ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമം; സുപ്രീംകോടതി പറഞ്ഞത്

By

-

July 24, 2024

ആചാരപ്രകാരമുള്ള ചടങ്ങുകൾ പൂർത്തിയാക്കിയാൽ മാത്രമേ ഹൈന്ദവവിവാഹത്തിന് നിയമ സാധുതയുള്ളൂ എന്ന സുപ്രീ കോടതി വിധി രാജ്യത്തെമ്പാടുമുള്ള ഹൈന്ദവർക്കിടയിൽ ഞെട്ടലും ആശയക്കുഴപ്പവും ഉളവാക്കിയിട്ടുണ്ട്. തങ്ങളുടെ വിവാഹം നിയമപ്രകാരം നിലനിൽക്കുന്നതാണോ എന്ന സംശയവും ആശങ്കയും പലർക്കുമുണ്ട്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കോടതിവിധിയെ അതിന്റെ വസ്തുനിഷ്ഠ സാഹചര്യത്തിൽ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്.

“ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതമായ പദവി അർഹിക്കുന്ന, ഒരു സംസ്കാരവും ദൈവികശുശ്രൂഷയുമാണ് വിവാഹം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ യുവതി യുവാക്കൾ വിവാഹബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്നതിനു മുൻപ് കുടുംബവ്യവസ്ഥയെ കുറിച്ച് ആഴത്തിൽ ചിന്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഹിന്ദു വിവാഹം കേവലം ‘ആട്ടവും പാട്ടും സൽക്കാരവും’ നടത്തുവാനുള്ള മുഹൂർത്തമല്ല, അതൊരു വ്യാപാര ഇടപാടുമല്ല, സ്ത്രീധനവും സമ്മാനങ്ങളും കൈമാറ്റം ചെയ്യാനുള്ള സന്ദർഭവുമല്ല, കൃത്യമായ ചടങ്ങുകളില്ലാതെ വിവാഹം നിയമപരമായി അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല.ചടങ്ങുകൾ കൃത്യമായി പൂർത്തീകരിക്കാതെ വിവാഹിതരാണെന്ന് സാക്ഷ്യപത്രം ലഭിച്ചു എന്നതുകൊണ്ട് മാത്രം നിയമപരമായ വിവാഹം നടന്നുവെന്നു പറയാനാവില്ല.” കോടതി വിധിയെഴുതി.

ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ വിവാഹത്തിനും കുടുംബങ്ങൾക്കുമുള്ള പ്രാധാന്യവും, ഹൈന്ദവ വിവാഹ സംവിധാനങ്ങളുടെ പ്രത്യേകതകളുമെല്ലാം വിശദീകരിക്കുന്ന ഈ വിധി വലിയ ആശയക്കുഴപ്പവും സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ചും വിവാഹ രജിസ്ട്രേഷൻ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് വിവാഹത്തിന് നിയമ പ്രാബല്യം നൽകുന്നില്ല എന്നുള്ള നിരീക്ഷണം. എന്നാൽ കേസിന്റെ വസ്തുതകൾ പരിശോധിക്കുമ്പോൾ, കോടതി നിലപാടിന് കൂടുതൽ വ്യക്തത വരുന്നതായി കാണാം.

കൊമേഴ്സ്യൽ പൈലറ്റുമാരായ യുവതിയുവാക്കൾ നൽകിയ ജോയിൻറ് പെറ്റീഷനിലാണ് സുപ്രീംകോടതി വിധി വന്നിട്ടുള്ളത്. 2021-ൽ ഇവർ ഇരുവരും വിവാഹിതരാകാൻ തീരുമാനമെടുക്കുന്നു. 2022 ഡിസംബർ മാസത്തിൽ ഇരു വീട്ടുകാരും ചേർന്ന് കല്യാണം നടത്താമെന്ന ധാരണയിൽ, ‘വേദിക് കല്യാൺ സമിതി’യിൽ നിന്നും സർട്ടിഫിക്കറ്റ് തരപ്പെടുത്തി ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമത്തിന്റെ എട്ടാം വകുപ്പ് അനുസരിച്ച് രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നു. 2017=ലെ ഉത്തർപ്രദേശ് മാരേജ് രജിസ്ട്രേഷൻ ചട്ടങ്ങൾ അനുസരിച്ച് വിവാഹരജിസ്ട്രേഷൻ സാക്ഷ്യപത്രം അവർക്ക് ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇരുവരും അവരവരുടെ വീടുകളിൽ തന്നെയാണ് താമസിച്ചു പോന്നത്. പിന്നീട് ഇരുവർക്കുമിടയിൽ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾ ഉയർന്നുവരികയും ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന ഘട്ടത്തിലെത്തുകയും ചെയ്തു. ഇതേത്തുടർന്ന് ഗാർഹിക പീഡനത്തിനന്റെ പേരിലും സ്ത്രീധനനിരോധനനിയമത്തിന്റെ കീഴിലും യുവതി യുവാവിനെതിരെ കേസ് ഫയൽ ചെയ്യുന്നു. ഇരുവരും ‘വിവാഹമോചനം’ നേടുവാൻ തീരുമാനിക്കുന്നു. ഈ കേസ് കോടതിയുടെ പരിഗണനയിലിരിക്കവെയാണ് ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 142 അനുസരിച്ച് തങ്ങളുടെ വിവാഹബന്ധം നിയമപ്രകാരം നിലനിൽക്കുന്നതല്ലെന്ന് വിധിയെഴുതണം എന്ന ആവശ്യവുമായി ഇരുവരും സുപ്രീംകോടതിയിലെത്തുന്നത്. നിയമപരമായ അവ്യക്തതയും ശൂന്യതയുമുള്ള അവസരങ്ങളിൽ ‘സമ്പൂർണ നീതി’ നടപ്പിലാക്കുന്നതിനുവേണ്ടി ഏതൊരു കാര്യത്തിലും തീരുമാനമെടുക്കാൻ സുപ്രീംകോടതിയെ അധികാരപ്പെടുത്തുന്ന ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദമാണ് 142.

ഹിന്ദു വിവാഹനിയമത്തിന്റെ വകുപ്പ് 7(1) അനുസരിച്ച് ഹിന്ദുവിവാഹങ്ങൾ ‘മാമൂൽ അനുസരിച്ചുള്ള’ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളോടെ ആഘോഷിക്കേണ്ടതാണ്. വകുപ്പ് 7(2)-ൽ ഇത് കൂടുതൽ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ‘സപ്‌തപദി’ അഥവാ വധുവിന്റെ കൈപിടിച്ച് അഗ്നിയ്ക്കു ചുറ്റും ഏഴു തവണ പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യുന്നത് ചടങ്ങുകളുടെ ഭാഗമാണ്. വിവാഹച്ചടങ്ങുകൾ ഉറപ്പിക്കുന്നതും പൂര്ണമാകുന്നതും, ഏഴാമത്തെ പ്രദക്ഷിണം കഴിയുമ്പോഴാണെന്നും നിയമത്തിൽ പറയുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ചടങ്ങുകൾ, പ്രത്യേകിച്ച് സപ്തപദി ഹൈന്ദവ വിവാഹ ചടങ്ങുകളിൽ പരമപ്രധാനമാണ്. ഇവിടെ, ഈ ദമ്പദികൾ ആചാരങ്ങളനുസരിച്ച് വിവാഹം ചെയ്ത് ഒരുമിച്ചു താമസിച്ചു പോന്നിരുന്നവരായിരുന്നില്ല. ആചാരപ്രകാരമുള്ള കല്യാണം പിന്നീട് നടത്താമെന്ന ധാരണയിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുകയാണുണ്ടായത്.

വിവാഹ രജിസ്‌ട്രേഷനെ, പലരും, രജിസ്റ്റർ വിവാഹമായി തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് ഈ വിധിയെ സംബന്ധിച്ച് നടക്കുന്ന പല ചർച്ചകളിൽ നിന്നും വ്യക്തമാണ്. എന്നാൽ ഇത് രണ്ടും തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. ഇന്ത്യയിൽ, ഓരോ മതവിശ്വാസികൾക്കും അവരുടേതായ വ്യക്തി നിയമങ്ങളുണ്ട്. വിവാഹത്തെ സംബന്ധിച്ചാണെങ്കിൽ, ക്രിസ്ത്യൻ വിവാഹ നിയമം, പാഴ്‌സി വിവാഹ നിയമം, മുസ്‌ലിം വ്യക്തിനിയമം, ഹിന്ദു വിവാഹനിയമം എന്നിങ്ങനെ. ഇതുകൂടാതെ എല്ലാവര്ക്കും ഒരുപോലെ പിന്തുടരുവാൻ കഴിയുന്ന മതേതര വിവാഹ നിയമമായ ‘സ്‌പെഷ്യൽ മാരേജ് ആക്ടു’മുണ്ട്. ഈ നിയമത്തിനു കീഴിലാണ് നമ്മൾ പൊതുവെ ‘രജിസ്റ്റർ വിവാഹങ്ങൾ’ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന വിവാഹങ്ങൾ നടക്കുന്നത്. എന്നാലിവിടെ, ഹിന്ദു വിവാഹനിയമത്തിന്റെ എട്ടാം വകുപ്പ് അനുസരിച്ചുള്ള രജിസ്‌ട്രേഷനാണ് നടന്നിട്ടുള്ളത്. സംസ്ഥാനഗവണ്മെന്റുകൾ രൂപം നൽകിയ ചട്ടങ്ങൾ അനുസരിച്ചാണ് രജിസ്‌ട്രേഷൻ. ഹിന്ദു നിയമപ്രകാരം വിവാഹം നടന്നു എന്ന കാര്യമാണ് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നത്. അതിന് ഫോട്ടോയോ, മറ്റു സംഘടനകളുടെ സർട്ടിഫിക്കറ്റോ ഒക്കെ തെളിവായി സ്വീകരിക്കാം. ഇവിടെ ആചാരപ്രകാരമുള്ള വിവാഹം നടന്നിട്ടില്ലെന്ന് ഇരുകൂട്ടരും വ്യക്തമാക്കിയ സ്ഥിതിയ്ക്ക് വിവാഹത്തിന് നിയമസാധുതയില്ല. സെക്ഷൻ 7 അനുസരിച്ചുള്ള വിവാഹം നടന്നിട്ടുണ്ട് എന്ന ഉറപ്പ് നൽകുക മാത്രമാണ് വിവാഹ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് ചെയ്യുന്നത്. വിവാഹം നടന്നിട്ടില്ലെന്നിരിക്കെ, ചടങ്ങുകൾക്കനുസരിച്ച് ഇവർ വിവാഹിതരായിട്ടുണ്ടെന്ന സാക്ഷ്യപത്രത്തിനും വിലയൊന്നുമില്ല എന്നാണ് കോടതിയുടെ നിലപാട്. അതായത് ഹിന്ദു വിവാഹനിയമത്തിന്റെ ഏഴാം വകുപ്പ് അനുശാസിക്കുംവിധം വിവാഹച്ചടങ്ങുകൾ നടക്കാതെ, എട്ടാം വകുപ്പ് അനുസരിച്ചു നൽകുന്ന സർട്ടിഫിക്കറ്റിന് നിയമസാധുതയില്ലെന്ന്.

നിലവിലെ നിയമസംഹിതയ്ക്കുള്ളിൽ നിന്നുകൊണ്ട്, മറിച്ചൊരു വിധി കോടതിയ്ക്ക് സാധ്യമാവുകയില്ലായിരുന്നു. ഹിന്ദു വിവാഹനിയമം സംവിധാനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. 1955-ലാണ് ഹിന്ദു വിവാഹ നിയമം നിലവിൽ വരുന്നത്. അതിനുമുൻപ് ഹിന്ദുക്കോട് ബില്ല് കൊണ്ടുവരുന്നതിനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. നിരവധി നിയമ സംഹിതകളിലും ആചാര പ്രമാണങ്ങളിലും ശ്രുതികളിലും സ്മൃതികളിലും ആയി വിഭജിച്ച് കിടക്കുന്ന ഹൈന്ദവ വ്യക്തിനിയമങ്ങളെ ആധുനിക സമൂഹത്തിന് നിരക്കുന്ന തരത്തിൽ പരിഷ്കരിച്ച് ക്രോഡീകരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഹിന്ദു കോഡ് ബില്ലിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. 1940-കൾ മുതൽ ഈ ദിശയിലുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ആരംഭിച്ചിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യലബ്ദിയ്ക്കു ശേഷം നിയമമന്ത്രി അംബേദ്കറുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്ന ശ്രമങ്ങളെ കോൺഗ്രസ്സ് പ്രസിഡന്റ് സീതരാമയ്യരും, രാഷ്‌ട്രപതി ഡോ. രാജേന്ദ്ര പ്രസാദും ഉൾപ്പടെയുള്ള യാഥാസ്ഥിതിക ഹിന്ദു നേതൃത്വം എതിർത്ത് തോൽപ്പിച്ചു. അംബേദ്കർക്ക് രാജിവയ്‌ക്കേണ്ടിവന്നു. അദ്ദേഹത്തെ അടിമുടിയുലച്ചുകളഞ്ഞ അനുഭവമായിരുന്നു അത്. ഹിന്ദു കോഡ് നടപ്പിലാകാതെ വന്ന ഘട്ടത്തിലാണ് ഒരു വികാരത്തള്ളിച്ചയിൽ “ഈ ഭരണഘടന കത്തിച്ചു കളയുന്ന ആദ്യത്തെയാൾ ഞാനായിരിക്കും” എന്ന പ്രസ്താവന അദ്ദേഹം നടത്തിയത്.

പിന്നീട് പല നിയമങ്ങളായി ഹിന്ദു കോഡ് സാവധാനത്തിൽ നടപ്പിലാക്കും എന്ന വാഗ്ദാനം നെഹ്റു പാലിച്ചു. 1955-ലെ ഹിന്ദു മാരേജ് ആക്ട്; 1956-ലെ ഹിന്ദു സക്സഷൻ, അഡോപ്ഷൻ ആൻഡ് മെയിൻറനൻസ് ആക്ട്; മൈനോരിറ്റി ആൻഡ് ഗാർഡിയൻഷിപ്പ് ആക്ട് എന്നിവ നിലവിൽ വന്നു. എന്നിരുന്നാലും നേരത്തെ ആലോചിച്ചിരുന്ന കരട് ബില്ലുകളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു ഇത്. രാജ്യമെമ്പാടും ഉയർന്നുവന്ന ഹിന്ദു മൗലീകവാദികളുടെ എതിർപ്പിനെ മറികടക്കുന്നതിന് വലിയ വിട്ടുവീഴ്ചകൾ ചെയ്യേണ്ടിവന്നിട്ടുണ്ട്. ഒരു ദൈവീക ശുശ്രൂഷയായിട്ടാണ് ഹിന്ദു നിയമം വിവാഹത്തെ സമീപിക്കുന്നത്. ആചാരങ്ങൾക്ക് അതിൽ അദ്വിതീയമായ സ്ഥാനമുണ്ട്. എണ്ണമറ്റ ആചാരവൈജാത്യങ്ങൾ ഹിന്ദുമതത്തിലുണ്ടെങ്കിലും, നിയമത്തിലിടം പിടിച്ചത് ഉത്തരേന്ത്യൻ ഉന്നതജാതിക്കാരുടെ ആചാരങ്ങളാണ്. ചുരുക്കത്തിൽ ഉത്തരേന്ത്യൻ സവർണജാത്യാചാരങ്ങളുടെ സാമാന്യവത്കരണമായി നിയമം മാറി. ശാസ്ത്രിക് ആചാരങ്ങൾക്ക് നിയമപരമായ ദൃഢത കൈവന്നു. കോടതിയ്ക്ക് അത് അംഗീകരിക്കുകയല്ലാതെ മറ്റു മാര്ഗങ്ങളൊന്നുമില്ല. എന്നാൽ വിധിയിലുടനീളം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന, വിവാഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പിന്തിരിപ്പൻ ആശയങ്ങൾക്ക് ഇതൊരു എക്സ്ക്യൂസല്ല.

ഇത്തരമൊരു വിധി സൃഷ്ടിക്കാനിടയുള്ള ‘മറ്റു പ്രശ്നങ്ങ’ളെക്കുറിച്ചും കോടതിവിധിയിൽ ഒറ്റ വാക്കിലൊരു പരാമർശമുണ്ട്. എങ്കിലും അക്കാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യാനുള്ള അവസരം ഇതല്ലെന്ന നിലപാട് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് പിന്നീട് അവഗണിക്കുകയാണുണ്ടായത്. ദമ്പതികൾ ഇരുവരും ഒരുപോലെ ഉന്നയിച്ച ആവശ്യം എന്ന നിലയ്ക്ക് ഈ കേസിൽ ഈ തീരുമാനം യുക്തിസഹമാണെങ്കിലും, വിവാഹിതരായ പല സ്ത്രീകളുടെയും വൈവാഹികപദവിയെ തുലാസിൽ നിർത്തുന്ന സാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിന് ഈ വിധി കാരണമായിക്കൂടാ എന്നുകണ്ട് ആവശ്യമായ മാനദണ്ഡങ്ങൾ വിധിയിൽ ചേർക്കുവാൻ കോടതിയ്ക്ക് കഴിയണമായിരുന്നു. ഈ കേസിൽ ഹർജിക്കാർ ഒരുമിച്ചു താമസിച്ചിട്ടില്ല എന്നതും ഇരുവരും ഒരുമിച്ചാണ് കോടതിയ്ക്ക് മുന്നിലെത്തിയതും എന്നത് കോടതിയ്ക്ക് കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമാക്കിയെന്നത് നേരുതന്നെ. ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 142 അനുസരിച്ചാണ് കോടതി വിധി പുറപ്പെടുവിച്ചത്. അനുച്ഛേദം 142-നു കീഴിൽ വലിയ അധികാരങ്ങളാണ് സുപ്രീംകോടതിക്കുള്ളത്. ‘പരിപൂർണ നീതി’ ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതിന് വേണ്ടിയാണ് പ്രസ്തുത വകുപ്പ്. നീതി ഏകശിലാത്മകമല്ലെന്നും സമഗ്രമായ അർത്ഥത്തിൽ അതിനെ മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നും നമ്മുടെ നീതീന്യായ സംവിധാനം തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്. ഹിന്ദു വിവാഹനിയമം കാലോചിതമായി പരിഷ്കരിക്കുന്നതിനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ പാര്ലമെന്റിന്റെയും സംസ്ഥാന നിയമസഭകളുടെയും ഭാഗത്തു നിന്നുണ്ടാവണം. കേവല ആചാരങ്ങൾക്കപ്പുറം, കൃത്യമായ ധാരണകളുടെ പാരസ്പര്യത്തിൽ ജീവിതം പങ്കിടാൻ വ്യക്തികൾക്ക് ഇടം അനുവദിക്കുന്നതാകണം വ്യക്തി നിയമങ്ങൾ. മനുഷ്യർക്ക് വിവാഹമെന്നാൽ ആട്ടവും പാട്ടും സത്കാരവുമൊക്കെ കൂടിയാണ്. ആനന്ദവും ആഘോഷവുമാണ്. അതിനെ സവർണ ജാത്യാചാരങ്ങളിൽ തളച്ചിടുന്ന നിയമം മാറിയേ തീരൂ.

First Published on 09/05/2024 in TrueCopyThink

പൗരത്വത്തിന്റെ ക്രോണോളജി

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

“പൗരത്വത്തിനായി അപേക്ഷിക്കുന്നവർ സുന്നത്ത് ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ എന്ന് പരിശോധിച്ചു വേണം അവരുടെ മതം തിരിച്ചറിയുവാൻ” മുൻ മേഘാലയ ഗവർണറും ബിജെപി നേതാവുമായ തഥാഗത റോയിയുടെ ട്വീറ്റ് ആണ്! ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന ഈ പ്രസ്താവനക്കെതിരെ പ്രതിഷേധങ്ങൾ ഉയർന്നപ്പോഴും അതിൽ ഉറച്ചു നിൽക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം ചെയ്തത്. കേന്ദ്രമന്ത്രി ശാന്തനു താക്കൂർ, ആ പ്രസ്താവനയെ ശരി വയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. “പൗരത്വ നിർണയത്തിന് ശാരീരിക പരിശോധന നടത്തുന്നത് ചട്ടങ്ങളിൽ അനുവദിക്കും പ്രകാരമാണ്. ഡോക്ടർമാരാണ് പരിശോധിക്കുക. ആറു മതങ്ങളിൽ ഉള്ളവർക്കാണ് പൗരത്വം നൽകുന്നത്. അത് തീർച്ചപ്പെടുത്താൻ ശാരീരിക പരിശോധനയാവാം.” എന്നായിരുന്നു കേന്ദ്രമന്ത്രിയുടെ വാദം.

ഇതേ മന്ത്രി തന്നെയാണ് യാതൊരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ, 27 ലക്ഷം ആധാർ നമ്പറുകൾ റദ്ദു ചെയ്ത സംഭവം, കേവലം സാങ്കേതിക തകരാറു മൂലം ഉണ്ടായതാണെന്ന് ന്യായീകരിച്ചത്. പശ്ചിമബംഗാൾ മുഖ്യമന്ത്രി മമത ബാനർജിയാകട്ടെ, ആധാർ റദ്ദാക്കിയതിലൂടെ, ലക്ഷക്കണക്കിന് മനുഷ്യർക്ക് ഗവൺമെൻറ് സേവനങ്ങൾ നിഷേധിച്ച നടപടി തെരഞ്ഞെടുപ്പ് മുന്നിൽ കണ്ടുകൊണ്ടുള്ളതാണെന്നും, ഇതിന് പൗരത്വ നിയമഭേദഗതിയുമായി ബന്ധമുണ്ടെന്നും പ്രതികരിച്ചു.

ഈ സംഭവം, ആധാർ ഡിജിറ്റൽ സേവന പരിസരം സൃഷ്ടിച്ചേക്കാവുന്ന ഭീതിദമായ സാമൂഹിക അവസ്ഥയെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്കകൾ ഉയർത്തുന്നുണ്ട്. അതൊരു സാങ്കേതിക പിഴവല്ല, ഒരു സാങ്കേതിക സാധ്യതയാണ്. ആധാറിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവായ, നന്ദൻ നിലേകനി “ആധാർ ആയിരിക്കും എൻ ആർ സി യുടെ ബാക്ക്-എൻഡ്” എന്ന് ഒരിക്കൽ പ്രസ്താവിക്കുകയുണ്ടായി. ഗവൺമെന്റിന്റെ ഏക സത്യസ്രോതസ്സായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന കേന്ദ്രീകൃത വിവരശേഖരം എന്ന നിലയ്ക്ക് ആധാറിന് വമ്പിച്ച പ്രാധാന്യമുണ്ട്. ഇന്ത്യക്കാരുടെ ജനനം മുതൽ മരണം വരെയുള്ള സർവ്വ കാര്യങ്ങളും ആധാറുമായി ബന്ധിതമാണ്. വിവിധ ഡാറ്റ പോയിന്റുകൾ വച്ച് എല്ലാവരെയും നിരീക്ഷിക്കുവാനും പട്ടികപ്പെടുത്തുവാനും ആധാർ ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയും. നിലേകനിയുടെ അഭിപ്രായം വളരെ ശരിയാണ്. ആധാർ സംവിധാനത്തിന്റെ സാദ്ധ്യതകൾ അനന്തമാണ്. ദേശീയ ജനസംഖ്യാ രജിസ്റ്ററിനെ ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിക്കാൻ 2015-ൽ ഗവൺമെൻറ് എടുത്ത തീരുമാനം വെറുതെയാണെന്ന് കരുതുക വയ്യ.

