്യത്തുടനീളം ജനങ്ങള്‍ അനുഭവി ച്ചുപോന്ന ദുരിതം അതിഭീകരമായിരുന്നു. അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ചൂഷകന്‍ സായിപ്പോ, നാട്ടുപ്രമാ ണിയോ എന്ന കാര്യം അപ്രസക്തമാണ്. ജനിച്ചു വീഴുന്നത് ജാതിമതിലുകള്‍ തീര്‍ത്ത തടവറയിലാണെന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ ജാതിബോധത്തെ മുറിക്കുന്ന ഹിന്ദു സ്വത്വബോധം ഒരുകാലത്തും രൂപപ്പെട്ടില്ല. ജാതി-ഉപജാതി-ജീവികള്‍ തമ്മിലുള്ള സ്പര്‍ധ, പൊതു ശത്രുവിനെതിരെപ്പോലും അവരെ ഒന്നിപ്പിക്കുമായിരുന്നില്ല. ജാതി-ഉപജാതി കമ്പാര്‍ട്ടുമെന്റുകള്‍ക്കിടയില്‍ ദേശീയതയുടെ ഒരു ഓസ്‌മോസിസിനുള്ള സാധ്യത ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. തികച്ചും ജനാധിപത്യ വിരുദ്ധമായ മനുഷ്യത്വ വിരുദ്ധമായ സാമൂഹ്യക്രമത്തില്‍, എതിരാളി സ്വദേശിയോ, വിദേശിയോ? അതുകൊണ്ടാണ് 1931 ആഗസ്റ്റ് 14 ന് മുംബൈയില്‍ വച്ച് ആദ്യമായി കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോള്‍ ‘സ്വരാജി’നുവേണ്ടി അണിചേരാന്‍ ആഹ്വാനം ചെയ്ത ഗാന്ധിജിയോട് അംബേദ്കര്‍ക്ക ് ‘ക വമ്‌ല ിീ വീാല ഹമിറ” എന്നു പറയേണ്ടി വന്നത്. അപ്പോള്‍ ജാതിചിന്തകള്‍ക്കതീതമായി ‘ഹിന്ദുവിനെ ഉണര്‍ത്താന്‍’ അന്നും ചില പ്രതീകങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടുള്ള കുറുക്കുവഴികള്‍ വേണ്ടി വന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് മതം തികച്ചും വ്യക്തിപരമായ കാര്യമാണെന്ന് പലകുറി പറഞ്ഞിട്ടും ഗാന്ധിജിക്ക് രാഷ്ട്രീയ ആശയ പ്രചാരണത്തിന് മതചിഹ്നങ്ങളെ ആശ്രയിക്കേണ്ടി വന്നത്. അവിടെ യുഗാന്തര ചൂഷണ ചരിത്രത്തിന്റെ-ജാതിവ്യവസ്ഥയുടെ- ശരിതെറ്റുകള്‍ തേടിയാല്‍ സവര്‍ണസമ്പന്നമായ ദേശീയ നേതൃത്വം വരെ ചിതറിപ്പോകുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം മാനവികതയുടെ പക്ഷത്തുനിന്ന നേതാവായിരുന്നിട്ടും ഗാന്ധിക്ക് ചാതുര്‍വര്‍ണ്യത്തെ വികലവാദങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ന്യായീകരിക്കേണ്ടി വന്നതും, ഗോസംരക്ഷണം പോലുള്ള വിഷയങ്ങളില്‍ അസംബന്ധ ജല്പനങ്ങള്‍ നടത്തേണ്ടി വന്നതും. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാവാം ജാതീയതയെ കൃത്യവും സുദൃഢവുമായ താര്‍ക്കികചട്ടക്കൂട്ടില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് എതിര്‍ത്തുപോന്ന അംബേദ്കറെ ഹിന്ദു ധര്‍മ്മത്തിനെതിരെയുള്ള ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളി എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നതും.