പലരും കരുതുന്നതുപോലെ രാജ്യത്ത് മതത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പൗരത്വത്തെ നിർണയിക്കാനുള്ള ശ്രമമാരംഭിക്കുന്നത് 2019-ലല്ല. വാജ്പേയി ഗവൺമെൻറ് തന്നെ ഇതിനുള്ള പശ്ചാത്തലം ഒരുക്കിയിരുന്നു. അക്കാലത്താണ് ദേശീയ പൗരത്വ രജിസ്റ്റർ എന്ന ആശയം കൊണ്ടുവരുന്നത്, 2003-ലെ പൗരത്വ നിയമ ഭേദഗതിയിലൂടെ 1956-ലെ പൗരത്വ നിയമത്തിൽ വകുപ്പ് 14(എ) കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. അതു പ്രകാരം രാജ്യത്ത് പൗരത്വ പട്ടിക തയ്യാറാക്കുവാനും, സംശയമുള്ളവരെ മറ്റൊരു ലിസ്റ്റിൽപ്പെടുത്തുവാനും, എല്ലാവർക്കും ദേശീയ തിരിച്ചറിയൽ കാർഡ് നൽകുവാനും വ്യവസ്ഥയുണ്ട്.

തുടർന്ന് ‘രജിസ്ട്രേഷൻ ഓഫ് സിറ്റിസൺസ് ആൻഡ് ഇഷ്യൂ ഓഫ് നാഷണൽ ഐഡൻറിറ്റി കാർഡ്’ എന്ന പേരിൽ ചട്ടങ്ങൾ നിലവിൽ വന്നു. അതിൻ്റെ ഭാഗമായി ദേശീയ ജനസംഖ്യാ രജിസ്റ്റർ (എൻ പി ആർ) പദ്ധതിയ്ക്ക് തുടക്കമായി. സാധാരണ സെൻസസിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി, ഓരോരുത്തരുടെയും വ്യക്തിപരമായ വിവരങ്ങൾ കൃത്യമായി ശേഖരിച്ച്, കേന്ദ്രീകൃതമായി സൂക്ഷിക്കുന്ന സംവിധാനമാണിത്. 2015-ൽ എൻ.പി.ആറിനെ ആധാറുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുവാൻ ഗവൺമെൻറ് തീരുമാനമെടുത്തു. രണ്ടുതരത്തിൽ നിയമവിരുദ്ധമായ തീരുമാനമായിരുന്നു അത്. ഒന്ന്, ജനസംഖ്യ രജിസ്റ്ററുമായി ആധാറിനെ ബന്ധിപ്പിച്ചത് പട്ടികയുടെ ഭാഗമായ മനുഷ്യരുടെ അറിവോടുകൂടിയുള്ള സമ്മതമില്ലാതെയാണ്. രണ്ട്, സബ്സിഡിയ്ക്കല്ലാതെ, മറ്റു കാര്യങ്ങൾക്ക് ആധാർ ഉപയോഗിക്കാൻ അനുവദിക്കുന്ന ആധാർ ആക്റ്റിലെ സെക്ഷൻ 57 സുപ്രീംകോടതി റദ്ദു ചെയ്തതാണ്. എന്തായാലും ഇന്ന് ആധാറും എൻ.പി.ആർ. വിവരശേഖരത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്.

ഇനിയാണ് കേന്ദ്ര ആഭ്യന്തരമന്ത്രി പറഞ്ഞ ‘ക്രോണോളജി’ കടന്നുവരുന്നത്. “ആദ്യം സിഎഎ, അതിലൂടെ ആറു മതങ്ങളിൽ പെട്ട ആളുകൾക്ക് പൗരത്വം, പിന്നെ എൻ പി ആർ, അതിനുശേഷം എൻ ആർ സി, അങ്ങനെ ‘അവരെ’ നമ്മൾ പുറത്താക്കും” എന്നാണ് പ്രസംഗിച്ചത്. ‘സി എ എ ഇന്ത്യക്കാരെ ബാധിക്കുന്ന പ്രശ്നമല്ല, ഇന്ത്യയിൽ എത്തിച്ചേർന്നിട്ടുള്ള വിദേശികളെയാണ് ഇത് ബാധിക്കുക. കാരണം ചില രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ചില മതത്തിൽപ്പെട്ട പീഡിത ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്ക് അഭയം നൽകുന്നു എന്ന സംഗതി മാത്രമാണ് ഇതിലുള്ളത്.’ എന്ന ന്യായീകരണം പൊള്ളയാണെന്ന് നമ്മൾ തിരിച്ചറിയുന്നതും അതിനെ ക്രോണോളജിയോട് ചേർത്തു വായിക്കുമ്പോഴാണ്.

ആദ്യം ആധാർ. അതുവഴി സകല മനുഷ്യരുടെയും വിവരങ്ങൾ ഒരു കേന്ദ്രീകൃത വിവരശേഖരത്തിൽ ലഭ്യമാക്കുന്നു. അടുത്തത് എൻ പി ആർ. മുഖേന രാജ്യത്ത് താമസിക്കുന്ന മുഴുവൻ ആളുകളുടെയും വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കുന്നു. അതിനുശേഷം, ജനസംഖ്യാ രജിസ്റ്ററിൽ നിന്നും സംശയമുള്ളവരെ ഒഴിവാക്കിയാണ് പൗരത്വ പട്ടിക തയ്യാറാക്കുന്നത്. അവിടെയാണ് 2014-ന് ശേഷം എൻപിആർ വിവരശേഖരത്തിൽ വന്നിട്ടുള്ള ചില വ്യത്യാസങ്ങൾ പ്രസക്തമാകുന്നത്. രണ്ട് ചോദ്യങ്ങളാണ് വിവരശേഖരത്തിൽ കൂട്ടിച്ചേർത്തത്. ഒന്ന്, ഓരോരുത്തരുടെയും ജനനത്തീയതി. രണ്ട്, മാതാപിതാക്കളുടെ ജന്മദിനവും ജന്മദേശവും. നിർദോഷകരമെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഈ രണ്ടു ചോദ്യങ്ങൾ ഇന്ത്യയിൽ ഒരുമനുഷ്യൻ്റെ പൗരത്വത്തെ സംബന്ധിച്ച് അതീവ പ്രാധാന്യമുള്ളവയാണ്. അത് ഇന്ത്യയിലെ പൗരത്വ നിയമവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുള്ള ചോദ്യങ്ങളാണ്!

നിയമപ്രകാരം 1956 മുതൽ 1987 ജൂൺ 30 വരെ ഇന്ത്യയിൽ ജനിച്ച എല്ലാവരും ഇന്ത്യൻ പൗരന്മാരാണ്. ഏതൊരു പരിഷ്കൃത സമൂഹവും സ്വീകരിക്കുന്ന, ജന്മത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പൗരത്വം നൽകുക എന്ന നയമാണ് നമുക്കുണ്ടായിരുന്നത്. 1987 ജൂലൈ 1 മുതൽ ചിത്രം മാറി. ഇന്ത്യയിൽ ജനിച്ചാൽ മാത്രം പോരാ മാതാപിതാക്കളിൽ ഒരാളെങ്കിലും ഇന്ത്യൻ പൗരനായിരിക്കണം എന്ന നിബന്ധന വന്നു. 2004 ഡിസംബർ 3-നുശേഷം ഒരാൾക്ക് ഇന്ത്യൻ പൗരത്വം ലഭിക്കണമെങ്കിൽ ഇന്ത്യയിൽ ജനിക്കുകയും, മാതാപിതാക്കൾ ഇരുവരും ഇന്ത്യൻ പൗരരായിരിക്കണം എന്ന മാനദണ്ഡം കൂടി നിയമത്തിന്റെ ഭാഗമായി. അതായത് പൗരത്വനിർണയത്തിന് വ്യക്തികളുടെയും അവരുടെ മാതാപിതാക്കളുടെയും ജനനത്തീയതിയും ജന്മദേശവും പരിശോധിക്കേണ്ടത് അനിവാര്യമാണെന്ന് വന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് എൻപിആറിൽ പുതിയ ചോദ്യാവലി വരുന്നത്.

അസാം എൻ ആർ സി യിൽ, വോട്ടർ പട്ടികയിൽ ചുവന്ന പേന കൊണ്ട് ‘ഡി’ എന്ന് എഴുതിച്ചേർക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യരെയാണ് സംശയത്തിന്റെ നിറവിൽ നിർത്തിയത്. ഏറെ മനുഷ്യപ്രയത്നം ആവശ്യപ്പെടുന്ന പ്രക്രിയയായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ വളരെ എളുപ്പത്തിൽ അതെല്ലാം ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ഡിജിറ്റൽ പ്ലാറ്റ്ഫോം നമുക്കുണ്ട്, അതിൻ്റെ പേരാണ് ആധാർ. എൻ പി ആറിൽ നിന്ന് എൻആർസിയിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനത്തെ ഓട്ടോമേറ്റ് ചെയ്യുന്നത് ആധാറായിരിക്കും. സ്വിച്ചിടുന്ന വേഗത്തിൽ സംശയിക്കുന്നവരുടെ ലിസ്റ്റ് നമുക്കു മുന്നിലെത്തും. തുടർന്ന് സി എ എ.

2019-ലെ സി.എ.എ. പ്രകാരം പാകിസ്ഥാൻ, അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ, ബംഗ്ലാദേശ് എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ആറ് മതക്കാർക്ക് പൗരത്വം ലഭിക്കും. അവിടെയും സങ്കീർണ്ണതകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പീഡിത ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കാണ് നിയമത്തിന്റെ ആനുകൂല്യം ലഭിക്കുക. സ്വന്തം നാട്ടിലെ യാതൊരു രേഖകളും ഹാജരാക്കാൻ കഴിയാത്ത പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യർ മറ്റൊരു രാജ്യക്കാരാണെന്നും അവിടെ പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് എന്നതിനും രേഖകൾ എങ്ങനെ ഹാജരാക്കാനാണ്? ഫലത്തിൽ പൗരത്വ പട്ടിക ജാതിമതഭേദമെന്യേ അവശതയനുഭവിക്കുന്ന എല്ലാ മനുഷ്യരെയും ഒരുപോലെ ബാധിക്കുമെന്ന് വരും. അസമിൽ സംഭവിച്ചതതാണ്. എൻ ആർ സി പൂർത്തിയായപ്പോൾ രാജ്യ രഹിതരായ 19 ലക്ഷം പേരിൽ ഭൂരിപക്ഷവും ഹൈന്ദവരായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഭരിക്കുന്ന പാർട്ടിക്ക് തന്നെ അവിടെ എൻ ആർ സി യെ തള്ളിപ്പറയേണ്ടിവന്നത്. എന്നാൽ ഈ പ്രശ്നം ദേശീയ പൗരത്വ ഭേദഗതി ചട്ടങ്ങളിലൂടെ പരിഹരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

പൗരത്വ ഭേദഗതി നിയമവും, ചട്ടങ്ങളും തമ്മിൽ സുപ്രധാനമായൊരു അന്തരമുണ്ട്. നിയമത്തിൽ പീഡിത ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കാണ് അനുകൂല്യം നൽകുന്നതെങ്കിൽ, ചട്ടങ്ങളിൽ പീഡനം എന്ന വാക്കില്ല! ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ അത് ഒരിക്കലും തെളിയിക്കപ്പെടാതെ പോയേനെ. ഇപ്പോൾ വിജ്ഞാപനം ചെയ്തിരിക്കുന്ന ചട്ടങ്ങളിൽ സിഎഎയുടെ ആനുകൂല്യം ലഭിക്കാൻ അപേക്ഷകർ നിയമത്തിൽ പറയുന്ന രാജ്യക്കാരാണെന്ന് സ്വയം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ സത്യവാങ്മൂലം മതിയാവും. ഒപ്പം ഏതെങ്കിലും മതസംഘടനയുടെ സാക്ഷ്യപത്രവും. ജനസംഖ്യാനുപാതികമായി പ്രധാനമായും മുസ്ലിങ്ങളൊഴിച്ചുള്ള മറ്റ് ആറ് മതത്തിൽ പെട്ടവർക്കും വളരെ എളുപ്പത്തിൽ പൗരത്വ പട്ടികയിൽ ഇടം നേടാൻ കഴിയുമെന്ന് സാരം!

അങ്ങനെ പൗരത്വ പട്ടികയിൽ നിന്ന് പുറത്താകുന്നവരെ എന്തുചെയ്യും എന്നൊരു ചോദ്യമുണ്ട്. വേറെ ഏതെങ്കിലും രാജ്യങ്ങൾ അവരുടെ പൗരരാണെന്ന് അംഗീകരിച്ച്, അതാത് ഗവൺമെന്റുകളുടെ അനുമതിയോട് കൂടി മാത്രമേ അവരെ മടക്കി അയക്കാൻ കഴിയൂ. പതിറ്റാണ്ടുകളായി താമസിക്കുന്ന നാട്ടിലെ പൗരരാണെന്ന് തെളിയിക്കാനുള്ള രേഖകൾ സൂക്ഷിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഈ മനുഷ്യർ എങ്ങനെയാണ് മറ്റൊരു രാജ്യത്തെ രേഖകൾ കൊണ്ടുവരിക? അപ്പോൾ ‘സ്വന്തം രാജ്യങ്ങളി’ലേക്ക് തിരിച്ചയക്കുക സാധ്യമല്ല. എന്നാൽ ഇവിടെ എല്ലാ പൗരാവകാശങ്ങളും നൽകിക്കൊണ്ട് പാർപ്പിക്കാനും കഴിയില്ല. പൗരത്വം നഷ്ടപ്പെടുന്നതോടെ അവർക്ക് നഷ്ടമാകുന്നത് അവകാശങ്ങൾക്കുള്ള അവകാശമാണ്. അവർക്കുവേണ്ടിയാണ് രാജ്യമൊട്ടുക്കും ഡിറ്റൻഷൻ സെൻററുകൾ ഉയരുന്നത്.

ഡിറ്റൻഷൻ സെൻററുകൾ ഇല്ലാതെ തന്നെ മനുഷ്യരെ അവകാശരഹിതരാക്കി തീർക്കാൻ കഴിയുന്ന പശ്ചാത്തല സംവിധാനം നമുക്കുണ്ടെന്നുള്ളതാണ് മറ്റൊരു വിഷയം. പൗരന്റെ അവകാശങ്ങളും ഭരണകൂടത്തിൽ നിന്ന് അവന് ലഭിക്കേണ്ട ആനുകൂല്യങ്ങളും ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ഇല്ലാതാക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു കില്ലർ സ്വിച്ച് നമുക്കുണ്ട്. ആധാർ എന്നാണതിനു പേര്. റേഷനും വിദ്യാഭ്യാസ സ്കോളർഷിപ്പുകളും മുതൽ തൊഴിലുറപ്പ് പദ്ധതി വരെയുള്ള എല്ലാ അവകാശ-ആനുകൂല്യങ്ങളും ലഭിക്കാതെ വരും.. ഫലത്തിൽ മനുഷ്യരുടെ ‘സിവിൽ ഡെത്താ’ണ് സംഭവിക്കുക. സവർക്കറുടെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ രണ്ടാം തരം പൗരന്മാരായി മാറും!

ഭീതിദമായ ഒരു ‘ആവാസ വ്യവസ്ഥ’യ്ക്കകത്താണ് നമ്മൾ ജീവിക്കുന്നത്. പരസ്പരം വേർപെടുത്താനാകാത്ത തരത്തിൽ, ആധാർ-എൻ പി ആർ-എൻ ആർ സി-സി എ എ-ആധാർ എന്നിങ്ങനെയൊരു സമയ ചക്രം. നമ്മുടെ രാജ്യം, ഒരു മതേതര ജനാധിപത്യ രാഷ്ട്രമായി നിലനിൽക്കണമെങ്കിൽ, പൗരത്വത്തിന്റെ ഈ ക്രോണോളജി തിരിച്ചറിഞ്ഞ് പ്രതിരോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതിനു പിന്നിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന, രാജ്യത്ത് രണ്ടുതരം പൗരരെ സൃഷ്ടിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന വംശവെറിയുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തെ തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്.

First Published in Suprabhatham Daily on

കെജ്രിവാളിന്റെ അറസ്റ്റ്; ജുഡീഷ്യറി വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടു

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

ഡൽഹി മുഖ്യമന്ത്രി അരവിന്ദ് കെജ്രിവാളിന്റെ അറസ്റ്റ് യഥാർത്ഥത്തിൽ വിചാരണയ്ക്ക് നിർത്തിയിരിക്കുന്നത് നമ്മുടെ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥിതിയെയാണ്. അന്വേഷണ ഏജൻസികൾക്ക് അനന്തവും അനിർവചിതവുമായ അധികാരങ്ങൾ കൊടുക്കുന്ന കള്ളപ്പണ നിയമത്തിന്റെ കിരാത വകുപ്പുകളെല്ലാം ശരിവെച്ചുകൊണ്ട്, നീതിയെ സംബന്ധിച്ചുള്ള പ്രാഥമിക ധാരണകളെ പോലും കാറ്റിൽ പറത്തുന്ന നിലപാടെടുത്തത് ദൗർഭാഗ്യവശാൽ നമ്മുടെ സുപ്രീംകോടതിയാണ്. ഇപ്പോൾ ലോക്പാൽ തലവൻ ആയിരിക്കുന്ന ജസ്റ്റിസ് ഖാൻവിൽക്കർ ആണ് സുപ്രീംകോടതിയിൽ കള്ളപ്പണ നിയമം ( പിഎംഎൽഎ ആക്ട്) സംബന്ധിച്ച ഭരണഘടനാ വിഷയങ്ങളിൽ തീർപ്പ് കൽപ്പിച്ചത്.

കള്ളപ്പണ നിയമം (പി.എം.എൽ.എ. ആക്ട്) ഇന്ന് ഭരണാധികാരികളുടെ കയ്യിലെ ഏറ്റവും വലിയ ആയുധമാണ്. എതിർ രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികളുടെ നേതാക്കന്മാരെ, വിയോജിപ്പുകൾ ഉന്നയിക്കുന്നവരെ, വിമർശകരെ, ഒക്കെ വേട്ടയാടുന്ന സമീപനത്തിന്റെ ഭാഗമാണിത്. ഈ നിയമപ്രകാരം ആകെ ചാർജ്ജ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന കേസുകളിൽ കേവലം മൂന്ന് ശതമാനത്തിൽ മാത്രമാണ് ശിക്ഷാവിധി ഉണ്ടാവുന്നത്. ഏതുവിധേനയും ദുരുപയോഗം ചെയ്യാനും വേട്ടയാടുവാനും സാധ്യതകൾ തുറന്നിടുന്ന നിയമമാണ് പി.എം.എൽ.എ. സാധാരണ പോലീസ് കേസൊക്കെ വരുമ്പോൾ കുറ്റാരോപിതർക്ക് ലഭിക്കുന്ന ആനുകൂല്യങ്ങളൊന്നും ഇതിലില്ല.

നിയമത്തിലെ നീതികേട് സുപ്രീംകോടതിയിൽ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും ഭരണകൂടത്തിന് അനുകൂലമായ സമീപനമാണ് കോടതി സ്വീകരിച്ചത്. ഒരാൾ സ്വയം തനിക്കെതിരെ സാക്ഷി പറയേണ്ടതില്ലെന്ന, ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 20(3) നൽകുന്ന സംരക്ഷണവും ഇ.ഡി. കേസുകളിൽ ബാധകമാകില്ലെന്ന നിലപാടിലായിരുന്നു സുപ്രീംകോടതി. അതായത് ഒരു വ്യക്തി ഇ.ഡി. ഉദ്യോഗസ്ഥർക്ക് മുന്നിൽ നൽകിയ മൊഴി പോലും തെളിവായി സ്വീകരിക്കാമെന്ന വ്യവസ്ഥ പോലും കോടതി അംഗീകരിച്ചു. അനുച്ഛേദം 20(3) ലെ ഭാഷാ പ്രയോഗത്തിലെ സങ്കേതികത്വത്തിലാണ് ഈ നീതികേടിനുള്ള പഴുത് കോടതി കണ്ടെത്തിയത്. ഒരു വ്യക്തിയെയും അയാൾക്കെതിരെ തന്നെ സാക്ഷി പറയാൻ നിർബന്ധിക്കരുത് എന്നല്ല, ‘ഒരു കുറ്റാരോപിതരെ’യും അയാൾക്ക് തന്നെ എതിരെ സാക്ഷി പറയാൻ നിർബന്ധിക്കരുതെന്ന പ്രയോഗമാണ് ഭരണഘടനയിലുള്ളത്. ഭരണകൂടവും പൗരനും തമ്മിലുള്ള ഭീമമായ അധികാര അസമത്വം പരിഗണിച്ച്, പൗരന് ഭരണഘടന നൽകിയിട്ടുള്ള സംരക്ഷണമാണിത്. അന്വേഷണ ഏജൻസികൾക്കും ഭരണകൂടത്തിനും ഏതു സമ്മർദ്ദം വഴിയും ഒരാളെകൊണ്ടു ആവശ്യമായ മൊഴി നൽകിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയും എന്നുള്ള ബോധ്യത്തിൽ നൽകിയിട്ടുള്ള സംരക്ഷണം. എന്നാൽ ഒരാൾ ‘കുറ്റാരോപിതൻ’ ആകുമ്പോൾ മാത്രമാണ് ഈ അനുച്ഛേദം പ്രവർത്തിച്ചു തുടങ്ങുകയുള്ളൂ എന്ന ഗവൺമെന്റിന്റെ വാദം അംഗീകരിച്ച്, ഒരാൾ എപ്പോഴാണ് കുറ്റാരോപിതനാകുന്നത് എന്ന സാങ്കേതികത്വം തേടുകയാണ് കോടതി ചെയ്തത്. ഒരാളെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ വിളിപ്പിക്കുമ്പോഴാണോ, അയാൾ അറസ്റ്റിലാകുമ്പോഴാണോ, അതോ കോടതി അയാളെ റിമാൻഡ് ചെയ്യുമ്പോഴാണോ അയാൾ കുറ്റാരോപിതനാകുന്നത് എന്നതൊക്കെയാണ് തർക്കം! പോലീസിന് മുന്നിലെ കുറ്റസമ്മതം, തെളിവായി സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് പറയുന്ന, തെളിവ് നിയമത്തിലെ വകുപ്പ് 25 ‘കേവലം തെളിവുകളെ സംബന്ധിച്ച ചട്ടം’ മാത്രമാണെന്നാണ് കോടതി പറയുന്നത്. അതിൽ, കൂടുതൽ മൗലികമായ അനുച്ഛേദം 21, 20, എന്നിവ ഉൾച്ചേർന്നിട്ടുണ്ട് എന്ന കാര്യം സൗകര്യപൂർവം മറക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

‘ആനുമാനിക നിരപരാധിത്വം’ (കുറ്റം തെളിയിക്കപ്പെടുന്നതുവരെ ഒരാൾ നിരപരാധിയാണ് എന്ന തത്വം) എന്ന പ്രാഥമിക നിയമതത്വം പോലും ഇവിടെ ബാധകമല്ല. കള്ളപ്പണനിയമം ഒരാളെ പ്രാഥമികമായും കുറ്റക്കാരനാണെന്നു വിചാരിക്കുന്നു, പിന്നീട് കുറ്റക്കാരനല്ല എന്ന് തെളിയിക്കേണ്ടത് കുറ്റാരോപിതന്റെ ബാധ്യതയാണ്. ഇത് ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 14 (സമത്വം), 22 എന്നിവയുടെ ലംഘനമാണ് എന്ന ഹർജിക്കാരുടെ വാദം തള്ളിക്കൊണ്ട്, കള്ളപ്പണ നിയമത്തിന്റെ സെക്ഷൻ 24 ഭരണഘടനാപരമാണെന്ന നിലപാടാണ് കോടതി സ്വീകരിച്ചത്. ആനുമാനിക നിരപരാധിത്വം ചില പ്രത്യേക കേസുകളിൽ മാറ്റിവയ്ക്കപ്പെടാറുണ്ടെങ്കിലും അടിസ്ഥാനപരമായ ഒരു തെളിവുമില്ലാതെ അത് നിഷേധിക്കുന്നത് ഈ നിയമത്തിൽ മാത്രമാണ്. യു.എ.പി.എ.നിയമത്തിൽ പോലും അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ മുന്നിലുള്ള കുറ്റ സമ്മതം തെളിവായി സ്വീകരിക്കുന്നില്ല എന്നോർക്കണം.

കള്ളപ്പണ നിയമത്തിന്റെ വകുപ്പ് 50 അനിയന്ത്രിതമായ അധികാരങ്ങളാണ് ഇക്കാര്യത്തിൽ അന്വേഷണ എജൻസിയ്ക്ക് നൽകുന്നത്. ആരുടെയും സ്വത്ത് കണ്ടുകെട്ടാൻ ഇ.ഡി.-യെ അധികാരപ്പെടുത്തുന്ന കള്ളപ്പണ നിയമം ഒരു ‘ശിക്ഷാനിയമം’ അല്ല എന്ന് വരെ സാങ്കേതികമായി സ്ഥാപിച്ചെടുക്കുന്നുണ്ട് കോടതി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ സാധാരണ ക്രിമിനൽ നടപടിക്രമങ്ങൾ പാലിക്കേണ്ടതില്ലത്രേ. അങ്ങനെ വരുമ്പോൾ ക്രിമിനൽ നടപടിക്രമങ്ങൾ നൽകുന്ന സംരക്ഷണങ്ങളും അപ്രസക്തമാണ്. ഉദാഹരണത്തിന് സാധാരണ ഗതിയിൽ പോലീസ് രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്ന എഫ്.ഐ.ആർ.-ന്റെ പകർപ്പ് കുറ്റാരോപിതർക്ക് ലഭ്യമാക്കേണ്ടതാണ്. എന്നാൽ കള്ളപ്പണ നിയമത്തിൽ അങ്ങനെയല്ല. അതിനുള്ള കാരണവും കേവല സാങ്കേതികത്വമാണ്. ഇ.ഡി.-യ്ക്ക് എഫ് ഐ ആർ ഇടുകയെന്ന നടപടിക്രമമില്ല. പകരം ഇ.സി.ഐ.ആർ. എന്ന ആഭ്യന്തര രേഖയാണുള്ളത്. എഫ് ഐ ആർ അല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇതിന്റെ പകർപ്പ് കുറ്റാരോപിതർക്ക് നൽകേണ്ടതില്ലെന്ന വാദം കോടതി അംഗീകരിക്കുകയായിരുന്നു.

ഇ.ഡി.-യ്ക്ക് മുന്നിൽ ഹാജരാകുന്ന, അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന വ്യക്തിയ്ക്ക്, തൻറെ മേൽ ചാർത്തിയിട്ടുള്ള കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ ഏതൊക്കെയാണെന്ന് അറിയാനുള്ള അവകാശം നൽകണമെന്ന് കോടതിയ്ക്ക് തോന്നിയില്ല. ഇന്ന വകുപ്പ് പ്രകാരം കേസെടുത്തിട്ടുണ്ട് എന്ന് മാത്രമാണ് നോട്ടീസിൽ കൊടുത്തിട്ടുണ്ടാവുക. ചെയ്ത കുറ്റമെന്തെന്ന് അറിയാൻ കഴിയില്ല. ഇ.സി.ഐ.ആറും എഫ്.ഐ. ആറും ഒന്നല്ല എന്ന സാങ്കേതികത്വത്തിൽ ഊന്നിയാണ് കോടതി നീങ്ങിയത്. ഇതിന് പിൻബലമാകുന്ന പഴയ ചില കോടതി വിധികളും ഉണ്ട്. പോലീസിന്റേതിന് സമാനമായ അധികാരങ്ങളും പ്രവർത്തികളും ആണെങ്കിലും ഇ.ഡി. പൊലീസല്ല എന്നായിരുന്നു കോടതി നിലപാട്. കുറ്റപത്രം ചാർജ്ജ് ചെയ്യുന്ന ഏജൻസികളാണ് ‘പോലീസ്’, ഇ.ഡി. ഫയൽ ചെയ്യുന്നത് ‘കമ്പ്ലൈന്റ്’ ആണ് എന്ന സാങ്കേതികവാദം കോടതി അംഗീകരിക്കുകയായിരുന്നു.

രാജ്യത്തൻ്റെ സുരക്ഷയ്ക്കും അഖണ്ഡതയ്ക്കും ഭീഷണിയാകുന്ന കുറ്റകൃത്യമാണ് കള്ളപ്പണമിടപാട് എന്നാവർത്തിച്ചുകൊണ്ടാണ് സുപ്രീം കോടതി ഈ നിയമത്തിലെ കഠിന വ്യവസ്ഥകളെയെല്ലാം ന്യായീകരിക്കുന്നത്. പാർലമെന്റിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം അതാണെന്നാണ് യുക്തി. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഭരണഘടനാപരമായ ഏതു സംരക്ഷണത്തെയും മറികടക്കാൻ പാർലമെന്റിന്റെ ഇച്ഛ മാത്രം മതിയെന്ന സാഹചര്യമല്ലേ ഉണ്ടാവുക? അത് ആർക്കെങ്കിലും അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുമോ? ഇത്ര ഭീഷണമായ കുറ്റകൃത്യമാണ് എന്ന് പറയുമ്പോഴും പോക്കറ്റടി മുതലിങ്ങോട്ട് ഏതു കുറ്റവും വേണമെങ്കിൽ നിയമത്തിന്റെ ഷെഡ്യൂൾഡ് കുറ്റകൃത്യങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ പെടുത്താനാകുന്ന സാഹചര്യമുണ്ട് എന്ന വസ്തുതയും ഒരു പ്രശ്നമായി സുപ്രീംകോടതിയ്ക്ക് തോന്നിയില്ല.

കള്ളപ്പണക്കേസിൽ അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടാൽ ജാമ്യം ലഭിക്കുകയില്ല എന്നുറപ്പു വരുത്തുന്ന ‘ഇരട്ട നിബന്ധന’കളും സുപ്രീംകോടതി ശരിവച്ചു. നിയമത്തിന്റെ വകുപ്പ് 45 അനുസരിച്ച്, (i) പ്രോസിക്യൂട്ടർക്ക് ജാമ്യാപേക്ഷയെ എതിർക്കാനുള്ള അവസരം ലഭിക്കണം (ii) കുറ്റാരോപിതർ, ആരോപിക്കപ്പെട്ട കുറ്റം ചെയ്തിട്ടില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല, ഇനി പുറത്തിറങ്ങിയാൽ സമാനമായ കുറ്റം ചെയ്യുകയില്ല എന്നുകൂടി ബോധ്യപ്പെട്ടാൽ മാത്രമേ കോടതിയ്ക്ക് കള്ളപ്പണക്കേസിൽ ജാമ്യം അനുവദിക്കാനാവൂ. ഇതാണ് ഏറെ ചർച്ചയാവുന്ന ‘ഇരട്ട നിബന്ധനകൾ’. 2018-ൽ നികേഷ് താരാചന്ദ് കേസിൽ ഈ നിബന്ധനകൾ ഐച്ഛികമാണെന്നു കണ്ട് സുപ്രീംകോടതി റദ്ദു ചെയ്തതാണ്. അന്ന്, 3 വർഷത്തിലേറെ തടവ് ശിക്ഷയ്ക്ക് അർഹതയുള്ള ഷെഡ്യൂൾഡ് കുറ്റകൃത്യങ്ങൾക്കായിരുന്നു ഈ നിബന്ധനകൾ. ഈ വിഭജനമായിരുന്നു കോടതി അനുച്ഛേദം 14-ന്റെ ലംഘനമായി കണക്കാക്കിയത്. പുതിയ ഭേദഗതിയിൽ ഷെഡ്യൂൾഡ് കുറ്റകൃത്യങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ, ‘എ’, ‘ബി’ എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു ലിസ്റ്റുകൾ മാറി ഒറ്റ ലിസ്റ്റായി. അതോടെ ഈ വകുപ്പ് വീണ്ടും പ്രാബല്യത്തിൽ വരുത്തുന്നതാണ് പുതിയ ഭേദഗതി. മാത്രമല്ല അതിനു മുൻകാല പ്രാബല്യമുണ്ടെന്നും ഭേദഗതിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ‘ക്രിമിനൽ നിയമങ്ങൾക്ക് മുൻകാല പ്രാബല്യം ഇല്ല’ എന്ന അടിസ്ഥാന നിയമ തത്വം പോലും മറന്നുകൊണ്ടാണ് ഇരട്ടഉപാധികൾ പുനഃസ്ഥാപിച്ച നടപടി കോടതി അംഗീകരിച്ചത്. ഇത്തരത്തിൽ കൂറ്റാരോപിതൻ ഇപ്പോൾ കുറ്റം ചെയ്തിട്ടില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല ഇനി കുറ്റം ചെയ്യുകയുമില്ല എന്നു ബോധ്യപ്പെട്ടാൽ മാത്രമേ കോടതിക്ക് ജാമ്യം അനുവദിക്കാൻ കഴിയൂ എന്നൊക്കെ നിബന്ധനയുള്ള ഒരു നിയമം അധികാരികൾക്ക് എതിർപക്ഷത്തുള്ളവരെ ജാമ്യം ലഭിക്കാതെ എത്ര കാലം വേണമെങ്കിലും തുറുങ്കിലടയ്ക്കുവാനുള്ള ഉപാധിയായി പരിണമിച്ചതിന്റെ കാഴ്ചകളാണ് നമ്മൾ ഇന്ന് രാജ്യത്ത് കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.

കോടതിയ്ക്ക് മുന്നിലുണ്ടായിരുന്ന ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട മറ്റൊരു ചോദ്യം ഈ ഭേദഗതികൾ ‘ധന ബില്ല്’ ആയി അവതരിപ്പിച്ചത് ശരിയാണോ എന്നായിരുന്നു. ഒരു ശിക്ഷാ നിയമത്തിന് ഒരിക്കലും ധനബില്ലാകാൻ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാവും ഇത് ശിക്ഷാ നിയമം അല്ല എന്ന ഗവണ്മെന്റ് വാദം അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടത്. എന്നാലും ധനബില്ല് ആയി വിഭാഗീകരിച്ചത് ശരിയാണോയെന്ന് അന്വേഷണത്തിലേക്ക് കോടതി കടന്നില്ല. ധനബിൽ സംബന്ധിച്ച പ്രശ്നങ്ങൾ സുപ്രീംകോടതിയുടെ ഏഴംഗ ഭരണഘടനാബെഞ്ചിന്റെ പരിഗണനയിലായതുകൊണ്ട് ഇക്കാര്യത്തിൽ ഇപ്പോൾ തീർപ്പുകൽപ്പിക്കാനാകില്ല എന്നായിരുന്നു നിലപാട്. ആധാർ ബിൽ ധനബില്ലായി അവതരിപ്പിച്ചതിൽ തെറ്റില്ലെന്ന് വിധിയെഴുതിയ ആളാണ് ജസ്റ്റിസ്. ഖാൻവിൽക്കർ എന്നുമോർക്കണം.

അങ്ങനെ ഇ.ഡി.യ്ക്ക് ആരെയും ചോദ്യം ചെയ്യാനും, അറസ്റ്റ് ചെയ്യാനും, സ്വത്തു കണ്ടുകെട്ടാനും, കുറ്റസമ്മതം നടത്തിപ്പിക്കാനും എല്ലാമുള്ള അധികാരം സംരക്ഷിക്കുകയും, ജാമ്യം ഒരു കാരണവശാലും ലഭിക്കുകയില്ലെന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തുകയും ചെയ്യുന്ന വിധിയായിരുന്നു വിജയ് മദൻലാൽ ചൗധരി കേസിൽ ജസ്റ്റിസ്. ഖാൻവിൽക്കർ നയിച്ച സുപ്രീംകോടതി ബഞ്ച് പുറപ്പെടുവിച്ചത്.

അഴിമതിക്കെതിരെ സന്ധിയില്ലാത്ത സമരം ചെയ്ത അരവിന്ദ് കെജ്രിവാളിനെപ്പോലൊരു വ്യക്തി, ഒരു മൊഴിക്കപ്പുറം, പണം കൈമാറിയതിന്റേതുൾപ്പെടെ മറ്റൊരു തെളിവും ഇല്ലാതിരുന്നിട്ട് പോലും സംസ്ഥാന മുഖ്യമന്ത്രി കസേരയിലിരിക്കെ അറസ്റ്റിലായിയെന്നത്, ഒരു തിരിച്ചറിവിൻ്റെ നിമിഷം കൂടിയാണ്. നീതിരഹിതമായ നിയമങ്ങളും, ധാർമികതയേതുമില്ലാത്ത അന്വേഷണ ഏജൻസികളും അധികാര താല്പര്യങ്ങളുടെ ഉപകരണങ്ങൾ മാത്രമാകുന്ന സാഹചര്യം ഇപ്പോഴെങ്കിലും കോടതികൾ തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്. നീതിയെ സംബന്ധിച്ച സാമാന്യബോധ്യങ്ങളെല്ലാം നിരാകരിച്ച്, വിധിന്യായങ്ങളിൽ ഭരണകൂടഭാഷയെഴുതിയ പരമോന്നത നീതിപീഠം തന്നെ വിചാരണ നേരിടുന്ന സമയമാണിത്.

First Published in TrueCopyThink on 25 March 2024

അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വിലങ്ങിടുന്ന ഐ.ടി റൂൾസ്

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

രാജ്യത്ത് സൈബർ ഇടങ്ങളിൽ സെൻസർഷിപ്പ് വരുന്നതിനുള്ള സാധ്യതകൾ തുറന്നിടുന്ന സംഭവവികാസങ്ങളാണ് ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയിൽ അരങ്ങേറിയിട്ടുള്ളത്. യൂണിയൻ ഗവൺമെൻറ് 2023-ൽ വിജ്ഞാപനം ചെയ്ത വിവരസാങ്കേതികവിദ്യാ ചട്ടങ്ങളിൽ വിഭാവനം ചെയ്തിട്ടുള്ള ‘ഫാക്ട് ചെക്കിംഗ് യൂണിറ്റ്’ അഥവാ ‘വസ്തുതാനിർണയ സമിതി’ക്ക് ഇനി പ്രവർത്തിക്കാൻ ആകും എന്നതാണ് ഹൈക്കോടതിയുടെ ഇടക്കാല വിധിയുടെ ഫലം.

നമ്മുടെ രാജ്യത്തെ സൈബർ ഡിജിറ്റൽ മേഖലകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് ഇൻഫർമേഷൻ ടെക്നോളജി ആക്ട് ആണ്. പ്രസ്തുത നിയമത്തിൽ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഉല്ലംഘിക്കുന്ന ‘വകുപ്പ് 66എ’ സുപ്രസിദ്ധമായ ശ്രേയ സിംഗാൾ കേസിൽ സുപ്രീംകോടതി റദ്ദു ചെയ്തതാണ്. ഇൻറർനെറ്റ്, ദേശരാഷ്ട്ര ഭേദങ്ങളുടെ അതിർവരമ്പുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് മാനവ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ വികാസത്തിനുള്ള ഉപാധിയായി കണ്ടവർക്ക് വലിയ ആശ്വാസമായിരുന്നു സുപ്രീംകോടതി വിധി. പലപ്പോഴും ജനാധിപത്യത്തിലെ പ്രതിരോധങ്ങളും പ്രതിഷേധങ്ങളും വിയോജിപ്പുകളും ഭയപ്പാടില്ലാതെ പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരേയൊരു ഇടമായി, ഇൻറർനെറ്റ് സാധാരണ ജനങ്ങൾക്ക് പ്രാപ്യമാക്കിയ സാമൂഹ്യ മാധ്യമങ്ങളും മാറുകയായിരുന്നു. മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങളെല്ലാം ഭരണകൂട താല്പര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് നീങ്ങുന്ന പൊതുസ്വഭാവം കൈവരിച്ചിട്ടുള്ള സമകാലിക സാഹചര്യത്തിൽ, മാധ്യമ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ അവശേഷിക്കുന്ന ചെറുതുരുത്തുകൾ ഓൺലൈൻ മാധ്യമങ്ങളും സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ ധൈര്യപൂർവ്വം ഇടപെടുന്ന സ്വതന്ത്ര മാധ്യമപ്രവർത്തകരും സന്നദ്ധസേവകരും മാത്രമാണ്. പണം കൊണ്ടും പ്രലോഭനങ്ങൾ കൊണ്ടും പിടിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയാത്ത ഈ മേഖലയെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതിന് വേണ്ടിയുള്ള ഇടപെടലുകൾ ഭരണകൂടങ്ങൾ നടത്തുന്നത് സ്വാഭാവികമാണല്ലോ. അതിന്റെ ഭാഗമായിട്ടാണ് സൈബർ ഇടങ്ങളിൽ കൂടുതൽ നിയന്ത്രണങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുന്നതിനുള്ള ചട്ടങ്ങൾ ഗവൺമെൻറ് രൂപീകരിച്ചത്.

ഇൻഫർമേഷൻ ടെക്നോളജി നിയമത്തിന്റെ 79-ആം വകുപ്പ് അനുസരിച്ച്, ഇന്റർമിഡിയറികൾക്ക്, ചില നിയന്ത്രണങ്ങൾക്ക് വിധേയമായി നിയമപരിരക്ഷയുണ്ട്. ഇൻറർമീഡിയറി എന്നാൽ അഭിപ്രായങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കാൻ നമ്മളെ അനുവദിക്കുന്ന പ്ലാറ്റ്ഫോമുകൾ ആണ്. ഉദാഹരണത്തിന് ട്വിറ്റർ, ഫേസ്ബുക്ക്, ഇൻസ്റ്റാഗ്രാം എന്നിവ പോലുള്ള സാമൂഹ്യ മാധ്യമങ്ങൾ ഇത്തരത്തിലുള്ള ‘ഇടനിലക്കാരാ’ണ്. അതിൽ പ്രസിദ്ധീകൃതമാകുന്ന സംഗതികൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന ആളുകളുടെ മാത്രം ഉത്തരവാദിത്വമാണ്. അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കത്തിന് മേൽ ഇൻറർമീഡിയറികൾക്ക് പ്രാഥമികമായ നിയന്ത്രണമില്ല. അതുകൊണ്ട് സാമൂഹ്യ മാധ്യമങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നവർക്ക് ആയിരിക്കും അവർ ചെയ്യുന്ന പ്രവർത്തിയുടെ ഉത്തരവാദിത്വവും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ താരതമ്യേന സ്വതന്ത്രമായ അഭിപ്രായപ്രകടനങ്ങൾ അവിടെ സാധ്യമാകുന്നു.

നിലവിലെ ഐടി ആക്ട് അനുസരിച്ച് നേരിട്ടുള്ള നിയന്ത്രണം അസാധ്യമാണ് എന്നറിഞ്ഞതുകൊണ്ട് ചട്ടങ്ങളുടെ ഭാഗമായി വിവിധ നിയന്ത്രണങ്ങൾ കൊണ്ടുവരാനുള്ള ശ്രമം നടന്നുവരുന്നുണ്ട്. 2019-ലും 2021-ലുമെല്ലാം ഇൻറർമീഡിയറി റെഗുലേഷൻ ചട്ടങ്ങൾ രൂപീകരിച്ചിരുന്നു. രാജ്യത്തെ വിവിധ ഹൈക്കോടതികളിൽ ഇവ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന വ്യവഹാരങ്ങൾ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ചട്ടങ്ങളിലെ പല വ്യവസ്ഥകളും ഇതിനോടകം സ്റ്റേ ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ചട്ടങ്ങൾ വിഭാവനം ചെയ്തിരുന്നത് പോലെയുള്ള സെൻസർഷിപ്പ് സാധ്യമായിരുന്നില്ല. അതേ തുടർന്നാണ് 2013-ൽ വീണ്ടും പുതിയ ഐടി റൂൾസ് വരുന്നത്. വ്യാജവാർത്തകൾ തടയാനെന്ന പേരിൽ, വാർത്തകൾക്കും അഭിപ്രായപ്രകടനങ്ങൾക്കുമേൽ യൂണിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ സമ്പൂർണ്ണമായ നിയന്ത്രണങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുന്നതാണ് ഈ ചട്ടങ്ങൾ.

യൂണിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച വാർത്തകളിലെ വാസ്തവം തിരിച്ചറിയുന്നതിന് ഒരു ‘വസ്തുതാ പരിശോധനാ സമിതി’ രൂപീകരിക്കുവാൻ ഗവൺമെന്റിനെ അധികാരപ്പെടുത്തുന്നതാണ് 2003-ലെ ചട്ടങ്ങൾ. ‘വ്യാജമോ, നുണയോ, തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുന്നതോ’ ആയ ഉള്ളടക്കങ്ങൾ കണ്ടെത്തി അവയെ ഇൻറർ മീഡിയറി പ്ലാറ്റ്ഫോമുകളിൽ നിന്ന് നീക്കം ചെയ്യാനുള്ള നിർദ്ദേശം നൽകുകയാണ് ഈ സമിതി ചെയ്യുക. ഈ നിർദ്ദേശങ്ങൾ പാലിച്ചില്ലെങ്കിൽ വിവരസാങ്കേതിക നിയമത്തിലുള്ള സംരക്ഷണം ഇവർക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഉള്ളടക്കങ്ങൾക്കു നേരിട്ട് ഉത്തരവാദികളായി തീരും. ‘ഇടനിലക്കാർ’ നിയമനടപടികൾ നേരിടേണ്ടി വരും. വസ്തുതാ പരിശോധന സമിതിയുടെ തീരുമാനങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിന് കൃത്യമായ സംവിധാനങ്ങൾ ഒന്നും ചട്ടങ്ങളിൽ വ്യവസ്ഥ ചെയ്തിട്ടില്ല. കോടതിയെ സമീപിക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ് ഒരു പരിഹാരമുള്ളത്.

മാത്രമല്ല ഇടനിലക്കാരൻ എന്ന നിർവചനം ഇൻറർനെറ്റ് സർവീസ് പ്രൊവൈഡേഴ്സ് ഉൾപ്പെടെ സൈബർ മേഖലയിലെ സേവനദാതാക്കളെല്ലാം ഉൾപ്പെടുന്നത്ര വിശാലമാണ്. കോടിക്കണക്കിന് വരുന്ന ഉപയോക്താക്കളുടെയെല്ലാം പ്രവർത്തികൾക്കുമേൽ യാതൊരു നിയന്ത്രണവും ഇടനിലക്കാർ എന്ന നിലയിൽ ഈ സേവനദാതാക്കൾക്കില്ല. വ്യാജമെന്ന് ടാഗ് ചെയ്ത വിവരങ്ങളുടെ സത്യാവസ്ഥ പരിശോധിച്ചു മനസ്സിലാക്കാനുള്ള സംവിധാനവുമില്ല. ചട്ടങ്ങൾക്കകത്തും സമിതി നിർദ്ദേശങ്ങൾ മറികടക്കാനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ ഒന്നും വിശദീകരിച്ചിട്ടില്ല. ആയതിനാൽ, ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന ഉള്ളടക്കങ്ങൾ നീക്കം ചെയ്യുക എന്നതല്ലാതെ മറ്റു മാർഗ്ഗങ്ങളൊന്നും ഇടനിലക്കാർക്കു മുന്നിലില്ല. ഫലത്തിൽ യൂണിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ സെൻസർ ബോർഡുകൾ ആയിട്ടാണ് ഈ സമിതികൾ പ്രവർത്തിക്കുക. ഈ ചട്ടങ്ങളാണ് ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയിൽ ഹർജിക്കാർ ചോദ്യം ചെയ്തത്.