1931 സെപ്റ്റംബര്‍ 17 ന് ഫെഡറല്‍ സ്ടക്ചര്‍ കമ്മിറ്റിക്കു മുമ്പാകെ ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞു: ”ഹിന്ദു-മു സ്ലീം-സിഖ് ത്രയത്തിന് പ്രത്യേക പരിഗണന നല്‍കുന്നതിനോട് കോണ്‍ഗ്രസിനു യോജിപ്പാണ്. അതിനു ചരിത്രപരമായ കാരണങ്ങളുണ്ട്. പക്ഷേ ആ ആനുകൂല്യം മറ്റൊരു വിഭാഗത്തിനും നല്‍കുന്നതിനെ ഞാന്‍ അംഗീകരിക്കില്ല.” ദളിതര്‍ക്കു പ്രത്യേക പ്രത്യേക പരിഗണന നല്‍കണമെന്ന അംബേദ്കറുടെ ആവശ്യത്തോടുള്ള ഗാന്ധിയുടെ പ്രതികരണമാണിത്. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: ”അസ്പൃശ്യര്‍ എന്നു പറയപ്പെടുന്നവര്‍ ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്കോ, ഇസ്ലാമിലേക്കോ, മതപരിവര്‍ത്തനം നടത്തുന്നത് ഞാന്‍ അംഗീകരിച്ചേക്കാം. പക്ഷേ, ഗ്രാമാന്തരങ്ങളില്‍ ഹിന്ദുമതത്തില്‍ രണ്ടു വിഭാഗങ്ങ ഉണ്ടാകുന്നതിനെ ഞാന്‍ അംഗീകരിക്കില്ല. (ചീീൃമമിശ, 2015)”
ഭേദചിന്തകളെ അതിന്റെ വേരുകളില്‍ മഴുവെറിഞ്ഞ് ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനു പകരം മതപ്രതീകങ്ങള്‍ കൊണ്ട് മറച്ചുവച്ച് ഒരു വ്യാജ സ്വത്വബോധം നിര്‍മിക്കാനാണ് നമ്മുടെ ദേശീയനേതൃത്വം ശ്രമിച്ചത്. അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നത് ആ ജനതയുടെ വിമോചനമായിരുന്നില്ല, ബ്രിട്ടീഷുകാരെ അണ്‍-ഇന്‍സ്റ്റാള്‍ ചെയ്യുന്ന ഒരു സിസ്റ്റം റീസ്റ്റോര്‍ മാത്രമായിരുന്നു. അതു വിജയം കണ്ടു. ഗാന്ധി ജയിച്ചു. കോണ്‍ഗ്രസ് ജയിച്ചു. ദേശീയ പ്രസ്ഥാനം ജയിച്ചു. പക്ഷേ, ദേശീയത പരാജയപ്പെട്ടു; രാജ്യം വിഭ ജിക്കപ്പെട്ടു. പലായനത്തിന്റെയും കലാപത്തിന്റെയും ഭീകരദിനങ്ങള്‍… നിലക്കാത്ത രോദനങ്ങളുടെ പകലിരവുകള്‍… തകര്‍ക്കപ്പെടുന്ന ചരിത്രസ്മാരകങ്ങള്‍… വെന്തെരിയുന്ന പച്ചജീവനുകള്‍… ഇപ്പോഴും ഘര്‍വാപസി നടത്തിയവരുടെ ജാതി തേടുകയാണ് നാം. ഇതിനിടയിലെവിടെയോ ഇരുളില്‍ ഇരുന്നു തേങ്ങുന്നുണ്ട് മതേതരത്വം.

Bibliography

1. A, M. P. (2005). Alternative India: Writing, Nation and Communalism. Amsterdam: Rodopid. 2. Bajpai, A. (n.d.). Imagining a Secular India; Roots, offshoots and future Trajectories of the Secularism Debate in India. 3. Golwalker. (1939). We, Our Nationhood Defined. Nagpur: Bharath Publications. 4. indiankanoon.org, d. (n.d.). indiankanoon.org. Retrieved May 2015, from indiankanoon.org/doc/215406 5. Irfan Engineer, A. (2015, March 16). Hindu Rashtra, Cow & Muslim. Secular Perspective , p. 31. 6. Jalal, A. (1995). Democracy and Authoritarianism in South Asia. Cambridge: Cambridge University Press. 7. Nooraani, A. (2015, June 12). Ambedkar, Gandhi and Jinnah. Frontline , pp. 116,117. 8. Savarkar, V. (1935). Samagra Savarkar Vangmaya Vol-3. Mumbai. 9. Savarkar, V. (1935). Samagra Savarkar Vangmaya, Vol 2. Mumbai. 10. Vivekananda, S. Sampoorna Krithikal. Ramakrishna Matt.