ഈ ജനുവരി 31-ന് ഹർജിയിൽ ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയുടെ വിധി വന്നു. ജസ്റ്റിസ് ഗൗതം പട്ടേൽ, ജസ്റ്റിസ് നീലം ഗോഖലെ എന്നിവരടങ്ങിയ ഡിവിഷൻ ബെഞ്ചാണ് കേസ് പരിഗണിച്ചത്. ഇരുവരും പരസ്പരവിരുദ്ധമായ നിലപാടുകളിലേക്കാണ് എത്തിച്ചേർന്നത്. ജസ്റ്റിസ് ഗോഖലെ പ്രസ്തുത ചട്ടങ്ങൾ ഭരണഘടനാപരം തന്നെയെന്ന് പ്രസ്താവിച്ചു. ആക്ഷേപഹാസ്യം, ഹാസ്യം, രാഷ്ട്രീയ വിമർശനങ്ങൾ എന്നിവ നിയന്ത്രിക്കില്ലെന്ന ഉറപ്പ് കേന്ദ്ര ഗവൺമെൻറ് തന്നിട്ടുള്ളതുകൊണ്ട്, ചട്ടങ്ങൾ അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ലംഘനമാവില്ല എന്നായിരുന്നു അനുമാനം. വസ്തുതാ പരിശോധന സമിതിയുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ഉള്ളടക്കം നീക്കം ചെയ്യണമെന്ന് നിർബന്ധമില്ലെന്നും, ഈ നിർദ്ദേശം സംബന്ധിച്ച ഒരു ലേബലോട് കൂടി അവയെ തുടരാൻ അനുവദിക്കാമല്ലോയെന്നും വിധിയിൽ പറയുന്നു. മാത്രവുമല്ല ഇടനിലക്കാർക്ക് സമിതി നിർദേശത്തെ കോടതിയിൽ ചോദ്യം ചെയ്യാനും കഴിയും.

എന്നാൽ ജസ്റ്റിസ് പട്ടേൽ, തികച്ചും വിരുദ്ധമായ ഒരു വായനയാണ് നടത്തിയത്. പ്രസ്തുത ചട്ടങ്ങൾ ഭരണഘടനാ വിരുദ്ധമാണെന്ന് വിധിയെഴുതി. ‘യൂണിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ പ്രവർത്തനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയങ്ങൾ’ എന്ന നിർവചനം മുതൽ തോന്ന്യാസപരമായ തരത്തിലാണ് ചട്ടങ്ങൾ രൂപീകരിച്ചിട്ടുള്ളത് എന്ന് അദ്ദേഹം കണ്ടെത്തി. ഈ നിർവചനത്തിന് കീഴിൽ ഏതൊക്കെ വിഷയങ്ങളാണ് വരിക എന്നത്, അവ്യക്തവും അനാവശ്യമായ അർത്ഥ വിശാലതയുള്ളതുമാണ് എന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. നിയന്ത്രണങ്ങൾ ഇൻഫർമേഷൻ ടെക്നോളജി ആക്ട് അനുശാസിക്കുന്ന നിയന്ത്രണങ്ങൾക്ക് അപ്പുറത്തേക്ക് കടക്കുന്നതാണെന്നും സർവ്വോപരി അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യം സംബന്ധിച്ച ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 19 (1) അനുവദിക്കുന്നതിനുമപ്പുറമുള്ളതാണെന്നും അദ്ദേഹം പ്രസ്താവിച്ചു. ലേബൽ ചെയ്തു തുടരാൻ അനുവദിക്കാം എന്ന ഒരു സാധ്യത ചട്ടങ്ങളിൽ എവിടെയും പറയുന്നില്ല എന്ന് അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. വസ്തുതാ പരിശോധന സമിതികളുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യാനുള്ള യാതൊരു സാധ്യതകളുമില്ല, കോടിക്കണക്കിന് ഉപഭോക്താക്കളെ സംബന്ധിച്ച ഇത്തരം ആക്ഷേപങ്ങൾ പരിശോധിച്ചു അവയെ കോടതിയിൽ പ്രതിരോധിക്കാനുള്ള യാതൊരു സാധ്യതയും സൈബർ ഇടനിലക്കാർക്കില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് ഭീഷണി ഉയർത്തുന്നതാണ് ഈ പരിഷ്കാരങ്ങളെന്ന് സ്പഷ്ടവും യുക്തിയുക്തവുമായി അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വിധിയിൽ സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്.

ഡിവിഷൻ ബെഞ്ചിന് ഏകകണ്ഠമായ ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്താൻ കഴിയാത്ത സാഹചര്യത്തിൽ ജസ്റ്റിസ് ചാന്തുർക്കറെ കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തി ബഞ്ച് വിപുലീകരിക്കുകയാണ് ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ചെയ്തത്. ഹർജി കോടതിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ, കോടതിയുടെ തീർപ്പുണ്ടാവുന്നത് വരെ വസ്തുതാ പരിശോധന സമിതികൾ രൂപീകരിക്കുകയില്ല എന്ന ഒരു ഉറപ്പ് യൂണിയൻ ഗവൺമെൻറ് നൽകിയിരുന്നു. പരസ്പര വിരുദ്ധമായ വിധി ന്യായങ്ങൾ പുറത്തുവന്നതോടെ ഈ ഉറപ്പ് തുടരേണ്ടതുണ്ടോ എന്ന കാര്യത്തിലായിരുന്നു അടിയന്തര തീരുമാനമെടുക്കേണ്ടത്. അതു സംബന്ധിച്ചാണ് ഇപ്പോൾ കോടതി തീരുമാനത്തിലെത്തിയിരിക്കുന്നത്. കോടതിക്ക് യൂണിയൻ ഗവൺമെൻറ് നൽകിയിട്ടുള്ള ഉറപ്പുകൾ കൂടി പരിശോധിക്കുമ്പോൾ മുന്നോട്ട് പോകാം എന്ന അഭിപ്രായമായിരുന്നു മൂന്നാമത്തെ ന്യായാധിപനും. ഇതോടുകൂടി ഇന്ത്യയിൽ സൈബർ ഇടങ്ങളിൽ സെൻസർഷിപ്പ് ഏർപ്പെടുത്താനുള്ള യൂണിയൻ ഗവൺമെന്റിന്റെ നീക്കങ്ങൾക്ക് കോടതിയുടെ അനുമതി കൂടി താൽക്കാലികമായെങ്കിലും ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു

കേസ് ഇവിടം കൊണ്ട് അവസാനിക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പാണ്. സുപ്രീംകോടതിയിലും ഇത് സംബന്ധിച്ച സുദീർഘമായ നിയമ പോരാട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാവുക തന്നെ ചെയ്യും. ‘1984’ എന്ന നോവലിൽ ‘മിനിസ്ട്രി ഓഫ് ട്രൂത്ത്’ എന്നൊരു മന്ത്രാലയമുണ്ട്. രാജ്യത്തെ ഔദ്യോഗിക സത്യങ്ങൾ ഏതെന്ന് തീരുമാനിക്കുന്ന മന്ത്രാലയമാണ്. ചരിത്രപരവും സാംസ്കാരികവും സാമൂഹികവുമായ എല്ലാ പാഠങ്ങൾക്കും അന്തിമരൂപവും അംഗീകാരവും നൽകുന്നത് ആ മന്ത്രാലയമാണ്. ക്ലോക്കിൽ പതിമൂന്നാം മണിയടിച്ച ഒഷ്യാനയിലല്ല, ജനാധിപത്യ ഇന്ത്യയിൽ സത്യങ്ങൾ ഏതെന്ന് ഔദ്യോഗികമായി തീരുമാനിക്കുന്ന ഒരു സംവിധാനം രൂപപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്നത് ഭാവിയെ സംബന്ധിച്ച ദിശാസൂചികയാണ്.

First Published in DoolNews on 15 March 2024

ജി.എൻ സായിബാബ:പ്രതിക്കൂട്ടിലാകുന്ന യു.എ.പി.എ…

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

മാവോയിസ്റ്റ് ബന്ധം ആരോപിച്ച് യു എ പി എ നിയമപ്രകാരം അറസ്റ്റിലായിരുന്ന, ഡൽഹി യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ അസിസ്റ്റൻറ് പ്രൊഫസർ, ഡോ. എസ് എൻ സായിബാബയെയും കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന അഞ്ചു പേരെയും ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയുടെ നാഗ്പൂർ ബഞ്ച് കുറ്റവിമുക്തരാക്കിയ വാർത്ത, യുഎപിഎ പോലുള്ള മർദ്ദകനിയമങ്ങൾ എത്രയും വേഗം പിൻവലിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയിലേക്കാണ് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത്. പത്തുവർഷത്തെ ജയിൽവാസത്തിനുശേഷമാണ് ഇവരെ നിരപരാധികൾ എന്നു കണ്ട് മോചിപ്പിക്കുന്നത്. പ്രത്യേകിച്ച് തെളിവുകൾ ഒന്നുമില്ലാതെ, തങ്ങൾക്ക് അനഭിമതരായ മനുഷ്യരെ ജീവിക്കാൻ അനുവദിക്കാത്ത രീതിയിൽ, അധികാര പ്രയോഗത്തിനുള്ള സാധ്യതകൾ ഭരണകൂടത്തിന് ഒരുക്കി കൊടുക്കുന്നു എന്ന ഒരൊറ്റ സേവനം മാത്രമാണ് ഈ നിയമം ചെയ്യുന്നത്. നിയമത്തിൽ, കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ നിർവചിച്ചിരിക്കുന്നതിലെ അവ്യക്തതയും അർത്ഥവിശാലതയും കാരണം, വിചാരണ കോടതികൾ പലപ്പോഴും സാധാരണ നിലവാരത്തിലുള്ള പരിശോധനകൾ ഒന്നും കൂടാതെ ആളുകളെ ശിക്ഷിക്കുന്നു. അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട വർഷങ്ങൾ ജയിലറകൾക്കുള്ളിൽ തീർന്നു പോകുന്നു.

ഗുരുതരമായ കുറ്റങ്ങളാണ് ഡോ. എസ് എൻ സായിബാബയ്ക്ക് മേൽ ചാർത്തിയിരുന്നത്. രാജ്യത്തിനെതിരെ യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതിന് വേണ്ടിയുള്ള ക്രിമിനൽ ഗൂഢാലോചന, നിരോധിത സംഘടനയായ സിപിഐ മാവോയിസ്റ്റിലും അതിൻ്റെ മുന്നണിയായ റവല്യൂഷനറി ഡെമോക്രാറ്റിക് ഫ്രണ്ടിലും അംഗത്വം, ഭീകര പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് ഒപ്പം നിൽക്കുകയും അവ നടപ്പിലാക്കാൻ സൗകര്യമൊരുക്കുകയും ചെയ്യുക.. തുടങ്ങി നിരവധി ആരോപണങ്ങൾ.

സാമൂഹ്യ പ്രവർത്തകനും, ഭരണകക്ഷിയുടെ വിമർശകനും, അക്കാദമിക പണ്ഡിതനുമായ ഡോ. സായിബാബയുടെ വീട് റെയ്ഡ് ചെയ്താണ് അദ്ദേഹത്തെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തത്; 2014-ൽ. ഏതെങ്കിലും ഭീകര പ്രവർത്തനവുമായി അദ്ദേഹത്തെ നേരിട്ട് ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന യാതൊരു തെളിവുകളും പോലീസ് കോടതിയിൽ ഹാജരാക്കിയില്ല. രാജ്യത്തെ മാവോയിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ചരിത്രവും മറ്റും വിശദീകരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം നൽകിയ ചില അഭിമുഖങ്ങൾ, ഗവൺമെന്റിനെ നിശിതമായി വിമർശിക്കുകയും രാഷ്ട്രീയ തടവുകാരെ മോചിപ്പിക്കുവാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്ത ഒരു മീറ്റിങ്ങിലെ സാന്നിധ്യം, ഗവൺമെൻ്റിനും മാവോയിസ്റ്റുകൾക്കുമിടയിൽ ചർച്ചയ്ക്ക് താൻ മധ്യസ്ഥനായി നിൽക്കാം എന്ന് അറിയിച്ച അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നടപടി, നിരവധിയായ വീഡിയോ ദൃശ്യങ്ങളും കൈവശമുണ്ടായിരുന്ന പുസ്തകങ്ങളും, സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ള വിവിധ തൂലികാനാമങ്ങൾ എന്നിവയൊക്കെയാണ് അദ്ദേഹത്തിനെതിരായ തെളിവുകളായി കോടതിയിൽ എത്തിയത്.

ഈ തെളിവുകൾ അംഗീകരിച്ച വിചാരണ കോടതി ഡോ. സായിബാബയ്ക്കും 5 കൂട്ടുപ്രതികൾക്കും ജീവപര്യന്തം തടവു ശിക്ഷ വിധിക്കുകയായിരുന്നു. സായിബാബ ഈ വിധിക്കെതിരെ ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിച്ചു. ജസ്റ്റിസ് രോഹിത് ബി ദിയോ, ജസ്റ്റിസ് അനിൽ പൻസാരെ എന്നിവർ അടങ്ങിയ ഹൈക്കോടതി ഡിവിഷൻ ബഞ്ച് ഡോക്ടർ സായിബാബയെയും മറ്റ് അഞ്ചു പ്രതികളെയും കുറ്റവിമുക്തരാക്കി. യു എ പി എ നിയമത്തിന്റെ വകുപ്പ് 45 (1) പ്രകാരം പ്രതികൾക്ക് എതിരെ കേസെടുത്തു വിചാരണ ചെയ്യുന്നതിന് അനിവാര്യമായ അനുമതി ബന്ധപ്പെട്ട അധികാരികളിൽ നിന്നും പ്രോസിക്യൂഷന് ലഭിച്ചിരുന്നില്ല എന്ന കാരണം കൊണ്ട്, വിചാരണ നടപടികൾ ഹൈക്കോടതി റദ്ദ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു. 2022 ഒക്ടോബർ 14-നായിരുന്നു വിധി. തുടർന്ന് ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിൽ കേട്ടുകേൾവിയില്ലാത്ത സംഭവങ്ങളാണ് സുപ്രീംകോടതിയിൽ അരങ്ങേറിയത്.

അന്നുതന്നെ ഹൈക്കോടതി വിധി സ്റ്റേ ചെയ്യണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഗവൺമെൻറ് സുപ്രീംകോടതിയെ സമീപിച്ചു. ജസ്റ്റിസ് ഡി വൈ ചന്ദ്രചൂഡിന്റെ മുന്നിൽ കേസ് പരാമർശിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ “ഇതിനിത്ര അടിയന്തര പ്രാധാന്യമെന്താണ്?അല്പം കൂടി കാത്തിരുന്നാൽ ആകാശമിടിഞ്ഞു വീഴുകയൊന്നുമില്ലല്ലോ…” എന്ന് പരാമർശിച്ചുകൊണ്ട് ധൃതിയിൽ കേസെടുക്കാൻ വിസമ്മതിച്ചു. തുടർന്ന് അഡ്വക്കേറ്റ് ജനറൽ, ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ആയിരുന്ന യു.യു. ലളിത് മുൻപാകെ വിഷയം ഉന്നയിച്ചു. പിറ്റേന്ന് ശനിയാഴ്ച, കോടതി അവധി ആയിരുന്നിട്ടും, ജസ്റ്റിസ് എം ആർ ഷാ, ജസ്റ്റിസ് ബേല ത്രിവേദി എന്നിവരെ ഉൾപ്പെടുത്തിയ പ്രത്യേക ബഞ്ച് രൂപീകരിച്ച് അടിയന്തരമായി വാദം കേൾക്കാൻ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്രമോദിയെ പരസ്യമായി പ്രശംസിച്ച് വിവാദം സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ള ജസ്റ്റിസ് എം ആർ ഷാ, സാധാരണഗതിയിൽ ക്രിമിനൽ കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാത്തയാളാണ്. എന്തായാലും കാര്യകാരണസഹിതം ഉള്ള ഹൈക്കോടതി വിധി ലഭ്യമായിരുന്നിട്ടും, അതിൻ്റെ ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് കടക്കാതെ ആദ്യഘട്ടത്തിൽ തന്നെ വിധി ‘സസ്പെൻഡ്’ ചെയ്യുക എന്ന വിചിത്രമായ നടപടിയാണ് സുപ്രീംകോടതി സ്വീകരിച്ചത്. യുഎപിഎ നിയമത്തിൽ കുറ്റാരോപിതർക്കുള്ള അപൂർവ്വം സംരക്ഷണങ്ങളിലൊന്നായ, മുൻകൂർ അനുമതി വേണമെന്ന വകുപ്പ് പാലിച്ചിട്ടില്ലെന്ന ഹൈക്കോടതിയുടെ കണ്ടെത്തലിനെ, വെറും സാങ്കേതികത്വമായി പരിഗണിച്ച്, കേസ് തിരിച്ചയക്കുകയാണ് സുപ്രീംകോടതി ചെയ്തത്.

ഈ കേസിന്മേലാണ് ഇപ്പോൾ വിധി വന്നിരിക്കുന്നത്. കുറ്റാരോപിതരായവരെ പ്രതിചേർക്കുവാനുള്ള അനുമതി മഹാരാഷ്ട്ര പോലീസ് നേടിയിട്ടില്ല. സായിബാബയുടെ അറസ്റ്റ് ഉൾപ്പെടെയുള്ള നടപടികൾ നിയമപരമല്ല. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും കൃത്യമായ എന്തെങ്കിലും തെളിവുകൾ പിടിച്ചെടുക്കാൻ പ്രോസിക്യൂഷന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. മാത്രമല്ല ഇന്ത്യൻ തെളിവ് നിയമത്തിന്റെയും ഇൻഫർമേഷൻ ടെക്നോളജി നിയമത്തിന്റെയും അടിസ്ഥാനത്തിൽ കൃത്യമായി ബോധ്യപ്പെടുന്ന യാതൊരു ഇലക്ട്രോണിക് എവിഡൻസും പ്രോസിക്യൂഷന് ഹാജരാക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.

പ്രോസിക്യൂഷൻ ഹാജരാക്കിയ സി ഡി ആര്‍ വിവരങ്ങൾ, അങ്ങേയറ്റം, ചില വ്യക്തികളുമായുള്ള പരിചയം മാത്രമാണ് വെളിവാക്കുന്നത്. ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ഗൂഢാലോചന നടത്തിയതായോ ഭീകര പ്രവർത്തനത്തിന് തയ്യാറെടുപ്പുകൾ നടത്തിയതായോ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന വിധം അനുബന്ധ തെളിവുകൾ ഒന്നും നിലവിലില്ല.

ഇലക്ട്രോണിക് എവിഡൻസ് ആയി ഹാജരാക്കിയിട്ടുള്ള വീഡിയോ ദൃശ്യങ്ങളിൽ ഭീകര പ്രവർത്തനങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്ന യാതൊന്നുമില്ല. വിയോജിപ്പുകൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന പ്രസംഗങ്ങളോ, ഗവൺമെന്റിനെതിരായ വിമർശനങ്ങളോ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വിഡിയോ ദൃശ്യങ്ങളിൽ നിന്ന്, യുഎപിഎ നിയമത്തിന് കീഴിൽ വരുന്ന ഭീകരവാദ പ്രവർത്തനങ്ങൾ നടന്നുവെന്ന് സ്ഥാപിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയില്ല. .

ഇൻറർനെറ്റിൽ പരസ്യമായി ലഭ്യമായ വീഡിയോകളോ, നക്സൽ ആശയങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സാഹിത്യമോ ഡൗൺലോഡ് ചെയ്തതിൽ നിന്നും, അല്ലെങ്കിൽ അത്തരം ആശയസംഹിതകളോട് താൽപര്യം പ്രകടിപ്പിച്ചതിൽ നിന്നും മാത്രം, ഭീകര പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ നേരിട്ട് പങ്കുകൊണ്ടതിന്റെ തെളിവുകൾ ഒന്നുമില്ലാതെ, ഒരാളെ ശിക്ഷിക്കാൻ കഴിയില്ല.

മാത്രമല്ല, അന്വേഷണ ഏജൻസി, യു.എ. പി.എ. നിയമം അനുശാസിക്കും വിധം കേസ് ഡയറി കൃത്യമായി നമ്പർ ഇട്ടു തയ്യാറാക്കി സൂക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. പകരം വെറുതെ കുത്തഴിഞ്ഞ പേജുകൾ ആയിട്ടാണ് സൂക്ഷിച്ചിരുന്നത്. ഇത് അന്വേഷണത്തിന്റെ ഏത് ഘട്ടത്തിലും, ആവശ്യമായ വിവരങ്ങൾ ഇതിനോട് കൂട്ടിച്ചേർക്കാനും, തെളിവുകൾ ഉണ്ടാക്കുവാനും വേണ്ടി മാത്രമാണെന്ന് കോടതി നിരീക്ഷിച്ചു. “കോടതിമുറിയിൽ നിരവധി വീഡിയോ ദൃശ്യങ്ങൾ വെറുതെ പ്രദർശിപ്പിച്ചതുകൊണ്ടോ, കോടതിയെ കൊണ്ട് ആയിരക്കണക്കിന് പേജുകൾ വരുന്ന ലേഖനങ്ങൾ വായിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടോ തെളിവുകൾ ആവില്ല.” കോടതി വിധിന്യായത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തി.

ജനാധിപത്യത്തിലും നിയമവാഴ്ചയിലും വിശ്വസിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന കോടിക്കണക്കിന് ഇന്ത്യക്കാരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വളരെ പ്രതീക്ഷ നൽകുന്ന ഒരു വിധിയാണ് ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്. ഭീകര പ്രവർത്തനം സംബന്ധിച്ച് നിയമം അനുവദിക്കുന്ന ചട്ടക്കൂടിനകത്ത് നിന്ന്, കേസിലകപ്പെട്ട മനുഷ്യരുടെ അവകാശങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുന്നതിന് വേണ്ടി ന്യായമായ നിലപാടുകൾ സ്വീകരിക്കാൻ കോടതിക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ നിരപരാധികളായ ആറു പേർ, ഈ കേസിൽ പെട്ട് പത്തു വർഷം ജയിൽവാസം അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്നു എന്ന യാഥാർത്ഥ്യം നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട്.

ഒറ്റ വായനയിൽ തന്നെ അസംബന്ധജടിലം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഒരു കുറ്റപത്രത്തിന്റെ പേരിൽ, ജീവപര്യന്തം ശിക്ഷ വിധിച്ച, വിചാരണ കോടതിയെ മാത്രം കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. യുഎപിഎ ഒരു കിരാത നിയമമാണ്; വിയോജിപ്പുകളെയും പ്രതിഷേധങ്ങളെയും വിരുദ്ധാഭിപ്രായങ്ങളെയും അടിച്ചമർത്താൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെ കൈവശമുള്ള ഒരു മർദ്ദനോപാധി. നിയമവിരുദ്ധ പ്രവർത്തനങ്ങളെയും ഭീകര പ്രവർത്തനങ്ങളെയും ഈ ഒറ്റ നിയമം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. അതിൽ നിയമവിരുദ്ധ പ്രവർത്തനം ഏതൊക്കെ, ഭീകര പ്രവർത്തനം ഏതൊക്കെ എന്നത് സംബന്ധിച്ച Rനിർവചനങ്ങളിൽ വലിയ അവ്യക്തതയുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥർ അവരുടെ മനോനിലക്കനുസരിച്ചാണ് കേസിന്റെ സ്വഭാവം നിശ്ചയിക്കുന്നത്. ഭീകര പ്രവർത്തനം ചാർജ് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഭരണകൂടത്തിന് കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമാണ്. ജാമ്യം ലഭിക്കാനുള്ള സാധ്യതകൾ ഒന്നുമില്ല. പ്രത്യേകിച്ചും ‘വത്താലി കേസി’നു ശേഷം സുപ്രീംകോടതിയുടെ ഇടപെടലിന്റെ ഫലമായി നിയമപ്രകാരം മനുഷ്യർക്ക് ജാമ്യം ലഭിക്കുന്നതിനുള്ള നേരിയ സാധ്യത പോലും അടഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ജാമ്യേപേക്ഷയുടെ ഘട്ടത്തിൽ അന്വേഷണ ഏജൻസികൾ ഹാജരാക്കുന്ന തെളിവുകൾ യാതൊരു തരത്തിലും പരിശോധിക്കേണ്ടതില്ലെന്നും, പ്രഥമ ദൃഷ്ട്യാ ഒരു കേസ് ഉണ്ടെന്ന് കാണിക്കാൻ പ്രോസിക്ക്യൂഷനു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ എന്ന കാര്യം മാത്രം നോക്കിയാൽ മതി എന്നുമാണ് നമ്മുടെ സുപ്രീംകോടതി സ്വീകരിച്ച നിലപാട്. ജസ്റ്റിസ് കൃഷ്ണയ്യരുടെ കാലത്ത് രൂപീകരിക്കപ്പെട്ട “ജാമ്യമാണ് നിയമം” എന്ന പൊതു തത്വം നേരെ തിരിഞ്ഞ് “ജയിലാണ് നിയമം” എന്ന തരത്തിൽ പരമോന്നത നീതിപീഠം തന്നെ വികല വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ നടത്തുന്ന കാലമാണിത്.