This article was published in Pachakkuthira Magazine on Oct 2016

പൗരത്വ ബിൽ: ആൾക്കൂട്ടം ഭരണഘടനയെ തല്ലിക്കൊല്ലുമ്പോൾ

By

P B Jijeesh

-

May 19, 2020

പൗരത്വം ഇരുതല മൂർച്ചയുള്ള ഒരു ആശയമാണ്. ഒരു വശത്ത്, രാജഭരണത്തിലും പിന്നീട് വൈദേശികാധിനിവേശത്തിലും പ്രജകളായി കഴിഞ്ഞ ജനതക്ക് നൽകുന്ന പ്രതീക്ഷനിർഭരമായ വാഗ്ദാനമാണത്. ഒരു ജനാധിപത്യസംവിധാനത്തിൽ ഭരണഘടനാദത്തമായ എല്ലാവിധ സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളോടും അവകാശങ്ങളോടുംകൂടി അഭിമാനപൂർവം ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള അവകാശമാണത്. അവകാശങ്ങൾക്കുള്ള അവകാശമാണ് പൗരത്വമെന്ന് പറയാം. മറുവശത്ത് അത് ബഹിഷ്കരണത്തിനുള്ള ഉപാധികൂടിയാണ്. ഒരു പ്രദേശത്ത് ജീവിക്കുന്നവരിൽ ഒരു സംഘം ആളുകൾ പൗരന്മാരായി പ്രഖ്യാപിക്കെപ്പട്ടാൽ അതിനർഥം ശേഷിക്കുന്ന വിഭാഗത്തിന് ജനാധിപത്യപരമായ എല്ലാ അവകാശങ്ങളും അപ്രാപ്യമായിരിക്കും എന്നുകൂടിയാണ്. അത്തരത്തിൽ പുറന്തള്ളപ്പെടുന്നവർ അധികാരത്തിെൻറ, ധനത്തിെൻറ, ആൾബലത്തിെൻറ, സംസ്കാരത്തിെൻറ എല്ലാം പുറമ്പോക്കുകളിൽ ഉള്ളവരായിരിക്കും. ജാതി, മത, ഭാഷ, വംശീയ, സാംസ്കാരിക ന്യൂനപക്ഷങ്ങളും അധഃസ്ഥിത-തൊഴിലാളി വർഗങ്ങളുമായിരിക്കും അന്യവത്കരിക്കപ്പെടുന്നത്. അവർക്ക് നഷ്ടമാകുന്നത് അവകാശങ്ങൾക്കുള്ള അവകാശമാണ്. മനുഷ്യരായി ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശമാണ്. മനുഷ്യനിർമിതമായ, ചരിത്രത്തിൽ വളരെ ചെറിയ ആയുസ്സ് മാത്രമുള്ള കൃത്രിമമായ ദേശാതിർത്തികൾക്കകത്ത് ഇത്തരം ബഹിഷ്കൃതരെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിന് നൈതികവും ധാർമികവുമായ ഒരു ന്യായീകരണവുമില്ല. ഈ രാഷ്ട്രീയം മനസ്സിലാക്കി ജന്മംകൊണ്ട് പൗരത്വം നൽകുന്നത് ഒരു കുട്ടിയുടെ മൗലികാവകാശമായി അന്താരാഷ്‌ട്രധാരണകളിൽ കണക്കാക്കിപ്പോരുന്നു. ആധുനിക-ലിബറൽ-ജനാധിപത്യ രാഷ്ട്രങ്ങളെല്ലാം ഈ തത്ത്വം അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ട്.