ആരെയും ഭീകര സംഘടനകളുടെ മുന്നണി സംഘടനയിൽ അംഗമാണ് എന്ന തരത്തിൽ കസ്റ്റഡിയിൽ എടുക്കാം. കാരണം മുന്നണി സംഘടന എന്നാൽ എന്താണെന്ന് നിയമത്തിൽ കൃത്യമായി വിശദീകരിച്ചിട്ടില്ല. ‘ഏതെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ആളുകളുടെ കൂട്ടം’ എന്നൊക്കെ ആർക്കും എങ്ങനെയും കൈകാര്യം ചെയ്യാവുന്ന തരത്തിലാണ് നിയമം രചിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. നിയമത്തിന്റെ വകുപ്പ് 20 പ്രകാരം നിരോധിത സംഘടനയിലെ അംഗത്വം ക്രിമിനൽ കുറ്റമാണ്. അത്തരം സംഘടനകളുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നതും സഹകരിക്കുന്നതും, സഹകരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് പറയുന്നതും എല്ലാം വകുപ്പ് 38 അനുസരിച്ച് കുറ്റകൃത്യമായി നിർവചിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആളുകളുടെ പിന്തുണ ക്ഷണിക്കുകയോ, മീറ്റിംഗ് സംഘടിപ്പിക്കുകയോ, ഒക്കെ ചെയ്യുന്ന തരത്തിലുള്ള സഹായങ്ങൾ വകുപ്പ് 39 പ്രകാരം കുറ്റകരമാണ്.

വളരെ അവ്യക്തമായതും, എങ്ങനെയും വ്യാഖ്യാനിക്കാവുന്ന വകുപ്പുകളുമാണ് ഈ നിയമത്തിൽ മുഴുവൻ. ആർക്കെതിരെ വേണമെങ്കിലും ചാർത്താവുന്ന തരത്തിൽ അർത്ഥവിശാലതയും അവയ്ക്കുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ദാർശനിക പുസ്തകങ്ങളും, സാഹിത്യ ശേഖരവും, പ്രസംഗങ്ങളും, തൂലികാനാമങ്ങളുമെല്ലാം എന്തോ ഭീകര പ്രവർത്തനത്തിന് തെളിവുകളാണെന്ന നിലക്ക് ഹാജരാക്കുവാനും, അപസർപ്പക കഥകളെ തോൽപ്പിക്കും തരത്തിലുള്ള കുറ്റപത്രങ്ങൾ തയ്യാറാക്കാനും, അതു കോടതിയിൽ ഹാജരാക്കാനും പ്രോസിക്യൂഷനു കഴിയുന്നത്. ജീവിതത്തിലെ പത്തും ഇരുപതും മുപ്പതും വർഷങ്ങൾ വരെ, ഇത്തരം കഥകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ജയിൽവാസം അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്ന അനേകരുണ്ട് നമ്മുടെ രാജ്യത്ത്. “സമൂഹ മനസ്സാക്ഷിയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടി മാത്രം” വധശിക്ഷ വിധിക്കുവാൻ നീതിപീഠങ്ങൾക്ക് കഴിയുന്നതും ഇതുകൊണ്ടൊക്കെയാണ്.

നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ വ്യവസ്ഥിതിയിൽ അവശ്യവും അനിവാര്യവുമായ വിയോജിപ്പുകൾക്ക് കൂച്ചുവിലങ്ങിടുവാൻ, പ്രതികരിക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ ഉള്ളിൽ ഭയത്തിൻ്റെ വിത്തുകൾ പാകുവാൻ, ഏകാധിപതികളായ ഭരണവർഗത്തിന് ആയുധമാകുന്ന നിയമങ്ങൾക്കെതിരെ ജനാധിപത്യ വിശ്വാസികളുടെ പ്രതിഷേധം ഉയർന്നു വരേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു. തൊണ്ണൂറ് ശതമാനത്തിലേറെ വികലാംഗത്വമുള്ള, സദാനേരം വീൽചെയറിൽ കഴിയുന്ന ഒരു മനുഷ്യൻ, 10 വർഷം യാതൊരു തെറ്റും ചെയ്യാതെ ജയിലിൽ കിടന്ന ദുരവസ്ഥ നമ്മളെ ഇരുത്തി ചിന്തിപ്പിക്കുന്നതാണ്. ഡോ

സായിബാബ ജയിൽ വിമോചിതനാകുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന് നഷ്ടപ്പെട്ട പത്തു വർഷങ്ങൾക്ക് ഈ രാഷ്ട്രം മറുപടി പറഞ്ഞേ തീരൂ.

First Published in Suprabhatham Daily on 10, March 2024

ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങൾ സുരക്ഷിതമോ?

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

ഹൈദരാബാദിൽ നിന്നും കേൾക്കുന്ന ഒരു വാർത്ത ആധാർ ഉൾപ്പെടെയുള്ള ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങളുടെ സുരക്ഷിതത്വത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ ആശങ്കകൾ ഉണർത്തുന്നതാണ്. ഫിംഗർ പ്രിന്റ് ക്ലോണിങ് തട്ടിപ്പിലൂടെ ഗ്രേറ്റർ ഹൈദരാബാദ് മുനിസിപ്പൽ കോർപ്പറേഷനിൽ, ശുചീകരണ തൊഴിലാളികളുടെ പേരിൽ തട്ടിപ്പ് നടത്തിയതാണ് ഇപ്പോൾ വെളിപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. കോർപ്പറേഷനിലെ സാനിറ്റേഷൻ സൂപ്പർവൈസർമാരായ പി. ശിവയ്യ ഉമേഷ്, ജെ. ശിവറാം എന്നിവരെ ഹൈദരാബാദ് പോലീസ് അറസ്റ്റ് ചെയ്തു.

ശുചീകരണ തൊഴിലാളികളുടെ വിരലടയാളം കൃത്രിമമായി ഉണ്ടാക്കി, ജോലിക്ക് വരാത്ത തൊഴിലാളികളുടെ ഹാജർ, ബയോമെട്രിക് പഞ്ചിംഗ് മെഷീനിൽ ആ വിരലടയാളം ഉപയോഗിച്ചു രേഖപ്പെടുത്തി, ചെയ്യാത്ത ജോലിയുടെ പേരിൽ വേതന കൊള്ള നടത്തിയതാണ് കേസ്. യൂട്യൂബിൽ നിന്ന് തമ്പ് ഇംപ്രഷനുകൾ ക്ലോൺ ചെയ്യാൻ പഠിച്ച അവർ കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വർഷത്തിനിടെ 86 ലക്ഷം രൂപ തട്ടിയെടുത്തു.

മെഴുക് പാളിയിൽ തള്ളവിരൽ അമർത്തി, എം-സീൽ, ഫെവിക്കോൾ, ഡെൻഡ്രൈറ്റ് പശ അല്ലെങ്കിൽ മെഴുക് പോലുള്ള സാമഗ്രികൾ ഉപയോഗിച്ച് ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് വിരലടയാളങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടാണ്, ശുചിത്വ തൊഴിലാളികളുടെ തള്ളവിരലിൻ്റെ അടയാളങ്ങൾ കൃത്രിമമായി നിർമ്മിച്ചത്. ഈ സിന്തറ്റിക് തമ്പ് ഇംപ്രഷനുകൾ ഉപയോഗിച്ച് വേതനം പങ്കിടാൻ തൊഴിലാളികളുമായി ധാരണയുണ്ടാക്കി. നിരവധി തൊഴിലാളികൾ ഡ്യൂട്ടിക്ക് ഹാജരായിരുന്നില്ല, എന്നിട്ടും അവരുടെ ഹാജർ സ്ഥിരമായി അടയാളപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഹാജരാകാത്തവർക്കായി ബയോമെട്രിക് സ്കാനറിൽ ഹാജർ രേഖപ്പെടുത്താൻ തൊഴിലാളിയുടെ വിരലടയാളം അടങ്ങിയ ഫെവി ഗം ലെയർ ഉപയോഗിച്ചു.

കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വർഷമായി ഈ പണി ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്നും, ഓരോ ഷിഫ്റ്റിലും പ്രതിദിനം 20 ശുചീകരണത്തൊഴിലാളികൾ ഹാജരാകാത്തതായും പ്രതികൾ വെളിപ്പെടുത്തി. ഇത് പ്രതിമാസം ഏകദേശം 3,60,000/- രൂപ ജിഎച്ച്എംസി വകുപ്പിന് നഷ്ടം വരുത്തി. കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വർഷമായി രണ്ട് പ്രതികളും ഈ തട്ടിപ്പിലൂടെ ഏകദേശം 86,40,000/- രൂപ സമ്പാദിച്ചു. ഹൈദരാബാദ് പോലീസ്, 35 സിന്തറ്റിക് വിരലടയാളങ്ങളും രണ്ട് ബയോമെട്രിക് ഹാജർ ഉപകരണങ്ങൾ പിടിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്തു.

ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനം മനസ്സിലാക്കിയവരിൽ ഈ വാർത്ത ഒരത്ഭുതവും സൃഷ്ടിക്കില്ല. ആധാർ പദ്ധതി നടപ്പിലാക്കിയ വർഷം മുതൽ, നിരന്തരം പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന കാര്യമാണ് ബയോമെട്രിക്സ് എന്നത് ഏറ്റവും സുരക്ഷിതത്വം കുറഞ്ഞ ഒരു സംവിധാനമാണെന്ന്. കാരണം ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങളുടെ സാങ്കേതികത്വങ്ങളെല്ലാം മാറ്റിവച്ചാലും, രഹസ്യമായി സൂക്ഷിക്കാൻ കഴിയാത്ത പാസ്സ്‌വേർഡുകളാണ് വിരലടയാളവും റെറ്റിന സ്കാനുമൊക്കെ. ജർമനിയിൽ ബയോമെട്രിക് തിരിച്ചറിയൽ കാർഡുകൾ കൊണ്ടുവരുന്നതിനെ കുറിച്ചുള്ള ആലോചനകൾ ഉണ്ടായപ്പോൾ, അവിടുത്തെ ഒരു മാഗസിൻ, ജർമൻ പ്രതിരോധ മന്ത്രിയുടെ വിരലടയാളങ്ങൾ ഒരു ഫിലിമിൽ പ്രിൻറ് ചെയ്തു വിതരണം ചെയ്തിരുന്നു. പത്രസമ്മേളനത്തിൽ നിന്ന് എടുത്ത ഒരു ഹൈ റസലൂഷൻ ഫോട്ടോഗ്രാഫിൽ നിന്നാണ് അവർ വിരലടയാളം സൃഷ്ടിച്ചത്.

ഫലത്തിൽ നമ്മുടെ എടിഎം കാർഡിന്റെ പിൻ നമ്പർ നെറ്റിയിൽ എഴുതി ഒട്ടിച്ച് നടക്കുന്നതിനു തുല്യമാണ് നമ്മുടെ സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകൾ ബയോമെട്രിക് വിവരങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നത്. പരസ്യമായി ലഭ്യമാകുന്ന ഫോട്ടോഗ്രാഫിൽ നിന്നോ, സ്പർശിക്കുന്ന വസ്തുക്കളിൽ നിന്നോ ഒക്കെ വിരലടയാളം പുനർനിർമ്മിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയും. ‘ആധാര്‍ മാഫിയ’, ഓപ്പറേറ്റര്‍മാരുടെ കൃത്രിമ വിരലടയാളങ്ങള്‍ പേപ്പറിലും റെസിനിലും ഉണ്ടാക്കി സമാന്തര എൻറോള്‍മെന്റ് സെന്ററുകള്‍ നടത്തുകയും പലരുടേയും ബയോമെട്രിക് വിവരങ്ങള്‍ കൂട്ടിക്കലര്‍ത്തി വ്യാജ ആധാറുകള്‍ നല്കുകയും ചെയ്ത വാര്‍ത്തയും നമോർക്കണം. ഒരാൾ സ്വന്തം ഫോട്ടോ ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട് 12 ‘ഒറിജിനൽ ആധാർ നമ്പറുകൾ’ സ്വന്തമാക്കിയ സംഭവവും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ഡൽഹിയിൽ ഈ ആധാറുകള്‍ ഉപയോഗിച്ച് 12 പേരിൽ 12 ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടുകൾ അയാൾ പ്രവർത്തിപ്പിച്ചിരുന്നു. കൃത്രിമ വിരലടയാളങ്ങളും പലരുടെയും വിരലടയാളങ്ങൾ കൂട്ടിക്കലർത്തിയും പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നും സംഘടിപ്പിച്ച കണ്ണിൻ്റെ ഹൈ റസല്യൂഷൻ ചിത്രങ്ങളും ഉപയോഗിച്ചാണ് അയാളിത് സാധിച്ചത്. കൃത്രിമ വിരലടയാളങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ആധാർ അധിഷ്ഠിത പണമിടപാട് സംവിധാനത്തിലൂടെ പലരുടെയും അക്കൗണ്ടുകളിൽ നിന്ന് പണം മോഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ളതായും കേസുകൾ വന്നിട്ടുണ്ട്. ഭൂമി രജിസ്ട്രേഷൻ രേഖകൾ ചോർത്തി, അതിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്ന ആധാർ നമ്പറും വിരലടയാളവും ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട് തട്ടിപ്പുകൾ നടത്തിയതും പോലീസ് അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

വിരലടയാളം പോലുള്ള ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങളിൽ പതിയിരിക്കുന്ന അപകട സാധ്യതകളെക്കുറിച്ച് നമ്മുടെ പൊതുസമൂഹത്തിന് ബോധ്യം ഉണ്ടാകേണ്ടത് കാലഘട്ടത്തിൻ്റെ അനിവാര്യതയാണ്. കാരണം ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ ഒരിക്കൽ മോഷ്ടിക്കപ്പെടുകയും ദുരുപയോഗം ചെയ്യുകയും ചെയ്താൽ, ഇരയാകുന്ന വ്യക്തിയുടെ ഐഡൻറിറ്റി എന്നെന്നേക്കുമായി നഷ്ടപ്പെടുകയാണ് എന്ന പ്രശ്നം ഇവിടെയുണ്ട്. നമ്മുടെ എ.ടി.എം. കാർഡിന്റെ പിന്നോ, ഇൻറർനെറ്റ് ബാങ്കിംഗ് പാസ്സ്‌വേർഡോ മറ്റോ ചോർന്നാൽ നമുക്ക് അവ മാറ്റിയെടുക്കാം. എന്നാൽ വിരലടയാളം പോലുള്ള ബയോമെട്രിക് വിവരങ്ങൾ ഒരിക്കൽ നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ, പിന്നെ മാറ്റിയെടുക്കുക സാധ്യമല്ല. ഒരിക്കൽ അപഹരിക്കപ്പെട്ടാൽ പിന്നീടൊരിക്കലും ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നാണർത്ഥം. ആധാർ പോലുള്ള കേന്ദ്രീകൃത വിവരശേഖരങ്ങളുടെ കാര്യം പരിഗണിച്ചാൽ, ജനനം മുതൽ മരണം വരെയുള്ള എല്ലാ വിവരങ്ങളും ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ ഉണ്ടാകാൻ പോകുന്ന ഭവിഷ്യത്തുകൾ ഭീകരമായിരിക്കും. ഒരു വ്യക്തിയുടെ ‘സിവിൽ ഡെത്തി’നു തുല്യമായിരിക്കുമത്.

കാര്യങ്ങൾ പകൽപോലെ വ്യക്തമാണെങ്കിലും ഇതൊന്നും പരിഗണിക്കാതെ ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങളിൽ അമിത വിശ്വാസമർപ്പിച്ചു കൊണ്ടുള്ള പദ്ധതികളുമായാണ് അനുദിനം ഗവൺമെന്റുകൾ മുന്നോട്ടുപോകുന്നത്. പൊതുവിതരണ സംവിധാനത്തിൽ ആധാർ അധിഷ്ഠിത ബയോമെട്രിക് വെരിഫിക്കേഷൻ നിർബന്ധമാക്കിയതിനെത്തുടർന്ന് ആയിരക്കണക്കിന് മനുഷ്യർക്ക് റേഷൻ ആനുകൂല്യങ്ങൾ നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന് റിപ്പോർട്ടുകൾ ഉണ്ട്. മനുഷ്യർ പട്ടിണി കിടന്നു മരിച്ചിട്ടുണ്ട്. തൊഴിലുറപ്പ് പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി പണിയെടുത്ത പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യർക്ക് കൂലി ലഭിക്കാത്ത സാഹചര്യമുണ്ട്. ബയോമെട്രിക് സംവിധാനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ സാങ്കേതിക പ്രശ്നങ്ങളും, ഇൻറർനെറ്റോ വൈദ്യുതിയോ ലഭ്യമാകാത്ത ഗ്രാമീണ ഇന്ത്യയിലെ സാഹചര്യങ്ങളും ഒക്കെ ഇതിന് കാരണമാകുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ ഇത്തരം ദുരിതമനുഭവിക്കുന്നവരുടെ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് കേൾക്കാറില്ല. അല്ലെങ്കിൽ ശബ്ദമില്ലാത്ത മനുഷ്യരാണ് ഇതിൻ്റെ ഇരകൾ.

മേൽപ്പറഞ്ഞ സംഭവങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി, വിവരാപഹരണം കൊണ്ട് ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന അപകടങ്ങൾ വർഗ്ഗ ഭേദമില്ലാതെ എല്ലാവരെയും ബാധിക്കുന്നതാണ്. പരിഹാരമില്ലാത്ത പ്രശ്നങ്ങളിലേക്കാണ് അത് നമ്മളെ നയിക്കുന്നതും. നമ്മുടെ സാമ്പത്തിക-സാമൂഹ്യ വ്യവഹാരങ്ങളിൽ ബയോമെട്രിക്‌സിന്റെ ഉപയോഗം കഴിയാവുന്നത്ര കുറച്ചു കൊണ്ടുവരിക എന്നതാണ് ഇതിനൊരു പരിഹാരം. പകരം, ഡിജിറ്റൽ സിഗ്നേച്ചറുകളും മറ്റ് ആധുനിക സംവിധാനങ്ങളും നമുക്ക് ഉപയോഗിക്കാം. ആധാർ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായിട്ടുള്ളവർക്ക് ബയോമെട്രിക്സ് ലോക്ക് ചെയ്ത്, മറ്റ് ഒഥന്റിക്കേഷൻ മാർഗ്ഗങ്ങൾ അവലംബിക്കാവുന്നതാണ്. അബദ്ധത്തിൽ പോലും നമ്മുടെ വിവരങ്ങൾ സാമൂഹ്യവിരുദ്ധരുടെ കൈവശം എത്തിച്ചേരാതിരിക്കാൻ ശ്രദ്ധ പുലർത്തണം. ഒപ്പം നമ്മുടെ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിച്ച് സൂക്ഷിക്കുന്ന സംവിധാനങ്ങളുടെ സുരക്ഷ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന് ആവശ്യമായ നടപടികൾ ഗവൺമെൻറ്-സ്വകാര്യ മേഖലകളിൽ നിന്നും ഉണ്ടാകുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തണം. അതിനാവശ്യമായ നിയമനിർമാണവും മേൽനോട്ടസംവിധാനവും ഉണ്ടാകേണ്ടതുണ്ട്. വിവര സംരക്ഷണത്തിന് ഉതകുന്ന ചട്ടക്കൂടു രൂപീകരിക്കണം. സർക്കാർ മേഖലയിൽ ഉൾപ്പെടെ വിവരങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥർക്ക് സ്വകാര്യത/വിവരണ സംരക്ഷണ വിഷയങ്ങളിൽ പരിശീലനം നൽകണം. പാർലമെൻറ് പാസാക്കിയ വിവര സുരക്ഷാ നിയമത്തിലെ പോരായ്മകൾ, അന്താരാഷ്ട്ര മാനദണ്ഡങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ച്, പരിഹരിക്കുവാനുള്ള നടപടികളുണ്ടാകണം. അങ്ങനെ, വിവിധ മേഖലകളിൽ നിന്നുള്ള സമഗ്രമായ നടപടികളിലൂടെ മാത്രമേ ഈ വിഷമഘട്ടത്തെ നമുക്ക് നേരിടാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ.

First Published in DoolNews on 18, March, 2024

ജഡ്ജിമാർ: നിയമം അറിയുന്നവരും, നിയമമന്ത്രിയെ അറിയുന്നവരും!

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

“രണ്ടു തരത്തിലുള്ള ന്യായാധിപരുണ്ട്, നിയമം അറിയാവുന്നവരും, നിയമമന്ത്രിയെ അറിയാവുന്നവരും.” കേന്ദ്രമന്ത്രിയും മുതിർന്ന അഭിഭാഷകനുമായിരുന്ന അഡ്വ. അരുൺ ജെയ്റ്റ്‌ലി ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞു. വിരമിച്ചതിനു ശേഷം ലഭിക്കാനിടയുള്ള പദവികൾ സ്വപ്നം കാണുന്ന ജഡ്ജിമാർ ജുഡീഷ്യറിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ രാഷ്ട്രീയ അധികാരത്തിനുമുന്നിൽ അടിയറവ് വയ്ക്കുന്നു എന്നു സൂചിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം.

രാജ്യത്ത്, വിരമിച്ച ജഡ്ജിമാർക്ക് മാത്രം അലങ്കരിക്കാൻ കഴിയുന്ന പല പദവികളുമുണ്ട്. സ്വാഭാവികമായും ഭരണകൂട താത്പര്യത്തിനൊപ്പം നിൽക്കുന്നവരെ അത്തരം സ്ഥാനങ്ങളിൽ അവരോധിക്കാനായിരിക്കും അധികാരത്തിലിരിക്കുന്നവർക്കു താത്പര്യം. അതുകൂടാതെ, മറ്റു പദവികളിലേക്ക് കൂടി ജഡ്ജിമാരെ പരിഗണിക്കുന്നുവെന്നതാണ് ഇപ്പോൾ കണ്ടുവരുന്ന ഒരു കാര്യം. തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ അടുക്കുമ്പോൾ, വിരമിക്കലിനോട് അടുത്തു നിൽക്കുന്ന ന്യായാധിപർ ഗവണ്മെന്റിന് പ്രത്യേക താത്പര്യങ്ങളുള്ള കേസുകളിൽ അവർക്കനുകൂലമായ നിലപാടുകൾ സ്വീകരിക്കുന്നുവെന്ന് പഠനങ്ങളിൽ വ്യക്തമായിട്ടുണ്ട്.