നമ്മുടെ ഭരണഘടനാ ശിൽപികൾ ഈ സാർവദേശീയ യാഥാർഥ്യം അംഗീകരിച്ചവരായിരുന്നു. വിഭജനത്തിെൻറയും അഭയാർഥി പ്രവാഹത്തിെൻറയും സങ്കൽപാതീതമായ വർഗീയഹിംസകളുടെയും കാലത്ത് തികച്ചും ബഹുസ്വരമായ ഒരു ദേശത്ത് വംശത്തിെൻറയോ മതത്തിെൻറയോ നാഗരികതയുടെയോ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള പൗരത്വസങ്കൽപങ്ങൾ എത്രമാത്രം അപകടകരമാണെന്ന് അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പൗരത്വത്തെ സംബന്ധിച്ച ഉദാരമായ സമീപനമാണ് ഭരണഘടനയിൽ കാണാനാകുക. അഞ്ചാം വകുപ്പിൽ ഭരണഘടന നിലവിൽ വന്ന ദിവസത്തിനുമുമ്പ് ആറു മാസമെങ്കിലും ഇന്ത്യയിൽ തുടർച്ചയായി താമസിച്ചവർക്കെല്ലാം പൗരത്വം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു. പിന്നീടങ്ങോട്ട് ജനനമായി പൗരത്വത്തിെൻറ അടിസ്ഥാനം. പൗരത്വത്തെ, 11ാം വകുപ്പ് നൽകുന്ന അധികാരങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചു നിർവചിക്കണമെന്ന് പാർലമെൻറിനു തോന്നുന്നത് 1956ൽ മാത്രമാണ്; പൗരത്വ നിയമത്തിലൂടെ (Citizenship Act-1956 ). പിന്നീട് 1986, 1992, 2003, 2005, 2015 വർഷങ്ങളിൽ നിയമം ഭേദഗതി ചെയ്തു. ഇപ്പോൾ 1986 ജൂലൈ ഒന്നിനുമുമ്പ് ഇന്ത്യയിൽ ജനിച്ചവർ ജനനം വഴി പൗരന്മാരാണ്. 1987 ജൂലൈ ഒന്നിനും 2004 ഡിസംബർ മൂന്നിനും ഇടയിൽ ജനിച്ചവരുടെ മാതാപിതാക്കളിൽ ആരെങ്കിലും ഒരാൾ ഇന്ത്യക്കാരനെങ്കിൽ അയാൾ ഇന്ത്യൻ പൗരനാണ്. അതിനുശേഷം ജനിച്ചവരുടെ രക്ഷിതാക്കൾ ഇരുവരും ഇന്ത്യൻ പൗരരെങ്കിൽ മാത്രമേ പൗരത്വം ലഭിക്കുകയുള്ളൂ.

അങ്ങനെ ഭരണഘടന മുന്നോട്ടുെവച്ച ഉദാരമായ പൗരത്വസങ്കൽപത്തിൽനിന്നു നമ്മൾ ഏറെ അകന്നുകഴിഞ്ഞു. ജന്മനാ ലഭിക്കുന്ന പൗരത്വം എന്ന ആശയം ഉപേക്ഷിച്ച്, നമ്മൾ ഇന്ന് പിന്തുടരുന്നത് രക്തബന്ധത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള പൗരത്വമാണ്. അമേരിക്കപോലെയുള്ള രാജ്യങ്ങളിൽ നിലനിൽക്കുന്നത് ജന്മംകൊണ്ടുള്ള പൗരത്വമാണെന്ന് ഓർക്കണം. അനധികൃതകുടിയേറ്റം, രാജ്യസുരക്ഷ എന്നിങ്ങനെയുള്ള കാരണങ്ങൾ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചാണ് വിവിധ നിയമഭേദഗതികളിലൂടെ പൗരത്വസങ്കൽപത്തെ നമ്മൾ കൂടുതൽ സങ്കുചിതമാക്കിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്. ഭൂരിപക്ഷ തീവ്ര ദേശീയതയുടെ വൈകാരികാധിപത്യത്തിൽ പ്രതിപക്ഷത്തിന് ശബ്ദം ഇല്ലാതെ പോവുന്ന ഇന്ത്യൻ പാർലമെൻറ് ഭരണഘടനാപരമായ പൗരത്വസങ്കൽപം സവർക്കറുടെ ഹിന്ദുത്വസങ്കൽപത്തിലേക്ക് അടുക്കുന്നതിന് നമ്മൾ സാക്ഷ്യം വഹിക്കുകയാണ്. 19 ലക്ഷം ജനങ്ങളെ രാജ്യരഹിതരാക്കിയ അസമിലെ പൗരത്വ പ്പട്ടിക പരീക്ഷണം ഇന്ത്യയിലാകമാനം വ്യാപിപ്പിക്കുമെന്ന് ആഭ്യന്തര മന്ത്രി അമിത് ഷാ പ്രഖ്യാപിച്ചു കഴിഞ്ഞു. അതോടൊപ്പമാണ് ഇസ്രായേലിെൻറ ബിൽ ഓഫ് റിട്ടേണിന് സമാനമായ പൗരത്വ നിയമഭേദഗതി ബില്ലിന് കാബിനറ്റ് അംഗീകാരം കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്.

പൗരത്വ നിയമ ഭേദഗതി ബില്ല് 2019
പൗരത്വനിയമം വകുപ്പ് (മൂന്ന്) ഭേദഗതി ചെയ്ത് അനധികൃത കുടിയേറ്റക്കാരുടെ നിർവചനം മാറ്റിയെഴുതുകയാണ് കേന്ദ്ര സർക്കാർ. അഫ്‌ഗാനിസ്താൻ, പാകിസ്താൻ, ബംഗ്ലാദേശ് എന്നീ രാജ്യങ്ങളിലെ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളായ ഹിന്ദു, സിഖ്, ജൈന, പാഴ്‌സി, ക്രൈസ്തവ വിഭാഗങ്ങൾ ‘അനധികൃത കുടിയേറ്റക്കാർ’ എന്ന നിർവചനത്തിൽനിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെടുന്നു. മാത്രമല്ല, അവരുടെ കാര്യത്തിൽ വൈദേശികർക്ക് ഇന്ത്യൻ പൗരത്വം നൽകുന്നതിനുള്ള കാലാവധി 12 വർഷത്തിൽനിന്ന് ആറു വർഷമായി കുറക്കുകയും ചെയ്തു. അതായത് മുസ്ലിംകളല്ലാത്ത എല്ലാവർക്കും ആറു വർഷം ഇന്ത്യയിൽ താമസിച്ചാൽ ഇന്ത്യൻ പൗരത്വം നൽകാമെന്നു വരുന്നു. അസമിൽ തയാറാക്കിയ പൗരത്വപ്പട്ടികയിൽനിന്ന് പുറത്തുപോയ 19 ലക്ഷത്തിൽ, അതുപോലെ രാജ്യത്താകമാനം ഇതുപോലെയൊരു രജിസ്റ്റർ ഉണ്ടാക്കിയാൽ പുറത്തുപോകാൻ സാധ്യതയുള്ള അനേകരിൽ മുസ്ലിംകളെ മാത്രം പുറത്താക്കാൻ രാജ്യം തീരുമാനിക്കുന്നു എന്നാണ് അതിനർഥം. ബാക്കിയെല്ലാവർക്കും ഇന്ത്യൻ പൗരത്വം നൽകുന്നു. മുസ്ലിംകൾ മാത്രം പുറത്താക്കപ്പെടാം. പുറത്താക്കണമെങ്കിൽ മറ്റേതെങ്കിലും രാജ്യം അവരെ സ്വീകരിക്കേണ്ടതായുണ്ട്, അന്താരാഷ്ട്ര നിയമബാധ്യതകളുണ്ട്. അപ്പോൾ പൗരരല്ലാത്ത അവകാശരഹിത ജനങ്ങളായി ഇവിടെ കഴിയേണ്ടിവന്നേക്കാം. മിനിമം വേതനത്തിന്, സ്വത്തിന്, വിവേചന രഹിതമായ ജീവിതത്തിന്, സ്വതന്ത്രമായ അഭിപ്രായപ്രകടനത്തിന് ഒന്നും അർഹതയില്ലാതെ ജീവിക്കേണ്ടി വന്നേക്കാം. ബഹുസ്വരതയും തുല്യതയും മതേതരത്വവും അടിസ്ഥാനപ്രമാണങ്ങളായി സ്വീകരിച്ച ഒരു ഭരണഘടനയിൽ അധിഷ്ഠിതമായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു രാജ്യത്താണ് ആൾക്കൂട്ട നീതിയുടെ പൊതുബോധം പാർലമെൻറിനെ കീഴടക്കുന്നത്.