ഇക്കാര്യം ഭരണഘടന നിർമ്മാണ വേളയിൽ തന്നെ ചർച്ചാവിഷയമായതാണ്. കെ ടി ഷാ-യെപ്പോലുള്ളവർ ഭരണഘടന നിർമ്മാണ സഭയിൽ ആശങ്ക പങ്കുവെച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ ഡോക്ടർ അംബേദ്കർ അതിനെ നിഷേധിക്കുകയാണുണ്ടായത്. “ഗവൺമെന്റിന് യാതൊരു താൽപര്യമില്ലാതിരിക്കുകയോ, അതി വിദൂരമായ വല്ല താൽപര്യവും അപൂർവമായി ഉണ്ടാവുകയോ ചെയ്യുന്ന കേസുകൾ മാത്രമേ കോടതികൾ പരിഗണിക്കുന്നുള്ളൂ. പ്രധാനമായും പൗരർ തമ്മിലുള്ള തർക്കങ്ങളാണ് കോടതിയിൽ എത്തുക, പൗരനും ഗവൺമെൻറും തമ്മിലുള്ള തർക്കങ്ങൾ വളരെ വിരളമായിരിക്കും.” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഭരണഘടനാ നിർമ്മാണ സഭയിൽ അംബേദ്കർ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളിൽ, തെറ്റിപ്പോയെന്നു വളരെ പെട്ടെന്ന് തെളിഞ്ഞൊരു നിലപാടായിരുന്നു ഇത്. ഇപ്പോഴത്തെ കണക്കുകൾ അനുസരിച്ച് ഭരണഘടനാ കോടതികളിൽ കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന കേസുകളിൽ 46 ശതമാനത്തോളം ഗവൺമെൻറ് കക്ഷിയായിട്ടുള്ളവയാണ്.

അംബേദ്കറുടെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ പിഴച്ചുവെന്ന് തെളിയിക്കുന്ന സംഭവങ്ങൾ 1951-ൽ തന്നെ അരങ്ങേറി. സുപ്രീംകോടതി ജഡ്ജിയായിരുന്ന ജസ്റ്റിസ് സയ്യിദ് ഫൈസൽ അലി വിരമിച്ചയുടൻ ഒറീസ ഗവർണറായി നിയമിക്കപ്പെട്ടു. പിന്നീട് സംസ്ഥാന പുനഃസംഘടനാസമിതി രൂപീകരിച്ചപ്പോൾ അതിൻറെ തലവനായി. അതിനുശേഷം അസാം ഗവർണറായി മരണം വരെ തുടർന്നു. അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം സംബന്ധിച്ച സുപ്രസിദ്ധമായ രമോഷ് ഥാപ്പർ കേസിൽ, ക്രോസ് റോഡ്സ് എന്ന മാസിക നിരോധിച്ച നടപടിക്കെതിരെ സുപ്രീംകോടതി നിലപാടെടുത്തപ്പോൾ, ഗവൺമെൻറ് നടപടിയെ ന്യായീകരിച്ചുകൊണ്ട് വിയോജന വിധിയെഴുതിയ ജഡ്ജിയായിരുന്നു ജസ്റ്റിസ് ഫസൽ അലി.

ഇന്ദിരാഗാന്ധിയുടെയും രാജീവ് ഗാന്ധിയുടെയും കാലത്ത് ജുഡീഷ്യറിക്ക് മേൽ വലിയ സമ്മർദ്ദം ഉണ്ടാക്കുന്ന തരത്തിൽ ഗവൺമെന്റുകൾ പ്രവർത്തിച്ചുവന്നിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ 1980-കളിലും 90-കളിലും ഇന്ത്യൻ ജുഡീഷ്യറി ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ജുഡീഷ്യൽ സംവിധാനമായി വളരുന്ന കാഴ്ച നമ്മൾ കണ്ടു. എന്നാൽ 2014-ന് ശേഷം സാഹചര്യം മാറി. ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ആശ്യാസ്യകരമല്ലാത്ത ഘട്ടത്തിലൂടെയാണ് ഇപ്പോൾ കോടതികൾ കടന്നു പോകുന്നതെന്ന് പല നിയമവിചക്ഷണരും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. വിരമിച്ചയുടനെ വിവിധ ഗവൺമെൻറ് പദവികളിലേക്ക് ന്യായാധിപർ അവരോധിക്കപ്പെടുന്ന സാഹചര്യം വ്യാപകമാണ്.

ഇത്തരത്തിൽ ശ്രദ്ധയാകർഷിച്ച ആദ്യത്തെ നിയമനം ജസ്റ്റിസ് പി സദാശിവത്തിന്റേതായിരുന്നു. വ്യാജ ഏറ്റുമുട്ടൽ കേസിൽ അമിത് ഷായ്ക്കെതിരെയുള്ള എഫ്ഐആർ റദ്ദു ചെയ്ത സുപ്രീംകോടതി തീരുമാനം ഈ നിയമനവുമായി ചേർത്ത് വായിക്കുന്ന സാഹചര്യമുണ്ടായി.

ബാബറി പള്ളി കേസിൽ, രാംലല്ലയ്ക്ക് അനുകൂലമായി വിധിയെഴുതിയ സുപ്രീംകോടതിയിലെ അഞ്ചംഗ ഭരണഘടനാ ബെഞ്ചിലെ ന്യായാധിപരെ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട പോസ്റ്റിലേക്ക് വിരമിച്ചതിനു ശേഷം ഉടൻതന്നെ പരിഗണിച്ചത് വിവാദമായിരുന്നു. അയോധ്യാ ബെഞ്ചിന്റെ ഭാഗമായിരുന്ന ജസ്റ്റിസ് അബ്ദുൽ നസീർ സുപ്രീംകോടതിയിൽ നിന്നും വിരമിച്ച് 40 ദിവസത്തിനകം ആന്ധ്രപ്രദേശിന്റെ ഗവർണറായി ചുമതലയേറ്റു. അയോധ്യ കേസിനു പുറമേ 2016-ലെ നോട്ടു നിരോധനം ശരിവെച്ച സുപ്രീംകോടതിയുടെ ഭൂരിപക്ഷ വിധിയുടെ ഭാഗവുമായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഷയറ ബാനോ കേസിൽ, ഭരണഘടനയുടെ അനുഛേദം 142 പ്രകാരം സുപ്രീംകോടതിക്കുള്ള പ്രത്യേക അധികാരം ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട്, മുത്തലാഖ് റദ്ദ് ചെയ്ത ചെയ്യാതെ തന്നെ അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു നിയമം കൊണ്ടുവരാൻ ഗവൺമെന്റിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടുള്ള ന്യൂനപക്ഷ വിധി എഴുതിയതും ജസ്റ്റിസ് നസീർ ആയിരുന്നു. ഇതിൻറെ ചുവട് പിടിച്ചാണ് വിവാഹ തർക്കങ്ങളെ ക്രിമിനലൈസ് ചെയ്യുന്ന മുസ്ലിം വിമൻസ് (പ്രൊട്ടക്ഷൻ ഓഫ് റൈറ്റ്സ് ഓൺ മാരേജ്) ആക്ട് നിലവിൽ വന്നത്. പ്രസ്തുത ബെഞ്ചിലെ മറ്റൊരു ജഡ്ജിയായ ജസ്റ്റിസ് അശോക് ഭൂഷണെ, വിരമിച്ചതിന് മൂന്നുമാസത്തിനുള്ളിൽ ‘നാഷണൽ കമ്പനി ലോ അപ്പലേറ്റ് ട്രിബ്യൂണലി’ന്റെ ചെയർപേഴ്സൺ ആയി നിയമിച്ചു.

കർണാടകയിലെ ഹിജാബ് നിരോധനം ഭരണഘടനാപരമായി ശരിയാണെന്ന് വിധിയെഴുതിയ കർണാടക ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജ്, ജസ്റ്റിസ്. ഋതുരാജ് ആവസ്തി ലോ കമ്മീഷൻ ചെയർമാനായി നിയമതിനായി. അദ്ദേഹം നയിച്ച ലോക കമ്മീഷൻ, ‘ഒരു രാജ്യം, ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പ്’ എന്ന ആശയം നടപ്പിലാക്കുന്നതിന് വേണ്ട നിയമപരവും ഭരണഘടനപരവുമായ നിലപാടുകൾ സ്വീകരിക്കണമെന്ന നിർദ്ദേശം ഗവൺമെൻറിനു സമർപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. കൂടാതെ ലോക്പാൽ അംഗം കൂടിയാണ് അദ്ദേഹം.

ഹിജാബ് കേസിലെ കർണാടക ഹൈക്കോടതി വിധിക്കെതിരെയുള്ള അപ്പീൽ സുപ്രീംകോടതിയിൽ പരിഗണിച്ചത് ജസ്റ്റിസ് ഹേമന്ത് ഗുപ്ത, ജസ്റ്റിസ് സുധാംശു ധൂലിയ എന്നിവരടങ്ങുന്ന ബെഞ്ചാണ്. കർണാടക ഹൈക്കോടതി വിധി റദ്ദ് ചെയ്തുകൊണ്ട്, ഹിജാബ് നിരോധനം ഭരണഘടനപരമല്ലെന്ന് ജസ്റ്റിസ് ധൂലിയ വിധിയെഴുതിയപ്പോൾ, ഹൈക്കോടതിവിധി ശരിവച്ചുകൊണ്ട് ഹിജാബ് നിരോധനം ഭരണഘടനാപരമാണെന്ന നിലപാടാണ് ജസ്റ്റിസ് ഗുപ്ത സ്വീകരിച്ചത്. 2022 ഡിസംബർ മാസത്തിൽ സുപ്രീംകോടതിയിൽ നിന്നും വിരമിച്ച ജസ്റ്റിസ് ഹേമന്ത് ഗുപ്ത രണ്ടുമാസത്തിനകം ‘ന്യൂഡൽഹി ഇൻറർനാഷണൽ ആർബിട്രേഷൻ സെന്ററി’ൻറെ ചെയർപേഴ്സൺ ആയി സ്ഥാനമേറ്റു.

ഡൽഹി ഹൈക്കോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ആയിരുന്ന ജസ്റ്റിസ് ഡി എൻ പട്ടേലിനെ ‘ടെലികോം ഡിസ്പ്യൂട്ട്സ് സെറ്റിൽമെൻറ് ആൻഡ് അപ്പലേറ്റ് ട്രിബ്യൂണൽ’ തലവനായി നിയമിക്കുവാൻ അദ്ദേഹം റിട്ടയർ ചെയ്യുന്നതിന് രണ്ടുദിവസം മുൻപ് തന്നെ ഗവൺമെൻറ് തീരുമാനമെടുത്തു. ഡൽഹി ഹൈക്കോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ആയിരിക്കെ, പൗരത്വനിയമ ഭേദഗതിക്കെതിരായി സമരം ചെയ്ത വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് അറസ്റ്റിൽ നിന്ന് ഇടക്കാല സംരക്ഷണം നൽകണമെന്ന് ആവശ്യം അദ്ദേഹം നിരാകരിച്ചിരുന്നു. ജസ്റ്റിസ് പട്ടേൽ അവധിയിലായിരുന്ന സമയത്താണ് ജസ്റ്റിസ് മുരളീധർ, ജസ്റ്റിസ് തൽവന്ത് സിംഗ് എന്നിവരുടെ ബഞ്ച്, വിദ്വേഷ പ്രസംഗം നടത്തിയ ബിജെപി നേതാക്കളായ കപിൽ മിശ്ര, അനുരാഗ് ഠാക്കൂർ, പർവേഷ് സാഹിബ് സിംഗ് എന്നിവർക്കെതിരെ നടപടി എടുക്കാത്ത ഡൽഹി പോലീസ് നയത്തെ വിമർശിച്ചുകൊണ്ട് രംഗത്ത് വന്നത്. അവധിക്ക് ശേഷം ജസ്റ്റിസ് പട്ടേൽ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ പ്രസ്തുത കേസുകൾ അദ്ദേഹത്തിൻറെ ബെഞ്ചിലേക്ക് പോവുകയും ധൃതഗതിയിൽ നടന്നുവന്ന കോടതി നടപടികൾ മന്ദീഭവിക്കുകയും ചെയ്തു. രാകേഷ് അസ്ഥാനയെ ഡൽഹി പോലീസ് കമ്മീഷണറായി നിയമിച്ച നടപടി ശരി വച്ചതും ഇദ്ദേഹത്തിൻറെ ബഞ്ചാണ്.

പട്ടികജാതി/പട്ടികവർഗ്ഗക്കാർക്ക് എതിരെയുള്ള അതിക്രമം തടയൽ നിയമത്തിൽ വെള്ളം ചേർത്ത സുഭാഷ് കാശിനാഥ് മഹാജൻ കേസിന്റെയും, ഗാർഹിക പീഡന നിരോധനം സംബന്ധിച്ച നിയമത്തിൽ, ഭർത്താവിനും ‘നിഷ്കളങ്കരായ ബന്ധുക്കൾ’ക്കും ആവശ്യമായ സംരക്ഷണം ഒരുക്കുന്നതിന് വേണ്ടി ഇടപെട്ട രാജേഷ് കുമാർ കേസിന്റെയും ഭാഗമായിരുന്ന ജസ്റ്റിസ് എ കെ ഗോയലിനെ, വിരമിക്കുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ ‘നാഷണൽ ഗ്രീൻ ട്രിബ്യൂണലി’ന്റെ അധ്യക്ഷനായി നിയമിച്ചതും ചില ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തിയിരുന്നു.

ഗ്യാൻ വാപി പള്ളി കേസിൽ, ഹൈന്ദവർക്ക് അവിടെ പൂജ ചെയ്യാൻ അനുവദിച്ചുകൊണ്ട് ഉത്തരവിട്ട വരാണസി ജില്ലാ ജഡ്ജി അജയ് കൃഷ്ണ വിശ്വേശ ഇന്ന് ഉത്തർപ്രദേശ് സർക്കാരിന് കീഴിലുള്ള ലക്നോവിലെ ഡോക്ടർ ശകുന്തള മിശ്ര നാഷണൽ റീഹാബിലിറ്റേഷൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയുടെ ലോക്പാലിന്റെ തലവനാണ്. അദ്ദേഹം വിരമിക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുൻപ് അവസാനമായി പുറപ്പെടുവിച്ച വിധിന്യായമായിരുന്നു ഗ്യാൻ വാപി കേസിലേത്.

ഇതിൽ ഏറ്റവും വിവാദമായ നിയമനം ജസ്റ്റിസ് രഞ്ജൻ ഗോഗോയിയുടെതായിരുന്നു. സുപ്രീംകോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് സ്ഥാനത്തു നിന്നും വിരമിച്ച ഉടൻതന്നെ അദ്ദേഹത്തെ രാജ്യസഭ എംപിയായി ഗവൺമെൻറ് നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്തു. അയോധ്യ കേസ് മാത്രമല്ല, റഫാൽ അഴിമതിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രധാന മന്ത്രി നരേന്ദ്രമോദിയെ പ്രതി ചേർക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടുള്ള ഹർജി ഉൾപ്പെടെ നിരവധി അവസരങ്ങളിൽ, വിധിപ്രസ്താവങ്ങളിലൂടെയും, കേസ് പരിഗണിക്കാതെ വച്ചു താമസിപ്പിച്ചും, ഗവൺമെന്റിന് അനുകൂലമായ നിലപാടാണ് ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് എന്ന നിലയിൽ അദ്ദേഹം സ്വീകരിച്ചത്. എംപി ആയി സത്യപ്രതിജ്ഞ ചെയ്തതിനുശേഷം, ജുഡീഷ്യറിയും പാർലമെന്റും തമ്മിലുള്ള അകലം കുറയ്ക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയുള്ള പരിശ്രമത്തിലാണ് താൻ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന പ്രസ്താവനയും അദ്ദേഹം നടത്തി.

ഭരണഘടന അനുവദിക്കുന്ന അധികാരപരിധിക്കപ്പുറമുള്ള ഗവൺമെന്റിന്റെ ഇടപെടലുകളിൽ നിന്ന് പൗരരെയും പൗരാവകാശങ്ങളെയും സംരക്ഷിക്കുക എന്ന വലിയ ദൗത്യമാണ് ഭരണഘടനാ കോടതികൾക്കുള്ളതെന്ന് അറിയാത്ത ആളല്ല അദ്ദേഹം. പൗരാവകാശങ്ങളുടെ ‘ജാഗരൂകനായ നിതാന്ത കാവൽക്കാരനെ’ന്നാണ് സുപ്രീംകോടതി സ്വയം വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. ജനാധിപത്യത്തിൻറെ കാര്യക്ഷമമായ പ്രവർത്തനത്തിന് കോടതികളും ഗവൺമെന്റുകളും എതിർപക്ഷത്ത് വരേണ്ടത് ഒരനിവാര്യതയാണ്. ഈ ആശയം ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്ന ഒരാളായിരുന്നു ജസ്റ്റിസ് ഗൊഗോയ്. ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ദീപക് മിശ്രയുടെ കാലത്ത്, സുപ്രീം കോടതിയിൽ, രാഷ്ട്രീയ പ്രാധാന്യമുള്ള കേസുകൾ ഒരു പ്രത്യേക ജഡ്ജിയുടെ ബെഞ്ചിനെ മാത്രം ഏൽപ്പിക്കുക വഴി, ഗവൺമെന്റിന് അനുകൂലമായ നിലപാട് എടുക്കുന്നുവെന്ന് പരസ്യമായി പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, പത്രസമ്മേളനം വിളിച്ച 4 ജഡ്ജിമാരിൽ ഒരാളായിരുന്നു അദ്ദേഹമെന്നോർക്കണം. നമുക്ക് വേണ്ടത് ‘ശബ്ദമുയർത്തുന്ന’ ന്യായാധിപരെയാണ് എന്ന് ഇന്ത്യൻ എക്സ്പ്രസ്സ് സംഘടിപ്പിച്ചൊരു പൊതു പരിപാടിയിൽ പ്രസ്താവിച്ചതും ഇദ്ദേഹമാണ്. എന്നാൽ, ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് സ്ഥാനം ഏറ്റെടുത്തതോടെ ഇന്ത്യൻ സുപ്രീംകോടതിയുടെ ചരിത്രത്തിൽ ഭരണവർഗത്തോട് ഏറ്റവും ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തെ നയിച്ച വ്യക്തിയായി അദ്ദേഹം മാറി. ജുഡീഷ്യൽ ഇൻഡിപെൻഡൻസിൽ ആളുകൾ പരസ്യമായി സംശയം ഉന്നയിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു.

എല്ലാ ന്യായാധിപരും, വിരമിക്കലിനു ശേഷമുള്ള ശോഭനമായ ഭാവിക്കുവേണ്ടി ഗവൺമെൻറുമായി ധാരണയുണ്ടാക്കുന്നു എന്നല്ല, സമീപകാലത്തെ ചില നിയമങ്ങൾ പരിശോധിച്ചാൽ അത്തരം കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകൾ നടക്കുന്നുവെന്ന തോന്നലുണ്ടാകുന്നു എന്നതാണ്. 2013-ൽ അരുൺ ജയ്റ്റ്ലി പറഞ്ഞു: “നമ്മളിപ്പോൾ ഓരോ നിയമത്തിലും, ജഡ്ജിമാർക്ക് വിരമിക്കലിനു ശേഷം നൽകുവാനുള്ള പദവികൾ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. വളരെ ചുരുക്കം ചിലരെ മാറ്റിനിർത്തിയാൽ എല്ലാവർക്കും റിട്ടയർമെൻറിനു ശേഷം ഒരു ജോലി വേണം. പാർലമെൻറ് അതുണ്ടാക്കിയില്ലെങ്കിൽ അവർ സ്വയം അത്തരം പദവികൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. വിരമിക്കുന്നതിന് ശേഷമുള്ള ജോലികളോടുള്ള ആഗ്രഹം വിരമിക്കുന്നതിന് മുൻപുള്ള വിധികളെ സ്വാധീനിക്കുന്നു. ഇത് ജുഡീഷ്യറിയുടെ സ്വതന്ത്രസ്വഭാവത്തിന് തന്നെ ഭീഷണിയാണ്.”

ഇതിനൊരു മറുവശം കൂടിയുണ്ട്. ഭരണകൂടത്തോട് ചേർന്ന് നിൽക്കാത്ത ന്യായാധിപരെ വേട്ടയാടുന്ന പ്രതിഭാസം കൂടി കാണുന്നുണ്ട്. അടിയന്തരാവസ്ഥക്കാലത്ത്, എഡിഎം ജബൽപൂർ കേസിൽ, ഗവൺമെൻറ് നെതിരെ വിയോജന വിധി പുറപ്പെടുവിച്ച ജസ്റ്റിസ് എച്ച് ആർ ഖന്നയെ മറികടന്ന്, ജൂനിയറായിരുന്ന മിർസ ഹബീദുള്ള ബേഗിനെ സുപ്രീംകോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിസായി നിയമിച്ച സംഭവം മുതൽ. സമീപകാലത്ത് രാജ്യം കണ്ട ഏറ്റവും മികച്ച ന്യായാധിപരായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ജസ്റ്റിസ് അഖിൽ ഖുറേഷി, ജസ്റ്റിസ് എസ് മുരളീധർ എന്നിവർക്ക് നേരിടേണ്ടി വന്ന അവഗണനയും നമുക്കു മുന്നിലുണ്ട്. കൊളീജിയം നിർദ്ദേശിച്ചാൽ പോലും തങ്ങൾക്ക് താല്പര്യമില്ലാത്ത ന്യായാധിപരുടെ നിയമനം വിജ്ഞാപനം ചെയ്യാതിരിക്കുകയും, സ്ഥലംമാറ്റത്തിലും മറ്റും സമാനമായ ഇടപെടലുകൾ നടത്തുകയും ചെയ്യുന്ന രീതി ഗവൺമെൻറിനുണ്ട്.

അങ്ങനെ ഒരു വശത്ത് പോസ്റ്റ് റിട്ടയർമെൻറ് ജോലികൾ ഒരുക്കുന്ന സാധ്യതകളും, മറുവശത്ത് പ്രതികാര നടപടികൾ സംബന്ധിച്ച ഭയവും, ജുഡീഷ്യറിയുടെ സ്വതന്ത്രമായ പ്രവർത്തനത്തിന് തടസ്സമാകുന്നുണ്ട്. ഇത് ഒരു ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തിന് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുന്ന കാര്യമല്ല. വിരമിക്കുന്ന ജഡ്ജിമാർക്ക്, പുതിയ പദവികൾ ഏറ്റെടുക്കുന്നതിന് മുൻപ്, ഒരു നിശ്ചിത കാലം ‘കൂൾ ഓഫ് പീരിയഡ്’ നിർബന്ധമാക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യുന്ന തരത്തിൽ, ഒരു നിയമനിർമ്മാണമോ ഭരണഘടനാഭേദഗതിയോ ഉണ്ടാവേണ്ടത് കാലഘട്ടത്തിൻറെ അനിവാര്യതയാണ്. നീതിയെ സംബന്ധിച്ച സാധാരണക്കാരുടെ അവസാന ആശ്രയമായ നീതിന്യായ സംവിധാനത്തെ സംശയത്തിന്റെ നിഴലിൽ നിർത്തുന്ന വ്യവസ്ഥിതി മാറേണ്ടതുണ്ട്.

First Published in Suprabhatham Daily on 03 March 2024

പാന്തെറ ലിയോയെ സീതയെന്നു വിളിക്കാമോ?

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

ഒരു പേരിലെന്തിരിക്കുന്നുവെന്നല്ലേ, കൽക്കട്ട ഹൈക്കോടതിയോടു ചോദിക്കണം. രണ്ടു സിംഹങ്ങളെ കൊണ്ടുവന്നു ദൈവത്തിന്റെയും രാജാവിന്റെയും പേരിട്ടതെന്തിനെന്ന് ചോദിച്ചിരിക്കുകയാണ് കോടതി. വിശ്വഹിന്ദു പരിഷത്ത് സമർപ്പിച്ച അസംബന്ധ ഹർജിയുടെ സ്ഥാനം ചവറ്റുകുട്ടയാണെന്നു പ്രതീക്ഷിച്ച നമ്മുടെ ഭാഗത്തും തെറ്റുണ്ട്. സിംഹങ്ങളെ അവയുടെ ശാസ്ത്രീയനാമമായ ‘പാന്തെറ ലിയോ’ എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതിയാകുമല്ലോ, എന്തിനാണ് പലപേരിട്ടിട്ടുള്ള ഈ ഡെക്കറേഷൻ. കൺഫ്യൂഷൻ ഒഴിവാക്കുന്നതിന് പാന്തെറ ലിയോ-01, പാന്തെറ ലിയോ-02 എന്നിങ്ങനെ വിളിക്കട്ടെ!