ഭരണഘടനാ വിരുദ്ധത

രണ്ടു തരത്തിലുള്ള വിഭജനങ്ങൾ ബില്ലിൽ പ്രകടമാണ്. ഒന്ന്, ഹിന്ദു, സിഖ്, ക്രിസ്ത്യൻ, പാഴ്‌സി എന്നിങ്ങനെ മതപരമായ വിഭജനം. രണ്ട്, അഫ്ഗാൻ, പാകിസ്താൻ, ബംഗ്ലാദേശ് എന്നിങ്ങനെ രാജ്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ചുള്ള വിഭജനം. ഇത് ഭരണഘടന ഉറപ്പുനൽകുന്ന മൗലികാവകാശങ്ങളുടെ ലംഘനമാണ്. 14 ാം വകുപ്പനുസരിച്ച് ഇന്ത്യൻ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ ഒരു മനുഷ്യനും നിയമത്തിനു മുന്നിൽ തുല്യതയോ തുല്യമായ നിയമപരിരക്ഷയോ നിഷേധിക്കാൻ പാടുള്ളതല്ല. നിയമം എല്ലാവർക്കും തുല്യമായിരിക്കണം. അതിനർഥം ഒരു വേർതിരിവും പാടില്ലെന്നല്ല. ‘വിവേകപൂർണമായ വേർതിരിവുകൾ’ ആകാം. മാത്രമല്ല, അതിന് നിയമത്തിെൻറ ഉദ്ദേശ്യവുമായി യുക്തിപൂർവമായ ബന്ധവും ഉണ്ടാകണം. ഉദാഹരണത്തിന് സ്ത്രീകൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള പ്രത്യേകനിയമങ്ങൾ പോലെ. ഏതു തരംതിരിവിനും ഒരു മാനദണ്ഡമുണ്ടാകണം. മതം, വംശം, ജാതി, ലിംഗം, ജന്മദേശം എന്നിങ്ങനെയുള്ള കാരണങ്ങൾകൊണ്ട് വിവേചനങ്ങൾ പാടില്ല എന്ന് 15 ാം വകുപ്പിൽ പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അത് ഇന്ത്യൻ പൗരർക്ക് മാത്രം ബാധകമാണ്. അനധികൃത കുടിയേറ്റക്കാർ ഇന്ത്യൻ പൗരർ അല്ലാത്തതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇൗ വകുപ്പിെൻറ സംരക്ഷണം ലഭിക്കുകയില്ല. എന്നിരുന്നാലും വകുപ്പ് 14 അനുവദിക്കുന്ന ‘വിവേകപൂർണമായ വർഗീകരണം’ നീതിയുക്തമായിരിക്കണം എന്ന് സ്വവർഗരതിയെ ക്രിമിനൽവത്കരിക്കുന്ന സെക്ഷൻ 377 റദ്ദാക്കിയ സുപ്രധാന വിധിയിൽ സുപ്രീംകോടതി സമത്വത്തെ കൂടുതൽ വിശാലമായി വ്യാഖ്യാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. വിവേകപൂർണമായ വർഗീകരണത്തിന് ഒരു പൊതുമാനദണ്ഡം ഉണ്ടാവണം എന്നു മാത്രമല്ല, അത് നീതിയുക്തമായിരിക്കണം എന്നുകൂടി കോടതി വിലയിരുത്തി. മനുഷ്യെൻറ ആന്തരിക സ്വത്വത്തെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയുള്ള, വ്യക്തിയുടെ നിയന്ത്രണത്തിനപ്പുറത്തുള്ള കാര്യങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയുള്ള വർഗീകരണങ്ങൾ പാടില്ല എന്ന് പ്രസ്താവിച്ചു. മതം, വംശം, ജാതി, ലിംഗം, ജന്മദേശം എന്നിങ്ങനെയുള്ള കാര്യങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയുള്ള വിവേചനങ്ങൾ അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഭരണഘടനാവിരുദ്ധമാണ്.