പശ്ചിമബംഗാളിലെ സിലിഗുരി, ‘ബംഗാൾ സഫാരി പാർക്കി’ലെ രണ്ടു സിംഹങ്ങൾക്ക് ‘സീത’, ‘അക്ബർ’ എന്നിങ്ങനെ പേരിട്ടതിനെതിരെയാണ് വിശ്വഹിന്ദു പരിഷത്ത് കോടതിയെ സമീപിച്ചത്. സീതയെന്നു പേരിട്ട സിംഹത്തെ അക്ബർ സിംഹവുമൊന്നിച്ചു ഒരേ കേന്ദ്രത്തിൽ പാർപ്പിക്കുന്നത് മതവികാരത്തെ വ്രണപ്പെടുത്തും എന്നായിരുന്നു വാദം. വിശ്വാസ സ്വാതന്ത്ര്യം ഉറപ്പുതരുന്ന ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 25-ന്റെ ലംഘനം! പിന്നെ സീത എന്നൊക്കെ വെറുതെയങ്ങു പേരിടുന്നത് ‘തോന്ന്യാസം’ (arbitrary) ആണെന്നായിരുന്നു അടുത്ത വാദം. അനുച്ഛേദം 14-ന്റെ ലംഘനം! എന്തായാലും കോടതി കേസ് പരിഗണിച്ചു. വെറുതെ ഒരു റിട്ട് ആയിട്ടല്ല ‘പൊതുതാത്പര്യ ഹർജി’യായി പരിഗണിക്കാനും തീരുമാനമായി.

എന്തായാലും ഇത്രയേറെ പൊതു താത്പര്യമടങ്ങിയൊരു വിഷയം ദ്രുതഗതിയിൽ തന്നെ പരിഗണിക്കാൻ കോടതിയെടുത്ത താത്പര്യം അഭിനന്ദനീയമാണ്. നമ്മുടെ സുപ്രീംകോടതിയിൽ തന്നെ 80,349 കേസുകളാണ് പെൻഡിംഗ് ആയിട്ടുള്ളത്. ഹൈക്കോടതികളുടെ കൂടി കണക്കെടുത്താൽ ഇതിലും പലമടങ്ങു വരും. ഇതിൽ അടിയന്തര പ്രാധാന്യമുള്ള ജാമ്യാപേക്ഷകൾ മുതൽ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഭരണഘടനാപ്രശ്നങ്ങൾ വരെയുണ്ട്. രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും മികച്ച സർവകലാശാലയിൽ ഡോക്ടറൽ ഗവേഷണം നടത്തിവന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ജാമ്യാപേക്ഷയുമായി കോടതി കയറിയിറങ്ങി തുടങ്ങിയിട്ട് മൂന്നര വർഷമായി. ആഗോള താപനം മുതൽ, യുദ്ധക്കെടുതികൾ വരെയുള്ള കൊച്ചു കൊച്ചു പ്രശ്നങ്ങൾക്കെല്ലാം പരിഹാരം കണ്ടെത്തിയ നിലയ്ക്ക് സിംഹത്തിനു പേരിട്ടതുപോലെയുള്ള പ്രധാനപ്പെട്ട പ്രശ്നങ്ങൾ കോടതികൾക്ക് തീർപ്പാക്കാനുണ്ട്. മറ്റുകേസുകളെല്ലാം കുറച്ചുനാൾ കൂടി കാത്തിരിക്കട്ടെ!

‘സിംഹനാമകേസി’ന്റെ ഗതിവിഗതികൾ സമകാലിക ഇന്ത്യൻ ജുഡീഷ്യറിയുടെ കൗതുകകരമായ അവസ്ഥയുടെ മറ്റൊരുദാഹരണമാണ്. കേസ് പരിഗണിച്ചദിവസം “സീതയെന്ന പേരിലെന്തിരിക്കുന്നു, അത് സ്നേഹം കൊണ്ട് ഇട്ടതായിക്കൂടെ” എന്ന ചോദ്യമുന്നയിച്ച കൽക്കട്ട ഹൈക്കോടതിയുടെ ജസ്റ്റിസ് സൗഗത ഭട്ടാചാര്യയുടെ സിംഗിൾ ബഞ്ച് രാത്രി പുലർന്നെഴുന്നേറ്റപ്പോഴേക്കും അഭിപ്രായം മാറ്റി. മൃഗങ്ങൾക്ക് എന്തിനാണ് ദൈവങ്ങളുടെയും ചരിത്രപുരുഷന്മാരുടെയും സ്വാതന്ത്ര്യ സമര സേനാനികളുടെയും പേരിടുന്നത് എന്ന് മലക്കം മറിഞ്ഞു. “ദൈവങ്ങളുടെയും, പ്രവാചകന്റെയും ഒക്കെ പേര് നിങ്ങൾ വീട്ടിലെ വളർത്തു മൃഗത്തിനിടുമോ?” എന്നാണ് അഡീഷണൽ സോളിസിറ്റർ ജനറലിനോട് കോടതി ചോദിച്ചത്.

ഒരു രാത്രികൊണ്ട്, കോടതിയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ ഉണ്ടായ മാറ്റം കൗതുകമുണർത്തുന്നതാണ്. പണ്ടൊരു ജില്ലാ കോടതി ജഡ്ജി, കോടതി വളപ്പിലെ കുരങ്ങനെ കണ്ട് ഹനുമാനെന്നു ധരിച്ചു എന്ന് എഴുതിയത് ഓർമവരുന്നു. ബാബ്‌റി പള്ളിയുടെ പൂട്ട് ഹൈന്ദവർക്ക് തുറന്നു കൊടുക്കാൻ ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ മാത്രം വാദം കേട്ട് ഉത്തരവിട്ട ന്യായാധിപന്റെ അനുഭവമാണ് സൂചിപ്പിച്ചത്. ദൈവങ്ങളുമായി ബന്ധമില്ലാത്ത എത്ര പേരുകൾ നമ്മുടെ നാട്ടിലുണ്ട് എന്നാലോചിക്കണം. തെച്ചിക്കോട് രാമചന്ദ്രൻ മുതൽ മംഗലംകുന്ന് അയ്യപ്പൻ വരെ ദൈവനാമത്തിലുള്ള എത്രയോ ആനകളെ നമുക്ക് അറിയാം. ഒരു ആനയ്ക്ക് ‘ഗണപതി’ എന്നു പേരിട്ടാൽ, ഇവരിനി എന്തു പറയും? അക്ബർ പ്രഗത്ഭനായ ഒരു ചക്രവർത്തിയായിരുന്നില്ലേ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് മൃഗങ്ങൾക്ക് ഇടാമോ എന്നും ചോദിക്കുന്നുണ്ട് കോടതി. ചരിത്രവും മതവും ഒന്നും പേരിൽ ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ലത്രേ! പാത്തുമ്മ എന്നു ആടിനു പേരിട്ട ബഷീറിനെ നമ്മളെന്ത് ചെയ്യണം?

മൃഗങ്ങൾ മാത്രമല്ല, ‘പരശുറാം’ എന്നു പേരുള്ള തീവണ്ടിയിൽ മലമൂത്രവിസർജ്ജനം പാടില്ലെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ? അല്ലെങ്കിൽ പരശുറാം ഓടുന്ന ട്രാക്കിൽ നിസാമുദ്ദീൻ ഓടാൻ പാടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ? അരുതുകളുടെ ഘോഷയാത്രയാവും പിന്നാലെ വരിക. ലൈവ് ലോയ്ക്ക് നൽകിയ അഭിമുഖത്തിൽ,സുപ്രീം കോടതി ബാർ അസോസിയേഷന്റെ മുൻ പ്രസിഡന്റുകൂടിയായ അഡ്വ. ദുഷ്യന്ത് ദവെ, “കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു നാളുകളായി ഇന്ത്യൻ കോടതികൾ, കീഴ്‌ക്കോടതികൾ മുതൽ പരമോന്നത നീതിപീഠം വരെ ഭൂരിപക്ഷരാഷ്ട്രീയാധികാരത്തിനു കീഴ്പ്പെട്ടിരിക്കുന്നു” എന്നു പറഞ്ഞതിന്റെ സാഹചര്യം നമ്മൾ ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ് മനസിലാക്കുന്നത്.

ഹർജിയിൽ ഉന്നയിച്ചിരിക്കുന്ന ബാലിശമായ വാദങ്ങൾ കൂടി പരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഒന്ന്, സീത എന്ന് സിംഹത്തിനു പേരിടുന്നത് മതസ്വാതന്ത്ര്യം അനുവദിക്കുന്ന ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 25-ന്റെ ലംഘനമാണത്രേ. അനുച്ഛേദം 25 മത സ്വാതന്ത്ര്യം മാത്രമല്ല. അത് ആരംഭിക്കുന്നത് മനസ്സാക്ഷിക്കനുസരിച്ച് ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം എന്ന വാക്കിൽ നിന്നാണ്. മനസ്സാക്ഷി എന്നത് വമ്പിച്ച അർത്ഥഗഹനതയുള്ളൊരു പദമാണ്. ഒരുവന്റെ വ്യക്തിസത്തയുടെ ആകെത്തുകയാണ്. അതിനു ശേഷമാണ് മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കാനും പ്രചരിപ്പിക്കാനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം. അവിടെയും ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കണം. ഭരണഘടനാപരമായ സംരക്ഷണമുള്ളത് മതത്തിനല്ല, ഇഷ്ടമുള്ള മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനാണ്. അതും പൊതു ആരോഗ്യം, സാമൂഹികക്രമം, ധാർമികത എന്നിവയ്ക്ക് വിധേയമായി മാത്രം. മറ്റൊരു മൗലിക അവകാശത്തിലും ഇത്തരം നിബന്ധനകൾ ഇല്ലെന്നോർക്കണം. ഒരു സിംഹത്തിനു സീതയെന്നു പേരിടുന്നത് ആരുടെയെങ്കിലും ഇഷ്ടമതത്തിൽ വിശ്വസിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു തടസ്സമാകുമെന്ന് സമർത്ഥിക്കാൻ കഴിയുമോ?പിന്നെങ്ങനെയാണ് ഭരണഘടനയുടെ അനുച്ഛേദം 226 പ്രകാരം മൗലികാവകാശലംഘനം എന്ന നിലയ്ക്ക് ഹൈക്കോടതിയ്ക്ക് ഇത് പരിഗണിക്കാനാവുക? മതവികാരം വ്രണപ്പെടുത്തിയെന്ന തരത്തിൽ കേസ് കൊടുക്കുകയാണെങ്കിൽ അതു പിന്നെയും മനസിലാക്കാം.മറ്റൊന്ന് പേരിടുന്നത് സ്വേച്ഛാപരമായ പ്രവർത്തിയാണെന്ന വാദമാണ്. തോന്ന്യാസം എന്നും പറയാം. ആർബിട്രറി എന്നു നിയമഭാഷ. ഭരണഘടനാപരമായി തുല്യതയുടെ ലംഘനം! അനുച്ഛേദം 14-ന് എതിര്! ഈ വാദം അംഗീകരിച്ചാൽ പിന്നെ സ്വേച്ഛാപരമല്ലാതെ എന്തു നാമകരണമാണ് നടക്കുക? ശുദ്ധ അസംബന്ധവാദമാണിത്.

ഇത്തരം വാദഗതികൾ കോടതി പരിഗണിക്കുന്നുവെന്നതുതന്നെ ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ സമകാലിക സാഹചര്യത്തിന്റെ നേർക്കാഴ്ചയാണ്. പശു ഓക്സിജൻ ശ്വസിക്കുകയും ഓക്സിജൻ തന്നെ പുറത്തേക്കു വിടുകയും ചെയ്യുന്ന ജീവിയാണെന്നൊക്കെ വിധിയിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയ ഭരണഘടനാകോടതികൾ ഉള്ള കാലമാണിത്. ഈ കാലവും കടന്നു പോകുമായിരിക്കാം. പക്ഷേ ചരിത്രം നമ്മളെ നോക്കി ചിരിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്.

First Published in Suprabhatham on 26 February 2024

ഗ്യാൻ വാപി: ആരാധനാലയ നിയമം അപ്രസക്തമാകുന്നു.

By

jijeeshpb@gmail.com

-

April 2, 2024

“1991-ലെ ആരാധനാലയ സംരക്ഷണ നിയമം കൊണ്ടുവന്നതിന് പിന്നിലൊരു ലക്ഷ്യമുണ്ട്. ആ നിയമം നമ്മുടെ ചരിത്രത്തോടും രാജ്യത്തിൻറെ ഭാവിയോടും സംവദിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചും അതിനെ അഭിസംബോധന ചെയ്യേണ്ടതിനെക്കുറിച്ചും നമ്മൾ പൂർണ്ണ ബോധവാന്മാരാണ്. പോയ കാലത്തിൻറെ മുറിവുകളെ ഉണക്കുവാനുള്ള മഹത്തായ മുഹൂർത്തമായിരുന്നു സ്വാതന്ത്ര്യലബ്ധി. നിയമം കയ്യിലെടുക്കുന്ന മനുഷ്യരെക്കൊണ്ട് ചരിത്രപരമായ തെറ്റുകളെ തിരുത്താൻ കഴിയില്ല. ആരാധനാലയ നിയമം പാസാക്കിയതിലൂടെ, ചരിത്രവും ചരിത്രത്തിലെ പിഴവുകളും, വർത്തമാന കാലത്തെയും ഭാവിയെയും അടിച്ചമർത്താനുള്ള ഉപകരണങ്ങളാക്കി മാറ്റിക്കൂടാ, എന്ന സന്ദേശം അർത്ഥശങ്കക്കിടയില്ലാത്ത വിധം വ്യക്തമാക്കുകയാണ് പാർലമെൻറ് ചെയ്തത്.” ആരാധനാലയ നിയമത്തെക്കുറിച്ച് അയോധ്യ വിധിയിൽ സുപ്രീംകോടതിയുടെ അഞ്ചംഗ ഭരണഘടനാ ബഞ്ച് കുറിച്ചതിങ്ങനെയാണ്. ആരാധനാലയങ്ങളുടെ 1947, ആഗസ്റ്റ് 15-ന് നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന മതപരമായ സ്വഭാവം മാറ്റണമെന്ന് അവശ്യമുന്നയിക്കുന്ന ഒരു തർക്കവും പരിഗണിക്കേണ്ടതില്ല എന്നതാണ് നിയമത്തിൻറെ അന്തസത്ത. ഈ നിയമം ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ അടിസ്ഥാന സ്വഭാവങ്ങളിൽ ഒന്നായ മതേതരത്വത്തെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നുവെന്ന് കോടതി പ്രസ്താവിച്ചു. നിയമത്തിന്റെ പരിധിയിൽ പെടാതിരുന്ന രാമജന്മഭൂമി തർക്കത്തെ ഒരു പ്രത്യേക കേസായി പരിഗണിച്ചുകൊണ്ട് പുറപ്പെടുവിക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നുന്ന തരത്തിലാണ് അയോദ്ധ്യായ കേസിലെ സുപ്രീംകോടതിയുടെ വിധി സംവിധാനം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. ഇത്തരം തർക്കങ്ങൾ തീർപ്പാക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് തികച്ചും ശരിയായ നിരീക്ഷണങ്ങൾ സുപ്രീംകോടതി നടത്തിയിട്ടുണ്ട്.

1 ചരിത്രപരമായ ശരിതെറ്റുകൾക്ക് പരിഹാരം കാണാനുള്ള വേദിയല്ല സുപ്രീംകോടതി.

2. വിശ്വാസ സംബന്ധിയായ വിഷയങ്ങളിൽ ദൈവശാസ്ത്രപരമായ വിശകലനത്തിലൂടെ അഭിപ്രായം പറയേണ്ടകാര്യം സുപ്രീംകോടതിക്കില്ല. വിശ്വാസങ്ങളുടെ പ്രത്യക്ഷ രൂപങ്ങളെ മുഖവിലയ്ക്കെടുക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ് പ്രായോഗികം.

3. വിശ്വാസങ്ങളുടെയും മിത്തുകളുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിലല്ല കോടതി വ്യവഹാരങ്ങൾ തീർപ്പാക്കേണ്ടത്, നിയമവും നിയമ തത്വങ്ങളുമാകണം പരിഗണനാ വിഷയങ്ങൾ.

4. മൂന്നോ നാലോ ഭരണവ്യവസ്ഥകളുടെയും നിയമ സംവിധാനങ്ങളിലൂടെയും കടന്നു പോയ തർക്കമാണിത്. രണ്ടു പരമാധികാരികൾ തമ്മിലുള്ള അധികാരകൈമാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ മറിച്ചൊരു ധാരണ ഇല്ലാത്തിടത്തോളം കാലം മുൻ രാജ്യത്തിന്റെ നിയമങ്ങളും അവകാശങ്ങളും പുതിയ രാജ്യത്തിന് ബാധകമാകില്ല. എന്നാൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയും സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയും തമ്മിൽ നിയമപരമായ ഒരു നൈരന്തര്യം ഭരണഘടനാപരമായി നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്.

5. അതുകൊണ്ടുതന്നെ തർക്കസ്ഥലത്ത് മുൻപ് ക്ഷേത്രം ഉണ്ടായിരുന്നോ, അത് തകർക്കപ്പെട്ടതാണോ എന്നത് കേസിന്റെ പരിഗണനാ വിഷയം ആകാൻ പാടില്ല. അത് കോടതിയ്ക്ക് തീരുമാനിക്കാൻ കഴിയുന്ന കാര്യമല്ല എന്ന് 1992-ലെ പ്രസിഡൻഷ്യൽ റഫറൻസിന് മറുപടിയായി സുപ്രീംകോടതി വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുള്ളതാണ്.

6. ബാബ്‌റി പള്ളി അവിടെ നിലനിന്നിരുന്നുവെന്നും 1857 മുതലെങ്കിലും മുസ്ലീങ്ങൾ അവിടെ ആരാധന നടത്തിയിരുന്നുവെന്നതും നിസ്തർക്കമാണ്.

07 . ഇനിയൊരിക്കലും ഒരു ആരാധനാലായങ്ങളുടെയും നിലവിലുള്ള പദവി ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാൻ ഈ വിധി കാരണമാകരുത്. അതുകൊണ്ടാണ് 1992-ലെ Places of Worship Act -നെക്കുറിച്ചുള്ള വിശദമായ പരാമർശം വിധിയിൽ ഇടം പിടിച്ചത്. ആരാധനാലയങ്ങളുടെ 1947 – ലെ പദവിയിൽ മാറ്റം വരുത്തരുത് എന്നും അത്തരത്തിലുള്ള അവകാശവാദങ്ങൾ ഉന്നയിക്കുന്ന കേസുകൾ ഒന്നും നിലനിൽക്കില്ല എന്നുമാണ് ആരാധനാലയ നിയമത്തിന്റെ രത്നച്ചുരുക്കം. എന്നാൽ അയോദ്ധ്യ കേസ് നിയമത്തിന്റെ പരിധിയിൽ നിന്നും ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.

08. ഈ വിഷയം രാഷ്ട്രീയ മുതലെടുപ്പുകൾക്കും വർഗീയ സംഘർഷങ്ങൾക്കും ഇനിയും മരുന്നായിക്കൂടാ. അതിന് ഒരു അന്തിമ പരിഹാരം കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്.

കോടതിയുടെ നിലപാട് വളരെ കൃത്യമാണ്. ഇന്ത്യൻ മതേതരത്വത്തിന്റെ പക്ഷം നിൽക്കുന്ന ആർക്കും മേൽപ്പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളിൽ വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായമുണ്ടാവാനിടയില്ല. എല്ലാവരും വളരെ പ്രതീക്ഷയോടെയാണ് ഈ നിരീക്ഷണങ്ങളെ നോക്കി കണ്ടത്. എന്നാൽ അയോധ്യ വിധി, പ്രശ്നങ്ങൾ അവസാനിപ്പിക്കുകയല്ല ഒരു 100 ഭൂതങ്ങളെ തുറന്നു വിടുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് ഗ്യാൻ വാപി പള്ളിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കേസിന്റെ വികാസഗതികൾ കാണുമ്പോൾ നാം തിരിച്ചറിയുകയാണ്.

“കാശി മധുര ബാക്കി ഹേ” എന്ന ഹിന്ദുത്വ തീവ്രവാദ സംഘടനകളുടെ നിലപാടിന് ശക്തി പകരുന്ന രീതിയിൽ ഈ കേസുകളും മുന്നോട്ടു പോകുന്നു. ഗ്യാൻവാപി പള്ളിയിലെ നിലവറയിൽ പൂജ ചെയ്യുവാൻ ഹിന്ദു വിഭാഗത്തെ അനുവദിച്ചുകൊണ്ട് കോടതി ഉത്തരവായിരിക്കുന്നു. തർക്ക പ്രദേശത്ത് ആർക്കിയോളജിക്കൽ സർവേ ഓഫ് ഇന്ത്യയുടെ പഠനം നടത്തുവാൻ വിധി വന്നിരിക്കുന്നു. 1991-ലെ ആരാധനാലയ നിയമം, കേസ് പരിഗണിക്കുന്നതിൽ നിന്നും കോടതിയെ തടയുന്നില്ലെന്ന നിലപാട് അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ചുരുക്കത്തിൽ അയോധ്യ കേസിൽ സുപ്രീംകോടതിയുടെ ഭരണഘടന ബഞ്ച് എന്തൊക്കെ പ്രതീക്ഷകളാണ് മുന്നോട്ടുവച്ചിരുന്നത്, ആ വിധി വായിച്ച മതേതര ജനാധിപത്യ വിശ്വാസികൾ എന്തൊക്കെയാണോ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്, അതിനൊക്കെ വിപരീതമായി കാര്യങ്ങൾ മുന്നോട്ട് പോകുന്നതിന്റെ സൂചനകളാണ് കാണുന്നത്.

ആദ്യത്തെ കാര്യം, ചരിത്രപരമായ അനീതികൾക്ക് പരിഹാരം കാണുന്നതിനുള്ള വേദിയാക്കി ജനാധിപത്യ രാജ്യത്തെ നിയമവ്യവഹാരത്തെ മാറ്റാൻ കഴിയില്ല എന്ന നിരീക്ഷണം അപ്രസക്തമായി കഴിഞ്ഞു. കാരണം, ഗ്യാൻ വാപിയിൽ മസ്ജിദിന് കീഴെ ക്ഷേത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് പരിശോധിക്കുവാൻ കോടതി എ. എസ്. ഐ-യെ ചുമതലപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. രണ്ട്, ബാബറി പള്ളിയുടെ കാര്യത്തിൽ അത് മസ്ജിദ് ആണോ എന്ന തർക്കമേ ഉദിക്കുന്നില്ല എന്നും, അത് സംബന്ധിച്ച് ഹൈന്ദവ വിഭാഗം മുന്നോട്ടുവച്ച മതപരമായ ആശങ്കകൾ പരിശോധിക്കാനുള്ള വേദിയല്ല കോടതിയെന്നും, പ്രാഥമികമായ അർത്ഥത്തിൽ പള്ളിയായി ഉപയോഗിച്ചുവന്നിരുന്ന ആ കെട്ടിടം പള്ളി തന്നെ എന്ന് വസ്തുതാപരമായി അംഗീകരിക്കുകയാണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നും ശരിയായ നിലപാടെടുത്ത പരമോന്നത നീതിപീഠത്തിന്റെ നിലപാടിന് വിരുദ്ധമായി, ഇവിടെ ഗ്യാൻവാപി പള്ളി തന്നെയാണോ എന്ന സംശയം കോടതികൾ ഉന്നയിക്കുന്നു. മൂന്ന്, പരമാധികാരികൾ തമ്മിലുള്ള അധികാരകൈമാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ മറിച്ചൊരു ധാരണ ഇല്ലാത്തിടത്തോളം കാലം മുൻ രാജ്യത്തിന്റെ നിയമങ്ങളും അവകാശങ്ങളും പുതിയ രാജ്യത്തിന് ബാധകമാകില്ല എന്ന നിലപാടും ലംഘിക്കപ്പെടുകയാണ്. എന്നാൽ നിയമപരമായ നൈരാന്തര്യമുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് കാലഘട്ടത്തിൽ, ഈ പള്ളിയുടെ ഉടമസ്ഥാവകാശത്തെ സംബന്ധിച്ച് മുസ്ലിങ്ങൾക്ക് അനുകൂലമായി തീർപ്പ് നൽകിയ 1936-ലെ ‘ദീൻ മുഹമ്മദ്’ കേസിലെ വിധി, പ്രശ്നത്തിലെ അവസാന തീര്‍പ്പല്ല എന്ന തരത്തിലാണ് കോടതിയുടെ വിലയിരുത്തൽ.

ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം, ആരാധനാലയ നിയമം നിലനിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട് സിവിൽ പ്രൊസീജിയർ കോഡിലെ ഓർഡർ (6) റൂൾ 11 അനുസരിച്ച്, പള്ളിയിൽ ആരാധനാസ്വാതന്ത്ര്യം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഹൈന്ദവ വിഭാഗം നൽകിയിരിക്കുന്ന ഹർജി നിലനിൽക്കുന്നതല്ലെന്ന വാദം കോടതി അംഗീകരിച്ചില്ല എന്നുള്ളതാണ്. ഒരു ഹർജിയിലെ ആവശ്യം, രാജ്യത്ത് നിലനിൽക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും നിയമത്തിന് വിരുദ്ധമായ ആവശ്യമാണെങ്കിൽ, അത് പ്രാഥമിക ഘട്ടത്തിൽ തന്നെ പരിഗണിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന വകുപ്പാണ് ‘ഓർഡർ (6) റൂൾ 11’. ഇവിടെ ആരാധനാലയ നിയമപ്രകാരം ഒരു ആരാധനാലയത്തിന്റെ മതപരമായ സ്വഭാവം, 1947 ഓഗസ്റ്റ് 15-ന് എന്തായിരുന്നുവോ, അതുതന്നെ നിലനിർത്തണമെന്ന വ്യവസ്ഥ ലംഘിക്കപ്പെടും എന്നായിരുന്നു ആക്ഷേപം. എന്നാൽ കൗതുകകരമായൊരു യുക്തിയിലൂടെ ഈ വാദത്തെ ഖണ്ഡിക്കുകയാണ് കോടതി ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. ആരാധനാ സ്വാതന്ത്ര്യം അനുവദിച്ചുകൊണ്ട് ഉത്തരവിട്ട ജില്ലാ ജഡ്ജിയുടെ വിരമിക്കലിന് മുൻപുള്ള അവസാന വിധി ന്യായമായിരുന്നു ഇത് എന്ന പ്രത്യേകതയുമുണ്ട്.

ഇവിടെ കേസ് വളരെ ലളിതമായിരുന്നു. 1991 ജൂലൈ 11-നാണ് ആരാധനാലയ നിയമം നിലവിൽ വരുന്നത്. അതിനുശേഷം, 1991 ഒക്ടോബർ 15-നാണ് ഗ്യാൻവാപി പള്ളി സംബന്ധിച്ച ആദ്യത്തെ കേസ് കോടതിയിൽ എത്തുന്നത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പ്രസ്തുത നിയമം ഈ കേസിൽ ബാധകമാണ് എന്ന കാര്യത്തിൽ രണ്ട് അഭിപ്രായം ഉണ്ടാകേണ്ട കാര്യമില്ല. എന്നാൽ, അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതിയിൽ ജസ്റ്റിസ് ആർ ആർ അഗർവാൾ എഴുതിയ വിധിന്യായം നിയമത്തിന്റെ പ്രസക്തി തന്നെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു. ആരാധനാലയത്തിന്റെ മതപരമായ സ്വഭാവം മാറ്റരുത് എന്നാണ് നിയമം നിഷ്കർഷിക്കുന്നത്. നിയമത്തിലെ ‘ആരാധനാലയം’ എന്ന വാക്കും ‘മതപരമായ സ്വഭാവം’ എന്ന വാക്കും രണ്ടായി കാണണം. ആരാധനാലയം എന്നാൽ മന്ദിരമാണ്, എന്നാൽ മതപരമായ സ്വഭാവം എന്നതുകൊണ്ട് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് അതിന്റെ ഉപയോഗവും. ഇവിടെ കെട്ടിടത്തിന്റെ രൂപമല്ല (പള്ളിയുടെ രൂപം എന്നു കരുതുക) അത് എന്തിനുവേണ്ടി ഉയഅയോഗിച്ചു എന്നതിനാണ് പ്രസക്തി (അവിടെ ഹൈന്ദവർ പ്രാർഥിച്ചിരുന്നു എന്ന വാദം ശ്രദ്ധിക്കുക). അതുകൊണ്ടുതന്നെ 1947 ആഗസ്ത് 15-ന് പ്രസ്തുത മന്ദിരത്തിന്റെ സ്വഭാവം എന്തായിരുന്നുവെന്ന് ‘തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ’ സ്ഥാപിച്ചെടുക്കേണ്ടതുണ്ട് എന്നാണ് ഹൈക്കോടതിയുടെ അഭിപ്രായം. ആരാധനാലായ നിയമപ്രകാരം മന്ദിരത്തിന്റെ മതപരമായ സ്വഭാവം മാറ്റുന്നതിനാണ് വിലക്കുള്ളത്, മതപരമായ സ്വഭാവം എന്തെന്ന് പരിശോധിക്കുന്നതിന് തടസ്സമില്ല എന്നത്രെ വ്യാഖ്യാനം! മതപരമായ സ്വഭാവം മാറ്റാനുള്ള ഉദ്ദേശ്യം ഇല്ലെങ്കിൽ, ഒരു മതവിഭാഗം ആരാധന നടത്തുന്ന മന്ദിരത്തിൽ മറ്റൊരു വിഭാഗം അവകാശവാദം ഉന്നയിക്കുന്നത് എന്തിനെന്ന ചോദ്യം മാത്രമാണ് അവശേഷിക്കുന്നത്.

തർക്കങ്ങൾക്ക് ശാശ്വതമായ ഒരു പരിഹാരം കാണുവാനും നാട്ടിൽ ശാന്തിയും സമാധാനവും പുലരാനുമാണ് ആരാധനാലയ നിയമം നിർമ്മിച്ചത്. അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമായി കോടതികൾ നിലപാടെടുക്കുന്നത് ദൗര്ഭാഗ്യകരമെന്നെ പറയേണ്ടു. അതിലും സങ്കടകരമാണ് ഇത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ പരമോന്നത നീതിപീഠം കാണിക്കുന്ന നിസ്സംഗത. യഥാർത്ഥത്തിൽ ‘ആരാധനാലയ നിയമം’ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ടു മസ്ജിദ് അധികൃതരുടെ ഹർജി പരിഗണിക്കവേ, “മന്ദിരത്തിന്റെ സ്വഭാവം നിർണയിക്കുന്നതിന് നിയമം തടസമാവില്ലെ”ന്ന ന്യായീകരണം ആദ്യം മുന്നോട്ടു ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഡി വൈ. ചന്ദ്രചൂഡ് ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം തന്നെയാണ് ഭരണഘടനയുടെ അടിസ്ഥാനഘടനയുടെ ഭാഗമാണ് ആരാധനാലയനിയമം എന്ന് അയോദ്ധ്യ വിധിയിൽ കുറിച്ചത്. ആ വിധിയുടെ അന്തസത്തയോട് അല്പമെങ്കിലും ആത്മാര്ഥതയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ സുപ്രീംകോടതി ഈ കേസിൽ ഇടപെടാതിരിക്കില്ലായിരുന്നു. അത് പക്ഷേ, ഉണ്ടായില്ല. ഇക്കാലത്ത് അതുണ്ടാവുമെന്നു കരുതുന്നത് അതിമോഹവുമാണ്.

originally Published in Suprabhatham Daily on 13 February 2024

ഗാന്ധി എന്ന പ്രതിരോധം…

By

jijeeshpb@gmail.com

-

February 9, 2024

“ഒരു ഭ്രാന്തൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവനെടുത്തിരിക്കുന്നു. ഇത് ചെയ്തവനെ ഭ്രാന്തനെന്ന് മാത്രമേ, എനിക്ക് വിളിക്കാൻ കഴിയൂ. എങ്കിലും കഴിഞ്ഞ കുറെ കാലങ്ങളായി ഈ രാജ്യത്ത് വിഷം പ്രചരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ആ വിഷത്തിന് മനുഷ്യമാനസങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നമുക്ക് ആ വിഷത്തെ നേരിട്ടേ മതിയാവൂ. അതിനെ നമുക്ക് ഉന്മൂലനം ചെയ്തേ മതിയാവൂ….” ഗാന്ധിജിയുടെ വധത്തിൽ നെഞ്ചു പിടയുന്ന വേദനയോടെ ജവഹർലാൽ നെഹ്‌റു നമ്മളോട് പറഞ്ഞ വാക്കുകളാണിത്. 76 വർഷങ്ങൾ പിന്നിടുന്നു. ഉന്മൂലനം ചെയ്യണമെന്ന് നെഹ്‌റു ഉദ്‌ബോധിപ്പിച്ച വിഷം നാടാകെ പടർന്നിരിക്കുന്നു. ഗാന്ധിയെ വധിച്ച ഭീകരവാദിയെ പ്രകീർത്തിക്കുന്നവർ പാർലമെന്റിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു. “നമ്മുടെ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ അപകടപ്പെടുത്തുന്നതിനും, രാജ്യത്തിൻറെ പ്രതിച്ഛായ കളങ്കപ്പെടുത്തുന്നതിനും വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുന്നു” എന്ന് കണ്ട് ഒരിക്കൽ നിരോധിച്ച, രാഷ്ട്രീയ സ്വയം സേവക് സംഘ് രാജ്യസ്നേഹം എങ്ങനെ പ്രകടിപ്പിക്കണമെന്നു നമ്മളോട് പറയുന്നു. രാഷ്ട്രത്തിൻറെ അടിസ്ഥാന മൂല്യങ്ങളെന്നു ഭരണഘടനയിൽ കുറിച്ചതൊക്കെയും ആൾക്കൂട്ടനീതിയുടെ അധികാരഘടനയിൽ അധികപറ്റാവുന്ന കാലത്ത് നമ്മൾ ഗാന്ധിയെ തേടുകയാണ്.

എവിടെയാണ് ഗാന്ധി?

ഈ മാസം 06-ന് ഇന്ത്യയുടെ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ഡി.വൈ. ചന്ദ്രചൂഡ്, കാവി വസ്ത്രങ്ങളണിഞ്ഞു ഗുജറാത്തിലെ ക്ഷേത്രങ്ങൾ സന്ദർശിക്കുകയും മാധ്യങ്ങൾക്ക് അഭിമുഖം നൽകുകയും ചെയ്തത് വാർത്തയായിരുന്നു. “രാജ്യത്തിൻറെ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ്, രാഷ്ട്രചരിത്രത്തിലെ ഈ സവിശേഷ ഘട്ടത്തിൽ, തന്റെ ക്ഷേത്ര സന്ദർശനം ഇത്ര പബ്ലിസിറ്റിയോടെ നടത്തുന്നത് അസ്വസ്ഥതയുളവാക്കുന്ന ചില ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നുണ്ട്” എന്ന് ചരിത്രകാരനായ രാമചന്ദ്ര ഗുഹ ദി ടെലഗ്രാഫിൽ എഴുതിയിരുന്നു. ഗാന്ധിയുടെ ആദർശങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ടാണ് താൻ രാജ്യത്തെ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ പര്യടനം നടത്തുന്നതെന്നും, അങ്ങനെ ജുഡീഷ്യറി അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന പ്രശനങ്ങൾ മനസിലാക്കാനും പരിഹാരം കണ്ടെത്താനുമാണ് താൻ ശ്രമിക്കുന്നതെന്നും, ഗുജറാത്ത് സന്ദർശനവും അതിന്റെ ഭാഗമാണെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

ഗാന്ധിയെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശം, തന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നതാണെന്ന് രാമചന്ദ്രഗുഹ. “ഏതൊരു ഇന്ത്യക്കാരനും രാജ്യത്തെ മനസിലാക്കുന്നതിനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ നടത്തുന്നതിനെ ഗാന്ധി അഭിനന്ദിക്കും. എന്നാൽ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് സ്ഥാനത്തിരുന്ന് പരസ്യമായി ക്ഷേത്രദര്ശനങ്ങൾ നടത്തുകയും അവിടെ വച്ച് ഫോട്ടോയെടുക്കുവാനും, വീഡിയോ ദൃശ്യങ്ങൾ പകർത്തുവാനും, ഇന്റർവ്യൂ ചെയ്യാനും അനുവദിക്കുന്നതിനെയുംകുറിച്ച് ഗാന്ധി ചിന്തിച്ചിട്ടുപോലുമുണ്ടാവുമോ?” താനൊരു സനാതന ഹിന്ദുവാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, അദ്ദേഹം ഏതെങ്കിലും ക്ഷേത്ര സന്ദർശനം നടത്തിയിരുന്നതായി നമുക്കറിയില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രാർത്ഥനായോഗങ്ങളിലെല്ലാം സർവമതപ്രാർത്ഥനകളായിരുന്നു. സുപ്രീംകോടതി ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് സർവമത പ്രാർത്ഥനകൾ നടത്തണമെന്നൊന്നും ഗാന്ധി വിചാരിക്കില്ലായിരിക്കാം, എന്നാൽ പള്ളി പൊളിച്ചിടത്തു പണിതീർത്ത, ഹിന്ദു ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ചിഹ്നമായ, ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഉദ്ഘാടനത്തിന് ദിവസങ്ങൾക്കു മുൻപ്, കാവി വസ്ത്രം ധരിച്ച് ഇതുപോലൊരു ക്ഷേത്ര സന്ദർശനം നടത്തുന്നതിനെ ഗാന്ധിയോട് ചേർത്ത് വായിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം എഴുതുന്നു.

കാവിയും ധ്വജവും നമ്മളെ ഒന്നിപ്പിക്കുകയും ഭരണഘടനാധാർമികതയെ വ്യവസ്ഥാപിത വൽക്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന അദ്ദേഹത്തിൻറെ പ്രസ്താവന ഔചിത്യത്തിന്റെ സർവസീമകളും ലംഘിക്കുന്നതാണെന്ന് മാത്രമല്ല, ചരിത്ര വിരുദ്ധവുമാണ്. എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരെയും പോയിട്ട്, എല്ലാ ഹിന്ദുക്കളെയും പോലും ക്ഷേത്രത്തിനു മുകളിൽ പാറുന്ന പതാകകൾ ഒന്നിപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നു കാണാം. ഭരണഘടനയാണ് ക്ഷേത്രങ്ങളെ എല്ലാവർക്കും പ്രാപ്യമാക്കിയത്. അത് സനാതന ധർമ്മത്തിനും ആത്മീയതയ്ക്കും തടസ്സമാണെന്ന വാദമാണ് കാവിക്കൊടിയേന്തിയവർ ഉന്നയിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഭരണഘടന നിലവിൽ വന്നതിനും ശേഷം പോലും ദേവാലയങ്ങൾ പൊതുജനത്തിന് തുറന്നുകൊടുക്കാൻ ഇക്കൂട്ടർ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. അന്നെല്ലാം ഈ കാവിക്കൊടി തന്നെയാണ് അവിടെ പറന്നിരുന്നത്; ഭരണഘടനക്കും മാനവികതയ്ക്കും വിരുദ്ധമായി. ഈ കൊടിക്കൂറയ്ക്കു കീഴെ ഗാന്ധിയെ അന്വേഷിക്കുന്ന ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് സമകാലിക ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യത്തിന്റെ നേർക്കാഴ്ചയാണ്.

ലൈവ് ലോയ്ക്ക് നൽകിയ അഭിമുഖത്തിൽ,സുപ്രീം കോടതി ബാർ അസോസിയേഷന്റെ മുൻ പ്രസിഡന്റുകൂടിയായ അഡ്വ. ദുഷ്യന്ത് ദവെ, ഉന്നയിക്കുന്നത് “കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു നാളുകളായി ഇന്ത്യൻ കോടതികൾ, കീഴ്‌ക്കോടതികൾ മുതൽ പരമോന്നത നീതിപീഠം വരെ ഭൂരിപക്ഷരാഷ്ട്രീയാധികാരത്തിനു കീഴ്പ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന ശക്തമായ വിമർശനമാണ്. നീതിയുടെ അവസാന അഭയകേന്ദ്രമായ ജുഡീഷ്യറിയിൽ പോലും ഗാന്ധിയെ തേടേണ്ടതില്ലെന്ന സാഹചര്യം ജനാധിപത്യവാദികളെ നിരാശപ്പെടുത്തുന്നതാണ്.

ഗാന്ധിയും നീതിയും

ഗാന്ധിയുടെ പല നിലപാടുകളോടും നമുക്ക് വിയോജിപ്പുകളുണ്ടാവാം, എന്നിരുന്നാലും ആത്യന്തികമായി ആ മനുഷ്യൻ നീതിക്കൊപ്പം നിലകൊള്ളുവാൻ ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു എന്ന കാര്യത്തിൽ ആർക്കും തർക്കം ഉന്നയിക്കാനാവില്ല. രാമരാജ്യം എന്നതിലൂടെ അദ്ദേഹം മുന്നോട്ട് വെച്ചത് പാശ്ചാത്യ മാതൃകയിലുള്ള സങ്കുചിത ദേശീയ വാദമല്ല. എല്ലാ വൈവിധ്യങ്ങളെയും ഒന്നിപ്പിക്കുന്ന, മാനവികതയുടെ മഹാവെളിച്ചമായാണ് അദ്ദേഹം ദേശീയതയെ മനസ്സിലാക്കുന്നത്. അടിച്ചമർത്തപ്പെടുന്ന മനുഷ്യരോടെല്ലാം ഐക്യപ്പെടുന്ന ഗാന്ധിയെ നമുക്ക് കാണാം. ചമ്പാരനിൽ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തെ ആദ്യമായി, രാജ്യത്തെ സാധാരണ മനുഷ്യൻറെ വേദനയോട് ചേർത്തു കെട്ടിയ ഗാന്ധി, പലസ്തീനിലും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനായി പൊരുതുന്ന മറ്റെല്ലായിടങ്ങളിലും അധിനിവേശത്തിനെതിരെ അടിയുറച്ച നിലപാടെടുത്ത ഗാന്ധി, സ്വാതന്ത്ര്യലബ്ധിയുടെ ആഘോഷവേളയിലും നവഖാലിയിൽ വർഗീയ കലാപത്തിന്റെ തീ കെടുത്താൻ സ്വയം സമർപ്പിച്ച ഗാന്ധി. 1948 ജനുവരി 13-ന് അദ്ദേഹം ആരംഭിച്ച തൻറെ അവസാനത്തെ സത്യഗ്രഹ സമരം വരെ എല്ലാ വിഭാഗീയതകൾക്കും ദേശീയതകൾക്കുമുപരിയായി ആത്മാവിൽ നീതിയെ പ്രതിഷ്ഠിച്ച ഒരു മനുഷ്യനെയാണ് അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്. ധാരണ പ്രകാരം ഇന്ത്യ പാകിസ്ഥാന് നൽകേണ്ടിയിരുന്ന പണം നൽകണമെന്ന ആവശ്യമായിരുന്നു ഗാന്ധി ഉന്നയിച്ചത്.

രാമൻറെ മടങ്ങിവരവ്

നൂറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ട സമര പോരാട്ടങ്ങളുടെ പരിണിതിയായാണ് രാമരാജ്യത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ധാർമികത, മനുഷ്യരെ തുല്യരായി പരിഗണിക്കുന്ന ഒരു ലോകക്രമത്തിന്റെ ഭാഗമായി ഗാന്ധി പുനർവിഭാവനം ചെയ്തത്. സനാതന ധർമ്മമല്ല, ആധുനിക ജനാധിപത്യ മൂല്യബോധം പുലർത്തുന്ന ഒരു സമൂഹത്തെയാണ് ഗാന്ധിജി ആ വാക്കുകൊണ്ട് അർത്ഥമാക്കിയത്. എന്നാൽ ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയൊരു നീതികേടിനെ ഗാന്ധിയോട് ചേർത്തുവയ്ക്കുന്ന അശ്ലീലക്കാഴ്ചയ്ക്കും നാം സാക്ഷിയായി. അയോധ്യയിലെ രാമക്ഷേത്ര ഉദ്ഘാടന വേദിയിൽ’ഇത് അനേകായിരം വർഷങ്ങളുടെ പോരാട്ടങ്ങൾക്കും ത്യാഗങ്ങൾക്കും ഒടുവിൽ സംഭവിച്ച ഭഗവാൻ രാമൻറെ മടങ്ങിവരവാണ്’ എന്താണ് പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദി പ്രസംഗിച്ചത്. അത് ഗാന്ധിയുടെ രാമനാണെന്ന് ചരിത്ര ബോധമുള്ളവർ ആരും കരുതില്ല. അത് പ്രതീകവൽക്കരിക്കുന്നത് സങ്കുചിതമായ, വംശ വിദ്വേഷത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ, ഒരു ദേശരാഷ്ട്ര സങ്കല്പത്തെയാണ്.

ഗാന്ധിയുടെ മരണവാർത്ത അറിയിച്ചുകൊണ്ടുള്ള സംസാരം നെഹ്റു അവസാനിപ്പിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്: “മഹാ ദുരന്തങ്ങൾ, ഒരു സൂചനയാണ്. നമ്മൾ എപ്പോഴും ആലോചിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ചെറിയ കാര്യങ്ങളൊക്കെ മറന്ന്, ജീവിതത്തിലെ വലിയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള സൂചന. തൻറെ മരണത്തിലൂടെ ഗാന്ധി നമ്മളെ ജീവിതത്തിലെ വലിയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഓർമിപ്പിക്കുന്നു.” നമുക്ക് ആ ഓർമ്മകളെ മുറുകെ പിടിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഗാന്ധിജിയെ കേവലം സ്വച്ച് ഭാരത് അഭിയാന്റെ ചിഹ്നത്തിലെ കണ്ണടയിലേക്ക് ചുരുക്കുകയും, ഗാന്ധി ഘാതകരുടെ ആശയം ആഘോഷിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഇക്കാലത്ത്, ഗാന്ധിയെ നമ്മൾ വീണ്ടെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിൻറെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും ആശയ പ്രപഞ്ചത്തെ കുറിച്ചും ആവർത്തിച്ച് സംസാരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് നിന്നേ മതിയാവൂ. നമുക്കിടയിലുള്ള ചെറിയ തർക്കങ്ങൾ, അഭിപ്രായ വ്യത്യാസങ്ങൾ, വിശ്വാസ വൈജാത്യങ്ങൾ ഇവയൊന്നും, നമുക്കുവേണ്ടി വെടിയേറ്റ് വീണ ആ വലിയ മനുഷ്യൻ നമ്മളോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന വലിയ കാര്യങ്ങളെ ചേർത്തുപിടിക്കുന്നതിൽ നമുക്ക് തടസ്സമാകരുത്. ഒരു രാഷ്ട്രീയ ഭീരുവിന്റെ വെടിയുണ്ടകൊണ്ടും, അവനെ സൃഷ്ടിച്ച ഭീകരസംഘടനയുടെ രാഷ്ട്രീയ പദ്ധതികൾകൊണ്ടും ഇല്ലാതാവുന്നതല്ല ഗാന്ധി പകർന്ന വെളിച്ചം.

Published in Suprabhatham Daily on 30/01/2024