അതുപോലെതന്നെയാണ് രാജ്യങ്ങൾ അനുസരിച്ചുള്ള വർഗീകരണവും. നമ്മുടെ അയൽരാജ്യങ്ങളാണ് മാനദണ്ഡമെങ്കിൽ ശ്രീലങ്കയും നേപ്പാളും ചൈനയും മ്യാന്മറും നിയമത്തിെൻറ ഭാഗമാകേണ്ടതായിരുന്നു. അടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്ന ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ സംരക്ഷണമാണ് നിയമംകൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെങ്കിൽ ആദ്യം സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടത് മ്യാന്മറിൽ വേട്ടയാടപ്പെടുന്ന റോഹിങ്ക്യകളാണ്. ശ്രീലങ്കയിലെ തമിഴ് വംശജരാണ് മറ്റൊരു വിഭാഗം. അവരും ബില്ലിെൻറ പരിധിയിലില്ല. പാകിസ്താനിൽ പീഡനം അനുഭവിക്കുന്ന ശിയ, അഹമ്മദീയ വിഭാഗങ്ങൾ അങ്ങനെ എത്രയോ പേർ സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. ഇതിൽ നിന്നും ഈ വർഗീകരണത്തിന് നിയമത്തിെൻറ ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യവുമായി യുക്തിഭദ്രമായ ബന്ധങ്ങളൊന്നുമിെല്ലന്നു കാണാം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ രാജ്യങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള വേർതിരിവും ഭരണഘടനാവിരുദ്ധമാണ്.

ആൾക്കൂട്ട ഭരണത്തിലേക്കോ?

ജനാധിപത്യം എന്നാൽ കേവലം ഭൂരിപക്ഷാഭിപ്രായങ്ങൾ നടപ്പാക്കുന്ന ഭരണസംവിധാനമല്ല. സ്വാതന്ത്ര്യം, സമത്വം, സാഹോദര്യം, മതേതരത്വം തുടങ്ങിയ അടിസ്ഥാന പ്രമാണങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയാണ് ജനാധിപത്യം പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. ഭരണം ആൾക്കൂട്ട നീതിയിലേക്ക് വഴുതിവീഴാതെ ഭരണകൂടത്തിെൻറ അധികാരത്തെ പരിമിതപ്പെടുത്തുന്ന, ജനങ്ങളുടെ അവകാശ പ്രഖ്യാപനരേഖയാണ് ഭരണഘടന. നിയമവ്യവസ്ഥയും ഭരണഘടനയുമെല്ലാം അധികാരം കൈയാളുന്നവർക്ക് അസൗകര്യങ്ങളായിരിക്കും. അതിനെ മറികടക്കാനുള്ള മാർഗങ്ങൾ അവർ തേടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. പ്രത്യേകിച്ചും ഭരണഘടന ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുന്ന ബഹുസ്വരതയുടെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിെൻറയും സമത്വത്തിെൻറയും വിശാല ദർശനങ്ങളെ നിഷേധിക്കുന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെ പിൻപറ്റുന്നവർ അധികാരത്തിലിരിക്കുമ്പോൾ.

ആര്യാധിനിവേശാനന്തരം രൂപംകൊണ്ട സംസ്കാരത്തിെൻറ വിശുദ്ധി അധിഷ്ഠിതമായ ദേശരാഷ്ട്ര സങ്കൽപമാണത്. അതിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്ന ഹിന്ദുത്വത്തിെൻറ പുണ്യഭൂമിയിലേക്കുള്ള തിരിച്ചുവരവാണ് പൗരത്വ ഭേദഗതി ബില്ലായി ഇവിടെ പ്രച്ഛന്നവേഷം കെട്ടുന്നത്. ഇന്ത്യ ഇനിയും ഒരു മതരാഷ്ട്രമായി തീർന്നിട്ടില്ല എന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവരെല്ലാം ഈ അപകടത്തെ തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്. തെരുവുകളെ ഹിംസാത്മകമാക്കുന്ന ആൾക്കൂട്ടനീതിയുടെ പതാകവാഹകർ പാർലമെൻറിലെത്തുമ്പോൾ തല്ലിക്കൊല്ലുന്നത് ഭരണഘടനയെയാണ്.

ലേഖനം 2019, ഡിസംബർ 09-ലെ മാധ്യമം ദിനപത്രത്തിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതാണ്.